#امام_رضا_شهادت مدینه بود،کنار مزار مادر خویش مدینه،شهر پیمبر کنار قوم و خویش برای دوست و دشمن پناه خوبی بود اگرچه طعنه شنیده اگر چه خورده نیش گرفته بود عزای غریبیه بابا نشسته بود به پای مصیبت زهرا چقدر دور وبرش خالی از شلوغیها چقدر پر شده دورش زبنده های خدا شبیه فاطمه،دست بگیر دارد او شبیه شیرخدا بر یتیم چون بابا کسی نخورده زمین در زمان زندگیش خداشناس شد هر کس که دید ، بندگیش نشست و گفت：که گریه کنید پشت سرم کسی نباشد از این پس مدینه منتظرم کنار قبر پیمبر،میان راز و نیاز دعا کنید برایم هنوز در خطرم جواد را به موفق سپرد و رفت آقا ولی بدون پدر بود او تک و تنها چقدر غبطه به آزادگیش می خوردند و قلب مادریش را چقدر آزردند برای امنیت خویش و ترس از مردم امام را ز مدینه به مرو میبردند توسلی به ضریح کبود مادر کرد نشست و گریه برای نبود مادر کرد رسید مرو و مرتب اذیتش کردند غریب را چه غریبانه گیر آوردند وخیلی این بَنِ العباس ، پست و نامردند که درب خانه ی او را به زور می بندند میان کوچه نشست و دو دست بر سر داشت تنش نماند به روی زمین ، پسر برداشت میان حجره نزن دست و پا،نزن ناله نریز روی زمین لخته های آلاله دوباره کرببلا را بیاد آوردی؟ ببین که جسم حسینت میان گوداله به روی زانوی فرزند سر بزار آقا نمی رود سرتان روی نیزها بالا ✍#مهدی_خیامیان @sorodeha