به تقدیر خواهم آورد سرزمینی ساکنِ رودکی دور و بعید روم دورتر از دور،به دور از چشمِ تیز و زبانِ طَعن تا گمان نزنم،دگرگون نشوم،گلایه نکنم؛ دریا را خواهم دید،آبیِ آبی آسمان را خواهم کشید، ابرهای طناز و لنگر شمسِ آواز خوان.. در آن دنیا کوسه را کنار دلفین می‌توان دید،ماهی را سوار بر اسبک و ستاره‌‌را رقاص مرجان تکاپو را تک‌به تک دفن خواهم کرد،نه در ساحل،همراه فریادهای خاموش

خانه‌ای خواهم ساخت در کنار دریا زیر پرتوی عشق به دور از روان‌پریش. یارَکم را کم کَمَک راهیِ راهِ غریب خواهم‌کرد ربِ رحمت‌دهِ مرهم را همراهی خواهم کرد. سبز خواهم شد،قدم به قدم؛ حال من خوب خواهد شد.

ما موجوداتی هستیم که از خودمان بیزاریم و خود را تخریب می‌کنیم. این یک عبارت اخلاقی نیست واقعیت است. همه چیز به فنا رفته – مارک منسون

آدمی‌زاد؛

و ما همه بی‌هم در این وطن بی‌خوابیم؛

_

[در آن دوری و بدحالی، نبودم از رخت خالی.‌‌..]

_