🕊 تفسیر آیه ۱۳ سوره صف 🕊
🍃 وَأُخْرَي تُحِبُّونَهَا نَصْرٌ مِّنَ اللَّهِ وَفَتْحٌ قَرِيبٌ وَبَشِّرِ الْمُؤْمِنِينَ🍃
ترجمه :
🍃 و نعمت ديگرى كه آن را دوست داريد، يارى و نصرت از جانب خداوند و پيروزى نزديك است و (اى پيامبر!) مؤمنان را بشارت ده.🍃
ورود به بهشت و مغفرت الهى، مصداق نجات از عذاب الهى است ولى چون نصرت و فتح الهى لطف ديگرى است، خداوند آن را جداگانه بيان فرموده است.
📌 پیام ها
🌿 تمام پاداش ها در آخرت نيست، بخشى از آنها در دنياست. «واُخرى تحبّونها...»
🌿 پاداش بايد مورد علاقه ى تشويق شونده باشد. «تحبّونها»
🌿 رزمندگان مخلص به يكى از دو نيكى مى رسند، اگر شهيد شوند: «يدخلكم جنّات...» (كه در آيه قبل بود) و اگر پيروز شوند: «نصر من اللّه و فتح قريب»
🌿 پيروزى را از خدا بدانيد، نه از تجهيزات و تجربه و تخصص. «نصرٌ من اللّه»
🌿 اميد به آينده روشن، وسيله ى دلگرمى رزمندگان است. «نصرٌ، فتح»
🌿 خداوند به وعده هاى خود عمل مى كند:
در اينجا: «نصر من اللّه» و در جاى ديگر: «اذا جاء نصر اللّه و الفتح »
در اينجا: «فتح قريب» و در جاى ديگر: «انّا فتحنا لك فتحاً مبيناً»
🌿 براى تشويق رزمندگان به گذشتن از مال و جان، از اهرم بشارت استفاده كنيد. «و بشّر المؤمنين»
🕊️🍃🕊️🍃🕊️
https://eitaa.com/tafsir_audio_Quran_1402
https://ble.ir/tafsir_audio_quran_1402
🕊 تفسیر آیه ۱۴ سوره صف 🕊
🍃 يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آَمَنُوا كُونوا أَنصَارَ اللَّهِ كَمَا قَالَ عِيسَي ابْنُ مَرْيَمَ لِلْحَوَارِيِّينَ مَنْ أَنصَارِي إِلَي اللَّهِ قَالَ الْحَوَارِيُّونَ نَحْنُ أَنصَارُ اللَّهِ فَآَمَنَت طَّائِفَةٌ مِّن بَنِي إِسْرَائِيلَ وَكَفَرَت طَّائِفَةٌ فَأَيَّدْنَا الَّذِينَ آَمَنُوا عَلَي عَدُوِّهِمْ فَأَصْبَحُوا ظَاهِرِينَ🍃
ترجمه :
🍃 اى كسانى كه ايمان آورده ايد! ياوران (دين) خدا باشيد، همان گونه كه عيسى بن مريم به حواريون گفت: ياوران من در راه خدا چه كسانى هستند؟ حواريون گفتند: ما ياوران (دين) خدا هستيم، پس گروهى از بنى اسرائيل ايمان آوردند و گروهى كافر شدند، پس كسانى را كه ايمان آوردند، بر دشمنشان يارى داديم تا (بر آنان غلبه كرده و) پيروز شدند.🍃
«حواريّون» به ياران خاص حضرت عيسى(علیه السلام) گفته مى شود كه دوازده نفر بودند و نامشان در انجيل هاى كنونى ذكر شده است. ريشه ى اين كلمه از «حور» به معناى شستن و سفيد كردن است و به خاطر پوشيدن لباس هاى سفيد و داشتن قلب هاى پاك و يا اين كه هم خود باطنى پاك داشتند و هم ديگران را دعوت به پاكى مى كردند، اين واژه درباره ى آنان بكار رفته است.
امام صادق (عليه السلام) فرمود: شيعيان ما حواريّون ما هستند، حواريّون عيسى (عليه السلام) او را در برابر دشمنان و يهود يارى نكردند، ولى شيعيان، ما را يارى مى كنند و در راه ما شهيد يا شكنجه و تبعيد مى شوند. خداوند در برابر اين همه سختى كه به خاطر ما مى كشند، پاداش نيكو به آنان عطا كند. «ينصروننا و يقاتلون دوننا و يحرّقون و يعذّبون و يشرّدون فى البلاد جزاهم اللّه عنّا خيراً»
نقل موارد مشابه در پذيرفتن دعوت و انجام عمل اثر دارد. همان گونه كه عيسى(علیه السلام) ياورانى داشت، «كما قال عيسى...» و همان گونه كه بر ديگران روزه واجب شد. «كما كتب على الّذين من قبلكم»
📌 پیام ها
🌿 مؤمن بايد گام به گام رشد كند، در آيات قبل دعوت به تجارت با خدا بود، در اين آيه رسماً به انصار اللّه بودن دعوت مى كند، «كونوا أنصار اللّه» (يعنى براى هميشه بر نصرت قانون و اولياى الهى پايدار باشيد).
🌿 خداوند نيازى به نصرتِ ما ندارد، زيرا همه ى نصرت ها و پيروزى ها از اوست. «نصر من اللّه» ولى انصار خدا بودن، براى ما افتخار است.
«كونوا أنصار اللّه»
🌿 انبياى الهى مردم را براى خدا مى خواهند، نه براى خود و يا گروه و حزب خود. «مَن أنصارى الى اللّه»
🌿 پيامبران براى غلبه بر دشمن، مسيرهاى عادّى و طبيعى را طى مى كردند و از اسباب ظاهرى و نيروهاى مردمى استفاده مى كردند. «مَن أنصارى الى اللّه»
🌿 رهبر بايد ارزيابى دقيقى از ياران خود داشته باشد. «مَن أنصارى الى اللّه»
🌿 اقرار گرفتن از ياران، نوعى تجديد بيعت و اعلام وفادارى است.
«مَن أنصارى... قال الحواريون نحن أنصار اللّه»
🌿 دعوت رهبران دينى را پاسخ دهيم. «مَن أنصارى... نحن أنصار اللّه»
🌿 انسان مختار است كه دعوت انبيا را بپذيرد و سعادتمند شود و يا آن را رد كند و بدبخت شود. «فآمنت طائفةٌ... و كفرت طائفة»
🌿 معمولاً همه مردم به يك پيامبر ايمان نياورده اند، بلكه بعضى كفر مى ورزيدند و بعضى ايمان مى آوردند، ما نيز نبايد انتظار ايمان آوردن همه مردم را داشته باشيم. «فآمنت طائفةٌ... و كفرت طائفة»
🌿 داشتن ايمان، رمز دريافت تأييدات الهى است. «فآمنت... فايّدنا...»
🌿 حضرت عيسى عليه السلام، هم خودش مورد تأييد خداوند بود، «و أيّدناه بروح القدس» و هم ياران خاص آن حضرت. «فايّدنا الّذين آمنوا على عدوّهم فاصبحوا ظاهرين»
🌿 خداوند همان گونه كه پيامبرش را تأييد و يارى مى كند، «و أيّدناه بروح القدس» پيروانش را نيز يارى مى كند. «فايّدنا الّذين آمنوا»
🕊️🍃🕊️🍃🕊️
https://eitaa.com/tafsir_audio_Quran_1402
https://ble.ir/tafsir_audio_quran_1402
🕊 تفسیر سوره صف به صورت متن 🕊
🕊️ کتاب تفسیر نور 🕊️
🕊 حجت الاسلام والمسلمین محسن قرائتی🕊
🕊🍃🕊🍃🕊🍃🕊
قرآن بخوان تمام جهان گوش می شود، غیر از تو هر چه هست فراموش می شود
صوت دلنشین قرآن روح انسان را غرق آرامش می کند و آیات نورانی اش برای انسان همانند چراغی مسیر تاریک زندگی را روشن می کند.
🍃 سلام
و عرض ادب و احترام🍃
مسروریم از اینکه فرصتی دست داده تا با شنیدن آیات الهی و الهام گرفتن از رهنمودهای گران قدر این کتاب آسمانی ، مطمئن و استوار در مسیر رسیدن به سعادت قدم برداریم.
از همه ی شما بزرگواران به خاطر همراهیتون سپاسگزاریم 🌹 به یاری خدا از امشب تفسیر سوره ی جمعه رو شروع می کنیم🕊️
🌿ان شاءالله که خداوند توفیق درک کردن و عمل کردن به قرآن رو روزی ما کنه ، و در قیامت شفیع ما قرار بده.
🍃 الهی آمین🍃
🕊🍃🕊🍃🕊🍃🕊
https://chat.whatsapp.com/JsqdoTxx550JzAlyNubcpU
https://eitaa.com/joinchat/3047358578C7d3b1074c0
🕊 تفسیر آیه ۱ سوره جمعه 🕊
🍃 يُسَبِّحُ لِلَّهِ مَا فِي السَّمَاوَاتِ وَمَا فِي الْأَرْضِ الْمَلِكِ الْقُدُّوسِ الْعَزِيزِ الْحَكِيمِ🍃
ترجمه :
🍃 آنچه در آسمان ها و آنچه در زمين است، براى خداوند تسبيح گويند، فرمانرواىِ با قداستِ عزيز حكيم.🍃
سوره قبل با «سبّح» و اين سوره با «يسبّح» آغاز شد، شايد نشان آن باشد كه تسبيح براى خداوند، بوده و هست و خواهد بود.
شايد چهار صفتِ «الملك، القدوس، العزيز، الحكيم» در اين آيه، مقدمه آيه بعد باشد كه مى فرمايد: «هو الّذى بعث فى الامّيّين...» اگر خداوند براى شما پيامبرى مى فرستد، به خاطر نياز خداوند به پرستش نيست، بلكه او حاكمى منزّه و مقتدر است و بعثت انبيا بر اساس حكمت اوست كه انسان را از طريق تزكيه و خودسازى و تعليم و آموزش دين و حكمت، از ظلمات به نور برساند.
تسبيح خداوند، ريشه و اساس تمام عقايد و تفكرات صحيح اسلامى است:
توحيد، بر اساس تسبيح و منزّه دانستن خداوند از شرك است. «سبحان اللّه عمّا يشركون»
عدل، بر اساس منزّه دانستن خداوند از ظلم است. «سبحان ربّنا انّا كنّا ظالمين»
نبوّت و امامت، بر اساس تسبيح خداوند است، يعنى خداوند منزّه است از اين كه بشر را بدون راهنما و به حال خود واگذارد، بنابراين كسانى كه مى گويند: خداوند وحى و راهنمايى نفرستاده است، در حقيقت او را به درستى نشناخته اند. «و ما قدروا اللّه حقّ قدره اذ قالوا ما انزل اللّه»
معاد، بر اساس تسبيح خداوند و منزّه دانستن او از كار عبث و بيهوده و باطل است. «ربّنا ما خلقت هذا باطلاً سبحانك» ، «افحسبتم انّما خلقناكم عبثاً و انّكم الينا لا ترجعون»
آرى، اگر انسان خداوند را از هر عيب و نقص مبرّا دانست، عاشق و بنده ى او مى شود، از او پروا كرده و بر او توكل مى كند و روابط اجتماعى و حركات و افعال خود را مطابق رضاى او تنظيم مى كند.
اهميت و جايگاه تسبيح
در قرآن، هشت بار فرمان توكل، هشت بار فرمان استغفار، پنج بار فرمان عبادت، پنج بار فرمان ذكر و ياد خدا، دو بار فرمان تكبير و چند بار فرمان سجده آمده است، ولى فرمان تسبيح، شانزده مرتبه آمده است.
امام صادق (عليه السلام) از رسول گرامى اسلام(صلى الله عليه وآله) روايت مى كند كه آن حضرت فرمود: هرگاه بنده اى «سبحان اللّه» بگويد، هر آنچه در زير عرش قرار دارد همراه با او تسبيح گويند و به گوينده ى اين سخن، ده برابر پاداش داده مى شود و هرگاه «الحمدللّه» بگويد، خداوند نعمت هاى دنيا را بر او ارزانى دارد تا زمانى كه با خداوند ملاقات كند و آنگاه نعمت هاى آخرت بر او ارزانى شود.
تسبيح خداوند، نوعى تشكر از اوست. قرآن مى فرمايد: هرگاه فتح و پيروزى به سراغ شما آمد خدا را تسبيح گوييد. «اذا جاء نصراللّه والفتح... فسبّح بحمد ربّك»
تسبيح خداوند، كفّاره كلماتى است كه در مجالس گفته يا شنيده مى شود. در حديث مى خوانيم: رسول خدا(صلى الله عليه وآله) هنگامى كه از مجالس برمى خاستند، ذكر «سبحانك الّلهم و بحمدك» را گفته و مى فرمودند: اين كلمه، كفّاره مجلس است. «انّه كفّارة المجلس»
تسبيح، وسيله نجات است. قرآن درباره حضرت يونس (عليه السلام) مى فرمايد: «فلولا انّه كان من المسبّحين للبث فى بطنه الى يوم يبعثون» اگر او تسبيح گو نبود، براى هميشه در شكم ماهى ماندگار بود.
در حديث ديگرى مى خوانيم: هنگامى كه انسان «سبحان اللّه» مى گويد، تمام فرشتگان بر او درود مى فرستند. «صلّى عليه كل ملك»
در سحرهاى ماه مبارك رمضان، سفارش به قرائت دعايى شده است كه تمام جملات آن با «سبحان اللّه» آغاز مى شود: «سبحان من يعلم جوارح القلوب...، سبحان ربّ الودود...»
در حديث مى خوانيم: شخصى وارد خانه امام صادق (عليه السلام) شد و حضرت را در حال نماز ديد كه شصت مرتبه ذكر «سبحان اللّه» را تكرار فرمود يا مى خوانيم: امام صادق(عليه السلام) در حال سجده پانصد مرتبه ذكر «سبحان اللّه» را تكرار فرمودند.
تسبيح موجودات
در جهان بينى الهى، پرستش و عبادت خداوند مخصوص انسان نيست، بلكه همه موجودات در حال پرستش اند.
شخصى از پيامبر(صلى الله عليه وآله) معجزه اى درخواست كرد. حضرت مقدارى ريگ از زمين برداشت و در دست گرفت و به درخواست پيامبر و اذن الهى، صداى تسبيح سنگريزه ها را شنيدند.
رسول اكرم (صلى الله عليه وآله) فرمودند: چه بسيار مركب ها كه از راكب خود بهترند، زيرا بيشتر ذكر خدا مى گويند.
درباره تسبيح موجودات هستى، به چند نكته بايستى توجه شود:
الف) قرآن، تسبيح موجودات را آگاهانه و از روى علم و شعور مى داند: «كلٌّ قد علم صلاته و تسبيحه»
ب) هركسى نمى تواند تسبيح ساير موجودات را درك كند: «ولكن لا تفقهون تسبيحهم»
ج) تسبيح موجودات، گوناگون است. امام سجاد(عليه السلام) از اميرالمؤمنين (عليه السلام) نقل فرمود كه: مرغان در هر صبحگاه خداوند را تسبيح نموده و قوت روز خود را مسئلت مى نمايند.
🕊 تفسیر آیه ۲ سوره جمعه 🕊
🍃 هُوَ الَّذِي بَعَثَ فِي الْأُمِّيِّينَ رَسُولاً مِّنْهُمْ يَتْلُو عَلَيْهِمْ آيَاتِهِ وَيُزَكِّيهِمْ وَيُعَلِّمُهُمُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَإِن كَانُوا مِن قَبْلُ لَفِي ضَلَالٍ مُّبِينٍ🍃
ترجمه :
🍃 اوست كه در ميان مردم درس ناخوانده، پيامبرى از خودشان مبعوث كرد تا آيات الهى را بر آنان بخواند و آنها را رشد و پرورش داده (از آلودگى شرك و تفرقه پاك سازد) و كتاب آسمانى و حكمت به آنان بياموزد و همانا پيش از اين در انحراف و گمراهى آشكار بودند.🍃
كلمه «اُمّى»، منسوبِ كلمه «اُمّ» است. اطلاق اين كلمه بر مردم مكّه، يا از آن جهت است كه مكّه، امّ القرى است، يا از آن جهت كه در زبان عربى به كسانى كه خواندن و نوشتن را نمى دانند، «اُمّى» مى گويند، زيرا مثل روزى هستند كه از مادر متولّد شده اند.
در حديثى از امام صادق (عليه السلام) مى خوانيم: چون مردم مكّه، كتاب و رهبر آسمانى نداشتند، خداوند نسبت اُمّى به آنان داده است وگرنه برخى از آنها توان نوشتن داشتند.
«يزكّيهم»، از مصدر «تزكيه» و ريشه آن، «زكات» به معناى رشد و نموّ همراه با خير و بركت است. يعنى پيامبر مأمور است تا اخلاق زشت را از ميان مردم بردارد و اخلاق نيكو را در ميان آنان رواج دهد تا به رشد و كمال رسند.
مراد از «حكمت» در اينجا همان معارف و حقايقى است كه از آيات قرآن بر مى آيد و با تغيير نگرش انسان به جهان و دادن بينش صحيح به او، زمينه هاى سعادت او را فراهم مى سازد. چنانكه منكران خدا مى گفتند: «ما هى الاّ حياتنا الدنيا» زندگانى ما محدود به همين دنياست. اما خداوند، حقيقت را چيز ديگرى معرفى مى كند و مى فرمايد: «ما هذه الحياة الدنيا الاّ لهو و لعب و ان الدار الآخرة لهى الحيوان» ، اين دنيا، جز بازى و سرگرمى نيست و زندگانى واقعى در آخرت است.
«حكمت»، جداى از «كتاب» نيست، بلكه يكى از اوصافِ آن است، چنانكه در جاى ديگر مى فرمايد: «و القرآن الحكيم» و خداوند نيز، كتاب و حكمت را در كنار هم، بر پيامبر نازل كرده است: «و انزل اللّه عليك الكتاب و الحكمة». بنابراين مراد از تعليم كتاب و حكمت كه وظيفه پيامبر است، «يعلّمهم الكتاب و الحكمة» تعليم قرآن سراسر حكمت است كه به مردم بينشِ درست زندگى كردن را مى آموزد.
در آيه ۱۲۹ سوره بقره، حضرت ابراهيم (عليه السلام) از خداوند درخواست كرد كه پيامبرى با چنين ويژگى هايى كه در اين آيه مطرح شده را در ميان مردم مبعوث كند؛ در اين آيه استجابت آن دعا را مى بينيم. در حديث مى خوانيم كه پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله) فرمود: «أنا دعوة أبى ابراهيم» يعنى من دعاى مستجاب شده پدرم ابراهيم هستم.
در آيه قبل، سخن از خداوندِ حكيم بود، در اين آيه، يكى از نشانه هاى حكمت خدا، بعثت پيامبر و يكى از دلايل بعثت انبيا تعليم حكمت به مردم معرفى شده است.
در قرآن، چهل و شش مرتبه از ضلالت و گمراهى و انحراف سخن به ميان آمده و در بيشتر موارد كلمه ى «ضلال» همراه با «مبين» آمده و گاهى نيز تعبير به «ضلال كبير» و «ضلال بعيد» شده است؛ با يك نگاه كوتاه در مى يابيم كه پيامبر اكرم (صلى الله عليه وآله) مردم را:
از فرزند كشى به فرزند دوستى،
از جهل به علم،
از غارت اموال ديگران به ايثار و گذشت از اموال خود،
از رباخوارى به كسب و كار حلال،
از شرك به توحيد،
از تفرقه به وحدت،
از خرافات به حقيقت،
از ذلّت به عزّت،
و در يك كلام، از ضلالت به هدايت رهنمون ساخت.
چنانكه جعفر بن ابيطالب، در نزد نجاشى پادشاه حبشه، در وصف پيامبر اسلام گفت: ما مردمى بوديم كه بت مى پرستيديم، مردار مى خوريم، كارهاى زشت انجام مى داديم، رشته خويشاوندى را بريده بوديم، حق همسايگان را رعايت نمى كرديم، افراد قوى به افراد ضعيف رحم نمى كردند و... تا اين كه خداوند پيامبرى از ميان ما برانگيخت و او ما را به ارزش هاى انسانى فرمان داد. «و ان كانوا من قبل لفى ضلال مبين»
⭕ سؤال: آيا پيامبر اسلام (صلى الله عليه وآله) تنها بر اُمّيين و مردم حجاز و عربها مبعوث شده است؟
✅ پاسخ:
حضرت محمّد(صلى الله عليه وآله) در ميان مردم مكّه ظهور كرد و دعوت خود را از آنجا آغاز نمود، ولى نامه هايى كه آن حضرت به پادشاهان ايران و روم و رؤساى قبايل مختلف فرستاد، بيانگر اين حقيقت است كه دعوت آن حضرت، محدود به جزيرةالعرب و يا قوم عرب نبوده است.
📌 پیام ها
🌿 بعثت پيامبران كارى الهى است. «هو الّذى بعث»
🌿 بعثت پيامبران، عامل رويش، جهش و رستاخيز در همه سطوح و امور جامعه است. «بعث»
🌿 برخاستن پيامبر از يك جامعه امّى و آنگاه پرچمدارى علم و حكمت، يك معجزه الهى است. «بعث فى الامّيين رسولاً»
🌿 رهبر جامعه اسلامى بايد از مردم، «رسولاً منهم» و در مردم باشد. «فى الامّيين»
نظامى، در اين زمينه چنين سروده است:
خبر دارى كه سياحان افلاك
چرا گردند گِرد مركز خاك
چه مى خواهند، از اين منزل بريدن
كه مى جويند، از اين محمل كشيدن
در اين محراب، معبودشان كيست
از اين آمد شدن، مقصودشان چيست
همه هستند سرگردان چو پرگار
پديد آينده خود را طلب كار
حافظ شيرازى نيز مى فرمايد:
روشن از پرتو رويت، نظرى نيست كه نيست
منّت خاك درت، بر بشرى نيست كه نيست
ناظر روى تو صاحب نظرانند آرى
سرّ گيسوى تو در هيچ سرى نيست كه نيست
حاجى سبزوارى صاحب كتاب منظومه، نيز مى گويد:
موسيى نيست كه دعوى «انا الحق» شنود
ور نه اين زمزمه اندر شجرى نيست كه نيست
مولوى نيز مى گويد:
جمله ذرّات عالم در نهان
با تو مى گويند روزان و شبان
ما سميعيم و بصير و باهشيم
با شما نامحرمان ما خامشيم
📌 پیام ها
🌿 در جهان بينى الهى، هستى در حال تسبيح خداست. «يسبّح للّه ما فى السموات و ما فى الارض»
🌿 در تسبيح تكوينى، تفاوتى ميان موجودات آسمان و زمين، ميان جمادات و نباتات و حيوانات و انسان نيست. «يسبّح للّه ما فى السموات و ما فى الارض»
🌿 ستايش، بايد ملاك و ميزان و دليل داشته باشد. تسبيح، تنها سزاوار كسى است كه حكومت و قداست و عزّت و حكمت را با هم داراست. «يسبّح للّه... الملك القدّوس العزيز الحكيم»
🌿 پادشاهى و فرمانروايى خداوند، همراه با قداست و قدرت و حكمت است. «الملك القدّوس»
🌿 حكومت خداوند، همراه با حكمت است. «الملك... الحكيم»
🌿 خداوند، عزيز است. «العزيز الحكيم» (همان گونه كه پيامبرش، ايمان آوردندگان به پيامبرش و قرآنش عزيز هستند. «و للّه العزّة و لرسوله و للمؤمنين»، «و انّه لكتاب عزيز»)
🌿 قدرتى ارزش دارد كه همراه با حكمت باشد، «العزيز الحكيم» خداوند هم قدرتمند است و هم حكيم، امّا قدرتمندى ديگران معمولاً با روحيه استكبار و استعمار همراه است.
🕊️🍃🕊️🍃🕊️
https://eitaa.com/tafsir_audio_Quran_1402
https://ble.ir/tafsir_audio_quran_1402
🌿 تلاوت قرآن، وسيله و مقدمه تزكيه و تزكيه مقدم بر تعليم و تعلّم است «يتلوا... يزكّيهم... يعلّمهم». (چنانكه در جاى ديگر مى خوانيم: «اتّقوا اللّه و يعلّمكم اللّه»( از خداوند پروا كنيد تا خداوند، حقايقى را به شما بياموزد).
🌿 تزكيه و خودسازى بايد در سايه مكتب انبيا و آيات الهى باشد. (رياضت ها و رهبانيت هايى كه در سايه تعليم پيامبران نباشد، خود نوعى انحراف است.) «يتلوا عليهم آياته و يزكّيهم»
🌿 تزكيه و تعليم در رأس برنامه هاى انبياست. «يزكّيهم و يعلّمهم»
🌿 در مكتب انبيا، پرورش روحى و آموزش فكرى، در كنار بينش و بصيرت مطرح است. «يزكّيهم و يعلّمهم الكتاب و الحكمة»
🌿 در محيط فاسد نيز مى توان كار تربيتى كرد. «و ان كانوا من قبل لفى ضلال مبين»
🌿 براى درك زحمت هاى پيامبران الهى، بايد به وضعيّت فرهنگى و اخلاقى مردم زمان آن ها توجه كرد. «و ان كانوا من قبل لفى ضلال مبين»
🕊️🍃🕊️🍃🕊️
https://eitaa.com/tafsir_audio_Quran_1402
https://ble.ir/tafsir_audio_quran_1402