📌 اختصاصی #اسباط: 🔰 علامه امینی| الخمینی ذخیرة الله للشیعة 🔺 علامه امینی، همواره نهضت امام خمینی را تأیید و هم‌راهی می‌کرد. جمله‌ی «الخمینی ذخیرة الله للشیعة»؛ خمینی ذخیره‌ی الهی برای شیعه است را پس از قیام پانزده خرداد فرمود.[حماسه‌ی غدیر، محمدرضا حکیمی] همچنین ایشان در موقع خروج امام خمینی از ایران، مبلغ ۱۱۰ هزار تومان خرج تلگراف کرد و مراجع بین المللی را به پشتیبانی از امام خمینی دعوت کرد.[جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی-سیاسی ایران،رسول جعفریان] 🔺 در جلسه ای که اوایل سال ۱۳۴۲ در منزل امام تشکیل شد پس از سخنان حضرت امام مبنی بر ضرورت تشکیل جلسات علما و عدم تعهد به ساواک و تکیه روی حادثه‌ی فیضیه و حفظ وحدت، شیخ عباسعلی اسلامی که در آن جلسه حضور داشت به علامه امینی که با همه‌ی وجود به سخنان امام گوش سپرده بود، گفت: شما هم مطلبی بفرمائید. علامه امینی فرمود: جایی که فرمانده‌ی کل قوا باشد، به سربازان و پاسبان‌های سرچهارراه نوبت نمی‌رسد. 🔺 حضرت امام فرمودند شما زبان اسلام و مدافع ولایت هستید، بفرمائید. علامه امینی با توجه به خواست امام، مشغول صحبت شد و ضمن بیان مطلبی گفت: آیت عظمای ما، ایشان –امام- هستند.[محمدحسن رحیمیان، حدیث رویش] 📝 به مناسبت 12 تیر، روز بزرگداشت علامه امینی #روحانیت_متعهد #روحانیت_اصیل #علامه_امینی #امام_خمینی 🆔 @asbaat_ir

﷽/ تاثیر مبارزه منفی حضرت زهرا س در افشای مهمترین حقایق تاریخ 🔹یک #دلیل_محکم برای شیعه بودن عالیه 👌 #علامه_امینی و علمای #اهل_سنت #فاطمیه ✳️پیامبر اسلام(ص): مَنْ ماتَ وَ لَمْ يَعْرِفْ إمامَ زَمانِهِ مَاتَ مِيتَةً جَاهِلِيَّة؛ ✅🌷هر کس بميرد و امام زمانش را نشناخته باشد، به مرگ جاهلى مرده است. 📚 منبع حدیث در کتب برادران اهل سنت : ابن ابی عاصم، کتاب السنه، ۱۴۰۰ق، ج۲، ص۵۰۳. ابن تیمیه، مختصر منهاج السنه، ۱۴۲۶ق، ج۱، ص۴۹. ابن حنبل، مسند احمد، ۱۴۲۱ق، ج۲۸، ص۸۸. ابو داوود، مسند، ۱۴۱۹ق، ج۳، ص۴۲۵. ابن حبان،‌ صحیح ابن حبان، ۱۴۱۴ق، ج۱۰، ص۴۳۴. ابونعیم اصفهانی،‌ حلیة الأولیاء، ۱۳۹۴ق، ج۳، ص۲۲۴. برقی، المحاسن، ۱۳۷۱ق، ج۱، ص۸۸. طبرانی، مسند الشامیین، ۱۴۰۵ق، ج۲، ص۴۳۷. مسلم، صحیح مسلم، بیروت، ج۳، ص۱۴۷۵. 📚منابع امامیه: سید بن طاووس، الاقبال بالاعمال الحسنه، ۱۴۱۵ق، ج۲، ص۲۵۲؛ شیخ صدوق، کمال الدین، ۱۳۹۵ق، ج۲، ص۴۱۰ کلینی، الکافی، ۱۴۰۷ق، ج۱، ص۳۷۶ علامه مجلسی، بحارالانوار، ۱۴۰۳ق، ج۸، ص۳۶۸. مناقب ابن شهرآشوب، ج۱، ص۲۴۶