🔰#نهج‌البلاغه 🔰#حکمت44 🔰#خوشا_به_حال_چنین_افرادی 🔸وَ قَالَ علی(علیه السلام): طُوبَى لِمَنْ ذَكَرَ الْمَعَادَ، وَ عَمِلَ لِلْحِسَابِ، وَ قَنِعَ بِالْكَفَافِ، وَ رَضِيَ عَنِ اللَّهِ 🔹خوشا به حال كسى كه همواره به ياد معاد باشد و براى روز حساب عمل كند و به آنچه روزيش داده اند، قانع باشد و از خداى راضى. 🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺🔺 🔺 امام(عليه السلام) در اين گفتار پرمعناى خود به چهار جمله اشاره مى كند و آن را مايه خوشبختى انسان مى داند. در جمله اول و دوم مى فرمايد: «خوشا به حال كسى كه (پيوسته) به ياد معاد باشد و براى روز حساب عمل كند» 🔺هنگامى كه واژه معاد گفته مى شود دنيايى در برابر انسان مجسم مى گردد كه در آن موازين سنجش اعمال برپاست و نامه هاى اعمال به دست افراد است; گروهى (نيكوكاران) به دست راست و گروهى (بدكاران) به دست چپ 🔺آن گاه در سومين و چهارمين جمله مى فرمايد: «به مقدار كفايت قانع گردد و از خدا راضى باشد» 🔺منظور از قانع بودن به مقدار كفايت اين است كه حداقل لازم زندگى را داشته باشد، زيرا بالاتر از آن خالى از مسئوليت نيست و كمتر از آن خالى از ذلت. 🔺منظور از رضايت پروردگار كه در سخن پربار بالا به آن اشاره شده همان رضايت از مقدارات خداست چه مطابق ميل انسان باشد و چه بر خلاف ميل او 🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸🌸 ╭━═━⊰   🍃🌸🍃   ⊱━═━╮ https://eitaa.com/tahfiz110 ╰━═━⊰   🍃🌸🍃   ⊱━═━╯