📚 ﷽ 📚
🖌أَوَمَنْ كَانَ مَيْتًا فَأَحْيَيْنَاهُ وَ جَعَلْنَا لَهُ نُورًا يَمْشِي بِهِ فِي النَّاسِ كَمَنْ مَثَلُهُ فِي الظُّلُمَاتِ لَيْسَ بِخَارِجٍ مِنْهَا ۚ كَذَٰلِكَ زُيِّنَ لِلْكَافِرِينَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (انعام، ۱۲۲)
🔹کافرین و غافلین، به نسبتِ ادباری که به خدا دارند، مرده محسوب می‌شوند؛ و ایمان موجبِ حیاتِ دلِ مۇمنین می‌گردد.
🔹مۇمن جز آن‌که به حیاتِ الهی زنده می‌شود، به نورِ خدایی هم مستفیض می‌گردد و به نوری که خدا به او تملیک کرده، در میانِ مردم سلوک می‌کند و راه را از چاه در زندگیِ خود بازمی‌شناسد و به طاعتِ حق مشغول است؛
در حالی‌که کافران هرچه دل‌شان می‌خواهد می‌کنند و فاقدِ نوری هستند که ببینند از کجا آمده‌اند و به کجا ره‌سپارند و از آنها چه می‌خواهند.
پس فرقِ مۇمن با کافر، در حیاتِ دل است و نورِ وجود.
🔹این آیه در شٲنِ حمزه سیّدالشّهدا، عموی پیامبر نازل شده.
@sulookmanavi
📚 ﷽ 📚
🖌وَ مِنَ الْأَنْعَامِ حَمُولَةً وَ فَرْشًا ۚ كُلُوا مِمَّا رَزَقَكُمُ اللَّهُ وَ لَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ ۚ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ (انعام، ۱۴۲)
🔸"حَمُولَة"، اسب و شتر و استر هستند که انسان سوارِ آنها می‌شود یا بار می‌برَند. "فَرْشً"، حیواناتی کوچک مثلِ گوسفند و بز هستند که گلّهٔ آنها زمین را فرش می‌کند و روی زمین مثلِ فرشی هستند که حرکت می‌کند.
🔸طبقِ این آیه، التزامِ به گیاه‌خواری کفرانِ نعمت است و بدلیلِ حرام کردنِ حلالِ خدا بر خود - چون بدعت و تحریمِ حلال است - از جمله خطواتِ شیطان محسوب می‌شود و بی‌شکّ حرام است.
🔸حرام و حلال در اَکل و شُرب، بخشِ مهمّی از شریعت است. یادمان نرود که گناهِ نخستین و لغزشِ آدم (ع) هم از خوردن بود!
@sulookmanavi
📚 ﷽ 📚
🖌قَالَ مُوسَىٰ لِقَوْمِهِ اسْتَعِينُوا بِاللَّهِ وَاصْبِرُوا ۖ إِنَّ الْأَرْضَ لِلَّهِ يُورِثُهَا مَنْ يَشَاءُ مِنْ عِبَادِهِ ۖ وَالْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ (اعراف، ۱۲۸)
🔹موسی (ع) قومش را نصیحت می‌کند به دو چیز: یکی صبر و دوم استعانت از خدا؛ و به آنها بشارت می‌دهد که حاصلِ التزام به این دو، تمکّن در زمین و حُسنِ عاقبت است.
🔹برای ما هم وقتِ مواجهه با مشکلات، نسخه همین است: صبر و استعانت از خدا؛ یعنی صبر و دعا به درگاهِ خدا و یٲس از غیرِ خدا.
🔹متظور از "الْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِينَ" عاقبت به‌خیری است، نه فردا و پس‌فردا!
@sulookmanavi
📚 ﷽ 📚
🖌... كُلُوا مِنْ ثَمَرِهِ إِذَا أَثْمَرَ وَ آتُوا حَقَّهُ يَوْمَ حَصَادِهِ ... (انعام، ۱۴۱)
🔹"ریزش" از مهم‌ترین اصولِ زندگیِ انسانی و الهی است: باید خورد و خوراند، پوشید و پوشاند.
🔹طبقِ این عبارت، "انفاق از ثمرات" را حقّ بر گردنِ انسان بخاطرِ آن نعمات دانسته. وقتِ انفاق هم يَوْمَ حَصَاد (وقتِ برداشتِ محصول) است که دستِ آدم پُر است. يَوْمَ حَصَادِ، روزِ توفیق برای انفاق است؛ اگر این روز را کسی از دست داد، معلوم نیست توفیقِ جبران پیدا کند.
@sulookmanavi
📚 ﷽ 📚
🎈تسبیحاتِ حضرتِ زهرا (س)، برترین تعلیمِ ملکوتی
√ بدونِ ذکرِ این تسبیحات، از سجّاده برنخیزید.
√ با سرعت و عجله این کلمات را نگویید.
√ بدونِ این‌که پاها را حرکت بدهید و از وضعِ نمازگزار بیرون بیایید، این تسبیحات را بگویید.
√ در کمالِ طمأنینه و آرامش این صد ذکر را بر زبان جاری کنید.
@sulookmanavi
📚 ﷽ 📚
🗨 راهِ خدا ـ بی‌راهه ـ کج‌راهه (۱)
🖌وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا ۚ وَ إِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ (عنکبوت، ۶۹)
🔸"جَاهَدُوا فِينَا" را معنا کرده‌اند به: در راهِ ما، در طلبِ ما، در محبّتِ ما، در حقّ ما، بخاطرِ ما، برای رضای ما، ... یعنی هرکه در راهِ خدا و به عشقِ خدا تلاش کند، به راه‌های قُربِ خدا رهنمون می‌گردد.
🔸این آیه می‌فرماید وظیفهٔ بنده تلاش است امّا هدایت به‌دستِ خداست. جالب است که تلاش، ماضی؛ و هدایت، مضارع و استمراری آمده. یعنی یک گام و یک لحظه مجاهده و تلاشِ خالصانه، هدایت و نجاتِ ابدی را در پی دارد.
🔸قوامِ چنین مجاهده‌ای به چند چیز است:
√ یکی این‌که سالک دائم بخواهد رضای خدا را به‌دست آورَد و به خدا نزدیک شود؛ یعنی از این هدف، غفلت نورزد.
√ دوم، برای مقصودی که گفته شد، پیوسته کاری به ذهنش برسد یا به او الهام شود.
√ سوم، عزمش را جزم و همّتش را مصروف کند و آن‌کار را به فعل درآورَد.
🔸یعنی ثمره و شکفتنِ مجاهده، در افعالِ پیوسته‌ای است که برای خدا به منصّهٔ ظهور می‌رسد. نامِ این کارها "حسنه" است؛ و پیوسته حسنه داشتن، سالک را در زمرهٔ "محسنین" قرار می‌دهد. (واژهٔ "احسان" یعنی بروز دادنِ حُسن و نیکوییِ ذاتی. خدا هرکه را که نیکی و نیکویی می‌آفریند، دوست دارد و زیرِ پر و بالِ خود می‌گیرد؛ به‌عبارتِ دیگر، با اوست: "إِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ").
🔸امّا عبارتِ "لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا": سَبیلِ خدا، راهِ قرب و رضایی است که پس از مجاهده برای انسان مفتوح می‌شود و آدمی برای پیمودنش نصرت می‌گردد تا احسان کند و از محسنین گردد.
🔸چون این عبارت جمع آمده، پس راه‌های قرب و رضا بسیار است؛ مثلاً یکی توفیقِ این‌را پیدا می‌کند که برود و برای اسلامِ راستین شهید شود، یکی بابِ تحصیلِ علمِ دین و تدریس و تبلیغِ آن برایش باز می‌شود، یکی برایش میسور می‌شود برود برای فقرا مدرسه بسازد، یکی قوّتِ عبادت پیدا می‌کند و دعایش در حقّ مردم مستجاب می‌گردد و نصیحتش در دل‌ها نافذ است، یکی دارویی کشف می‌کند و دردِ بیمارانِ خاصّی را برای خدا فرومی‌نشانَد،
🔸یکی سال‌ها پدر و مادرِ پیرش را به کول می‌کشد و احسان می‌کند و بی‌صبری از او سر نمی‌زند بلکه احتساب می‌کند (یعنی به حسابِ خدا می‌گذارَد)، یکی را قلم به دستش می‌دهند یا هنرمندِ ماهری می‌شود و با این سلاح به یاریِ دین می‌شتابد و دل‌ها را جذبِ خدا می‌کند، یکی کارخانه‌دار است و صدها نفر را روزی می‌دهد آن‌هم فقط برای خدا (گرچه نصیبِ خودش از دنیا بجاست)،
🔸یکی در زهد و رَفضِ دنیا به مددِ خدا و به‌راحتی و بی‌تکلّف یکّه‌تاز می‌گردد و تابلوی زیبایی از آخرت‌طلبی و ناچیزیِ دنیا برای مردم ترسیم می‌کند و الگوی تهذیب می‌شود، یکی نمازهای عاشقانه‌اش در دلِ شب و اطرافِ نهار میعادگاهش با خدا و نردبانِ معراجش می‌گردد و با هر نماز می‌میرد و زنده می‌شود، یکی سنگِ صبور و مَحرمِ اسرار و حلّالِ مشکلاتِ دانش‌آموزانِ مدرسه‌اش می‌شود و در دلِ آنها بذرِ دوستیِ خدا می‌کارَد،
🔸یکی به سفره‌داری دلالت می‌شود و اسبابِ کار برایش مهیّا می‌گردد و عیالِ گرسنهٔ خدا را دائم سیر می‌کند، یکی برای خدا - علی‌رغمِ میلش - بارِ ریاست و سیادتِ قومش را با مشقّت بر دوش می‌کشد تا درحقیقت خادمِ آنها باشد، یکی برای خدا بی‌توقّع به ارباب‌رجوع خدمت می‌کند و حافظِ منافعِ بیت‌المال است و مال و وقتِ مردم را امانتِ سنگینی بر دوشش احساس می‌کند، یکی به عشقِ خدا - نه صرفاً از روی احساس یا برای نمود - به حیوانات و درختان - این مخلوقاتِ زبان‌بستهٔ خدا - محبّت و از آنها نگه‌داری می‌کند، ...
🔸رسولِ خدا (ص) فرمود: "کلُّ میسّر لما خلق له"؛ برای هرکس کاری که برای آن خلق شده، آسان می‌شود.
برای کسی ممکن است چند راه باز شود؛ جمع به‌کار رفتنِ سُبُل هم این مطلب را تداعی می‌کند.
@sulookmanavi
📚 ﷽ 📚
🗨 راهِ خدا ـ بی‌راهه ـ کج‌راهه (۲)
🖌وَالَّذِينَ جَاهَدُوا فِينَا لَنَهْدِيَنَّهُمْ سُبُلَنَا ۚ وَ إِنَّ اللَّهَ لَمَعَ الْمُحْسِنِينَ (عنکبوت، ۶۹)
🔸تا آدم سال‌ها مجاهده نکند، سَبیلی از سبیلِ الهی برایش مفتوح نمی‌شود؛ و تا سبیلی برایش باز نشده، ایصال به مقامِ احسان و معیّت با حق برایش دشوار است. کسی‌که به سبیلی هدایت شده، چون عملش به دلالت و انتخابِ خدا بوده، نوعاً مقبول و مرضیّ درگاهِ خداست. از طرفی به نصّ آیه، خدا با اوست؛ لذا رشد و تعالی‌اش تسریع می‌شود.
🔸مۇمن دنبالِ هر راهی نیست، دنبالِ راهِ خداست؛ راهی که به خدا منسوب است و خدا خودش با فرستادنِ انبیاء، انسان را به آن راه دعوت کرده و از آن راه به قربِ خودش فراخوانده؛ راهی که خدا خودش احداث کرده و با چراغِ شریعت و بَعثِ رُسُل روشن ساخته و از آفات مصون کرده است.
🔸پس:
√۱. انسان باید از راهی برود که به خدا ختم می‌شود، نه راهی که بر خودخواهی بنا شده و او را به خدا نمی‌رسانَد.
√۲. چون غایتِ راه خداست و خدا راه‌شناس و راه‌بلد و راه‌نماست، پس از راهی باید رفت که خدا گفته.
√۳. راه‌هایی که به خدا ختم می‌شود در حیطهٔ شریعت و برحسبِ امکاناتِ آدم و فرصت‌هایی که در زندگی پیدا می‌کند، بسیار است. همهٔ این راه‌ها صراطِ مستقیم است.
🔸مصادیقِ کج‌راهه و بی‌راهه که موجبِ تفرّقِ انسان از سبیلِ حق و صراطِ مستقیم می‌شود، بسیار است؛ ازجمله:
افراط در ریاضت‌های جسمی، انعزال از خلق، سرکوبِ مطلقِ غرایز، مثبت‌اندیشیِ بدونِ تقوی، ارتباط با اجنّه و غیرارگانیک‌ها، استفاده ار افیون‌ها، مرتد و کافر دانستنِ همه بجز خود، ایجادِ فرقه و تعریفِ حق براساسِ مبانیِ فرقه‌ای، اطاعتِ مطلق از غیرِمعصوم، خود را قومِ برگزیده دانستن، سنّت‌پرستی و تعریفِ حق براساسِ اندیشهٔ آباء، قصور در عبادتی که دستورِ خداست، رها کردنِ جامعه و بی‌تفاوتی نسبت به آن، اباحه‌گری و - از آن بدتر - تقدیسِ فحشاء، بدعت، شخص‌پرستی، ...
این‌ها بی‌راهه‌هایی است که وقت را تلف می‌کند و نفوس را می‌سوزانَد.
@sulookmanavi