رنج عشق اَر برده‌ای، از روزگار ما مپرس روز هجر اَر دیده‌ای، از شام تار ما مپرس می‌رود عمری که در غمخانه‌ی عجز و نیاز چشم بر در مانده‌ایم، از انتظار ما مپرس تا نشان زآن بی‌نشان جوییم، چون پیک صبا خانه بر دوشیم، از شهر و دیار ما مپرس تا مگر روزی نشیند گَرد ما بر دامنش خاکِ ره کردیم خود را، از غبار ما مپرس چشم بی‌نوریم، فرق روز و شب از ما مخواه شاخ خشکیم، از خزان و از بهار ما مپرس منتهای عزّت ما حاصل از بی‌عزّتی‌ست ذلّت اینجا دولت است، از اعتبار ما مپرس هر کجا شاخ گلی همرنگ خون روید ز خاک کشته‌ی عشقی‌ست مدفون، از مزار ما مپرس نیستی رُجحان به هستی دارد اَندر کیش ما ای اسیر حرص! از دار و ندار ما مپرس از "کلیمم" این غزل سرمشق‌شد «پرتو!» که‌گفت "دیده را کردی سفید، از انتظار ما مپرس..." #پرتو_بیضایی @takbitnab 🌹🌹🌹