در مورد حواشی جدید مربوط به آقای #رائفی_پور جریان از اینجا شروع شد که ایشان مدعی می شود که اهل بیت (ع) شوخی هایی دارند که قابل ذکر در مجالس عمومی نیست. به عنوان نمونه بدون ذکر نام کتاب، به کتاب و روایتی از امام علی(ع) اشاره می کنند. 🔸 منظور ایشان، کتاب زهر الربیع نوشته مرحوم سید نعمت الله جزائری از علمای قرن دوازدهم است. 🔸 #اصل_حرف و جان کلام در نقد، این است که همه ما در امری که تخصص نداریم، نباید ورود کنیم، به ویژه امور تخصصی دینی. 🔸 ظاهرا بارها این مطلب به برادر بزرگوار آقای رائفی پور هم گفته شده است. 🔸 هر چه مخاطب بیشتر (تریبون بزرگ تر) باشد، مراقبت در کلام و شیوه سخن گفتن هم باید بیشتر باشد... 🔸 همه در نقد کردن باید منصف باشیم. در این قضیه، هر چه قدر که برخی نقد های تند و تیز به ایشان به دور از #انصاف بود، متهم کردن منتقدین، به انگلیسی و‌ حجتیه ای بودن و سواد رسانه ای نداشتن و بد فهم بودن هم به دور از انصاف است. 🔸 اینکه در واکنش به نقدهای درست _ ولو متأسفانه به طرز عجیبی تند و‌ تیز _ گفته می شود که «تنها چیزی که ما را تسکین می دهد این است که این حرف ها به خاطر غیرت داشتن نسبت به امام علی (ع) است» یعنی متأسفانه متوجه اشکال نشده اند و یا نپذیرفته اند... 🔸 اینکه به هنگام مواجهه با نقد، به شکل نادرست و بی ربط، پای رهبری را به میان بکشیم هم بی انصافی است. رهبری فقط اسم این کتاب را ذکر کرده اند آن هم به جهت بحث خشک‌ نبودن و اهل مزاح بودن طلاب. آیا اسم آوردن از یک کتاب به این معنا است که همه مطالب کتاب را قبول دارند؟ ✅ در نقد علمی به فرمایشات آقای رائفی پور، لطفا به نکات زیر توجه بفرمایید: با مطالعه این نکات، متوجه خواهید شد که چرا گفته می شود نباید غیر متخصص، در مسائل تخصصی دینی ورود کند: 1⃣ ایشان به تبعیت از فرمایش رهبری، صاحب کتاب زهر الربیع را اخباری و متصلب می نامد اما ظاهرا نمی دانند که اخباری گری به معنای سخت گیری در قبول روایت نیست! اتفاقا در دوره مرحوم سید جزائری، هرچه شدت اخباری گریِ یک فرد بیشتر باشد یعنی نسبت به مبانی رجال و درایه و قبول حدیث، کم اعتنا تر است. اخباری گری بیشتر = آسان گیری بیشتر در قبول روایت نمونه اش هم همین کتاب زهر الربیع هست که از جهت اعتبار، دارای اتقان و اعتبار بسیار کمی است. 2⃣ فقط معصوم‌ است که هیچ اشتباهی ندارد. بنابراین یک عالمی اگر چه خیلی بزرگ هم باشد به این معنا نیست که لزوما کتابش و افکارش هم بی اشتباه است! 3⃣ فرمایش آقای رائفی پور طوری است که گویا #شوخی_های_جنسی متعددی در کلام حضرات اهل بیت(ع) بوده است. این شوخی های متعدد جنسی و غیر قابل ذکر کجاست!؟ دو سه نمونه بفرمایند ما هم بدانیم!! چرا نسبت به آل الله(ع) آن هم پشت تریبون، دقیق حرف نمی زنیم!؟ 4⃣ روایت مورد اشاره ایشان که در کتاب زهر الربیع بدون هیچ سند و‌ منبعی آمده است، روایتی است که بنده آن را در هیچ منبع معتبر شیعیِ دست اول که پیش کش، حتی در هیچ منبع شیعی قبل از قرن دهم! هم پیدا نکردم. و فقط آن را در یک‌ کتاب اهل سنت آن هم قرن نهم! پیدا کردم...🤦‍♂ در نتیجه این روایت هیچ اعتباری ندارد... 5⃣ آقای رائفی پور در واکنش به نقدها باز هم با ورودی غیر کارشناسانه، حرف از قاعده «تسامح در ادله سنن» به میان می آورند! و با قیاسی عجیب که نشان از کم‌ اطلاعی است، می گویند حالا که در مستحبات تسامح می شود در فکاهیات تسامح نشود!؟ (نقل به مضمون) اولا همان طور که خودشان هم گفتند پذیرش این قاعده در مورد خود مستحبات و‌ مکروهات اختلافی است. ثانیا در عمومیت این قاعده نسبت به موضوعات دیگری مثل حکایات، قصه ها، مواعظ، مصائب اهل بیت(ع) و ... اختلاف بسیار بیشتری هست. ثالثا این قاعده در جایی است که آثار و قرائن کذب و‌ جعل در روایت نباشد. 👈بنابراین این قاعده در مورد این روایت هم جاری نیست. ✅ باز می گردم به اصل و‌ جان کلام: همه ما باید سعی کنیم در مسائلی که تخصص نداریم، ورود نکنیم. توقع ما از برادر بزرگوار آقای رائفی پور هم همین است و لا غیر. ✅مشفقانه به ایشان عرض می کنم که گرچه بی انصافی هایی نسبت به ایشان بوده و هست، اما اصل #اشتباه از جانب ایشان محرز است. بنابراین بهتر است ضمن عذرخواهی و استغفار، در مسائل تخصصی ورود نکنند. یاعلی💐 #طلبه_ای_در_قم محمد صالح مشفقی پور

سلبریتی در زمان امام باقر(ع)... 🔸 یکی از انحرافات بعد از شهادت رسول خدا(ص)، ترویج فرهنگ «سلبریتی پروری و سلبریتی پرستی» بود... 🔸 بعضی ها به اشتباه می گویند که‌ چنین فرهنگی از ویژگی های انسان مدرن است! 🤦‍♂ 🔸 اصلا چنین چیزی نیست... 🔸 انحراف بعد از رسول خدا(ص) و‌ دوری از مکتب اهل بیت(ع) به جایی رسید که به عنوان نمونه وقتی حُنین بن بلوع آوازه خوان مشهور و طراز اول عراق را در سال ۱۱۰ق (یعنی در زمان امام باقر ع 😔) برای خوانندگی به مدینه (شهر پیامبر ص و‌ مرکز اسلام) دعوت کردند، مردم تا خارج مدینه برای استقبال رفتند. 🔸 نقل شده که حیاط و پشت بام منزلی که برنامه اجرا کرد از جمعیت پر شد و وقتی شروع به خوانندگی کرد و ابیاتی خواند، روی پشت بام ازدحام زیاد شد و سقف بر سر حاضران فرو ریخت، و همه جان سالم به در بردند، جز خود حنین آوازه خوان که زیر آوار مرد. (درسنامه غنا و موسیقی به نقل از الأعلام زرکلی، ج۲، ص۲۸۸) 🔸 اینکه‌ جماعتی معدود و غافل، چنین صحنه هایی را در استقبال از یک سلبریتی رقم‌ بزنند خیلی جای نگرانی ندارد! 🔸 نگرانی و‌ خطر آن جایی است که بعضی مدیران، رسانه ها، افراد انقلابی، تصمیم گیران و تصمیم سازانِ فرهنگی به چنین فرهنگ باطلی دامن بزنند و آن را با تشبیه به سایر کشورها، در کشوری که مدعی تبعیت از مکتب اهل بیت(ع) است، طبیعی بدانند! 🔸 این‌ درد را به کجا ببریم؟ یاعلی🌹 #طلبه_ای_در_قم محمد صالح مشفقی پور 💎 @Moshfeghoun 💐

آیا تبریک گفتن امامت، کاری جدید است که شیعیان انجام می دهند و سابقه نداشته است؟ 🔸 برای جواب این سؤال، بیایید به همراه شیخ صدوق(ره) به ۱۱۸۵ سال قبل برویم. 🔸 یعنی آن زمانی که ابو الأدیان [خادم و یکی از یاران نزدیک امام حسن عسکری ع ]، در حکایتی نسبتا طولانی جریان شهادت حضرت (ع)، نماز خواندن حضرت حجت(عج) بر جنازه ایشان و دروغگویی ها و اذیت و آزارهای جعفر کذاب را شرح می دهد. 🔸 آنچه برای ما جالب، قابل تأمل و برای پاسخ به سؤال، راهگشا است، قسمت هایی از این حکایت است که ابو الأدیان صراحتا صحبت از تبریک گفتن شیعیان هم می کند. 🔸 به عنوان نمونه در قسمتی از صحبت هایش می گوید: «...وارد سامرّاء شدم و در آن حال صداى ناله و فریاد و شیون از خانه آن حضرت(امام‌ حسن) شنيدم و ایشان را در محل غسل دیدم. و در آن حال، جعفر بن علی(جعفر کذاب) برادر حضرت را دیدم که بر در خانه امام ایستاده است و {برخی از}شيعيان را در اطراف او ديدم كه وى را {در مرگ برادر} تسليت و {بر امامتش} تبريك مى گفتند. با خود گفتم: اگر اين امام است كه امامت تباه خواهد بود، زيرا او را می شناختم که شراب مى نوشد و در قصر قِمار مى كند و تار مى زند. جلو رفتم و {مثل دیگران} تبريک و تسليت گفتم...» 🔸 در قسمتی دیگر می گوید: «...ما نشسته بوديم كه گروهى از اهل قم آمدند و از حسن بن على(ع) سؤال كردند و فهميدند كه او در گذشته است. گفتند: به چه كسى تسليت بگویيم؟ مردم به جعفر بن على(جعفر کذاب) اشاره كردند، آن ها بر او سلام كردند و به او تبريک و تسليت گفتند و گفتند: همراه ما نامه‌ها و اموالى است، بگو نامه‌ها از كيست؟ و اموال چه قدر است؟ جعفر(کذاب) ... گفت: آيا از ما علم غيب مى خواهيد؟ ... » (کمال الدین و تمام النعمة، شیخ صدوق، باب43، ح25، ص475) پ.ن: از این نقل می فهمیم که ظاهرا اصل تبریک گفتن در بین شیعیان وجود داشته است و کار جدیدی نیست. یاعلی🌹 #طلبه_ای_در_قم محمد صالح مشفقی پور #آغاز_ولایت_امام_زمان 🔥 @SPMAZHABI