سنگینیِ دوش بیابانگرد را قایق دریا‌زده به دوش می‌کشد و بلبل از آن سوی سرزمین دروازه‌ی وجود را کنار می‌گذارد و یار غریب قایق می‌شود. غربت پرده‌ی بیگانگی را کنار میزند و آوازی از یار بر زبان جاری می‌کند. احساس هوایی می‌خورد،قناری چَه‌چَه‌ی میزند،گونه‌ها تَر می‌شود و تند‌باد نامه‌ای از دودکشِ خاکستری به کوچه‌های محبت وارد می‌کند؛ تا چشمانِ شاعر او شکوفه دهد.

نمی‌شود منکر شد که زندگی به هرحال جالب است! طرف خانه سوان_مارسل پروست

-

انسان کسی را می‌تواند نجات دهد که خود اصرار به سقوط نداشته باشد. آنا کارنینا – لئون تالستوی

「وتحملی طولانی بیاور」

-

『حیات』 قدم‌هایش به پهنای قامت سرو بود و سرعتش به اندازه‌ی چشمیزکی کوتاه اما در رأسش قدرتِ زمان نظاره‌گر رویاهای بس کوچکش بود.

جانِ امیدواری که در گرو زمان بود بدایت غربتش را با شیرینی بیان و خنده‌هایی به تَرَک دیوار آغاز کرد، سپس کم کم چشم‌هایش را به دنیایی عجیب و عجین شده با رخداد‌های ریز و درشت گشود

ریسمانِ عمر خود را با بازی‌های کودکانه آغاز کرد و کورمال کورمال هفت سنگ‌های زندگیش را طی کرد. رقابتی سخت میان دو سوی بازی، سرنوشت و آدمی‌زاد ایجاد شد اما تساوی مانع برد و باخت بود،گاهی رختِ غبارِ دل را پهن می‌کرد و گاهی قلمو را با طیف رنگ‌هایی آشنا می‌کرد تا دوچرخه‌ای سوار بر قهقه بکشد. اما تداوم هرکدام در بازه‌ی زمانی کوتاه تا بلند قرار داشت؛

سرانجام بازی‌های کوچه و خیابان برای حفظ تعادل جاخالی داده تا بشریت به دور قلبِ نم‌ناک‌ خود حصاری بکشد و راهروهایی با نام انتظار،غم،خانواده،کودکان و... راه‌اندازی کند و بزرگی باشد میان طفولیتِ خویش.