📚 ﷽ 📚
🖌و َمَا وَجَدْنَا لِأَكْثَرِهِمْ مِنْ عَهْدٍ ۖ وَ إِنْ وَجَدْنَا أَكْثَرَهُمْ لَفَاسِقِينَ (اعراف، ۱۰۲)
🔸مراد از عهد، میثاقِ بندگیِ خداست که از عهدِ اَلَست - یعنی حینِ خلقتِ انسان - در نهادِ او نهاده شده. انسان فطرتاً می‌فهمد خدایی دارد که خلقش کرده و روز به روز - بلکه لحظه به لحظه - او را نگه داشته و روزی می‌دهد. هم‌چنین می‌فهمد که باید شکرگزارِ خالقش باشد و به حرفِ خالقش گوش کند و او را معصیت نکند.
🔸جزئیاتِ این امور و طریقهٔ بندگی را انبیاء برای بشر بیان می‌کنند، امّا کلیّاتش در نهادِ بشر موجود و معهود است. خلافِ این عهد عمل کردن و به راهِ خود رفتن و به دل‌بخواهِ خود عمل کردن و غافل از خدا زندگی کردن، فسق است؛ که طبقِ این آیه، اکثرِ بنی‌بشر به آن مبتلا می‌شوند.
@sulookmanavi
#سلوک_معنوی
#حیات_عارفانه
یک‌هزار و سی‌صد و چندی است غیبت خورده‌ایم
تو تماماً حاضری و ما به هجران رفته‌ایم
➰#شعر
@sulookmanavi
📚 ﷽ 📚
🖌نَّحْنُ نَقُصُّ عَلَيْكَ نَبَأَهُم بِالْحَقِّ إِنَّهُمْ فِتْيَةٌ آمَنُوا بِرَبِّهِمْ وَ زِدْنَاهُمْ هُدًى (کهف، ۱۳)؛ ما داستانِ اصحابِ کهف را همان‌طور که اتّفاق افتاده برایت تعریف می‌کنیم: آنان جوانمردانی بودند که به خدا ایمان آوردند و ما هم بر هدایت‌شان افزودیم.
🔸از این آیه برمی‌آید که ایمان آوردنِ ما یک چیز است و دست‌گیریِ خدا - که از آن به "فزونیِ هدایت" تعبیر شده - یک چیزِ دیگر.
🔸ایمان وظیفهٔ ماست؛ ما که وظیفهٔ خود را انجام دادیم - در صورتِ صدقِ ایمان، و استقامت بر آن؛ چنان‌که در ماجرای اصحابِ کهف به‌خوبی مشهود است - فضلِ خدا شاملِ حالِ ما می‌شود و هدایت و تربیّتِ خاصّ الهی شاملِ ما می‌گردد. این فضل، سنّتِ خداست و منبعث از رحمتِ بی‌کرانش.
🔸اگر ایمانِ کسی صادقانه نباشد یا بر سرِ ایمانِ خویش ایستادگی نکند و استقامت به‌خرج ندهد، این زیادیِ هدایت شاملش نمی‌گردد؛ درنتیجه متوقّف می‌مانَد یا ایمانِ عاریه‌ای از دلش رخت می‌بندد.
@sulookmanavi
#سلوک_معنوی
#حیات_عارفانه
🖌فَكُلِي وَاشْرَبِي وَ قَرِّي عَيْنًا فَإِمَّا تَرَيِنَّ مِنَ الْبَشَرِ أَحَدًا فَقُولِي إِنِّي نَذَرْتُ لِلرَّحْمَٰنِ صَوْمًا فَلَنْ أُكَلِّمَ الْيَوْمَ إِنسِيًّا (مریم، ۲۶)
♦پیاپی بکش جام و سرگرم باش! این آیه، حکیمانه‌ترین آیهٔ قرآن در بابِ معیشت و عشرت است. خود را پای سفرهٔ خدا ببین و شکر کن و خوش باش و ملامتِ مردم را فراموش کن و با سکوت با آن‌ها تعامل نما!
بهشتِ نقد اگر خواهی بیا با ما به میخانه
که از پای خُمت یکسر به حوضِ کوثر اندازیم
@sulookmanavi
📚 ﷽ 📚
🔹افرادى كه زياد صحبت می‌کنند، قلبِ آن‌ها مشوّش است، اضطراب دارد.
🔹انسان بنشينند هِى همين‌طورى نگاه بكند، ساكت! يک حرفى بزنيم، يک چيزى! آقا! هوا گرم است، خيابان شلوغ است، جنس‌ها گران شده؛ بالأخره يک حرفى بزنيم!... اين‌ها اضطراب دارند ـ در نفس‌شان اضطراب دارند ـ اين اضطراب نمىگذارَد كه آرام باشند.
🔹ارتباط با اين‌گونه افراد براى انسان مضرّ است؛ انسان با افرادى بايد ارتباط داشته باشد كه اين حالت در آن‌ها كم‌تر، و حالتِ سكون و آرامش در آن‌ها بيش‌تر است.
در اين زمينه روايات است كه ملائكه در سكوناَند، شياطين در اضطراب‌اَند.
@sulookmanavi
📚 ﷽ 📚
🖌إِذْ قَالَتِ امْرَأَتُ عِمْرَانَ رَبِّ إِنِّي نَذَرْتُ لَكَ مَا فِي بَطْنِي مُحَرَّرًا فَتَقَبَّلْ مِنِّي ۖ إِنَّكَ أَنْتَ السَّمِيعُ الْعَلِيمُ (آل‌عمران، ۳۵)
🔹وقتی چیزی نذرِ خدا شد، از غیرِ خدا "مُحَرَّر" می‌گردد. "اسارتِ انسان" از "کار برای خود" است، و وقتی تصمیم گرفت مالِ خدا باشد، خدا هم عهده‌دارِ او می‌گردد و او فراغت می‌یابد و نَفَسِ راحت می‌کشد. این فوزِ بزرگی است و به این راحتی نصیبِ کسی نمی‌شود. سریع‌ترین راهِ کمال، همین است.
🔹کسانی که موفّق می‌شوند همه یا بخشی از زندگیِ خود را وقفِ خدا کنند ـ به یُسر و عافیت ـ ابزارِ توفیق برای‌شان مهیّا می‌گردد؛ و چون جزءِ جنودِ خدا شده‌اند، موانع از پیشِ پای‌شان برداشته می‌شود؛ و از همه مهم‌تر، از بندگیِ غیرِ خدا رها و آزاد می‌شوند تا خدا را بندگی کنند.
🔹هرکس هر شغلی که دارد، روزی را در هفته یا ماه، وقفِ خدا کند و بی‌چشم‌داشت، به خدمتِ خلق - که عیالِ خدای‌اَند - مشغول باشد تا برکاتِ این راه را وجدان کند.
@sulookmanavi
📚 ﷽ 📚
🖌يُطَافُ عَلَيْهِمْ بِكَأْسٍ مِنْ مَعِينٍ (صافات، ۴۵)
شرابِ تلخ می‌خواهم که مردافکن بوَد زورش
که تا یک‌دم بیاسایم ز دنیا و زر و زورش
🔸مسٲلهٔ شرابِ بهشتی در قرآن بسیار آمده و راجع به حقیقتِ آن، مفسّرینِ اهلِ باطن بسیار سخن گفته‌اند و افاضه نموده‌اند. آدم اگر هم در نعمت غرق باشد، باز تنها از بیرون است که متنعّم است؛ پس درون چه؟ شرابِ بهشتی، با رفعِ بقاءِ نفس و زدودنِ گَردِ خودی، انسان را از درون مست و شیفتهٔ حیات و واله در حیات‌آفرین می‌کند؛ شرابِ بهشتی، منبعِ لذّاتِ درونی است.
🔸علّتِ تشبیهِ آن شراب به خَمرِ دنیوی هم این است که شرابِ دنیوی قرار است چنین کند امّا هم با عوارضی مثلِ گیجی و سردرد و اعتیاد و فسادِ بدن همراه است، هم با زائل کردنِ مهارِ عقلانی، درونِ واقعیِ انسان را هویدا می‌کند؛ به همین دلیل است که با نوشیدنِ شراب، حیوانیّت و درندگی در بسیاری از شارِبان ظهور می‌کند و از آن‌ها زبانه می‌کشد و آسیب‌رسان می‌گردد، امّا در بهشت هیچ‌یک از این عوارض نیست و دار، دارِ آدمیّت است.
🔸شرابِ بهشتی انسان را از خود گم و در خدا پیدا می‌کند، یعنی با در محاق بردنِ خودی و زدودنِ توجّه به نفس، باعثِ شکفتگیِ خدا در دل می‌شود و سالک را مستِ حق می‌کند و به تجربهٔ عالیِ معیّت با حق و درکِ اُنس و شهودِ وحدت و فنای در توحید می‌رسانَد؛ البتّه این تجربه نیز مقطعی است و بزودی سالک افاقه می‌کند و به خود می‌آید؛ به همین دلیل در بهشت جام‌های پی در پی سر می‌کشند تا دائم‌السّکر باشند و همواره در عیشِ مدام و مستِ حق باقی بمانند.
🔸به این نکته هم در چند جای قرآن اشاره شده. عبارتِ طوافِ ساقیان به گِردِ ایشان هم همین دوامِ بزم و می‌خوارگی را تداعی می‌کند. البتّه این سبوها - مثلِ دیگر نعماتِ بهشتی - منحصر به بهشت نیست و جزءِ قلیلی از آن در همین‌جا هم نصیبِ سالکان و عارفان و کاملان - به‌قدرِ ظرفیّت - می‌شود و عارفان در آثارِ خویش از آن نام برده‌اند.
@sulookmanavi