آدمی‌زاد؛

و ما همه بی‌هم در این وطن بی‌خوابیم؛

_

[در آن دوری و بدحالی، نبودم از رخت خالی.‌‌..]

_

「 سایه‌ی فقر」 در عصر غایب ایامی بر انسانیت گذشت که جوان از کنار پیر گذشت و پیر چشم به قدم‌هایش گذاشت. میغ‌های سیاه به راهرو‌های محنّت بشریت راه یافت دلسوزی از چشم‌ها گریزان شد و مردمک مشکی به تاریکی مطلق ایمان آورد؛ تعصب بر غرور روز به روز افزون شد و تکبر هم‌گام با او هم مسیر شد.

تاریخچه‌ی کمک‌های کودکی در میان جلبک‌های گمنام، نام گم‌گشته را به خود گرفت؛ یاقوت زمردین اشک از شاخه در حال خشکیدن بود و ورقه‌های زمان یکی پس از دیگری در حال ریزش همچون برگ های خزان زده بودند.

تقارن ایزد به حالت نوسان درآمده بود گویی که مرگ، همسایه ی هر سایه بود. مردمان تشنه،نفت نوشیدند گشنگان، چنگ زنان به خاک در توبره جنگ بودند هیچکس نمیدانست در این بحبوحه هر نفس نفسی میگیرد و ادمیزاد جان ادمی را به هر لقمه گویی نانی اجر شده بر سر شکسته ای برخورد میکرد؛ گویی آهنین دل به سلطنت رسیده و حاکمیت مطلق را به چنگال گرفته و عرصه بر هر فخراور بینوایی تنگ تر از تنگ بود.

حاکمیت بر ارض و عرش انگار که مقبولیت خدا بر اطعامِ همگانی انکاری بیش نبود و سوگند کلامی که در خفا محو می‌شود. انسانیت و وجدان در گودال نهانستان دفن می‌شود و فقر، نفس هر تازه نفس نو پایی را می گیرید. هر سو چشم بچرخانی کودکی هم اندازه لنگ کفش وزیر خمیده در زباله خواهی دید و آگاهی خموشِ شاه که بی هیچ واکنشی از کنارشان میگذرد