چشم بُگشا، سبک از خواب گران کن خود را بر هوا پای بِنِه، تخت روان کن خود را می‌کند کار لب نان، لب افسوس اینجا لب بِگَز، فارغ از اندیشه‌ی نان کن خود را گوهرِ آبله در راه طلب ریخته‌است قدمی پیش نِه، از دیده‌وران کن خود را بر جوانی مخور افسوس در انجام حیات باده‌ی کهنه به دست آر و جوان کن خود را زردرویی، گل روی سبد هُشیاری‌ست مِیِ گلرنگ بکش، لاله‌ستان کن خود را اگر از تشنه‌لبانِ گهرِ سیرابی سعی کن همچو صدف پاک‌دهان کن خود را شِکوه از زخم زبان کردن مردم، سبکی‌ست قلعه‌ی آهنی از گوش گران کن خود را می‌رسد فیض به هرکس که بُود فیض‌رسان از رخ تازه، بهار دگران کن خود را برکت می‌رود از هرچه به آن چشم رسید زینهار! از نظر خلق نهان کن خود را می‌خورندت به نظر گُرسَنه‌چشمانِ جهان چون #شب_قدر، نهان در #رمضان کن خود را «صائب!» این آن غزل منصفِ‌وقت است که‌گفت گر نه آیینه شوی، آینه‌دان کن خود را... ‏ #صائب_تبریزی

جان چه می‌دانست از دنیا چه‌‌ها خواهد کشید... #صائب_تبریزی

کار با جذبه‌ی عشق است عزیزان ورنه بوی پیراهن یوسف گرهی بر باد است #صائب_تبریزی

به یک کرشمه که در کار آسمان کردی هنوز می‌پرد از شوق چشم کوکب‌ها #صائب_تبریزی #روزنگار، ۱۵ ذی‌الحجّه، ولادت امام هادی (علیه‎السلام) 🔹جامع ترین کانال رسمی آموزش و پرورش شهرستان تفت👇 https://eitaa.com/taftmedu