📚 ﷽ 📚
🖌يُطَافُ عَلَيْهِمْ بِكَأْسٍ مِنْ مَعِينٍ (صافات، ۴۵)
شرابِ تلخ می‌خواهم که مردافکن بوَد زورش
که تا یک‌دم بیاسایم ز دنیا و زر و زورش
🔸مسٲلهٔ شرابِ بهشتی در قرآن بسیار آمده و راجع به حقیقتِ آن، مفسّرینِ اهلِ باطن بسیار سخن گفته‌اند و افاضه نموده‌اند. آدم اگر هم در نعمت غرق باشد، باز تنها از بیرون است که متنعّم است؛ پس درون چه؟ شرابِ بهشتی، با رفعِ بقاءِ نفس و زدودنِ گَردِ خودی، انسان را از درون مست و شیفتهٔ حیات و واله در حیات‌آفرین می‌کند؛ شرابِ بهشتی، منبعِ لذّاتِ درونی است.
🔸علّتِ تشبیهِ آن شراب به خَمرِ دنیوی هم این است که شرابِ دنیوی قرار است چنین کند امّا هم با عوارضی مثلِ گیجی و سردرد و اعتیاد و فسادِ بدن همراه است، هم با زائل کردنِ مهارِ عقلانی، درونِ واقعیِ انسان را هویدا می‌کند؛ به همین دلیل است که با نوشیدنِ شراب، حیوانیّت و درندگی در بسیاری از شارِبان ظهور می‌کند و از آن‌ها زبانه می‌کشد و آسیب‌رسان می‌گردد، امّا در بهشت هیچ‌یک از این عوارض نیست و دار، دارِ آدمیّت است.
🔸شرابِ بهشتی انسان را از خود گم و در خدا پیدا می‌کند، یعنی با در محاق بردنِ خودی و زدودنِ توجّه به نفس، باعثِ شکفتگیِ خدا در دل می‌شود و سالک را مستِ حق می‌کند و به تجربهٔ عالیِ معیّت با حق و درکِ اُنس و شهودِ وحدت و فنای در توحید می‌رسانَد؛ البتّه این تجربه نیز مقطعی است و بزودی سالک افاقه می‌کند و به خود می‌آید؛ به همین دلیل در بهشت جام‌های پی در پی سر می‌کشند تا دائم‌السّکر باشند و همواره در عیشِ مدام و مستِ حق باقی بمانند.
🔸به این نکته هم در چند جای قرآن اشاره شده. عبارتِ طوافِ ساقیان به گِردِ ایشان هم همین دوامِ بزم و می‌خوارگی را تداعی می‌کند. البتّه این سبوها - مثلِ دیگر نعماتِ بهشتی - منحصر به بهشت نیست و جزءِ قلیلی از آن در همین‌جا هم نصیبِ سالکان و عارفان و کاملان - به‌قدرِ ظرفیّت - می‌شود و عارفان در آثارِ خویش از آن نام برده‌اند.
@sulookmanavi
📚 ﷽ 📚
🖌وَالضُّحَى (۱)
وَاللَّيْلِ إِذَا سَجَى (۲)
مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ مَا قَلَى (۳)
وَ لَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الْأُولَى (۴)
وَ لَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضَى (۵)
أَلَمْ يَجِدْكَ يَتِيمًا فَآوَى (۶)
وَ وَجَدَكَ ضَالًّا فَهَدَى (۷)
وَ وَجَدَكَ عَائِلًا فَأَغْنَى (۸)
فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلَا تَقْهَرْ (۹)
و َأَمَّا السَّائِلَ فَلَا تَنْهَرْ (۱۰)
وَ أَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ (۱۱)
🔹قسم‌های خداوند هم‌چون قسم‌های ما نیست؛ تمامِ کائنات در اين قسم همراهِ او هستند و این قسم، قسمِ تکوینی است. عالَم با همه‌ٔ وجود و قوا، به آن چیزی که خداوند قسم می‌خورَد شهادت می‌دهند و این شهادت، شهادتِ تکوینی است.
🔹این قسم نيز بر چیزی‌ست که بدیهی و روشن واضح است: مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ مَا قَلَى؛ (خداوند نه تو را رها می‌کند و نه دشمنِ توست). اگرچه این واضح است امّا این همان مطلبِ واضحی است که ما با تمامِ وجود ـ روز و شب ـ با آن مخالفت می‌کنیم! نه اين‌كه آن‌را نمی‌بینیم، بلکه می‌بینیم و مخالفت می‌کنیم و با تمامِ وجود بر خلافش قدم برمی‌داریم.
🔹پیوسته در اين واهمه هستیم که آیا خدا ما را فراموش کرده و دنیا و آخرت‌مان را از ما گرفته است؟! به‌جای این‌که به حرکتِ خود، به اقدامِ خود و به وظیفه‌ای كه باید انجام دهيم بپردازیم، پیوسته نگرانِ چیزی هستیم که هرگز نگرانی ندارد و در مقابل، چیزی را که جای نگرانی دارد فراموش می‌کنیم.
🔹ما پیوسته می‌ترسیم که مبادا جهان با ما بد رفتار کند؛ جهانی که در اختیار و در تسخیرِ ماست و تمامِ كائنات می‌گردند تا ما به آن هدفی برسیم که خود انتخاب کردیم و وقتی که به این جهان آمدیم آن‌را فراموش کردیم! هدفی که همه‌ٔ وجودِ ما در آن جهت است، امّا وقتى در نگاه و عملِ روزانه‌مان و در گردشِ روزگار و دورِ قمری خلافِ آن عمل می‌کنیم، این تناقض، زندگیِ دنیایی و آخرتیِ ما را نابود می‌کند؛ چیزی را انتخاب کردیم که در زندگیِ روزمرّه بر علیهِ آن اقدام می‌کنیم. در این تناقض و تضادّی که تو گرفتار هستی و سوءِ رفتار، همه‌ٔ جهان در کار هستند که تو را به هدفت برسانند.
🔹امّا ... وَ لَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الْأُولَى. آن عاقبتی که باید به سمتش بروى، آن نگاهِ درستی که باید داشته باشی، آن نگاهی که باید به دو قدم آن‌طرف‌تر (آخرت) بياندازى ـ در مقابلِ اين نوکِ بینی که پیوسته می‌بینی، و آن‌را هم حتّى خوب نمی‌بینی ـ آن نگاهِ بلند، تو را نجات می‌دهد، دنیا و آخرتت را نجات مى‌دهد.
🔹وَ لَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضَى. با همه‌ٔ این بدکاری‌ها، با همه‌ٔ این اشتباهات، با همه‌ٔ این خطاها و با همه‌ٔ این کوتاهی‌ها، به‌زودی در مسیری قرار می‌گیرى که باعثِ رضایتِ تو می‌شود. این مشکلات، این گرفتاری‌ها و این بالا و پایین‌ها هم برای این است که این اعطا انجام شود و انجام مى‌شود.
🔹أَلَمْ يَجِدْكَ يَتِيمًا فَآوَى. تو مثلِ یتیمی در این جهان هستى و این اوست كه به تو پناه مى‌دهد، امنیت مى‌دهد، کمک می‌کند و تو را نجات می‌دهد. وقتی که چند حرکتِ کوچک به نتیجه نمی‌رسد، چنان فغان برمى‌داريم که انگار تا حالا ما بودیم که به این‌جا رسیدیم! خداوند مى‌فرماید تویی که یتیم بودی، در این جهان کسی را نداشتی، چگونه تا این‌جا رسیدی؟ آیا با کمکِ مادر و پدر بوده؟ آن‌ها خود در این جهان یتیم بودند! همان خدایی که تا این‌جا تو را رسانده و جهانی که در گردشش به تو کمک کرده، پس از این هم همین‌گونه خواهد بود.
🔹امّا تو هم حداقل کاری که درباره‌ٔ جهان و درباره‌ٔ خودت می‌توانی انجام دهى این است که: اين‌ها را فراموش نکن! وَ أَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ؛ و از این نعمتی که سرتاسرِ وجودت را فرا گرفته، در وجودِ خود روایتی کن تا این روایت بر جانت بنشیند و جانت روشن شود.
@sulookmanavi
🌷با سلام و احترام
لطفاً نظر، نقد، توصیه و پیشنهادِ خود را درخصوصِ مطالبِ کانال برایم بگویید.
عباسعلی جعفری: مدیر کانال
👇👇👇
@Useriran
📚 ﷽ 📚
🖌أَوَمَنْ كَانَ مَيْتًا فَأَحْيَيْنَاهُ وَ جَعَلْنَا لَهُ نُورًا يَمْشِي بِهِ فِي النَّاسِ كَمَنْ مَثَلُهُ فِي الظُّلُمَاتِ لَيْسَ بِخَارِجٍ مِنْهَا ۚ كَذَٰلِكَ زُيِّنَ لِلْكَافِرِينَ مَا كَانُوا يَعْمَلُونَ (انعام، ۱۲۲)
🔹کافرین و غافلین، به نسبتِ ادباری که به خدا دارند، مرده محسوب می‌شوند؛ و ایمان موجبِ حیاتِ دلِ مۇمنین می‌گردد.
🔹مۇمن جز آن‌که به حیاتِ الهی زنده می‌شود، به نورِ خدایی هم مستفیض می‌گردد و به نوری که خدا به او تملیک کرده، در میانِ مردم سلوک می‌کند و راه را از چاه در زندگیِ خود بازمی‌شناسد و به طاعتِ حق مشغول است؛
در حالی‌که کافران هرچه دل‌شان می‌خواهد می‌کنند و فاقدِ نوری هستند که ببینند از کجا آمده‌اند و به کجا ره‌سپارند و از آن‌ها چه می‌خواهند.
پس فرقِ مۇمن با کافر، در حیاتِ دل است و نورِ وجود.
🔹این آیه در شٲنِ حمزه سیّدالشّهدا، عموی پیامبر نازل شده.
@sulookmanavi
📚 ﷽ 📚
🖌وَ مِنَ الْأَنْعَامِ حَمُولَةً وَ فَرْشًا ۚ كُلُوا مِمَّا رَزَقَكُمُ اللَّهُ وَ لَا تَتَّبِعُوا خُطُوَاتِ الشَّيْطَانِ ۚ إِنَّهُ لَكُمْ عَدُوٌّ مُبِينٌ (انعام، ۱۴۲)
🔸"حَمُولَة"، اسب و شتر و استر هستند که انسان سوارِ آن‌ها می‌شود یا بار می‌برَند. "فَرْشً"، حیواناتی کوچک مثلِ گوسفند و بز هستند که گلّهٔ آن‌ها زمین را فرش می‌کند و روی زمین مثلِ فرشی هستند که حرکت می‌کند.
🔸طبقِ این آیه، التزامِ به گیاه‌خواری کفرانِ نعمت است و بدلیلِ حرام کردنِ حلالِ خدا بر خود - چون بدعت و تحریمِ حلال است - از جمله خطواتِ شیطان محسوب می‌شود و بی‌شکّ حرام است.
🔸حرام و حلال در اَکل و شُرب، بخشِ مهمّی از شریعت است. یادمان نرود که گناهِ نخستین و لغزشِ آدم (ع) هم از خوردن بود!
@sulookmanavi