「وتحملی طولانی بیاور」

-

『حیات』 قدم‌هایش به پهنای قامت سرو بود و سرعتش به اندازه‌ی چشمیزکی کوتاه اما در رأسش قدرتِ زمان نظاره‌گر رویاهای بس کوچکش بود.

جانِ امیدواری که در گرو زمان بود بدایت غربتش را با شیرینی بیان و خنده‌هایی به تَرَک دیوار آغاز کرد، سپس کم کم چشم‌هایش را به دنیایی عجیب و عجین شده با رخداد‌های ریز و درشت گشود

ریسمانِ عمر خود را با بازی‌های کودکانه آغاز کرد و کورمال کورمال هفت سنگ‌های زندگیش را طی کرد. رقابتی سخت میان دو سوی بازی، سرنوشت و آدمی‌زاد ایجاد شد اما تساوی مانع برد و باخت بود،گاهی رختِ غبارِ دل را پهن می‌کرد و گاهی قلمو را با طیف رنگ‌هایی آشنا می‌کرد تا دوچرخه‌ای سوار بر قهقه بکشد. اما تداوم هرکدام در بازه‌ی زمانی کوتاه تا بلند قرار داشت؛

سرانجام بازی‌های کوچه و خیابان برای حفظ تعادل جاخالی داده تا بشریت به دور قلبِ نم‌ناک‌ خود حصاری بکشد و راهروهایی با نام انتظار،غم،خانواده،کودکان و... راه‌اندازی کند و بزرگی باشد میان طفولیتِ خویش.

و در زمان‌هایی گاه و بی‌گاه حسرت‌های دوران گذشته همچون جویی از چشمان روان می‌شود چراکه رغبت بشریت روبه سوی آواز شادی بود اما سرنوشت ساز مخالفت را به دست گرفت و مسیر را به انحراف کشید تا دلیل نوسانات حیاتِ بشر در واژه‌ی ماضی و مستقبل باشد.

اگر طوری رفتار کنید که انگار هیچ اتفاقی نیفتاده و واقعا هیچ اتفاقی هم نیفتد، در نهایت هیچ اتفاقی نخواهد افتاد. زنی با موهای قرمز – اورهان پاموک

-