حدود فصل بهار بود. در جاده‌‏اى حركت مى‏‌كردم و درختان دو طرف آن را كه از شكوفه پُر شده بودند، مى‌‏ديدم. احساس شرمندگى مى‏‌كردم كه بهارها از عمرم گذشته، ولى هنوز شكوفه‏‌اى نداده‏‌ام! هنوز عقيم و خسته و مفلوك مانده‌‏ام! پس كجاست بارِ من؟ كجاست بارى كه بتوانم آن را پيش خدا ببرم؟! وقتى انسان نعمتى را پيش زن و بچه‌‏اش مى‌‏برد، آنها تنها مى‌‏گويند بارك اللَّه، ولى اگر همين نعمت‏‌ها را پيش خدا ببرد، خدايى كه خودش منعم است‏ و به اينها نيازى ندارد، او مى‌‏پرسد كه با اين نعمت‏‌ها چه كرده‌‏اى؟ عمر خود را در چه راهى مصرف كرده‏‌اى؟ اين دل، اين چشم و اين گوش و ... كه به تو دادم، آلوده نبود! پس كجاست آن توانايى‌‏هايى كه بايد بدست مى‌‏آوردى؟ خدا مثل زن و بچه نيست كه آدمى هميشه با نعمت‏‌ها گولشان زده باشد. استاد علی صفایی حائری(ره) اخبات ص ۹۴ 『 عین صآد 🌿⃢⃟☕️:دِلْنِوِشْتِـہ هٰاے بُـٓـــــــلُوٖغٌ..!』 💡✏️ @Bologh_Ain_sad 🖋️💡 #سال_نو #اخبات #نعمت_خداوند #استاد_علی_صفایی_حائری #عین_صاد