نمی‌دانم ، نمی‌دانم چه بگویم ((: نمی‌دانم چه بنویسم در وصف ِ عبای خاکی‌ ِتو ، چشمان‌ خسته‌ی تو ، جان ِبی‌رمق ِتو ، انگشتر ِغرق در خون ِتو ، نمی‌توانم زیبایی‌هایت را در قلمِ بی‌چیز جای دهم .. تو را باید پشت میز ریاست جمهوری به تماشا می‌نشستیم اما ، در نقطه‌ی‌صفر مرزی و نزد پیرمردی که هیچ‌مسئولی را از نزدیک ندیده بود به تماشا نشستیم .. اکنون قرآن ِخاک‌خورده‌ی طاقچه‌ی اتاقت منتظر توست تا بیایی و بار دگر تو را غرق در مصحفش کند و‌ خستگی‌ات را به جان بخرد ، اکنون ، دانه‌های تسبیح ‌منتظر است ، تا بار دگر مهمان گرمی دستانت شود ، اکنون انگشتر ِسرخت منتظر است تا در آغوش انگشتانت بنشیند .. گویی همه‌چیز در وصف تو ناتوان شده‌اند ، دست‌ها هنگام ِنوشتن از تو لرزان می‌شود ، زبان هنگام ِگفتن از تو لکنت می‌گیرد و چشم‌ها هنگام به تماشا نشستن ِتو گریان می‌شوند ، کاش میسر بود برگردی ، چه میشد مگر ما صاحب ِغم و وارث ِدلتنگی نبودیم .. اکنون آن کودکی که به گرمی ِآغوشت عادت کرده بود ، چشمانش را به چارچوب ِ در دوخته‌ست تا برگردی .. اما دگر دیر شده‌است ، چشمان کودک تا همیشه به چارچوب در ، همچنان منتظر ِتو می‌ماند و می‌ماند اما تو دیگر برنمی‌گردی .. #غم‌نوشته‌‌ی‌من .