#ترکیه_و_قدرت_نوظهور #در_ائتلاف_سازی_در_آسیای_مرکزی ✍ابوقاسم 💥تنش های نظامی پیش آمده میان جمهوری آذربایجان و ارمنستان، بهانه ای شد تا توضیحاتی را درباره تحولات ژئوپلیتیکی و ژئو استراتژیک منطقه آسیای مرکزی و قفقاز جنوبی ارائه دهم. چین و روسیه دو بازیگر اصلی حوزه سیاسی و اقتصادی وصنعتی در حوزه آسیای مرکزی و قفقاز جنوبی هستند. روسیه بخاطر حس مالکیت بر کشورهای شوروی سابق و منابع بی نظیر انرژی در این کشورها و چین نیز بخاطر تامین نیازهای تجاری و اقتصادی این کشورها از نفوذ بسیار مهمی در میان این کشورها برخوردار هستند. ترکیه کشور ثالثی است که بر اساس راهبرد همگرایی میان کشور های ترک زبان در آسیای مرکزی و قفقاز جنوبی در این جغرافیا فعال شده تا حدود زیادی به اتصال زمینی با جمهوری باکو، آن هم از طریق استان سیونیک ارمنستان محتاج است تا آسیای مرکزی را به سواحل مدیترانه متصل کند و موقعیت سیاسی و تجاری خود در این جغرافیا را تحکیم و تثبیت کند، این موضوع یقینا یک تهدید بالقوه برای موقعیت تجاری روسیه در حوزه انرژی خواهد بود. اینکه روس ها به چه میزان از این رقیب جدید استقبال خواهند کرد و یا اینکه تا چه اندازه اجازه ایجاد کریدور زنگزور در خاک سیونیک ارمنستان را می دهند مساله بسیار مهم و اساسی است. ترکیه برای افزایش تعامل و همگرایی میان کشورهای ترک زبان و ایجاد ائتلاف کشورهای ترک در آسیای مرکزی و قفقاز جنوبی به این کریدور نیاز دارد. مشخصا این سه کشور بر اساس راهبرد مشخص در آسیای مرکزی و قفقاز جنوبی سیاست ورزی می کنند و به دنبال تامین منافع خود هستند. تنش های قره باغ همواره باید شعله ور باشد تا سیگنالی از خواسته های ترکیه را به روس ها منعکس کند. کانال تخصصی تحلیل و تبیین موضوعات سیاسی ایران و جهان👇 https://eitaa.com/seraat_tahlil_siyasi/316