🚫طناب #نفوذ به‌دست خودمان بر گردن ماست! به یاد دارم از یکی از کارگردانان سینما که فیلم‌های تخیلی می‌ساخت پرسیدند: چطور فیلم‌های شما با آنکه واقعیت ندارد ولی برای مخاطبان قابل باور است. او در جواب گفته بود من در هنگام ساخت فیلم تمام تلاش خود را انجام می‌دهم تا فیلمم برای 60 درصد مردم قابل باور به‌نظر برسد و این 60 درصد خودشان 40 درصد باقیمانده را متقاعد می‌کنند. 🔹همه‌ی استفاده‌کنندگان از نرم‌افزارهای #پیام‌رسان اعم از نخبگان، دانشجویان، روحانیون، دانش‌آموزان، کارکنان دولت، مسئولان، ادارات دولتی و خصوصی و همه‌ی افراد و ارگان‌های فعال کشور در گردباد نفوذ شبکه‌های مجازی و نرم‌افزارهای پیام‌رسان خارجی گرفتار شده‌اند و با تحلیل و دسته‌بندی فعالیت‌های خود و دیگر گروه‌ها و فعالان سیاسی و اجتماعی بهترین و نزدیک‌ترین همکاری اطلاعاتی ـ و حتی تحلیلی نظام جمهوری اسلامی ایران ـ را به‌دست توانای خود تقدیم آنچه که دشمن می‌نامند کرده و توجیح این رفتار آن‌ها نیز جانماندن از کاروان کاربرد‌های این ابزار قدرت‌مند است. غافل از اینکه هرگونه اطلاعات و پیامی که در این شبکه‌ها ردوبدل می‌شود به‌طور کامل در سرورهای این پیام‌رسان‌ها ثبت شده و در اختیار سرویس‌های #جاسوسی و اطلاعاتی و امنیتی دشمنان قرار گرفته و پیشرفته‌ترین پایش‌ها روی این اطلاعات انجام می‌گیرد. در حقیقت همه نخبگان کشور، اعم از سیاسی، نظامی و علمی در تکمیل پروژه‌ی نفوذ دشمنان شرکت فعال داشته و تکمیل کنند پازل دشمن در اجرای این پروژه شده‌اند و بسنده کردن به تأثیرگذاری زودگذر این شبکه‌ها و اجتماعات مجازی به‌دلیل فراگیر بودن آن‌ها، بزرگ‌ترین توجیح زیربار رفتن برای این غفلت ملی شده است. برخی نیز با الگو قرار دادن ورود افراد و ارگان‌های سرشناس و مسئول به این شبکه‌ها همواره به توجیح فعالیت‌های خود پرداخته‌اند. 🔹متأسفانه مسئولان اطلاعاتی و دولتی کشور نیز آگاهانه یا ناآگاهانه نه‌تنها جاده‌صاف کن این نفوذ شده‌اند بلکه خود از بزرگ‌ترین حامیان این نرم‌افزارهای اطلاعات جمع‌کن اجانب بوده و با در اختیار قراردادن زیرساخت‌های کشور سهم بالایی از اشاعه‌ و فراگیر شدن آن‌ها داشته‌اند و موجب عملکرد هرچه بهتر و سریع‌تر این دستگاه‌های مدرن جاسوسی شده‌اند. عدم اقبال عمومی از نرم‌افزارهای مشابه داخلی و انصافا قدرت‌مند پیام‌رسان نیز به دلیل عدم حمایت از آن‌ها، تبلیغات منفی افراد ذی‌نفع، ترساندن مردم از ردیابی‌شدن، عدم تخصیص زیرساخت‌های دولتی و ملی به آن‌ها و تبعیض در امکان تبلیغات در رسانه‌ی ملی برای آن‌ها می‌توان برشمرد که هریک سرفصلی مفصل از خیانت‌ها و کم‌کاری‌های مسئولان مربوطه به‌شمار می‌رود. درحالی‌که حمایت، ساخت، و تولید نرم‌افزارهای مشابه داخلی و بومی از وظایف روشن دولت و مسئولان اجرایی کشور محسوب می‌شود. 🔹سؤال بسیار مهم و تأمل برانگیز اینجاست که چگونه ممکن است که ما در همه‌ی زمینه‌ها از دلار گرفته تا کالاهای اساسی و حتی دارو، توسط کشورهای خارجی تحریم شویم ولی در مورد این نرم‌افرارها نه‌تنها این‌گونه نیست بلکه خدمات خود را به‌صورت کاملاً رایگان در اختیار مردم ایران قرار می‌دهند و مدام در حالا به‌روزرسانی و رفع اشکال نیز هستند؟ از سوی دیگر برخی از مسئولان ـ ازجمله رئیس‌جمهور، وزیر ارتباطات، وزیر فرهنگ و ارشاد ـ که خود را حامی محصولات داخلی معرفی کرده ولی در تناقضی آشکار عملاً مروج نرم‌افزارهای پیام‌رسان خارجی هستند. متهم‌ساختن منتقدان فعالیت آزاد نرم‌افزارهای پیام‌رسان خارجی با برچسب‌هایی مانند «داشتن توهم توطئه» و تکرار آن توسط بسیاری از استفاده‌کنندگان این ابزارها یکی از راه‌های رایج برای نادیده گرفتن خطرات امنیتی آن‌ها و نشنیدن فریاد مخالفان شبکه‌های اجتماعی خارجی گردیده‌ است. 🔹اتهام دیگری که به منتقدان زده می‌شود مخالف دانستن آن‌ها با ابزارهای جدید و اصل تکنولوژی و شبکه‌های اجتماعی‌است که بزرگ‌ترین اتهام و حتی اتهام دروغی‌ست که به مخالفان خود نسبت می‌دهند. با آنکه بارها و بارها عدم مخالفت این افراد با اصل شبکه‌های اجتماعی مطرح شده است ولی طوری وانمود می‌شود که این افراد با اصل پیشرفت و ابزارهای نوین اجتماعی مخالفند. این در حالیست که از بزرگ‌ترین مطالبات منتقدان، حمایت از شبکه‌های داخل و بومی با سرعت و کیفیت بالا و باقیمت ارزان بوده است. آیا بومی سازی ابزارهای ارتباطی محروم کردن مردم از استفاده آن‌هاست؟ آیا جلوگیری از سرقت گسترده اطلاعات یک کشور عقب نگهداشتن آن‌ها از پیشرفت‌های جهانی‌ست؟