ملاحظه دینی دقیق درباره حکومت اسلامی 🔴 بدعت‌های عملی را نیز می‌توان تقسیم کرد، به بدعت‌های عملی فردی (افراد)، و بدعت‌های عملی جمعی (حاکمیّت‌ها). #دین، اگر در منطقه‌ای و کشوری، به #حاکمیت برسد، عمل به احکام -در سطح حاکمیّت- بسیار سنگین و دقیق است. و اگر ذرّه‌ای انحراف در عمل حاصل شود، مانند دو زاویه مثلّث است، که هر چه پیشتر رود، بیشتر می‌شود. بزرگانی از عالمان، مانند آخوند‌ملّا‌محمّد‌کاظم‌خراسانی (م: 1329 ق)، و آیت‌الله‌العظمی‌بروجردی (م: 1340 ش)، که دربارۀ تشکیل #حکومت‌_دینی، بدون حضور معصوم«علیه السلام» تردید داشته و اقدام نمی‌کرده‌اند، برای همین ملاحظۀ دینی دقیق، و مسئولیّت‌شناسی حساس الهی بوده است، نه برای اینکه این بزرگان دوست نداشته‌اند، دین الهی به قدرت و حاکمیّت برسد. بزرگان یاد شده -و بزرگانی دیگر امثال آنان- نمی‌گفته‌اند ما نمی‌خواهیم دین به حاکمیّت برسد، می‌گفته‌اند ما نمی‌توانیم دین را به #حاکمیت_واقعی (نه شعاری) برسانیم، زیرا این کار دارای سه شرط است که حضرت علی«ع» آنها را برشمرده است، و تحقّق آن شروط، با هر کس رسید، ناممکن است امام علی«علیه السلام» فرموده است: «لا یُقیمُ أمرَ الله -سبحانَه- إلّا مَن لا یُصانِع، و لا یُضارِع، و لا یتََّبِعُ المَطامِع» » کسانی می‌توانند حکومت دینی تشکیل دهند (و اقامۀ امر الله کنند) که: [1]- سازشکار (و منافعْ سنج) نباشند. [2]- همرنگ با دیگران (و متکاثران و برخورداران و دنیا دوستان و مقام پرستان و اختلاسگران) نشوند... [3]- و هیچگونه خواسته و خواهانی، برای خود، و فرزندان و نزدیکان خود، نداشته باشند. «نهج البلاغه»: ۱۱۳۷ ✍️ #علامه_حکیمی