#متن_روایت پای درس امام صادق علیه السلام علی شناسی از زبانِ صادق آلِ محمد علیهم السلام أَخْبَرَنِي أَبُو مُحَمَّدٍ اَلْحَسَنُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ يَحْيَى قَالَ حَدَّثَنِي جَدِّي قَالَ حَدَّثَنِي أَبُو مُحَمَّدٍ اَلْأَنْصَارِيُّ قَالَ حَدَّثَنِي مُحَمَّدُ بْنُ مَيْمُونٍ اَلْبَزَّازُ قَالَ حَدَّثَنَا اَلْحَسَنُ بْنُ عُلْوَانَ عَنْ أَبِي عَلِيٍّ زِيَادِ بْنِ رُسْتَمَ عَنْ سَعِيدِ بْنِ كُلْثُومٍ قَالَ: كُنْتُ عِنْدَ اَلصَّادِقِ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَلَيْهِ السَّلاَمُ فَذَكَرَ أَمِيرَ اَلْمُؤْمِنِينَ عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ عَلَيْهِ السَّلاَمُ فَأَطْرَاهُ وَ مَدَحَهُ بِمَا هُوَ أَهْلُهُ ثُمَّ قَالَ وَ اَللَّهِ مَا أَكَلَ عَلِيُّ بْنُ أَبِي طَالِبٍ عَلَيْهِ السَّلاَمُ مِنَ اَلدُّنْيَا حَرَاماً قَطُّ حَتَّى مَضَى لِسَبِيلِهِ وَ مَا عُرِضَ لَهُ أَمْرَانِ قَطُّ هُمَا لِلَّهِ رِضًى إِلاَّ أَخَذَ بِأَشَدِّهِمَا عَلَيْهِ فِي دِينِهِ وَ مَا نَزَلَتْ بِرَسُولِ اَللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ نَازِلَةٌ قَطُّ إِلاَّ دَعَاهُ فَقَدَّمَهُ ثِقَةً بِهِ وَ مَا أَطَاقَ عَمَلَ رَسُولِ اَللَّهِ مِنْ هَذِهِ اَلْأُمَّةِ غَيْرُهُ وَ إِنْ كَانَ لَيَعْمَلُ عَمَلَ رَجُلٍ كَانَ وَجْهُهُ بَيْنَ اَلْجَنَّةِ وَ اَلنَّارِ يَرْجُو ثَوَابَ هَذِهِ وَ يَخَافُ عِقَابَ هَذِهِ وَ لَقَدْ أَعْتَقَ مِنْ مَالِهِ أَلْفَ مَمْلُوكٍ فِي طَلَبِ وَجْهِ اَللَّهِ وَ اَلنَّجَاةِ مِنَ اَلنَّارِ مِمَّا كَدَّ بِيَدَيْهِ وَ رَشَحَ مِنْهُ جَبِينُهُ وَ إِنْ كَانَ لَيَقُوتُ أَهْلَهُ بِالزَّيْتِ وَ اَلْخَلِّ وَ اَلْعَجْوَةِ وَ مَا كَانَ لِبَاسُهُ إِلاَّ اَلْكَرَابِيسَ إِذَا فَضَلَ شَيْءٌ عَنْ يَدِهِ مِنْ كُمِّهِ دَعَا بِالْجَلَمِ فَقَصَّهُ وَ مَا أَشْبَهَهُ مِنْ وُلْدِهِ وَ لاَ أَهْلِ بَيْتِهِ أَحَدٌ أَقْرَبُ شَبَهاً بِهِ فِي لِبَاسِهِ وَ فِقْهِهِ مِنْ عَلِيِّ بْنِ اَلْحُسَيْنِ عَلَيْهِمَا السَّلاَمُ وَ لَقَدْ دَخَلَ أَبُو جَعْفَرٍ اِبْنُهُ عَلَيْهِمَا اَلسَّلاَمُ عَلَيْهِ فَإِذَا هُوَ قَدْ بَلَغَ مِنَ اَلْعِبَادَةِ مَا لَمْ يَبْلُغْهُ أَحَدٌ فَرَآهُ قَدِ اِصْفَرَّ لَوْنُهُ مِنَ اَلسَّهَرِ وَ رَمِصَتْ عَيْنَاهُ مِنَ اَلْبُكَاءِ وَ دَبِرَتْ جَبْهَتُهُ وَ اِنْخَرَمَ أَنْفُهُ مِنَ اَلسُّجُودِ وَ وَرِمَتْ سَاقَاهُ وَ قَدَمَاهُ مِنَ اَلْقِيَامِ فِي اَلصَّلاَةِ فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ فَلَمْ أَمْلِكْ حِينَ رَأَيْتُهُ بِتِلْكَ اَلْحَالِ اَلْبُكَاءَ فَبَكَيْتُ رَحْمَةً لَهُ وَ إِذَا هُوَ يُفَكِّرُ فَالْتَفَتَ إِلَيَّ بَعْدَ هُنَيْهَةٍ مِنْ دُخُولِي فَقَالَ يَا بُنَيَّ أَعْطِنِي بَعْضَ تِلْكَ اَلصُّحُفِ اَلَّتِي فِيهَا عِبَادَةُ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ فَأَعْطَيْتُهُ فَقَرَأَ فِيهَا شَيْئاً يَسِيراً ثُمَّ تَرَكَهَا مِنْ يَدِهِ تَضَجُّراً وَ قَالَ مَنْ يَقْوَى عَلَى عِبَادَةِ عَلِيٍّ عَلَيْهِ السَّلاَمُ . نشانی: الإرشاد في معرفة حجج الله على العباد ج ۲، ص ۱۴۱ عنوان باب: الجزء الثاني > [باب تاريخ الإمام علي بن الحسين عليهما السّلام و فضله] > [فصل في فضائل الإمام السجاد عليه السّلام] قائل: امام سجاد (علیه السلام) ، امام باقر (علیه السلام) ، امام صادق (علیه السلام)

#متن_روایت حسن بن محمد بن يحيى(بسند خود)از سعيد بن كلثوم روايت كند كه گفت:شرفياب محضر امام صادق عليه السّلام بودم،پس نام امير المؤمنين على بن ابى طالب عليه السّلام بميان آمد،امام صادق عليه السّلام بسيار او را ستود،و آنچه شايستۀ آن بزرگوار بود مدحش كرد آنگاه فرمود:بخدا على بن ابى طالب عليه السّلام (كسى بود كه)هرگز چيز حرامى از دنيا نخورد تا از دنيا رفت،و هرگز باو پيشنهاد انجام دو كارى كه مورد خوشنودى خدا بود نشد جز اينكه انجام هر كدام سخت‌تر و دشوارتر بود بر عهده گرفت،و هيچ پيش آمد ناگوار و اندوهناكى براى رسول خدا(صلّى الله عليه و آله)پيش نيامد جز اينكه براى برطرف كردن آن على عليه السّلام را ميطلبيد،و اين بخاطر آن اعتمادى بود كه باو داشت،و كسى از اين امت تاب انجام عمل رسول خدا(صلّى الله عليه و آله)را جز آن جناب نداشت،و عمل او عمل مردى بود كه خود را گويا ميان بهشت و دوزخ ميديد، كه اميدوار در ثواب اين و ترسناك از عقاب آن بود،و همانا از دارائى خويش هزار بنده خريد و در راه خدا و براى رهائى از دوزخ آزاد كرد،كه بهاى آن را از دسترنج خود و عرق پيشانى داد و با اين حال خوراك خانواده و زن و بچۀ خود را از زيتون و سركه و خرما ترتيب داده بود(يعنى با خوراكى بسيار ساده آنان را اداره ميكرد و زيادى آن را باين راه مصرف مينمود)و جامه‌اش جز كرباس نبود كه هر گاه آستين آن بلندتر از دستش بود مقراض را ميخواست و آن را قيچى ميكرد،و كسى در ميان فرزندان و خانوادۀ او از على بن الحسين باو در جامه و دانش شبيه‌تر نبود،و همانا پسرش أبو جعفر باقر بر او درآمد و پدر را ديد در عبادت بدان جا رسيده كه أحدى بدان حال در نيامده،ديد بواسطۀ بيدارى شب رنگش زرد شده،و از بسيارى گريه چشمانش مجروح گشته،پيشانى و بينى او از بسيارى سجده پينه بسته،و از بس براى نماز روى پا ايستاده پاها و ساق آن ورم كرده،ابو جعفر باقر فرمايد:چون او را باين حال ديدم نتوانستم خوددارى كنم و از روى دلسوزى براى او گريستم،و او در آن حال سر بجيب تفكر فرو برده بود،پس از لختى كه از رفتن من بدان جا گذشت بمن رو كرده فرمود:اى پسرك من برخى از كتابهائى كه عبادت على بن ابى طالب عليه السّلام در آن نوشته شده بمن بده،من آن را بدستش دادم،اندكى از آن را خواند آنگاه با اندوه آن را بزمين نهاده فرمود:كيست كه تاب نيروى عبادت على عليه السّلام را داشته باشد.

#متن_روایت علی شناسی از زبان صادق آل محمد علیهم السلام حَدَّثَنِي أَبِي وَ مُحَمَّدُ بْنُ يَعْقُوبَ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ يَحْيَى اَلْعَطَّارِ عَنْ حَمْدَانَ بْنِ سُلَيْمَانَ اَلنَّيْشَابُورِيِّ عَنْ عَبْدِ اَللَّهِ بْنِ مُحَمَّدٍ اَلْيَمَانِيِّ عَنْ مَنِيعِ بْنِ اَلْحَجَّاجِ عَنْ يُونُسَ عَنْ أَبِي وَهْبٍ اَلْبَصْرِيِّ قَالَ : دَخَلْتُ اَلْمَدِينَةَ فَأَتَيْتُ أَبَا عَبْدِ اَللَّهِ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ أَتَيْتُكَ وَ لَمْ أَزُرْ قَبْرَ أَمِيرِ اَلْمُؤْمِنِينَ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ قَالَ بِئْسَ مَا صَنَعْتَ لَوْ لاَ أَنَّكَ مِنْ شِيعَتِنَا مَا نَظَرْتُ إِلَيْكَ أَ لاَ تَزُورُ مَنْ يَزُورُهُ اَللَّهُ تَعَالَى مَعَ اَلْمَلاَئِكَةِ وَ يَزُورُهُ اَلْأَنْبِيَاءُ مَعَ اَلْمُؤْمِنِينَ [وَ يَزُورُهُ اَلْمُؤْمِنُونَ] قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ مَا عَلِمْتُ ذَلِكَ قَالَ فَاعْلَمْ أَنَّ أَمِيرَ اَلْمُؤْمِنِينَ عَلَيْهِ اَلسَّلاَمُ أَفْضَلُ عِنْدَ اَللَّهِ مِنَ اَلْأَئِمَّةِ كُلِّهِمْ وَ لَهُ ثَوَابُ أَعْمَالِهِمْ وَ عَلَى قَدْرِ أَعْمَالِهِمْ فُضِّلُوا . نشانی: کامل الزيارات ج ۱، ص ۳۸ عنوان باب: الباب العاشر ثواب زيارة أمير المؤمنين عليه السلام قائل: امام صادق (علیه السلام)

#گزارش_تاریخی #متن_روایت متن عربی روایت به شرح ذیل میباشد : مُحَمَّدِ بْنِ عِیسَی بْنِ عُبَیْدٍ عَنْ أَخِیهِ جَعْفَرٍ قَالَ: کُنَّا عِنْدَ أَبِی الْحَسَنِ الرِّضَا علیه السلام وَ عِنْدَهُ یُونُسُ بْنُ عَبْدِ الرَّحْمَنِ إِذِ اسْتَأْذَنَ عَلَیْهِ قَوْمٌ مِنْ أَهْلِ الْبَصْرَةِ فَأَوْمَأَ أَبُو الْحَسَنِ علیه السلام إِلَی یُونُسَ ادْخُلِ الْبَیْتَ فَإِذَا بَیْتٌ مُسْبَلٌ عَلَیْهِ سِتْرٌ وَ إِیَّاکَ أَنْ تَتَحَرَّکَ حَتَّی یُؤْذَنَ لَکَ فَدَخَلَ الْبَصْرِیُّونَ فَأَکْثَرُوا مِنَ الْوَقِیعَةِ وَ الْقَوْلِ فِی یُونُسَ، وَ أَبُو الْحَسَنِ علیه السلام مُطْرِقٌ حَتَّی لَمَّا أَکْثَرُوا فَقَامُوا وَ وَدَّعُوا وَ خَرَجُوا، فَأَذِنَ یُونُسَ بِالْخُرُوجِ فَخَرَجَ بَاکِیاً فَقَالَ جَعَلَنِیَ اللَّهُ فِدَاکَ إِنِّی أُحَامِی عَنْ هَذِهِ الْمَقَالَةِ وَ هَذِهِ حَالِی عِنْدَ أَصْحَابِی. فَقَالَ لَهُ أَبُو الْحَسَنِ علیه السلام یَا یُونُسُ فَمَا عَلَیْکَ مِمَّا یَقُولُونَ إِذَا کَانَ إِمَامُکَ عَنْکَ رَاضِیاً، یَا یُونُسُ! حَدِّثِ النَّاسَ بِمَا یَعْرِفُونَ وَ اتْرُکْهُمْ مِمَّا لَا یَعْرِفُونَ کَأَنَّکَ تُرِیدُ أَنْ تُکَذَّبَ عَلَی اللَّهِ فِی عَرْشِهِ یَا یُونُسُ! وَ مَا عَلَیْکَ أَنْ لَوْ کَانَ فِی یَدِکَ الْیُمْنَی دُرَّةٌ ثُمَّ قَالَ النَّاسُ بَعْرَةٌ أَوْ بَعْرَةٌ وَ قَالَ النَّاسُ دُرَّةٌ هَلْ یَنْفَعُکَ شَیْئاً؟؟! فَقُلْتُ لَا. فَقَالَ هَکَذَا أَنْتَ یَا یُونُسُ إِذَا کُنْتَ عَلَی الصَّوَابِ وَ کَانَ إِمَامُکَ عَنْکَ رَاضِیاً لَمْ یَضُرَّکَ مَا قَالَ النَّاسُ.

#گزارش_تاریخی #متن_روایت ترجمه فارسی روایت فوق  عیسی بن عبید از برادرش جعفر روایت کرده که گفت: نزد امام رضا علیه السلام نشسته بودم، یونس بن عبدالرحمان نیز در جمع ما بود، ناگهان گروهی از مردم بصره برای دیدار آن حضرت اجازه خواستند، امام رضا علیه السلام به یونس اشاره نمود وارد اطاق شو و تا به تو اجازه نداده‌ام از جایت برنخیز! بصری‌ها وارد منزل امام شدند، در مورد یونس بن عبدالرحمان حرف و گفتار زیادی زدند و امام رضا علیه السلام خاموش بود، حتی آنها زیاده روی کردند؛ پس از جایشان برخاسته و خداحافظی کرده و بیرون رفتند. پس امام به یونس اجازه بیرون آمدن از اطاق داد. یونس در حالی که اشک می‌ریخت از اطاق بیرون آمده، عرض کرد: فدایت گردم! من از این گفتار دفاع می‌کنم و یاران هم این را به خوبی می‌دانند. امام رضا علیه السلام به او فرمود: ای یونس! وقتی امامت از تو راضی باشد، از گفتار آنآنچه باکی داری؟ ای یونس! با مردم به اندازه معرفت آنها سخن بگوی و چیزهایی را که آنان نمی شناسند رها کن، زیرا مانند این است که گویا خدا را روی عرش تکذیب کرده ای. ای یونس! اگر در دست راستت دُرّی باشد و مردم بگویند پشکل شتر است، یا در دستت پشکل شتری باشد و مردم بگویند دُرّ است، آیا فایده ای برایت دارد؟ عرض کرد: نه. فرمود: همچنین تو ای یونس! وقتی در راه حق باشی و امامت از تو راضی باشد، گفتار مردم به تو ضرری نمی رساند.

#گزارش_تاریخی #متن_روایت به یونس بن عبد الرّحمن (از برزگان أصحاب امام رضا علیه السلام) گفتند عده زیادی از مردم تو را مذمّت میکنند و از تو به زشتی یاد می نمايند. یونس گفت شما شاهد باشید، هر کسی که در مورد من چنین چیزی می گوید، چنانچه بهره‌ای از ولایت أمیرالمومنین علیه‌السّلام داشته باشد ، من او را بخشیدم! (فَقَالَ أُشْهِدُكُمْ أَنَّ كُلَّ مَنْ لَهُ فِى أَمِيرِ‌الْمُؤْمِنِينَ‏ علیه‌ السّلام نَصِيبٌ فَهُوَ فِی حِلٍّ مِمَّا قَالَ.) رجال الکشی 488 سفينة البحار، ج‏لد1، صفحه 187

#متن_روایت #گزارش_تاریخی فریاد زدن عمر بن خطاب بین نماز زمانی که پیامبر همراه با اصحاب در راه مکه مشغول نماز خواندن بودند، چوپانی همراه گله‌اش از آنجا می‌گذشت، و عمر در وسط نماز فریاد کشید: ای چوپان شترهایت را بازگردان و شترچران هم چنین کرد پیامبر پس از نماز فرمودند؛ چه کسی در بین نماز فریاد زد؟ گفتند : عمر بود. حضرت فرمودند؛ ای زاده خطاب گویا تو هیچ نمی‌فهمی؟ کنزالعمّال فی سنن الاقوال و الافعال نوشته علاءالدین علی بن حسام‌الدین بن قاضی خان قادری شاذلی هندی برهانفوری معروف به متّقی هندی ، جلد ۸، صفحه ۲۰۸، شماره ۲۲۵۸۱ تویی که اشتری در هر زمانه گرفتی بر نبی دائم بهانه تویی که در نمازت مثل اُشتر زدی فریاد آری عامدانه تویی که در مسیر زندگی ات نداری کارهای عاقلانه تویی که عزم کردی تا نباشد به عالم از علی هرگز نشانه و در این راه خود هرگز نکردی دریغ از کارهای ظالمانه به تو میگویم ای ملعونِ بد مست شتر در خواب بیند پنبه دانه ..‌. #یونس_وصالی (یونس) سوزِقلم✍🏻  عضویت در کانال سوزِ قلم در پیامرسان ایتا 📱http://eitaa.com/souzeGhalam

#متن_روایت روایت معروف ریان بن شبیب و فرمایشات امام رضا علیه السلام در خصوص ماه محرم و ذکر مصائب امام حسین علیه السلام و بیان فضیلت ماه محرم و گریه بر مصائب حضرت امام حسین علیه السلام حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ مَاجِيلَوَيْهِ رَحِمَهُ اَللَّهُ قَالَ حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ إِبْرَاهِيمَ عَنْ أَبِيهِ عَنِ اَلرَّيَّانِ بْنِ شَبِيبٍ قَالَ: دَخَلْتُ عَلَی‌ اَلرِّضَا عَلَيْهِ السَّلاَمُ فِي أَوَّلِ يَوْمٍ مِنَ اَلْمُحَرَّمِ - فَقَالَ لِي يَا اِبْنَ شَبِيبٍ أَ صَائِمٌ أَنْتَ فَقُلْتُ لاَ فَقَالَ إِنَّ هَذَا اَلْيَوْمَ هُوَ اَلْيَوْمُ اَلَّذِي دَعَا فِيهِ زَكَرِيَّا عَلَيْهِ السَّلاَمُ رَبَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ فَقَالَ « رَبِّ هَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً إِنَّكَ سَمِيعُ اَلدُّعٰاءِ » فَاسْتَجَابَ اَللَّهُ لَهُ وَ أَمَرَ اَلْمَلاَئِكَةَ فَنَادَتْ زَكَرِيَّا « وَ هُوَ قٰائِمٌ يُصَلِّي فِي اَلْمِحْرٰابِ أَنَّ اَللّٰهَ يُبَشِّرُكَ بِيَحْيی‌ٰ » فَمَنْ صَامَ هَذَا اَلْيَوْمَ ثُمَّ دَعَا اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ اِسْتَجَابَ اَللَّهُ لَهُ كَمَا اِسْتَجَابَ لِزَكَرِيَّا عَلَيْهِ السَّلاَمُ ثُمَّ قَالَ يَا اِبْنَ شَبِيبٍ إِنَّ اَلْمُحَرَّمَ هُوَ اَلشَّهْرُ اَلَّذِي كَانَ أَهْلُ اَلْجَاهِلِيَّةِ فِيمَا مَضَی‌ يُحَرِّمُونَ فِيهِ اَلظُّلْمَ وَ اَلْقِتَالَ لِحُرْمَتِهِ فَمَا عَرَفَتْ هَذِهِ اَلْأُمَّةُ حُرْمَةَ شَهْرِهَا وَ لاَ حُرْمَةَ نَبِيِّهَا صَلَّی‌ اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ لَقَدْ قَتَلُوا فِي هَذَا اَلشَّهْرِ ذُرِّيَّتَهُ وَ سَبَوْا نِسَاءَهُ وَ اِنْتَهَبُوا ثَقَلَهُ فَلاَ غَفَرَ اَللَّهُ لَهُمْ ذَلِكَ أَبَداً يَا اِبْنَ شَبِيبٍ إِنْ كُنْتَ بَاكِياً لِشَيْءٍ فَابْكِ لِلْحُسَيْنِ بْنِ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ عَلَيْهِ السَّلاَمُ فَإِنَّهُ ذُبِحَ كَمَا يُذْبَحُ اَلْكَبْشُ وَ قُتِلَ مَعَهُ مِنْ أَهْلِ بَيْتِهِ ثَمَانِيَةَ عَشَرَ رَجُلاً مَا لَهُمْ فِي اَلْأَرْضِ شَبِيهُونَ وَ لَقَدْ بَكَتِ اَلسَّمَاوَاتُ اَلسَّبْعُ وَ اَلْأَرَضُونَ لِقَتْلِهِ وَ لَقَدْ نَزَلَ إِلَی‌ اَلْأَرْضِ مِنَ اَلْمَلاَئِكَةِ أَرْبَعَةُ آلاَفٍ لِنَصْرِهِ فَوَجَدُوهُ قَدْ قُتِلَ فَهُمْ عِنْدَ قَبْرِهِ شُعْثٌ غُبْرٌ إِلَی‌ أَنْ يَقُومَ اَلْقَائِمُ فَيَكُونُونَ مِنْ أَنْصَارِهِ وَ شِعَارُهُمْ يَا لَثَارَاتِ اَلْحُسَيْنِ يَا اِبْنَ شَبِيبٍ لَقَدْ حَدَّثَنِي أَبِي عَنْ أَبِيهِ عَنْ جَدِّهِ عَلَيْهِمُ اَلسَّلاَمُ أَنَّهُ لَمَّا قُتِلَ اَلْحُسَيْنُ جَدِّي صَلَوَاتُ اَللَّهِ عَلَيْهِ مَطَرَتِ اَلسَّمَاءُ دَماً وَ تُرَاباً أَحْمَرَ يَا اِبْنَ شَبِيبٍ إِنْ بَكَيْتَ عَلَی‌ اَلْحُسَيْنِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ حَتَّی‌ تَصِيرَ دُمُوعُكَ عَلَی‌ خَدَّيْكَ غَفَرَ اَللَّهُ لَكَ كُلَّ ذَنْبٍ أَذْنَبْتَهُ صَغِيراً كَانَ أَوْ كَبِيراً قَلِيلاً كَانَ أَوْ كَثِيراً يَا اِبْنَ شَبِيبٍ إِنْ سَرَّكَ أَنْ تَلْقَی‌ اَللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ وَ لاَ ذَنْبَ عَلَيْكَ فَزُرِ اَلْحُسَيْنَ عَلَيْهِ السَّلاَمُ يَا اِبْنَ شَبِيبٍ إِنْ سَرَّكَ أَنْ تَسْكُنَ اَلْغُرَفَ اَلْمَبْنِيَّةَ فِي اَلْجَنَّةِ مَعَ اَلنَّبِيِّ وَ آلِهِ صَلَّی‌ اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ فَالْعَنْ قَتَلَةَ اَلْحُسَيْنِ يَا اِبْنَ شَبِيبٍ إِنْ سَرَّكَ أَنْ تَكُونَ لَكَ مِنَ اَلثَّوَابِ مِثْلَ مَا لِمَنِ اُسْتُشْهِدَ مَعَ اَلْحُسَيْنِ عَلَيْهِ السَّلاَمُ فَقُلْ مَتَی‌ مَا ذَكَرْتَهُ « يٰا لَيْتَنِي كُنْتُ مَعَهُمْ فَأَفُوزَ فَوْزاً عَظِيماً » يَا اِبْنَ شَبِيبٍ إِنْ سَرَّكَ أَنْ تَكُونَ مَعَنَا فِي اَلدَّرَجَاتِ اَلْعُلَی‌ مِنَ اَلْجِنَانِ فَاحْزَنْ لِحُزْنِنَا وَ اِفْرَحْ لِفَرَحِنَا وَ عَلَيْكَ بِوَلاَيَتِنَا فَلَوْ أَنَّ رَجُلاً تَوَلَّی‌ حَجَراً لَحَشَرَهُ اَللَّهُ مَعَهُ يَوْمَ اَلْقِيَامَةِ .

#متن_روایت ترجمه روایت فوق ريان ابن شبيب گويد روز اول ماه محرم خدمت حضرت رضا رسيدم به من فرمود ای‌ پسر شبيب روزه‌ای‌‌؟ گفتم نه فرمود اين روزي است كه زكريا به درگاه پروردگارش دعا كرد و گفت پروردگارا به من ببخش از پيش خود نژاد پاكی‌ زيرا تو شنوای‌ دعائی‌ خدا برايش اجابت كرد و به فرشتگان دستور داد ندا كردند زكريا را كه در محراب ايستاده بود كه خدا تو را به يحيی‌ بشارت ميدهد هر كه اين روز را روزه بدارد و سپس دعا به درگاه خدا كند خدا مستجاب كند چنان كه برای‌ زكريا مستجاب كرد سپس گفت ای‌ پسر شبيب به راستی‌ محرم همان ماهی‌ است كه اهل جاهليت در زمان گذشته ظلم و قتال را به خاطر احترامش در آن حرام می‌‌دانستند و اين امت حرمت اين ماه را نگه نداشتند و نه حرمت پيغمبرش را در اين ماه ذريه او را كشتند و زنانش را اسير كردند و بنه‌اش را غارت كردند خدا هرگز اين گناه آنها را نيامرزد ای‌ پسر شبيب اگر برای‌ چيزی‌ گريه خواهی‌ كرد برای‌ حسين (عليه السّلام) گريه كن كه چون گوسفند سرش را بريدند و هجده كس از خاندانش با او كشته شد كه روی‌ زمين مانندی‌ نداشتند و آسمانهای‌ هفت‌گانه و زمين برای‌ كشتن او گريستند و چهار هزار فرشته برای‌ ياري اش به زمين آمدند و ديدند كشته شده و بر سر قبرش ژوليده و خاك آلود باشند تا قائم (عليه السّلام) ظهور كند و ياريش كند و شعار آنها يا لثارات الحسين است ای‌ پسر شبيب پدرم از پدرش از جدش برايم باز گفت كه چون جدم حسين (عليه السّلام) كشته شد آسمان خون و خاك سرخ باريد ای‌ پسر شبيب اگر بر حسين گريه كنی‌ تا اشک ات بر گونه‌هايت روان شود خدا هر گناهی‌ كردی‌ از خرد و درشت و كم و بيش بيامرزد. ای‌ پسر شبيب اگر خواهی‌ خدا را بر خوری‌ و گناهی‌ نداشته باشی‌ حسين را زيارت كن ای‌ پسر شبيب اگر خواهی‌ در غرفه‌های‌ ساخته بهشت با پيغمبر ساكن شوی‌ بر قاتلان حسين لعن كن ای‌ پسر شبيب اگر خواهی‌ ثواب شهيدان با حسين را دريابی‌ هر وقت به يادش افتادی‌ بگو كاش با آنها بودم و به فوز عظيمی‌ می‌‌رسيدم ای‌ پسر شبيب اگر خواهی‌ با ما در درجات بلند بهشت باشی‌ برای‌ حزن ما محزون باش و برای‌ شادی‌ ما شاد باش و ملازم ولايت ما باش و اگر مردی‌ سنگی‌ را دوست دارد با آن خدا روز قيامت محشورش كند.

#متن_روایت #گزارش_تاریخی نشانی روایت : نشانی: الأمالی (للصدوق) ج ۱، ص ۱۲۹ عنوان باب: المجلس السابع و العشرون نشانی: عيون أخبار الرضا عليه السلام ج ۱، ص ۲۹۹ عنوان باب: الجزء الأول > 28 باب فيما جاء عن الإمام علي بن موسى عليه السّلام من الأخبار المتفرقة نشانی: إقبال الأعمال ج ۲، ص ۵۴۴ عنوان باب: الجزء الثاني > الباب الأول فيما نذكره مما يتعلق بشهر المحرم و ما فيه من حال معظم و فيه فصول > فصل فيما نذكره من عمل أول ليلة المحرم نشانی: بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار علیهم السلام ج ۴۴، ص ۲۸۵ عنوان باب: الجزء الرابع و الأربعون > [تتمة كتاب تاريخ فاطمة و الحسن و الحسين عليهم السلام ] > أبواب ما يختصّ بتاريخ الحسين بن علي صلوات الله عليهما > باب 34 ثواب البكاء على مصيبته و مصائب سائر الأئمة عليهم السلام و فيه أدب المأتم يوم عاشوراء نشانی: بحار الأنوار الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار علیهم السلام ج ۹۸، ص ۱۰۲ عنوان باب: الجزء الثامن و التسعون > [تتمة كتاب المزار ] > أبواب فضل زيارة سيد شباب أهل الجنة أبي عبد الله الحسين صلوات الله عليه و آدابها و ما يتبعها > باب 14 فضل زيارته صلوات الله عليه في يوم عاشوراء و أعمال ذلك اليوم و فضل زيارة الأربعين نشانی: عوالم العلوم و المعارف و الأحوال من الآیات و الأخبار و الأقوال ج ۱۷، ص ۵۳۸ عنوان باب: الجزء السابع عشر > 20 - أبواب ثواب البكاء على مصيبته و مصائب سائر الأئمّة و المرثية و غيرها > 4 - باب فيما ورد في أيّام المحرّم و يوم عاشوراء و آداب الماتم و البكاء > الأخبار: الأئمّة: الرضا عليهم السّلام

#متن_روایت  برای روز اول هر ماه قمری  نماز زیر روایت شده است: رَوَيْنَا بِإِسْنَادِنَا إِلَى مُحَمَّدِ بْنِ الْحَسَنِ بْنِ الْوَلِيدِ الْقُمِّيِّ رَضِيَ اللَّهُ عَنْهُ قَالَ: حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ الْحَسَنِ الصَّفَّارُ قَالَ: حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى الْأَشْعَرِيُّ قَالَ: حَدَّثَنَا مُحَمَّدُ بْنُ حَسَّانَ، عَنِ الْوَشَّاءِ- يَعْنِي الْحَسَنَ بْنَ عَلِيِّ بْنِ إِلْيَاسَ الْخَزَّازَ قَالَ: كَانَ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ عَلَيْهِمَا السَّلَامُ إِذَا دَخَلَ شَهْرٌ جَدِيدٌ يُصَلِّي أَوَّلَ يَوْمٍ مِنْهُ رَكْعَتَيْنِ، يَقْرَأُ فِي أَوَّلِ رَكْعَةٍ قُلْ هُوَ اللَّهُ أَحَدٌ ثَلَاثِينَ مَرَّةً بِعَدَدِ أَيَّامِ الشَّهْرِ، وَ فِي الرَّكْعَةِ الثَّانِيَةِ إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ مِثْلَ ذَلِكَ، وَ يَتَصَدَّقُ بِمَا يَتَسَهَّلُ، فَيَشْتَرِي بِهِ سَلَامَةَ ذَلِكَ الشَّهْرِ كُلِّهِ وَ وَجَدْتُ هَذَا الْحَدِيثَ مَرْوِيّاً أَيْضاً عَنْ مَوْلَانَا جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ الصَّادِقِ عَلَيْهِمَا السَّلَامُ. أَقُولُ: وَ رَأَيْتُ فِي غَيْرِ هَذِهِ الرِّوَايَةِ زِيَادَةً: فَقَالَ: «وَ يُسْتَحَبُّ إِذَا فَرَغْتَ مِنْ هَذِهِ الصَّلَاةِ أَنْ تَقُولَ: بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ وَ ما مِنْ دَابَّةٍ فِي الْأَرْضِ إِلّا عَلَى اللّهِ رِزْقُها وَ يَعْلَمُ مُسْتَقَرَّها وَ مُسْتَوْدَعَها كُلٌّ فِي كِتابٍ مُبِينٍ وَ إِنْ يَمْسَسْكَ اللّهُ بِضُرٍّ فَلا كاشِفَ لَهُ إِلّا هُوَ وَ إِنْ يَمْسَسْكَ بِخَيْرٍ فَهُوَ عَلى كُلِّ شَيْ ءٍ قَدِيرٌ بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ سَيَجْعَلُ اللّهُ بَعْدَ عُسْرٍ يُسْراً ما شاءَ اللّهُ لا قُوَّةَ إِلّا بِاللّهِ حَسْبُنَا اللّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللّهِ إِنَّ اللّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ لا إِلهَ إِلّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظّالِمِينَ رَبِّ إِنِّي لِما أَنْزَلْتَ إِلَيَّ مِنْ خَيْرٍ فَقِيرٌ رَبِّ لا تَذَرْنِي فَرْداً وَ أَنْتَ خَيْرُ الْوارِثِينَ الدروع الواقية صفحه43 حسن بن علي بن إلياس خزّاز گوید : امام جواد صلوات اللَّه علیه، وقتی ماه جدید داخل می شد، در اولین روز از آن دو رکعت نماز می خواند و در رکعت اول (بعد از سوره حمد) به تعداد روزهای ماه، ٣٠ مرتبه سوره «قُل هُوَ اللَّهُ أَحَد» را قرائت می کرد و در رکعت دوم (بعد از سوره حمد) به همان تعداد (یعنی ٣٠ مرتبه) سوره «إِنَّا أَنْزَلْنَاهُ فِي لَيْلَةِ الْقَدْرِ» را قرائت می نمود و به مقداری که سهل و ممکن بود صدقه می داد و به این وسیله سلامت همه آن ماه را می خرید! سید بن طاووس رحمت الله علیه گوید : من این حدیث را همچنین مروی از مولایمان امام صادق صلوات اللَّه علیه نیز یافتم. سید بن طاووس رحمت الله علیه گوید : من در غیر این روایت این اضافه را دیدم که فرمودند : و مستحب است که وقتی از این نماز فارغ شدی بگویی : بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ وَ ما مِنْ دَابَّةٍ فِي الْأَرْضِ إِلّا عَلَى اللّهِ رِزْقُها وَ يَعْلَمُ مُسْتَقَرَّها وَ مُسْتَوْدَعَها كُلٌّ فِي كِتابٍ مُبِينٍ وَ إِنْ يَمْسَسْكَ اللّهُ بِضُرٍّ فَلا كاشِفَ لَهُ إِلّا هُوَ وَ إِنْ يَمْسَسْكَ بِخَيْرٍ فَهُوَ عَلى كُلِّ شَيْ ءٍ قَدِيرٌ بِسْمِ اللّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ سَيَجْعَلُ اللّهُ بَعْدَ عُسْرٍ يُسْراً ما شاءَ اللّهُ لا قُوَّةَ إِلّا بِاللّهِ حَسْبُنَا اللّهُ وَ نِعْمَ الْوَكِيلُ وَ أُفَوِّضُ أَمْرِي إِلَى اللّهِ إِنَّ اللّهَ بَصِيرٌ بِالْعِبادِ لا إِلهَ إِلّا أَنْتَ سُبْحانَكَ إِنِّي كُنْتُ مِنَ الظّالِمِينَ رَبِّ إِنِّي لِما أَنْزَلْتَ إِلَيَّ مِنْ خَيْرٍ فَقِيرٌ رَبِّ لا تَذَرْنِي فَرْداً وَ أَنْتَ خَيْرُ الْوارِثِينَ عضویت در کانال سوزِقلم در پیامرسان ایتا 📲 http://eitaa.com/souzeGhalam

#حدیث_روز #متن_روایت بِالْإِسْنَادِ قَالَ: حَدَّثَنَا أَبُو مُحَمَّدٍ عَبْدُ اَللَّهِ بْنُ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اَللَّهِ بْنِ دِينَارٍ حَدَّثَنَا إِسْمَاعِيلُ بْنُ مُحَمَّدٍ اَلصَّفَّارُ بِبَغْدَادَ حَدَّثَنَا اَلْحَسَنُ بْنُ عَرَفَةَ حَدَّثَنَا سَعِيدُ بْنُ مُحَمَّدٍ اَلْوَرَّاقُ حَدَّثَنَا عَلِيُّ بْنُ اَلْحَزَوَّرِ سَمِعْتُ أَبَا مَرْيَمَ اَلثَّقَفِيَّ يَقُولُ سَمِعْتُ عَمَّارَ بْنَ يَاسِرٍ يَقُولُ: سَمِعْتُ اَلنَّبِيَّ صَلَّی‌ اَللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ يَقُولُ لِعَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ عَلَيْهِ السَّلاَمُ يَا عَلِيُّ   طُوبَی‌  لِمَنْ  أَحَبَّكَ وَ وَيْلٌ لِمَنْ كَذَّبَكَ وَ كَذَبَ فِيكَ عمار یاسر میگفت : شنیدم که پیامبر صلوات الله علیه و آله به امیرالمومنین علی علیه السلام میفرمود خوشا به حال کسی که تو را دوست دارد و وای بر احوال کسی که تو را تکذیب کند و در دشمنی با تو دروغ بگوید نشانی روایت : بشارة المصطفی لشیعة المرتضی جلد ۱، صفحه ۱۶۱ عنوان باب: [الجزء الرابع]