دامن دل از تو در خون می‌کشم ننگری ای دوست تا چون می‌کشم از رگ جان هر شبی در هجر تو سوی چشم خونفشان خون می‌کشم گرچه چون کاهی شدم از دست هجر بار غم از کوه افزون می‌کشم دور از روی تو هر دم بی تو من محنت و رنج دگرگون می‌کشم آن همه خود هیچ بود و درگذشت درد و غم این است کاکنون می‌کشم من که عطارم یقین می‌باشدم کین بلا از دور گردون می‌کشم #عطار - غزل شمارهٔ ۵۴۳ @takbitnab 🌹🌹🌹

کار بر خود سخت مشکل کرده‌ام زانکه استعداد باطل کرده‌ام چون به مقصد ره برم چون در سفر در هوای خویش منزل کرده‌ام راه خون آلوده می‌بینم همه کین سفر چون مرغ بسمل کرده‌ام گر گل‌آلود آورم پایم رواست کز سرشکم خاک ره گل کرده‌ام راه بر من هر زمان مشکلتر است زانکه عزم راه مشکل کرده‌ام عیش شیرینم برای لذتی تلخ‌تر از زهر قاتل کرده‌ام روی جان با نفس کم بینم از آنک روح ناقص نفس کامل کرده‌ام حاصل عمرم همه بی حاصلی است آه از این حاصل که حاصل کرده‌ام قصهٔ جانم چو کس می‌نشنود غصهٔ بسیار در دل کرده‌ام هست دریای معانی بس عظیم کشتی پندار حایل کرده‌ام سخت می‌ترسم ازین دریای ژرف لاجرم ره سوی ساحل کرده‌ام بیم من از غرقه گشتن چون بسی است خویش را مشغول شاغل کرده‌ام چون نمی‌یارم شدن مطلق به خویش خویشتن را در سلاسل کرده‌ام بر امید غرقه گشتن چون فرید روی سوی بحر هایل کرده‌ام #عطار - غزل شمارهٔ ۴۶۸ @takbitnab 🌹🌹🌹

من با تو هزار کار دارم جانی ز تو بی قرار دارم شب‌های وصال می‌شمردم تا حاصل روزگار دارم گفتی که فراق نیز بشمر چون با گل تازه خار دارم گر در سر این شود مرا جان هرگز به رخت چه کار دارم تا جان دارم من نکوکار جز عشق رخت چه کار دارم گفتی مگریز از غم من چون غمزهٔ غمگسار دارم چون بگریزم ز یک غم تو چون غم ز تو من هزار دارم گفتی که بیا و دل به من ده تا دل ز تو یادگار دارم ای یار گزیده، دل که باشد جان نیز برای یار دارم گفتی سر خویش گیر و رفتی کز دوستی تو عار دارم سر بی تو مرا کجا به کاراست سر بی تو برای دار دارم گفتی که کمند زلف من گیر یعنی که سر شکار دارم چون رفت ز دست کار عطار چون زلف تو استوار دارم #عطار - غزل شمارهٔ ۵۱۲ @takbitnab 🌹🌹🌹

عمر رفت و تو منی داری هنوز راه بر ناایمنی داری هنوز زخم کاید بر منی آید همه تا تو می‌رنجی منی داری هنوز صد منی می‌زاید از تو هر نفس وی عجب آبستنی داری هنوز پیر گشتی و بسی کردی سلوک طبع رند گلخنی داری هنوز همرهان رفتند و یاران گم شدند همچنان تو ساکنی داری هنوز روز و شب در پرده با چندین ملک عادت اهریمنی داری هنوز روی گردانیده‌ای از تیرگی پشت سوی روشنی داری هنوز دلبرت در دوستی کی ره دهد چون دلی پر دشمنی داری هنوز می‌زنی دم از پی معنی ولیک تو کجا آن چاشنی داری هنوز در گریبان کش سر و بنشین خموش چون بسی تر دامنی داری هنوز خویشتن را می‌کش و می‌کش بلا زانکه نفس کشتنی داری هنوز رهبری چون آید از تو ای فرید چون تو عزم رهزنی داری هنوز #عطار - غزل شمارهٔ ۴۱۳ @takbitnab 🌹🌹🌹

ای دل اگر عاشقی در پی دلدار باش بر در دل روز و شب منتظر یار باش دلبر تو دایما بر در دل حاضر است رو در دل برگشای حاضر و بیدار باش دیدهٔ جان روی او تا بنبیند عیان در طلب روی او روی به دیوار باش ناحیت دل گرفت لشگر غوغای نفس پس تو اگر عاشقی عاشق هشیار باش نیست کس آگه که یار کی بنماید جمال لیک تو باری به نقد ساختهٔ کار باش در ره او هرچه هست تا دل و جان نفقه کن تو به یکی زنده‌ای از همه بیزار باش گر دل و جان تو را در بقا آرزوست دم مزن و در فنا همدم عطار باش #عطار - غزل شمارهٔ ۴۱۸ @takbitnab 🌹🌹🌹

جانا دلم ببردی در قعرِ جان نشستی من بر کنار رفتم تو در میان نشستی گر جان ز من ربودی الحمدلله ای جان چون تو بجای جانم بر جای جان نشستی #عطار @takbitnab 🌹🌹🌹

عزم آن دارم که امشب نیم مست پای کوبان کوزهٔ دُردی به دست سر به بازارِ قَلَندَر در نهم پس به یک ساعت ببازم هرچه هست تا کی از تزویر باشم خودنمای تا کی از پندار باشم خودپرست پردهٔ پندار می‌باید درید توبهٔ زهاد می‌باید شکست وقت آن آمد که دستی بر زنم چند خواهم بودن آخر پای‌بست ساقیا در ده شرابی دلگشای هین که دل برخاست غم در سر نشست تو بگردان دور تا ما مَردوار دُورِ گردون زیرِ پای آریم پَست مشتری را خِرقه از سر برکشیم زُهره را تا حشر گردانیم مست پس چو عطار از جهت بیرون شویم بی جهت در رقص آییم از الست #عطار @takbitnab 🌹🌹🌹

ای صبح دمی به خنده بگشای لبی تا باز رهم من از چنین تیره شبی چون از خورشید ، در دل آتش داری گر درگیرد دَمِ تو ، نبْود عجبی ... #عطار @takbitnab 🌹🌹🌹

تا بر تو نظر کردم رسوای جهان گشتم آری همه رسوایی اول ز نظر خیزد #عطار @takbitnab 🌹🌹🌹

دست نمیدهد مرا بی تو نفس زدن دمی زانکه دمی که با توام قوت من است عالمی صبح به یک نفس جهان روشن ازآن همی کند کز سر صدق هر نفس با تو برآورد دمی #عطار @takbitnab 🌹🌹🌹

سوختی جانم چه می‌سازی مرا بر سر افتادم چه می‌تازی مرا در رهت افتاده‌ام بر بوی آنک بوک بر گیری و بنوازی مرا لیک می‌ترسم که هرگز تا ابد بر نخیزم گر بیندازی مرا بندهٔ بیچاره گر می‌بایدت آمدم تا چاره‌ای سازی مرا چون شدم پروانهٔ شمع رخت همچو شمعی چند بگدازی مرا گرچه با جان نیست بازی درپذیر همچو پروانه به جانبازی مرا تو تمامی من نمی‌خواهم وجود وین نمی‌باید به انبازی مرا سر چو شمعم بازبر یکبارگی تا کی از ننگ سرافرازی مرا دوش وصلت نیم شب در خواب خوش کرد هم خلوت به دمسازی مرا تا که بر هم زد وصالت غمزه‌ای کرد صبح آغاز غمازی مرا چو ز تو آواز می‌ندهد فرید تا دهی قرب هم آوازی مرا #عطار - غزل شمارهٔ ۵ @takbitnab 🌹🌹🌹