دعای شب قدر امروز در جلد اول از کتاب گرانسنگ "الإقبال‌الاعمال" نوشتهٔ عالم کم‌نظیر یا به گمان برخی، بی‌نظیر شیعه جناب سید‌بن‌طاووس دیدم که چنین نوشته است: در یکی از سحرهای ماه مبارک رمضان، مشغول دعا بودم. با خود گفتم ابتدا دعا کنم براى كسانی كه بیشتر از دیگران نیازمند دعا هستند. به‌خاطرم گذشت كه ابتدا سزاوار است برای آنانى دعا كنم كه مُنكر خدايند و نعمت‏‌هاى او را ناسپاسى می‌كنند و حرمت او را سبُك می‌شمارند و حكم او را دربارهٔ بندگان و مخلوقاتش عوض می‌كنند. دعا كنم كه خداوند از اين گمراهى، نجاتشان دهد و هدايتشان كند. قم/ ۱۶ تیر ۹۶

بااهمیت‌تر از شب قدر امروز در صفحهٔ ۱۵۴ از جلد اول کتاب گرانسنگ "الإقبال‌الاعمال" نوشتهٔ عالم کم‌نظیر یا به گمان برخی، بی‌نظیر شیعه جناب سید‌بن‌طاووس، عبارتی را دیدم که مشابه آن را در تمام عمرم نه جایی خوانده و نه از کسی شنیده بودم. سیدبن‌طاووس می‌فرماید: من، بی‌گمان و علی‌التحقیق کسی را دیده‌ام که هر سال به صورت یقینی، شب قدر را درک می‌کند و این رحمتی از جانب پروردگار است که من نیز شب قدر را درک کرده‌‏ام. این رحمت‌الهی که من شب قدر را درک کرده‌ام، از رحمت خداوند در راهنمایی به شناخت خودش و نیز شناخت رسول‌خدا و اهل‌بیت پاکش، بزرگ‏تر نیست! قم/ ۲۹ تیر ۹۶

داستان فاطمه سلام‌ الله علیها قسمت صد و هجدهم چوب کم‌معرفتی امیرالمومنین در قبال انتخاب به‌‌ناحقِ خلیفه، به‌اعتراض خشک‌وخالی اکتفا نکرد و توی میدان عمل هم، به‌دنبال يارى‏‌خواهى از مهاجرین و انصار بود. به‌طور مثال شب‌ که می‌شد همسر باوفاش حضرت فاطمه رو سوارِ مَركب می‌كرد و دست دو پسرنازنینش، حسن و حسين رو می‌گرفت و درِ خونۀ تک‌تک مجاهدین سرشناس جنگ بدر می‌رفت و دق‌الباب می‌کرد. امام توی همۀ این دیدارها تلاش داشت تا جایی که راه داره حقّ و حقیقت رو تبیین و يادآورى کنه، نهایتا از اون آدم‌ها می‌خواست تا دست‌ یاری به سویِ ایشون دراز کنند. حتی گاهی که شرایط سخت می‌شد خانوم فاطمۀ زهرا وارد کارزار گفتگو می‌شد و از اعتبارش برای اِحقاق‌ حقّ غصب‌شدۀ امیرالمومنین مایه می‌گذاشت. خیلی عجیبه که جواب بیشتر مهاجرین و انصار شبیه هم بود. اون‌ها در پاسخ به خانوم می‌گفتند: کار از کار گذشته و ما دیگه با ابوبكر بیعت کردیم. اگه همسرت یه‌خُرده زرنگی به‌خرج می‌داد و قبل از ابوبكر پا پیش می‌گذاشت، حتما با ایشون بیعت می‌كرديم! امام در جواب به این توجیهِ سست و ناراحت‌کننده می‌فرمود: آيا پیکر دفن‌نشدۀ پيامبر خدا رو همینجوری داخل منزل، رها می‌کردم و میومدم سر فرمان‏روایی و خلیفه‌شدن با مردم دست‌به‌یقه می‌شدم؟!! صحبت‌های امام به اینجا که می‌رسید خانوم فاطمۀ زهرا وارد روشنگری می‌شد و در دفاع از کارِ درست امام به توجیه‌گران بی‌منطق می‌فرمود: ابوالحسن کاری كه شايسته بود، انجام داد. اون‌هایی که نشستند و به‌ناحق، خلیفه انتخاب کردند باید برای حسابرسی و بازخواست پروردگار آماده باشند. به‌هر‌حال نتیجۀ تلاش‌های شبانۀ فاطمۀ زهرا و امیرالمومنین، اعلام‌آمادگی چهل و چهار نفر بود. امام بعد از گرفتن عهد و سوگند از این چهل و چهار نفر به اون‌ها فرمان داد تا صبح‌زود، سرتراشيده و سلاح‌به‌دست، فلان‌جا باشند. این افراد با امام عهد بستند و تعهد کردند که تا پای‌ جان در راه و خطّ امیرالمومنین، مقاومت کنند. اما صبح که شد فقط چهار نفر به وعدۀ خودشون وفا كردند و سر قرار حاضر شدند. اینجوری که نوشتند این چهار نفر عبارت بودند از سلمان، ابوذر، مقداد و زبير‌بن‌عوّام. البته بعضی‌ها از پنج نفر اسم بردند که با نام‌های قبلی یه کوچولو فرق داره. توی لیست دوم، اسم سلمان و ابوذر و مقداد و حُذَيفة‌بن‌يمان و عمّار به‌چشم می‌خوره. با این حساب، اسم‌های مشترک دو لیست می‌شه: سلمان و ابوذر و مقداد که البته خدا بهتر می‌دونه. فعلاً بیشتر از این دربارۀ غربت و مظلومیت اهل‌بیت توی مدینه حرف نمی‌زنم. بعضی‌ها که از قضا همه قبولشون داریم مثل شیخ مفید و شیخ طوسی توی کتاب‌هاشون نوشتند که از این چهار نفر هم که از یاران خاص اهل‌بیت بودند جناب ابوذر و سلمان و مقداد اول‌صبح سر قرار اومدند اما ظاهراً سرنتراشیده! دربارۀ جناب عمار هم نوشتند که ایشون باتـأخیر یعنی بعدازظهر اومد. امیرالمومنین وقتی عمّار رو دید به ایشون عتاب کرد: شمایی که توی تراشیدن موی سر از من اطاعت نمی‌کنید چه‌جوری می‌خواهید مقابل کوه‌های آهن مقاومت کنید؟! برید که من احتیاجی به شماها ندارم!! لازمه گفته بشه از بس‌که این چهار نفر پیش خدا عزیز بودند لطف‌الهی شامل حالشون شد و چوبِ دیراومدن و سرنتراشیدن، یا بهتره بگیم چوب درست‌نشناختنِ امیرالمومنین و ولایتش رو توی همین دنیا خوردند. آخه لازم بود اون‌ها همونجوری که امام دستور داده بود یعنی سرتراشيده و سلاح‌به‌دست پای بیعت امیرالمومنین باقی می‌موندند. شاید به همین خاطر بود که امام به این افراد فرمود: دوباره با من بیعت کنید. اینجور که نوشتند چوب دنیایی این انسان‌های خاص، این بود که روی گردن جناب سلمان، چیزی شبیه دُمل به‌وجود اومد و سلمان بابت همین بیماری از دنیا رفت. یا که تبعید ابوذر به سرزمین خشک و لم‌یزرع ربذه در واقع کفّارۀ همین درست‌نشناختنِ امیرالمومنین و ولایت ایشون بود. البته خدا بهتر می‌دونه که چی بوده و چی شده. این‌هایی که ما نوشتیم چیزهایی هست که توی کتاب‌ها نوشته شده! الاختصاص: ص ۱۰، اختیار معرفة الرجال: ص ۱۱، الإمامة والسياسة: ج ۱ ص ۲۹، شرح نهج البلاغة: ج ۶ ص ۱۳، كتاب سليم بن قيس: ج ۲ ص ۵۸۰ ح ۴، الاحتجاج: ج ۱ ص ۲۰۶ ح ۳۸، شرح نهج البلاغة: ج ۲ ص ۴۷، الكافي: ج ۸ ص ۳۲ ح ۵، بحارالأنوار: ج ۲۸ ص ۲۵۹. ادامه دارد...

داستان فاطمه سلام‌ الله علیها قسمت صد و نوزدهم چهل‌تا آدم توی نامهٔ مشهوری که معاويه بعدها برای امیرالمومنین نوشت، به اون شب‌های شوم و نامبارک اشاره شده؛ اونجایی که معاویه می‌نویسه: انگاری همين ديروز بود كه همه با ابوبكر بيعت کردند. یادمه همسرت، فاطمه رو شب‏‌هنگام به درازگوشى سوار می‌کردى و دستانت توی دست‌های دو پسرت، حسن و حسين بود. درِ تک‌تک خونه‌‌های مجاهدین بدر و اصحاب اسم و رسم‌دار پیغمبر رو می‌زدی و ازشون کمک می‌خواستی. به‌خاطر دارم غیر از چهار یا اگه اشتباه نکم پنج نفر هيچکس دیگه‌ای بهت پاسخ مثبت نداد. به‌جان خودم سوگند، اگه حق با تو بود پاسخت رو می‌دادند! معلومه دیگه! جنابتون، اون شب‌ها ادّعاى باطلى داشتند و سخن نامقبولى می‌گفتند و چيزهای دست‏‌نيافتنى می‌خواستند. هر چی رو فراموش كنم، اون حرفی که به پدرم ابوسفيان زدی رو فراموش نمی‌كنم. یادمه اون شب‌ها پدرم می‌خواست باهات بر ضدّ ابوبکر هم‌دست بشه اما تو حال پدرم رو گرفتی و بهش انگ و برچسب فتنه‌انگیزی و بدخواهی اسلام زدی. تو با ناراحتی به پدرم می‌گفتی ما به خيرخواهى تو نيازى نداریم. با این‌حال، لابه‌لای حرف‌هات می‌گفتى: اگه چهل‌تا آدم بااراده داشتم در برابر قوم غاصب‏، ايستادگى می‌كردم. از حرف‌های معاویه که بگذریم، امیرالمومنین فقط به روشنگری و تبیین چهره‌به‌چهره اکتفا نمی‌کرد. گاهی که توی مدينه فرصتی دست می‌داد آستین‌ها رو بالا می‌زد و براى مردم، سخنرانى می‌كرد. نوشتند که یه‌بار امام توی مسجد بلند شد و خطاب به مردم فرمود: سوگند به كسى كه دانه رو شكافت و جان موجودات رو آفريد، اگه شما مردم، علم رو از معدنش می‌گرفتيد و آب رو از سرچشمه برمی‌داشتید و می‌نوشيديد و آدرس رو از دانای راه‌بلد می‌پرسیدید امروز حال و روزتون اینجوری نبود. راه‏ براتون معلوم می‌شد و برکات اسلام نورافشانی می‌کرد. اگه کار رو به اهلش واگذار می‌کردید امروز به‌جای‌اینکه کاسهٔ‌چه‌کنم به‌دست بگیرید روزىِ فراوان و بى‌زحمت می‌خورديد و كسى در ميان شما فقیر و بی‌چیز نمی‌شد. نه به مسلمونی ستم می‌شد و نه به كافرِ هم‏‌پيمان شما. منتظر باشيد! به‌زودى همۀ اونچه رو كِشتيد بی‌کم‌وکاست درو می‌كنيد و فرجام سنگين جُرمى رو كه مرتكب شديد با همین چشم‌هاتون می‌بینید. وآلله بالله شک ندارم همگی خوب می‌دونيد که من، سرپرست شمام. كسى كه همَتون وظیفه دارید ازش پیروی کنید. من عالِم شما و كسى هستم كه نجاتتون با علم اونه. من‏ وصىّ پيغمبرم، برگزيدهٔ پروردگارم، زبان قرآنم و دانا به اونچه شما رو اصلاح می‌کنه. با این انتخاب، منتظر باشيد اونچه به سر امّت‏‌هاى پيشين اومد، سر شما هم بیاد. خیلی‌زود خداوند، بازخواستتون می‌کنه و دربارهٔ منتخبتون سین‌جیم می‌شید. کاش فقط همین بود. اگه نمی‌دونید این رو هم بگم که فردای قیامت با منتخبتون محشور می‌شید. به‌خدا سوگند! اگه من به عدد پيروان طالوت يا به تعداد مجاهدین جنگ بدر ياور داشتم شما رو انقده با شمشير می‌زدم تا به راه حق برگرديد، چرا كه اين کار من، ممکنه شكافی رو که شما با انتخاب غلطتون توی دین خدا ايجاد کردید، ترمیم کنه. امام بعد از ایراد این خطبهٔ کوبنده، دستان مبارکش رو به حالت دعا بلند کرد و به درگاه الهی عرض کرد: خدايا! خودت بین من و این جماعت، به‌حقْ داورى كن كه تو بهترين داورى! امیرالمومنین وقتی فرمایشاتش تمام شد از مسجد بيرون رفت. سر راه از کنار آغُلى عبور می‌کرد كه حدود سى گوسفند اونجا بود. امام با دیدن گوسفندها فرمود: به‌خدا سوگند اگه من فقط به تعداد اين گوسفندها، یار و یاورِ دلسوز داشتم، اين پسرِ مگس‏‌خوار رو از تختش پايين می‌كشيدم. اونجور که ابن‌ابی‌الحدید سنّی‌مذهب توی کتابش نوشته، ظاهرا منظور از پسر مگس‌خوار جناب ابوبکر بوده! آخه ایشون توی دوره‌ای از عمر خودش در استخدام آقایی به اسم ابن‌جدعان بوده تا مگس‏‌هاى سفره رو کیش کنه! به‌هرحال شب‏‌هنگام، سيصد و شصت مرد با امام پيمان بستند که تا پای جان در خدمت امیرالمومنین باشند. حضرت هم نهایتا بهشون گفت: صبح توی یکی از محلّه‌های مدینه به اسم احجارالزَّيت، سرتراشيده منتظر شما هستم. اما صبح که شد غیر از چند نفری مثل ابوذر و مقداد و حُذَيفة‌بن‌يمان و عمّار و سلمان هیچ‌کدومشون سر قرار حاضر نشدند. اینجا بود که امام از غُصّهٔ عهدشکنی این بی‌معرفت‌ها دست‌به‌دعا بلند کرد و فرمود: خدايا! مردم، من رو ناتوان كردند، همان‌گونه كه قوم بنى‌اسرائيل، هارون رو ناتوان كردند. الإمامة والسياسة: ج ۱ ص ۲۹، تاريخ الطبري: ج ۳ ص ۲۰۹، الكامل في التاريخ: ج ۲ ص ۱۱، شرح نهج البلاغة: ج ۶ ص ۱۳ ج ۲ ص ۴۷ ج ۱۳ ص ۲۷۴، كتاب سليم بن قيس: ج ۲ ص ۵۸۰ ح ۴، الاحتجاج: ج ۱ ص ۲۰۶ ح ۳۸، الكافي: ج ۸ ص ۳۲ ح ۵. ادامه دارد...

اگر احیانا حاجتی داریم خدمت حضرت صاحب‌الزمان عریضه‌ای (نامه) بنویسیم و در آب روان بیاندازیم. eitaa.com/talabehtehrani

زکریای قزوینی منازعه بر سرِ فلسطین یک دعوای تازه و امروزی نیست. طبق اسناد برجای‌ماندهٔ تاریخی، قرن‌هاست که حاکمیت بر فلسطین بین مسلمانان و اروپایی‌ها دست‌به‌دست می‌شود. آقا زکریای قزوینی که در سدۀ هفتم هجری می‌زیسته زحمت کشیده و کتابی به اسم "آثار البلاد و أخبار العباد" نگاشته است. روز گذشته، خیلی‌اتفاقی در صفحۀ ۲۲۲ همین کتاب دیدم که آقا زکریا نوشته است: عَسقَلان، شهری بر ساحل دریای شام (مدیترانه) و یکی از شهرهای فلسطین می‌باشد. عَسقلان را به‌واسطۀ زیبایی‌اش می‌گویند: عروس شام. در روایتی پیامبر خدا فرموده‌اند: شما را بشارت می‌دهم به دو عروس زیبا، یکی شهرِ غزّه و دیگری عَسقلان. این دو شهر در روزگار عُمربن‌خطّاب، به‌دستِ معاویه‌بن‌ابی‌سفیان فتح شد. عسقلان، پیوسته تحت حاکمیت اسلامی بود تا آنکه فرنگی‌ها به سال ۵۴۸ قمری آن را تصاحب کردند. برخی از بازرگانان که به عسقلان رفت‌وآمد داشتند حکایت می‌کردند که فرنگی‌ها شبانه، یک اسب بزرگ چوبی را که داخلش سربازان فراوانی با اسلحه مخفی شده بودند کِشان‌کِشان می‌آورند و به دیوار شهر عسقلان می‌چسبانند. نگهبانان شهر عسقلان، از بیم هجوم فرنگی‌ها دروازه‌های شهر را بسته بودند. اما هاج‌ و واج مانده بودند که این شیء عظیم‌الجُثّه بر کنار دیوار شهرشان چیست؟! مسلمانان تا به خود بیایند سربازان اروپایی شبانه بی‌سر و صدا از پله‌های داخل اسب‌چوبی بالا رفته و از بالا وارد برج و باروهای شهر عسقلان شده و در یک هجوم غافلگیرانه وارد شهر می‌شوند و به مدت ۳۵ سال، شهر عسقلان را به اشغال خود در می‌آورند. تا اینکه صلاح‌الدین‌ایّوبی آن را از اشغال اروپایی‌ها آزاد می‌سازد. عسقلان، سال‌ها در دست مسلمانان باقی ماند تا آنکه مجدّدا اروپایی‌ها پس از فتح یکی از شهرهای فلسطین به نام عَکا به سوی عسقلان حرکت کردند و آنجا را مجدّدا به اشغال خود درآوردند. جالب آنکه مسلمانان برای آنکه رغبتِ فرنگی‌ها در به‌اِشغال درآوردن عسقلان را از بین ببرند شهر خود را به دست خودشان در سال ۵۸۷ ویران کردند. در شهر عسقلان مکانی بزرگ و با شکوهی وجود دارد به نام رأس‌الحسین که بر اساس گزارش‌های تاریخی پس از آنکه سرِ مبارک حسین به دمشق بُرده شد مدتی نیز به عسقلان که از شهرهای تابعۀ دمشق بود آورده شد. هم‌اکنون (قرن‌هفتم‌هجری) زیارتگاهی با بَنایی بزرگ با ستون‌هایی از سنگ‌مَرمَر در عسقلان وجود دارد که به رأس‌الحسین مشهور است. در داخل این بنا ضریحی به‌نام "ضریح الرأس" وجود دارد. مردم از آن مکان‌ مقدّس تبرّک می‌جویند. بسیاری از گوشه و کنار فلسطین به منظور زیارت این مکان مقدس به عسقلان و زیارتگاه رأس‌الحسین می‌آیند. مردم برای این مکان مقدس، نذورات بسیاری را به همراه خود می آورند. (پایان سخن زکریای قزوینی در کتابش) جایی خواندم که این زیارتگاه در سال ۱۹۵۰ میلادی توسط ارتش صهیونیستی به فرماندهی موشه‌دایان تخریب شد. قم/ ۱۱ آبان ۹۸

معصوم پانزدهم! ۲۲ آبان ۹۳ برای شرکت در مراسم اختتامیه "بررسی‌اندیشه‌های‌تفسیری‌علامه‌طباطبایی" از طریق یکی از دوستان، دعوت بودم. کارت دعوت را داخل جیب گذاشتم و با اتومبیل‌شخصی خودم را رساندم به دارالقرآنی که سابقاً منزل علامۀ طباطبایی بود. ماشین را به‌سختی درجایی پارک کردم. به درب ورودی دارالقرآن رسیدم. میهمان‌ها با نشان‌دادن دعوتنامه داخل می‌شدند و بر روی صندلی‌هایی که داخل حیاط به‌طور خیلی نزدیک‌به‌هم چیده شده بود می‌نشستند. از دور یک صندلی خالی را نشان کردم. باعذرخواهی پی‌در‌پی از لابه‌لای صندلی‌های پُر عبور کردم و به جای مورد نظرم رسیدم. عبایم را جمع‌و‌جور کردم و آرام نشستم. آیت‌الله استادی در حال ایراد سخن بود. جمله‌ای تامل‌برانگیز گوش‌هایم را تیز کرد. آقای استادی که سال‌ها توفیق شاگردی علامۀ طباطبایی را داشته می‌فرمود: علامۀ طباطبایی تقریبا ۳۰ سال با قرآن مأنوس بودند، اگر بناست در خدمت قرآن باشیم باید طهارت‌نفس داشته باشیم حتی گفته می‌شود برخی از سخنان ایشان، الهام بوده است. این جملهٔ آخری گوشم را تیز کرد و ذهنم را گزید. به‌حرف‌های آقای استادی با دقت بیشتری گوش دادم. همانجا به‌فکر فرو رفتم که این سخن یعنی چه؟ اینکه بگوییم برخی از سخنان علامۀ طباطبایی، الهام بوده است، آیا امتیازی برای ایشان قلمداد می‌گردد یا ضعف؟ البته آیت‌الله استادی این را به عنوان یک امتیاز یاد می‌کردند. این مطلب را بعد از جلسه با برخی از دوستانم که آنجا دیدمشان به مباحثه گذاشتیم. یکی از رفقا در تایید سخن آقای استادی می‌گفت: اتفاقا روایتی در کتاب مُسند زید آمده که امیرالمومنین علیه‌السلام فرموده‌اند: هر كس چهل روز براى خدا اخلاص بورزد، حلال بخورد و روزه بگيرد و شب زنده‏‌دارى كند، خداوند سبحان، چشمه‏‌هاى حكمت را از دل بر زبانش جارى می‌سازد. این رفیقمان در ادامه می‌گفت: بعید نیست که برخی از سخنان علامۀ طباطبایی، مصداق همین جاری‌شدن چشمه‌های حکمت، از قلب بر زبان باشد. اما دوست دیگری در مخالفت می‌گفت: منبع درک و فهم حقایق قرآن، فقط سخنان پیامبر و اهل‌بیت علیهم‌السلام، می‌باشند. اگر بگوییم الهام بر افراد نیز راهی برای درک حقایق قرآن است، نوعی هرج و مرج علمی رخ می‌دهد و هر کس که از راه می‌رسد ادعا می‌کند این حقیقت به من الهام شده است. شب که به خانه برگشتم هنوز در این فکر بودم که حقیقت ماجرا چیست؟ همان شب نگاهی به احادیث انداختم تا شاید چیزی پیدا کنم. کتاب بصائرالدرجات را چند ورقی زدم. حدیثی خودش را نشان که امام صادق عليه‌السلام می‌فرمايد: على عليه‌السلام، محدَّث بود و سلمان هم محدَّث بود. راوى از امام می‌پرسد: نشانه محدّث چيست؟ امام پاسخ می‌دهد: فرشته‏‌اى نزد او می‌آيد و به دلش، چنين و چنان، الهام می‌كند. با خودم به این فکر می‌کردم که اگر طبق این گزارش کتاب بصائرالدرجات، فرشته‌ای به نزد جناب سلمان می‌آید و به دلش چنین و چنان الهام می‌کند، پس چرا همین فرشته برای علامۀ طباطبایی نیاید؟ نگاهی هم انداختم به کتاب اختصاص، منسوب به شیخ مفید. در آن نیز حدیث جالب دیگری را یافتم. یکی از اصحاب امام‌صادق علیه‌السلام به نام حارث‌بن‌مغيرة می‌گوید: به امام عرض کردم: دانشِ دانشمندان شما چگونه است؟ آيا جمله‏‌اى است كه در دلشان انداخته می‌شود يا در گوششان خوانده می‌شود؟ حضرت فرمودند: وحی‌اى است همانند وحى به مادر موسى عليه‏‌السلام. البته اگر این‌دست روایات را بپذیریم باید به قول جناب حافظ به این نکته نیز توجه داشته باشیم که: نه هر که چهره برافروخت دلبری داند نه هر که آینه سازد سکندری داند نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست کلاه داری و آیین سروری داند به‌هرحال، هر چیز ارزشمندی بدل دارد. در این وادی نیز مدعی دروغگو کم نیست. اخیرا شنیدم آقای ناخوش‌احوالی در تهران پیدا شده که ادعا می‌کند معصوم پانزدهم است. قم/ ۲۷ تیر ۹۵

بی‌چاره خواجه‌ربیع برای زیارت امام‌رضا علیه‌السلام به مشهد رفته بودم. در آنجا به یکی از رفقا گفتم: بیا به زیارت خواجه‌ربیع برویم. رفیقم نگاهی عاقل‌اندر‌سفیه به من انداخت گفت: مگه بی‌کاریم؟! آخه این آدم اصلا ارزش زیارت‌رفتن داره؟! از شنیدن این حرف، تعجب کردم. وقتی دلیلش را پرسیدم پاسخ داد: ولش‌کن! آدم بی‌معرفتی نسبت به اهلبیت بوده! البته رفیقم، خودش هم دلیل آن را نمی‌دانست و فقط چیزی شنیده بود. به‌هر‌حال خودم تنهایی به آرامگاه خواجه‌ربیع رفتم. در طول مسیر به این فکر می‌کردم که چرا رفیقم این سخن را گفت؟! در آن سفر من هم چیزی متوجه نشدم. سال‌ها گذشت و حرف آن روزِ رفیقم گوشۀ ذهنم خاک می‌خورد تا اینکه چیزهایی که اسم آن را حقیقت نمی‌گذارم، برایم روشن شد. اخیرا در کتاب اخبارالطِّوال خواندم که در جنگ صفین، شخصی به نام ربیع‌بن‌خُثَیم که آدم سرشناس، زاهد و عابدی بوده، به امیرالمومنین علیه‌السلام می‌گوید: ما در صحیح‌بودن جنگ شما با معاویه، ترديد داريم. چرا که این جنگ، جنگ مسلمان با مسلمان است و ما علاقه‌ای به شرکت در مسلمان‌کُشی نداریم. اجازه بفرما تا در مناطقی که جنگ، بین مسلمانان و کفار و مشرکین است، بجنگیم. تا اینجای قصه معلوم می‌شود که این بابا از جهت معرفتی، آدم به‌اصطلاح علیه‌السلامی نیست. و اما در کتاب حلية‌الأولياء دیدم که ابونعیم‌اصفهانی نوشته است: پس از شهادت حسين‌بن‌علی علیهماالسلام مردى آمد و به این آقای ربيع‌بن‌خُثَیم گفت: پسر فاطمه عليها‌السلام كشته شد. ربيع بعد از شنیدن این خبر بلافاصله گفت: إنّاللّه‌واناالیه‌راجعون. سپس آيه‌ای به این مضمون تلاوت كرد که در روز قیامت، خداوند بین بندگانش، درباره آنچه در آن اختلاف می‌كردند، داورى می‌كند. آن مرد که توقع اینگونه عکس‌العملی را نداشت با تعجب و کنجکاوی به ربیع‌بن‌خُثیم گفت: همین؟! تو چه موضعی دربارۀ شهادت فرزند فاطمه داری؟ ربیع در پاسخ می‌گوید: من چه بگويم؟ بازگشتشان به سوى خداست و حساب آنان نيز با خداست! از این دو حکایت به‌خوبی می‌توان عیار معرفت ربیع‌بن‌خثیم را سنجید. نکتۀ مهم‌تر اینکه ابن‌سعد‌زُهری در کتاب طبقات‌الکبری نوشته است: ربیع‌بن‌خثیم در كوفه و به‌هنگام حكومت عبيداللّه‌بن‌زياد فوت کرده است. پس تا اینجا طبق اسناد موجود که طبیعتا مبنای داوری ما می‌باشد، معلوم می‌گردد که آقای ربیع‌بن‌خثیم اولا نسبت به اهلبیت کم‌معرفت بوده و ثانیا در کوفه فوت کرده است. و اما خواجه‌ربیع موجود در مشهد کیست؟ برخی می‌گویند خواجه‌ربیع همان ربیع‌بن‌خُثیم می‌باشد و به‌خاطر بی‌معرفتی‌های او نسبت به اهلبیت، بر سر قبر او حاضر نمی‌شوند. البته برای انتساب این قبر به ربیع‌بن‌خثیم دلیل معتبری وجود ندارد. برخی از محققین نیز به استناد مدارکی که محل مرگ ربیع‌بن‌خثیم را کوفه نوشته است، خواجه‌ربيعِ مدفون در مشهد را شخص ديگرى غير از ربيع‌بن‌خثيم می‌دانند و احتمال می‌دهند که شايد از ياران امام‌صادق عليه‌السلام باشد. الله‌اعلم. قم/ ۶ مرداد ۹۵

داستان فاطمه سلام‌ الله علیها قسمت صد و بیستم اختلاف‌افکنی جای هیچ شک و شبهه‌ای نیست که تا حضرت فاطمه زنده بود اميرالمؤمنین، دست بیعت به طرف خلیفۀ ناحق دراز نکرد. این مساله، قطعیه. نه امام و نه هيچ‌يك از بنى‌هاشم، با ابوبکر بيعت نكردند، تا اینكه صدّیقۀ طاهره از دنیا رفت. حتی اینجوری که هواداران خلیفه نوشتند، علی‌بن‌ابی‌طالب در زمان حيات فاطمه، پیش مردم، آبرويى داشت؛ اما همین‌که خانوم فاطمه به شهادت رسید، مردم، با على یه‌جوری رفتار کردند كه انگاری اصلا ایشون رو نمی‌شناسند! از این حرف، معلوم می‌شه توی اون چند ماهی كه فاطمۀ زهرا عینهو شیر پشت شوهرش ایستاده بود اميرالمؤمنین کمتر تحت فشار بیعت با ابوبکر بود، چراکه فاطمهٔ زهرا به‌واسطهٔ اعتبار و آبروی بالای اجتماعی، یه‌جورهایی حکم سپر بلا برای شوهرش رو داشت. اما بعد از شهادت خانوم، هجمه به اميرالمؤمنین برای بیعت با ابوبکر بیشتر شده. بعضی‌ها گفتن علی‌بن‌ابی‌طالب تا شش ماه بعد از شهادت همسرش، برای بیعت‌نکردن مقاومت کرد. حالا بعداً می‌گم که چرا آخرش بیعت کرد. البته برخى هم می‌گن كه ده روز بعد از شهادت خانوم، حضرت رفت و بيعت کرد. سه ماه هم گفته شده! خدا بهتر می‌دونه. به‌نظرم مدتش خیلی مهم نیست، علتش مهمه که بهش می‌رسیم. عواملی که یکی‌یکی بهشون می‌پردازیم دست‌به‌دست هم دادند و باعث شدند که حضرت یواش‌یواش علی‌رغم میل باطنیش، از درِ مصالحه با ابوبکر وارد بشه و باهاش بيعت کنه. در مورد اینکه انگيزه‏‌هاى بيعت امام بعد از خوددارى‏ اولیه چی بوده، حرف و حدیث‌های جورواجوری لابه‌لای نوشته‌های قدیمی وجود داره! مثلا یکی از اون مهم‌هاش نگرانی از شعله‌ورشدنِ اختلافات بوده! در همین رابطه نقل می‌کنند امام یه‌جایی به هوادارهای اندکش كه زیر بار بيعت با ابوبكر نمی‌رفتند، فرموده بود: اشکالی نداره، برید و بيعت كنيد؛ چرا كه اين آقایون، دوتا راه جلوی پای من گذاشتند، یکی اینکه سر اونچه که حقشون نيست باهاشون مخالفت نکنم و دم نزنم، يا که دست به قبضهٔ شمشیر ببرم و باهاشون بجنگم. من هم آدمی نیستم که بخوام بین مسلمون‌ها، اختلاف بندازم. فی‌المثل نوشتند که توی ماجرای بیعت‌گیری اجباری یکی از اون آدم‌های علی‌دوست به اسم بُرَيده اومد و میلهٔ پرچمش رو محکم فشار داد توی زمین و با دادوبی‌داد گفت: تا على بيعت نكنه، من هم بيعت نمی‌كنم. امیرالمؤمنین که شاهد حرف بُریده بود بهش فرمود: به‌هرحال این چیزیه که فعلا مردم، سرش یکصدا و همراه شدند. تو هم برو بیعت‌کن. چون‌ شرایط به‌گونه‌ای رغم‌خورده که اتحاد بهتر از اختلاف‌افکنیه! البته از ادامهٔ فرمودهٔ همراه باناراحتی امام اینجوری بر میاد که مراعات مصلحت به‌خاطر اتحاد ذاتاً باب‌میل حضرت نبوده و امام از روی ناچاری قبول می‌کنه. جای دیگه هم امام با دلخوری می‌گه: پیامبر که از دنیا رفت با خودم گفتم: ما، خاندان و وارث و خانواده و نزديكان پیغمبریم. امید داشتم که هيچ‌كس سر جانشینی پیغمبر با ما كشمكش نکنه و هيچ طمعكارى در حقّ ما طمع نکنه؛ امّا قریش مانع ما شدند و خلافت رو از ما دزدیدند. حكومت از آنِ ديگرى شد و ما دنباله‏‌رو شديم. آدم‌های ناتوان به ما طمع کردند و آدم‌های پست، آقابالاسر ما شدند. چه چشم‏‌هایی که برای ما گريان نشد و چه سينه‏‌هایی که به‌خاطر ما غمگین نشد و چه جان‏‌هایی که بی‌تاب نشد. به‌خدا سوگند اگه از پراكندگى مسلمون‌ها نمی‌ترسیدیم، تصميمى غیر از این می‌گرفتیم. كسانى حكومت رو به دست گرفتند كه خيرخواه مردم نیستند. اتفاقاتی افتاد که به‌ناچار صبر كردم. شکیبایی من به‌خاطر تسليم‌بودنم در برابر فرمان خدا بود. ما امتحان شدیم. اميد به پاداش و صبر، بهتر از اون بود كه مسلمون‌ها، متفرّق بشند و خونشون ريخته بشه. حكومت پيامبر رو از ما گرفتند و به ديگری سپردند. به‌خدا سوگند اگه ترس از اختلاف‌افکنی در میان مردم نبود، تا سر حدّ توان برای تغییر شرایط مقاومت می‌کردم. مروج الذهب: ج ۲ ص ۳۰۷ و ۳۰۹، الكامل في التاريخ: ج ۲ ص ۱۴، السنن الكبرى: ج ۶ ص ۴۸۹ ح ۱۲۷۳۲، صحيح البخاري: ج ۴ ص ۱۵۴۹ ح ۳۹۹۸، صحيح مسلم: ج ۳ ص ۱۳۸۰ ح ۵۲، شرح نهج البلاغة: ج ۲ ص ۲۲ ج ۲۰ ص ۲۴، الشافي: ج ۳ ص ۲۴۳، بحار الأنوار: ج ۲۸ ص ۳۹۲، الإرشاد: ج ۱ ص ۲۴۵ و ۲۴۹. ادامه دارد...

داستان فاطمه سلام‌ الله علیها قسمت صد و بیست و یکم بی‌دینی مردم به‌نظر میاد انگيزۀ دیگه‌ای که نهایتا باعث شد تا امام با غصب‌کنندۀ حقش کنار بیاد و باهاش بیعت کنه نگرانی از بی‌دینی و مرتدشدن مردم بوده! در همین رابطه نقل می‌کنند که امیرالمؤمنین جایی به‌مناسبتی فرموده بود: دوتا راه جلوی پای من گذاشتند. یکی اینکه ستمی که در حقّم روا داشتند رو قبول کنم و باهاشون کنار بیام، يا اینکه وارد کشمکشی دنباله‌دار بشم که نتیجه‌اش یقینا بی‌دین‌شدن مردمه! به‌همین‌خاطر از روی ناچاری، ستم رو پذيرفتم. اتفاقا از قول آقایی به نام ابوطُفَيل نقل شده که می‌گه: سر ماجرای شورای شش نفره که نهایتا منجر شد به انتخاب عمربن‌خطاب برای خلیفه‌شدن، من دم‌در اون خونه وایستاده بودم. یکهو نمی‌دونم چی‌شد که صداها بالا رفت. صدای علی‌بن‌ابی‌طالب رو می‌شنیدم که با ناراحتی داره لابه‌لای حرف‌هاش می‌گه: مردم با ابوبكر بيعت كردند، درحالی‌كه به خدا سوگند، من سزاوارتر و شايسته‏‌تر بودم. امّا از ترس اینکه مبادا مردم به روزگار كفر و شرک برگردند و با شمشير به جان هم بيفتند، کوتاه اومدم و دم نزدم. حتی وقتی مردم با ابوبكر براى جانشينی عمر بيعت كردند، بااینكه من از عمربن‌خطاب برای خلافت، سزاوارتر بودم، اما باز هم‏ از ترس اینكه نکنه خدای‌نکرده مردم، كافر بشند باهاشون کنار اومدم و فرمان بردم. امیرالمومنین همان‌طور که پیش از این اشاره کردم، توی گرفتن حق خودش عاجز و ناتوان نبوده اما برای خودش ملاحظاتی داشت. داخل نامه‌ای که همراه مالک‌اشتر برای مردم مصر فرستاد نزدیک و شبیه به این عبارت‌ها نوشته که: بعد از رحلت آقا‌رسول‌الله مسلمون‌ها سر جانشينی پیامبر به جنگ و دعوا افتادند. به‌خدا سوگند، اصلا به دل و ذهنم خطور هم نمی‌كرد كه عدّه‌ای بخوان خلافت رو از اهلبيت بگیرند. چیزی که حقیقتا شگف‌زده‌ام کرد هجوم مردم برای بیعت با ابوبکر بود. وقتی اوضاع رو اینجوری دیدم، دست نگه داشتم و کاری نکردم. نگاه کردم و دیدم بعضی از مردم دارن از اسلام برمی‌گردند. برخی هم گوشه و کنار مردم رو به نابودى دين محمّد فرا می‌خونند. ترسيدم كه چنانچه اسلام و مسلمون‌ها رو يارى نكنم، رخنه‏‌اى در اسلام ببينم و يا ويرانه‌اى كه در اين صورت‏ مصيبت این رخنه و خرابی براى من، بزرگ‏‌تر از دست‌نيافتن به حكومت بود. حكومتى كه تنها، كالايى چند روزه است و همچون سراب از ميان می‌ره و مانند ابر، پراكنده می‌شه. خدا بهتر می‌دونه اما بین هوادارهای امام اینجوری شایع شده بود که توی همون روزها حضرت فاطمه شوهرش رو به نهضت و قيام و یه همچنین چیزهایی، تحریک یا مثلا تشویق کرده بوده که در همین اثنا صداى مؤذّن بلند می‌شه. أشهدأنّ‌محمّدارسول‌اللّه! علی‌بن‌ابی‌طالب به فاطمه اشاره می‌کنه و می‌فرماید: آيا راضى می‌شی كه بساط اين صدا از زمين، برچيده بشه؟! فاطمه در جواب عرض می‌کنه: نه! به‌هیچ‌وجه! امام در ادامه می‌فرماید: اين، همون دليل و ملاحظه‌ای هست كه دربارهٔ قيام‌نكردن بهش توجه دارم. یه‌بار دیگه یادآور می‌شم که مهمترین مانع بر سر راه اميرالمؤمنین، این بوده که نکنه در این اثنا خدای‌نکرده مردم از اسلام برگردند و به‌سمت پرستش‏ بت‏‌ها برند و منکر يگانگى خدا و رسالت پیغمبرش بشند. الكافي: ج ۸ ص ۲۹۵ ح ۴۵۴، الشافي: ج ۳ ص ۲۴۳، الطرائف: ص ۴۱۱، المناقب للخوارزمي: ص ۳۱۳ ح ۳۱۴، فرائد السمطين: ج ۱ ص ۳۲۰ ح ۲۵۱، شرح نهج البلاغة: ج ۱۱ ص ۱۱۳، بحارالأنوار: ج ۲۸ ص ۳۹۲، ادامه دارد...

پسر مش صفر به‌یاد دارم خرداد ماه سال ۹۱ آیت‌الله آقای جوادی‌آملی در جلسۀ تفسیر قرآن با خواندن یکی از اشعار حافظ، شرح مختصری از آن ارائه فرمودند. در کار گلاب و گل حکم ازلی این شد آن شاهد بازاری این پرده نشین باشد ایشان می‌فرمودند: این بیت مربوط به دختر و پسرهاست. پسرها مانند گلابند و دخترها برگ گُلند. پسرها مثل گلابند که اگر در جامعه مطرح باشند خود را حفظ می‌کنند. اما دخترها چطور؟ دخترها مانند برگ گل هستند. اگر دست به‌ آن بخورد پلاسیده می‌شود. پسرها می‌توانند بازاری باشند ولی دخترها هر جا که هستند باید در پرده باشند و برداشتن این پرده موجب پلاسیدگی آنها می شود. پسرها دوست دارند دخترها دختر باشند و دخترها دوست دارند پسرها پسر باشند. این همان خواست فطری دختر و پسرهاست. به‌یاد شوخی امروز صبح دوست خوش‌طبعم آقا‌سید مرتضی امینی سبزواری افتادم. برایم این اشعار را ارسال فرمود: رفته بودم سرِ کوچه دو عدد نان بخرم و کمی جنس بفرمودهٔ مامان بخرم از قضا چشم من افتاد به یک دوشیزه قصد کردم قدحی ناز از ایشان بخرم بس که ابروی تتو با مژه‌اش سِت شده بود مانده بودم چه از آن سرو خرامان بخرم که به خود آمده، دیدم به سرش شالی نیست! به کجا می‌روم اینگونه شتابان! بخرم! نکند دوره چهل سال عقب برگشته یا که من آمدم از عهد رضاخان بخرم! با تعجّب و کمی دلهره گفتم، بانو! بهرتان روسری اندازهٔ روبان! بخرم؟ گفت با لحن زنانه برو گم شو عوضی! پسر مش صفرم! آمده‌ام نان بخرم! حکایت دختران حضرت شُعيب که خارج از خانه بارعایت حیا و عفت به معیشت و اقتصاد خانواده کمک می‌کردند درسی برای همهٔ دختران سرزمینم خواهد بود. قم ۱۴ مرداد ۹۵

سید رضوی چند سال قبل با طلبه‌ای شیرازی به نام آقاسیّد مصطفی رضوی رفاقتی داشتم. منزلشان نزدیک خانۀ ما بود. گاهی اتفاق می‌افتاد که مسیر دارالحدیث تا خانه را با هم می‌آمدیم. ولی دریغ و صد افسوس که زود از میان ما رفت و به اجداد طاهرینش پیوست. بعد از انتخابات سال ۸۸ بود. از آقا سیّد جمله‌ای شنیدم که فکر می‌کنم تا پایان عمرم در دل و جانم به‌یادگار جاودانه شد. یک روز که با هم بودیم رو کرد به من و فرمود: خدا را شکرگزارم که در طول روزهای انتخابات ۸۸ تا به امروز حتی یک‌غیبت پشت سر احدی انجام نداده‌ام و درعین‌حال به تکلیف سیاسی‌ام عمل کرده‌ام. او بابت این مسئله بسیار خوشحال بود. هرگاه سخن آقا سیّد از خاطرم می‌گذرد ناخودآگاه به‌یاد فرموده‌ای از پیامبر می‌افتم که موبه‌تن‌آدم‌سیخ می‌کند. آنجایی که فرمودند: روز قیامت یکی از شما را برای رسیدگی به اعمالش می‌آورند. وقتی نامۀ عملش را به دستش می‌دهند در آن نگاه می‌کند و با تعجب می‌گوید: خدایا! این نامۀ عمل من نیست، زیرا از عبادت‌ها و کارهای خوبی که در دنیا انجام داده‌ام چیزی در آن نیست. به او گفته می‌شود: پروردگار تو خطا نمی‌کند. این نامۀ عمل تو می‌باشد، اما به‌خاطر غیبتی که کردی کارهای خوبت در نامۀ عمل کسی نوشته شد که از او بدگویی کردی. سپس شخص دیگری را برای حساب می‌آورند. به نامۀ خود نگاه می‌کند، برخلاف انتظارش عبادت‌ها و کارهای خوب بسیاری را در آن می‌بیند. از روی تعجب عرض می‌کند: خدایا! این نامهٔ عمل من نیست، من در دنیا کارهای خوبی که در اینجا نوشته شده است انجام نداده‌ام. به او گفته می‌شود: چون فلان شخص از تو بدگویی کرد کارهای خوب او در نامۀ عمل تو نوشته شده است.... طريقت شناسان ثابت قدم به خلوت نشستند چندی بهم يكي زان ميان، غيبت آغاز كرد درِ ذكر بيچاره‌ای باز كرد كسی گفتش اي يارِ شوريده رنگ تو هرگز غزا كرده‌ای در فرنگ؟ بگفت از پس چار ديوار خويش همه عمر ننهاده‌ام پای، پيش چنين گفت درويش صادق نفس نديدم چنين بخت برگشته كس كه كافر زپيكارش ايمن نشست مسلمان زجور زبانش نَرَست سعدی قم/ ۱۹ مرداد ۹۵

گیوۀ بچه‌گانه روز گذشته، اطراف حرم‌مطهر دستفروشی را دیدم که بساط پهن کرده بود و گیوه‌های بچه‌گانه می فروخت. برای لحظاتی کنارش نشستم تا به گیوه‌های رنگارنگ و بانمک نگاهی بیاندازم. تصمیم گرفتم دو جفت گیوه برای پسرانم از او خریداری کنم. اما با یک‌نگاه به‌بساط دستفروش، متوجه شدم گیوه‌ها تک‌سایز هستند و فقط به پای پسر کوچکترم اندازه می‌شود. برای اطمینان، از فروشنده سوال کردم که آیا سایز بزرگتر دارید؟ دستفروش گفت: نه حاج آقا، تک‌سایز هستند. با شنیدن این حرفِ دستفروش، از خریدن گیوه پشیمان شدم. فروشنده با تعجب پرسید: چی شد حاج آقا؟ پس چرا پشیمان شدی؟ گفتم: ببخشید، شرمنده هستم! گفت: حاج آقا اگر مشکل روی قیمت هست، تخفیف می‌دهم. گفتم: نقل این حرف‌ها نیست چون سایز بزرگتر ندارید، نمی‌خرم. نگران پسر بزرگترم هستم. مطمئناً وقتی متوجه شود برای او نخریده‌ام، ناراحت می‌شود. پس از لحظاتی از گیوه‌فروش خداحافظی کرده و دنبال کارم رفتم. این موضوعِ نخریدن گیوه‌ها در خاطرم بود تا اینکه شب به خانه رسیدم. به‌کمک نرم‌افزار حدیثی سَرکی به کتاب‌های روایی کشیدم. در کتاب "مختصرتاریخ‌دمشق" از رسول‌خدا روایتی را دیدم که فرموده‌اند: در هدیه‌دادن به کودکانتان، برابرى را رعايت كنيد. البته ظاهراً رعایت برابری در هدیه دادن به فرزندان، در جایی است که فرزندان از یک جنس باشند مثلا همه دختر یا همه پسر باشند. ولی اگر کسی جنسش جور بود و هم دختر داشت و هم پسر اولویت با دخترها می‌باشد. حضرت در ادامۀ همین روایت فرموده: اگر بخواهم يكى را بر دیگری مقدم بدارم البته دختران مقدم خواهند بود. و یا در جایی دیگر پيامبر خدا صلی‌الله‌عليه‌وآله فرموده‌اند: همانا خداوند دوست دارد که میان فرزندان خود به عدالت رفتار کنید، حتی در بوسیدن. البته رفتار عادلانه، لزوما به‌معناى برخورد مساوى و يكسان نيست. چه‌بسا رعايت عدالت ايجاب می‌کند پدر براى برخى از فرزندان خود به‌دليل استعداد بيشتر و يا كمتر يا به‌دليل بيمارى و يا جهات ديگری، هزينه بيشترى را متحمّل گردد. اين، به‌معناى بی‌عدالتى نيست. البته در اين‌گونه موارد نيز بايد برای ساير فرزندان به شکلی دیگر جبران نمايد. فکر می‌کنم فعلا همین مقدار کافی باشد. قم/ ۲۰ مرداد ۹۵

مادر جهنّمی پنج شنبه ۶ اردیبهشت سال ۸۰ باخبر شدم برای آیت‌الله‌العظمی شاه‌آبادی مراسم یادبودی در حسینۀ ارشاد گرفته‌اند. به‌همراه یکی دوتا از دوستانم در حوزۀ علمیۀ چیذر به سمت حسینیۀ ارشاد راه افتادیم. اولین بارم بود که به آنجا می‌رفتم. البته با نام و تاریخچه‌اش از طریق مطالعهٔ آثار مرحوم آیت‌الله مطهری و مرحوم دکتر شریعتی کم‌و‌بیش آشنا بودم. این حسینیه نیز برای خودش قصّه‌ها و غصه‌هایی دارد که به‌فرمودهٔ جناب مولوی: شرح این هجران و این خون جگر این زمان بگذار تا وقت دگر به‌هر‌حال از درب اصلی حسینیۀ ارشاد وارد شدیم، به‌محض ورود دست‌خطی زیبا از امام‌خمینی دربارۀ آیت‌الله شاه آبادی بر روی دیوار خودنمایی می‌کرد. با دوستانم برای خواندن آن نوشته، لحظاتی توقف کردیم. متن آن نوشتۀ زیبا این بود: شیخ بزرگوار ما حقّاً حق حیات روحانی به این جانب داشت که با دست و زبان از عهدۀ شکرش بر نمی‌آیم. آن روز گذشت. چند ماه بعد از آن مراسم شنیدم کتابی با نام "عارف کامل" به مناسبت همان مراسم چاپ شده است. مترصّد فرصتی بودم تا کتاب را تهیه کنم. اتفاقا در یکی از کتابفروشی‌های تهران آن کتاب را دیدم. برای آشنایی اجمالی، کتاب را از قفسه برداشتم و به‌اصطلاح چند صفحه‌ای تَوَرُّق کردم. فصل اول، حاوی ۱۱۴ نکته و خاطره از یاران و شاگردان آقای شاه‌آبادی بزرگ بود. فصل دوم نیز حاوی ۴۰ آموزۀ عرفانی از ایشان البته به‌نقل از کتاب‌های امام‌خمینی بود. در فصل پایانی هم گُزیده‌هایی از دو اثر ارزشمند آقای شاه‌آبادی به نام‌های "شذرات‌المعارف" و "رشحات‌البحار" آورده شده بود. با‌علاقۀ خاصی کتاب را خریداری کردم. در طول این سال‌ها یکی از کتاب‌های دم‌دستی‌ام همین کتاب بوده است. تا به حالا چند مرتبه این اثر ارزشمند را از بای بسم‌الله تا تای تمّت، مطالعه کرده‌ام. خواندن این کتاب اثرگذار را به نورچشمی‌ها توصیه می‌کنم. در صفحۀ ۱۵ کتاب، خاطره‌ای به نقل از استاد مطهری خیلی به من چسبید. از خواندنش کیف کردم. استاد مطهری می‌فرماید: روزی به منزل مرحوم آیت‌الله شاه‌آبادی رفته بودم. ایشان این آیه را معنا می‏‌كرد: "وَ اَمّا مَنْ خَفَّتْ مَوازینُهُ فَأُمُّهُ هاوِیَةٌ" یعنی كسی كه نامۀ عملش سبك و بی‏‌مقدار باشد، جایگاه و مقصد او قعر جهنّم است. آقای شاه‌آبادی سِرّ این آیه را بیان می‏‌كرد و می‏‌فرمود: در زبان عربی، واژهٔ اُمّ به مادر گفته می‌شود. مادر را از آن جهت اُمّ می‏‌گویند كه مقصدِ بچه است. آیه می‏‌خواهد بگوید اگر فرد گنهكار در جهنّم سقوط می‏‌كند، به‌خاطر این است که جهنّم همان مقصدی است كه در تمام عمر به سویش رفته و حالا به مادر خود رسیده است. او فرزندِ همین مادر است. حالا که سخن به اینجا کشید به‌یادگار عرض می‌کنم که در روایات رسیده از جانب اهلبیت علیهم‌السلام دو عمل وجود دارد که بیش از سایر کارها باعث سنگینی کفۀ ترازوی اعمال در روز قیامت می‌گردد و آن: یکی صلوات‌فرستادن و دیگری خوش‌اخلاقی می‌باشد. قم/ ۲۲ مرداد ۹۵

داستان فاطمه سلام‌ الله علیها قسمت صد و بیست و دو بی‌کس و تنها ۱ امان از اون وقتی که آدم پُشتش خالی و بی‌یار و یاور بشه. امیرالمؤمنین توی روزهای ابتداییِ بعد از رحلت پیامبر دقیقا در چنین شرایطی قرار گرفته بود. پسر نازنینش، امام‌حسن بعدها وقتی تصميم به صلح با معاويه گرفت طیّ خطبه‌ای از اون روزهای پُرمُخاطره اینجور به‌تلخی یاد می‌کنه: پدرم دستش رو برای کمک‌خواهی پیش هر کس‌ و ناکسی دراز كرد و سوگندشون داد، به‌ویژه اصحابش رو به کمک فراخوند؛ امّا متاسفانه اونجور که بایدوشاید اجابتش نکردند. اگه پدرم یار و یاورِ درست‌وحسابی می‌داشت قطعا زیر بار بيعت با غاصبین حقّش نمی‌رفت. آدم اسم و رسم‌داری به نام اِبْن‌اَبی‌لَیلیٰ حرف‌های جالب و خوندنی در همین رابطه داره. این آقا، فقیه بوده؛ قاضی بوده‌؛ قاری و راوی حدیث بوده و به‌نظرم از همهٔ این‌ها مهمتر جزو اصحاب شیعهٔ امام‌علی توی جنگ‌های جمل و صفین و نهروان بوده. حتی بعد از شهادت امام، راه و مرامِ حضرت رو گم نمی‌کنه. جایی خوندم که توی روزگار فرمانروایی حجاج‌بن‌یوسف‌ثقفی به کوفه، ابتدا از سوی حجّاج به مَنصب قضاوت می‌رسه، اما طولی نمی‌کشه که مغضوبِ حجّاج قرار می‌گیره و از سِمَتش برکنار می‌شه. ظاهراً ماجرا از این قرار بوده که حَجّاج ازش می‌خواد به امام‌علی ناسزا بگه، اما اِبْن‌اَبی‌لَیلیٰ زیر بار انجام این کارِ زشت نمی‌ره و حَجّاج هم از کار بی‌کارش می‌کنه و جوری با تازیانه می‌زنتش که پشتش عینهو قیر سیاه و کبود می‌شه. این آقای ابن‌ابى‌ليلى، جزو تابعین بوده یعنی از جملۀ مسلمون‌هایی بوده که با یک یا چندتا از صحابۀ پیامبر ملاقات و همنشینی داشته‌؛ ولی خودش، پیامبر رو ندیده بوده‌. به‌همین‌خاطر خیلی دوست داشته که از این و اون، چیز یاد بگیره و از قضایای بعد از رحلت پیغمبر سر در بیاره. همین کنجکاوی باعث شد که توی فرصتی مناسب بلند شد و روبه‌روى امام وایساد و رُک و پوست‌کنده گفت: راستش رو بخوای آقاجون! مدت‌هاست که یه سوالی بدجوری ذهنم رو به خودش مشغول کرده. اگه اجازه بفرمایید الان می‌خوام دوکلام درباره‌اش با شما صحبت کنم. حقیقت اِینه که ما گروهی از علاقمندانِ به شما هستیم. مدت‌هاست که منتظريم تا جنابتون از ماجراهایی که بعد از وفات پیغمبر براتون پیشامد کرد برامون حرفی بزنید. اما شما معمولا چیزی نمی‌فرمایید و سکوت می‌کنید. انگاری خیلی تمایل ندارید که در این رابطه حرفی بزنید. اگه می‌شه لطف بفرمایید و از زبان خودتون بی‌واسطه، مقداری ما رو باخبر ‏كنید. آيا پيامبر خدا به شما سفارشى كرده بود؟ يا نظر خودتون بود که اونجوری با مسئله برخورد کنید و جلوی غاصبین حقّتون کوتاه بیایید؟! راستش رو بخوایید علت اینکه می‌پرسم اِینه که دربارۀ شما حرف و حدیث‌های زیادی بين ما گفته می‌شه و مطمئن‏‌ترين سخن، اون چیزیه كه از دهان مبارک خودتون بشنويم و بپذيريم. وآلله به خدا من که گیج شدم! اگه در این رابطه ازم سؤالی کنند اصلا نمی‌دونم چی باید بگم! اگه خدای‌نکرده بگم اون‌ها از شما به خلافتْ سزاوارتر بودند، پس براى چی پيامبر شما رو توی راهِ برگشت از حجّة‌الوداع، به ولایت نصب كرد و فرمود: هر كه من مولاى اويم، پس على مولاى اوست؟! و اگه شما از اون‌ها به خلافتْ سزاوارترى که خداوکیلی سزاوارتری، پس چگونه می‌تونيم‏ با اون‌ها بیعت کنیم و اون‌ها رو ولىّ و سرپرست خودمون بدونيم؟! الأمالي للمفيد: ص ۲۲۳ ح ۲، الأمالي للطوسي: ص ۸ ح ۹، الكافي: ج ۸ ص ۱۸۹ ح ۲۱۶، المناقب لابن‌ شهر آشوب: ج ۲ ص ۱۱۵، كتاب سليم بن قيس: ج ۲ ص ۵۹۳ ح ۴، المسترشد: ص ۳۷۸ ح ۱۲۵، الإمامة والسياسة: ج ۱ ص ۳۰، الشافي: ج ۳ ص ۲۴۱، بحارالأنوار: ج ۲۸ ص ۳۹۰. ادامه دارد...

داستان فاطمه سلام‌ الله علیها قسمت صد و بیست و سه بی‌کس و تنها ۲ اميرالمؤمنین به سخنان ابن‌ابى‌ليلى بادقت گوش می‌داد. به‌محض اینکه حرف‌های این یار وفادار به پایان رسید حضرت برای لحظاتی سکوت کرد. سپس آهی کشید و فرمود: روز وفات پیامبر اکرم، حق و شایستگی من به تصاحب حكومت، بيشتر از تصرّفِ پيراهنم بود؛ ولى پيامبر خدا در واپسین روزهای زندگی، سفارشاتى به من داشت كه موظّف به رعایتش بودم. اگه بدتر از اونی که با من رفتار کردند، می‌کردند فی‌المثل برای بیعت‌گیری، علاوه بر طناب‌پیچ‌، کشان‌کشان هم می‌بردند باز هم به‌خاطر اطاعت از فرمان الهى، مقاومتی از خودم نشون نمی‌دادم. جناب ابن‌ابى‌ليلی! این مردم اوّلين‏ چيزى كه به محض وفات پيامبر از ما كم‏ گذاشتند حقّ ما توی دریافت خُمس بود. وقتی اوضاع اینجوری شد شترچران‌های قريش هم به ما طمع كردند. بی‌گمان، حقی به گردن مردم داشتم كه مهلتى معيّن داشت. زمانش بلافاصله بعد از رحلت پیغمبر بود. اگه مردم برای جانشینی و خلافت به سراغم میومدند، می‌پذيرفتم. مَثل من مانند مردى می‌مونه كه حقّى با سررسيدِ معيّن به گردن مردم داره؛ اگه حقّش رو زود بپردازند، باخوشحالی و رضایت می‌گيره و مردم رو بابت این کارشون تحسین می‌کنه و اگه مردم اَدای حقّ رو از موعد سررسيد به تأخير بندازند، اون مرد هرچند که حقش رو می‌گيره؛ امّا ديگه از اون مردم اونجوری که باید و شاید خوشحال و راضی نیست و اون‌ها رو تحسین نمی‌کنه. به‌هرحال یادتون باشه که راه هدايت، تنها از كمىِ راه‌رونده‌هاش شناخته می‌شه. ابن‌ابى‌ليلی از این لحن، حرف‌زدن‌های امام متوجه شد که ایشون در اون اثنا دست‌تنها بوده! البته ممکنه یکی بگه کما اینکه گفتند: عزّت و شوكت و بروبیای طایفهٔ بنى‌هاشم پس کجا رفت و آدم‌هاشون کجا بودند؟ چرا حداقل اون‌ها پشت امام رو نگرفتند؟! باید به این پرسش‌کننده گفت: اصلا كسى از آدم‌های درست‌و‌حسابی بنى‌هاشم باقى مونده بود تا بیاد کمک؟! قدرت بنی‌هاشم توی بازو و سرپنجه‌های جناب جعفر و جناب حمزه‏ بود که هر دو به شهادت رسیده بودند. از بنی‌هاشم آدم‌هایی مثل عباس و عقیل باقی مونده بود. از این‌ها هم که آبی گرم نمی‌شد. عباس، عموی رسول‌الله، مرد ناتوان و تازه‌مسلمون بود و عقیل هم علاوه بر تازه‌مسلمونی در اون حدّ و قواره نبود که کاری کنه، اما اگه حمزه و جعفر حاضر بودند ورق ماجرا بر می‌گشت و اتفاقات به صورت دیگه‌ای رقم می‌خورد. اگر حمزه و جعفر بودند خودشون رو به هر آب و آتیشی می‌زدند تا یه کاری کنند. با وجود اون‌ها محال بود که ابوبكر و عمر مجال جولان‌دادن پیدا کنند و کار به اینجا نمی‌رسيد. بی‌کس و تنهایی امام به‌حدی بود که اگه بیشتر از این برای حق غصب‌شدۀ خودش اصرار می‌کرد احتمال ترور هم می‌رفت، کما اینکه ابوبکر وقتی متوجه مقاومت امام شد بدون هیچ واهمه‌ای با تشر به حضرت گفت: به خدای احد و واحد اگه با ما راه نیایی گردنت رو می‌زنيم! این حرف‌ها رو فعلا اینجا تموم کنیم و به ادامهٔ ماجرا برگردیم. به‌هر‌حال یکی دیگه از دلایلی که منجر به این شد امام نهایتاً با غصب‌کنندۀ حقش بیعت کنه، اجباری بود که ریشه در تنهایی و بی‌یار و یاوری حضرت داشت! الأمالي للمفيد: ص ۲۲۳ ح ۲، الأمالي للطوسي: ص ۸ ح ۹، الكافي: ج ۸ ص ۱۸۹ ح ۲۱۶، المناقب لابن‌ شهر آشوب: ج ۲ ص ۱۱۵، كتاب سليم بن قيس: ج ۲ ص ۵۹۳ ح ۴، المسترشد: ص ۳۷۸ ح ۱۲۵، الإمامة والسياسة: ج ۱ ص ۳۰، الشافي: ج ۳ ص ۲۴۱، بحارالأنوار: ج ۲۸ ص ۳۹۰. ادامه دارد...

لافِ معرفت در دورهٔ جوانی‌ام یکی از جاهایی که معمولاً زیاد می‌رفتم هیئات مذهبی بود. به‌اصطلاح بچه‌هیئتی بودم و به این عنوان مباهات می‌کردم. از بزرگان، بسیار می‌شنیدم کاری کنید این رفت‌وآمدها به مجالس اهلبیت همراه با معرفت باشد. گاهی خودم نیز این جمله را برای این و آن لقلقۀ زبان می‌کردم. چرا می‌گویم لقلقه؟! چون هیچ‌وقت مفهوم این جمله را متوجه نمی‌شدم. فقط چیزهایی حدس می‌زدم. مثلا معرفت این است که با یک شکل و شمایل خاصی، با یک ادبیات متفاوتی سخن بگویم و از این هیئت به آن هیئت بروم و در سوگ آل‌الله اشک بریزم! واقعا فکر می‌کردم اگر صرفا در این مجالس اشک و آه داشته باشم به معرفت رسیده‌ام. گاهی نیز به اقتضای غرور جوانی‌ام، کسی را که در این حال و هوا نبود، معاذالله از مرحله پرت می‌دانستم! آن روزگاران با همهٔ برکاتش گذشت تا اینکه طلبه شدم. در مدرسهٔ علمیه، معرفت برایم به شکلی دیگر معنا شد. آنجا می‌گفتند: معرفت یعنی شناخت و آگاهی از حقیقت. خلاصه اینکه هر چه بیشتر درس خواندم، دسترسی به معرفت برایم سخت‌تر شد. به‌طوری‌که معرفت شد جنّ و ما بسم‌الله. کلمهٔ معرفت، سال‌های سال گوشهٔ ذهنم مانده بود و خاک می‌خورد. کم‌کم داشتم بی‌خیالش می‌شدم تا اینکه در کتاب شریف کافی این حدیث را دیدم و برای همیشه راحت شدم. روزی امام موسی‌بن‌جعفر علیه‌السلام وارد مسجد شد و به شخص زاهد و عابدی به نام عبدالله فرمود: کارهای تو محبوب من است، ولی حیف که اهل معرفت نیستی. عبدالله پرسید: فدایت شوم، معرفت چیست؟ امام فرمود: در طلب احادیث بکوش. گفت: از چه کسی معرفت بیاموزم؟ امام فرمود: از علمای مدینه! سپس آنچه را آموختی بر من عرضه‌ کن. عبدالله مدتی به آموختن حدیث پرداخت. سپس در ملاقاتی با امام، آموخته‌هایش را به حضرت عرضه داشت. این حرکت چند بار تکرار شد. تا اینکه روزی امام در مزرعه‌اش مشغول کار بود که عبدالله با امام ملاقات کرد و گفت: فدایت شوم، دست مرا بگیرید و راهنمایی‌ام کنید در غیر این صورت فردای قیامت در پیشگاه خداوند علیه شما شکایت می‌کنم. مولای من! معرفت یعنی چه؟! حضرت در اين هنگام وى را به امامت اميرالمؤمنين و بقيه امامان از آل‏‌محمّد عليهم‌السّلام آشنا كرد و فرمود: معرفت یعنی این. عبدالله پرسید: امروز امام چه كسى می‌باشد؟ حضرت فرمود: اگر به شما بگويم قبول می‌كنى؟ عرض كرد: آرى خواهم پذيرفت. حضرت فرمود: امروز من امام هستم. عبدالله نگاهی به امام انداخت و عرض كرد: دليلى هم دارید؟ امام با دست خود به درختی اشاره کرد و به عبدالله فرمود: نزد آن درخت برو و بگو موسی‌بن‌جعفر امر می‌كند به طرف او بروی! عبدالله به طرف درخت رفت و سخن امام را به درخت رسانید. عبدالله ناگهان مشاهده كرد به‌شکل خارق‌العاده‌ای ریشه‌های درخت از خاک خارج شد و درخت آمد در مقابل حضرت توقف كرد، سپس حضرت با دست، اشاره‌ای به درخت كرد و درخت بار ديگر به جاى خود برگشت. آن مرد در اين هنگام به امامت حضرت، عقیده پیدا کرد. آری! علاوه بر باور و عقیده، باید پیرویِ ارادتمندانه نیز داشته باشیم. در کتاب شریف بحارالانوار خواندم که دو نفر از دوستان اهل‌بیت علیهم‌السلام قبل از رفتن به مسافرت به دیدار حضرت موسی‌بن‌جعفر علیه‌السلام آمدند. قبل از آنکه آغاز به سخن کنند، حضرت فرمود: امروز برای مسافرت حرکت نکنید، بمانید تا فردا صبح. یکی از آن دو ماند اما دیگری حرکت کرد و رفت. اویی که به توصیه امام توجه نکرد در سیلاب گرفتار آمد و غرق شد. قم/ ۲۹ مرداد ۹۵

داستان فاطمه سلام‌ الله علیها قسمت صد و بیست و چهار دستاويز ۱ حالا که داریم دائما از اون‌هایی که امیرالمؤمنین رو کنار زدند چُغلی می‌کنیم باید مراقب نوشته‌هامون باشیم تا خدای‌نکرده حق کسی ضایع نشه. منظورم اینه‌ که یه‌طرفه‌به‌قاضی نریم. بیاییم پای حرف دل ابوبکر و عمر بشینیم و ببینیم خودشون چی میگن؟ اصلا شاید واقعا راست می‌گفتند. شاید به‌خاطر خدا بوده که امیرالمؤمنین رو کنار زدند و خودشون به کرسی خلافت تکیه دادند. شاید نیّتشون الهی بوده که از علی‌بن‌ابی‌طالب می‌خواستند کوتاه بیاد و دم نزنه و با ابوبکر بیعت کنه! بریم سروقت کتاب‌های خودشون تا ببینیم نویسنده‌های هواخواه ابوبکر و عمر در طول تاریخ دربارهٔ دستاویز این دونفر برای کنارزدن امیرالمؤمنین از خلافت چی گزارش کردند. باید حرف‌های جالبی باشه. اینجوری که نوشتند ابن‌عبّاس، پسرعموی پیغمبر تعریف کرده یه روز عمربن‌خطّاب به من گفت: می‌دونى چی باعث شد كه ما قريشی‌ها مانع از خلافت‏ طایفهٔ بنی‌هاشم بشیم؟ من توی آستینم جواب خوبی برای عمر داشتم اما فایده‌ای توی این بحث نمی‌دیدم. یا بهتره بگم دوست نداشتم با این آدم دهان‌به‌دهان بشم و بگومگو کنم. به‌همین‌خاطر برای خالی‌نبودنِ عریضه بهش گفتم: شما بهتر می‌دونی. عمر که پیدا بود دوست داره حرف بزنه گفت: ما طایفهٔ قریش خوش نداشتیم نبوّت و خلافت، یکجا همه‌ش براى شما باشه. علتش هم این بود که دوست نداشتیم طایفهٔ بنی‌هاشم آقابالاسر باشه و به بقیهٔ طوائف قریش فخرفروشی کنه. واقعیت اینه که مَثَل قريش به شما بنی‌هاشم، عینهو گاوی می‌مونه که داره به قصّابش نگاه می‌كنه. این شد که خلافت رو براى خودمون برداشتیم که اتفاقا کارِ سنجیده و عاقلانه‌ای بود و به نتیجه هم رسيد. عمر آدمی عصبی، تندمزاج و پرخاشگری بود. به‌همین‌خاطر بهش گفتم: اگه به من اجازهٔ حرف‌زدن می‌دى و وسطش قاطی نمی‌کنی می‌خوام چنتا نکته بهت بگم. عمر دستی به ریش‌هاش کشید و گفت: خُب بگو. گفتم: امّا اينكه گفتى: قريش، کارِ درست و عاقلانه‌ای کرد باید بگم شما درصورتی کار عاقلانه‌ای کرده بودید که به‌همون جانشینی كه خدا برای پیغمبر انتخاب کرده بود، قانع می‌شدید. در این صورت می‌تونستیم بگیم درست عمل کردید. طبیعتا نه متهم به مخالفت با پیغمبر می‌شدید و نه متهم به حسادت. امّا اين حرفت كه گفتی خوش نداشتید نبوّت و خلافت، هر دو براى بنی‌هاشم باشه؛ جسارتا من رو یاد طایفه‌ای در قرآن انداختی که خدا دربارشون فرموده: اونچه رو خدا فرو فرستاد، ناپسند شمردند. پس، خدا هم اعمالشون رو نابود کرد. عمر که برآشفته به نظر می‌رسید با تندی به من گفت: شنیده بودم پشت سر ما می‌شینی حرفایی می‌زنی، اما با چشم خودم ندیده بودم. دوست نداشتم منزلتت پیش من پایین بیاد اما انگاری همین حرف‌ها رو می‌زنی. بدون معطّلی گفتم: اگه این حرف‌ها حق‏ه پس نباید منزلتم، پیشت پایین بیاد و اگه باطل‏ه بگو تا بدونم. مطمئن باش همچون منى، باطل رو از خودش دور می‌کنه. عمر گفت: شنیدم پشت ما می‌گی فلانی و فلانی از روی حسادت و ستم، خلافت رو از بنی‌هاشم گرفتند. درسته؟ جواب دادم: خب آره! خودت الان گفتی دوست نداشتیم طایفهٔ بنی‌هاشم به بقیهٔ طوایف قریش فخرفروشی کنه. اگه این حرف، نشونهٔ حسادت نیست پس اسمش چیه؟! ابليس به آدم، حسودی کرد. ما فرزندان آدم هم مورد حسادت واقع می‌شيم. عمر با عصبانیت گفت: حسود و کینه‌توز و نیرنگ‌باز شما بنی‌هاشمید. به عمر گفتم: تند نرو! کمی آروم‌تر! انگاری آیهٔ تطهیر رو اصلا نخوندی؟! تو داری دل كسانى رو كه خداوند، پليدى رو ازشون زدوده و پاكيزه‌شون کرده، به حسادت و نيرنگْ توصيف می‌کنی؟! مگه پيغمبر که تو اینجوری بهش اهانت می‌کنی از بنی‌هاشم نیست؟ تاريخ الطبري: ج ۴ ص ۲۲۳، الكامل في التاريخ: ج ۲ ص ۲۱۸، شرح نهج البلاغة لابن‌ابی‌الحدید: ج ۱۲ ص ۹. ادامه دارد...

به‌ بهانهٔ یک فیلم اخیرا فیلمی با برشی از اواخر زندگی حضرت صدیقهٔ طاهره زهرای اطهر سلام‌الله‌علیها توسط فرقهٔ موسوم به "شیرازی‌ها" و افراد پشت‌پرده‌ای چون یاسرالحبیب (شیعه انگلیسی) ساخته شده و در حال پخش است. کلیپی هم از اشک‌های بی‌امان یک مرد که می‌گویند تحت تاثیر دیدن فیلم قرار گرفته، دست‌به‌دست می‌شود که هیچ بعید نمی‌دانم این کلیپ هم ساختگی خودشان باشد. الله‌اعلم. به‌عنوان یک طلبهٔ ناچیز نمی‌توانستم بی‌تفاوت باشم. چندخطی می‌نویسم تا برای روز واپسین در توشهٔ اعمالم ثبت گردد. خوب و بدش با خدا. چیزی که امروزه از آن به جهاد تبیین یاد می‌شود برگرفته از فرمودهٔ امیرالمؤمنین است. جهاد تبیین، شامل همه موضوعات می‌شود؛ من‌جمله تبیین آنچه بر مولی امیرالمؤمنین و خانوم فاطمهٔ زهرا سلام‌الله‌علیهما گذشت. بازگویی مصائب خاندان عصمت و طهارت علیهم‌السلام به هر شکل ممکن، مانند ساخت فیلم و تئاتر و منبر و کتاب و... بالاترین عبادت خداوند محسوب می‌شود. بزرگانی چون علامه سیدعبدالحسین شرف‌الدین موسوی در کتاب المراجعات و علامه امینی در الغدیر و خیلی‌های دیگر یا مثلا کارهای آقای میرباقری در سریال‌سازی همگی می‌تواند مصادیق جهاد تبیین باشند. این افراد در روزگار معاصر پرچم‌دار این حرکت روشنگرانه بودند، آن هم بر اساس کتاب‌ها و منابع اهل‌سنت. منتهی ماجرای فرقهٔ منحرفْ موسوم به "شیرازی" از این حرکت روشنگرانهٔ پاک و مقدس، جداست. هواداران و هواخواهان این فرقه، علنا به مقدسات اهل‌سنت اهانت‌های شرم‌آوری روا می‌دارند که برخلاف آموزه‌های اهلبیت علیهم‌السلام به شیعیان خود در مواجهه با اهل‌سنت است. فارغ از درستی یا نادرستی گفته‌های این فرقهٔ منحرف، نتیجهٔ کارشان منجر به ریخته‌شدن خون هزاران شیعهٔ بی‌گناه در سراسر دنیای اسلام می‌شود. کاش فقط به ابوبکر و عمر و عایشه لعن می‌فرستادند. آنها در محافل علنی خودشان با رکیک‌ترین الفاظ از مقدسات اهل‌سنت یاد می‌کنند. لذا بنده خودم همیشه به آنها و هرچه به دست آنها تولید می‌شود بدبین و ظنین هستم. نگاه به این فیلم هم ممکن است فی‌نفسه اشکالی نداشته باشد اما با استناد به فرموده مولای ما حضرت امام جواد‌ علیه‌السلام: مَن اصغی الی ناطق فقد عبده فان كان النّاطق عن اللّه فقد عبد اللّه و ان كان النّاطق ینطق عن لسان ابلیس فقد عبد ابلیس. هر كس به سخنِ سخنرانى گوش فرا دهد، او را پرستش كرده است. پس اگر او از خدا سخن بگويد خدا را پرستيده است، و اگر از زبان ابليس سخن بگويد ابليس را عبادت كرده است. حقیر به استناد این فرموده عرض می‌کنم که از باب بیان مصداق، ممکن است این سخن امام شامل این فیلم نیز بشود. الله‌اعلم. به هر حال باید در مواجهه با این جریان دردسرساز که الحمدلله عقبهٔ چندانی هم بین مومنین شیعه ندارند، خیلی هوشمندانه عمل کرد. بنده، خودم فیلم را ندیده‌ام. اما دوستان معتمدم که به اقتضای کارشان فیلم را دیده بودند برایم می‌گفتند ظاهرا فیلم مشکل چندانی ندارد. نه تاریخی و نه محتوایی، منتهی سخن چیز دیگری است. سخن بر سر دیدن یا ندیدن این فیلم یا خواندن یا نخواندن فلان کتاب نیست. این‌ها که واضح است، منتهی همان که عرض کردم. باید جریان را شناخت. آبشخور فکری سازندگان و انگیزه‌های آنها را رصد کرد. اگر انسان توجه به این مهم نداشته باشد، ممکن است با دیدن مثلا همین فیلم، یا هر چیز دیگری-اگر تحلیل نداشته باشد- به‌طور ناخودآگاه یک‌علاقه و تمایلِ ناپیدای‌درونی به یک جریان منحرف از خط اصیل تشیع پیدا کند. به‌اصطلاح امروزی "حرکتی خزنده در جنگ نرم". خطی که در روزگار فعلی تحت زعامت رهبرانی عاقل، دانا، حکیم و خداترس همچون آیت‌الله‌خامنه‌ای و آیت‌الله‌سیستانی ترسیم و راهبری می‌شود. مقصود اصلی‌ام از این نوشتار توجه به این نکتهٔ مهم بود و الا در دنیای امروز بحث سانسور سنتیِ فیلم و کتاب و... تقریبا عمرش به پایان رسیده است. ظاهرا امروزه سانسور به گونه‌ای دیگر و بسیار پیچیده صورت می‌پذیرد. یاعلی‌. قم ۲۰ اردیبهشت ۱۴۰۱

داستان فاطمه سلام‌ الله علیها قسمت صد و بیست و پنجم دستاويز ۲ تا به اینجا مقداری از بگومگوها و مچ‌گیری‌های ابن‌عباس از عمر بیان شد. البته یادمون باشه که قرار بر اینه که دربارۀ ابوبکر و عمر یه‌طرفه‌به‌قاضی نریم. خدا رو خوش نمیاد که ساطور قصابی به دست بگیریم و بی‌هیچ دلیل و مدرکی بزنیم آش‌و‌لاششون کنیم. بهتره کارد جرّاحی برداریم و عینهو یه جرّاح حاذق، کالبد تاریخ رو بشکافیم. پس بی‌مقدمه بریم پای حرف دل عمربن‌خطاب و ببینیم خودش چی می‌گه؟ خدای‌نکرده تصور نشه که کنجکاوی ما همراه با اظهار علاقه‌ای ساختگیه نه! واقعا اینجوری نیست. قبلا هم گفتم که نویسنده‌های هواخواه ابوبکر و عمر در طول تاریخ دربارهٔ بهانۀ این دونفر برای کنارزدن امیرالمؤمنین از خلافت، گزارشات بامزّه‌ای مخابره کردند. البته منظورم از بامزّه نه اینکه اخبارشون مثلا خوش‌طعم و لذیذ و دلچسبه یا مثلا ملیح و نمکینه! نه وآلله بلکه منظورم اینه که وقتی عمر می‌خواد کار خودشون رو مُوَجّه جلوه بده قضیه یه‌خرده زیادی خنده‌دار و شیرین‌حرکات می‌شه! البته من نمی‌خوام با اُوُردن این جملات، پیش‌داوری کرده باشم. اصلا خودتون قضاوت کنید. من فقط موبه‌مو قصه رو براتون تعریف می‌کنم. برگردیم به گفتگوهای چالشی ابن‌عباس با عمر. ابن‌عباس در ادامهٔ حرف‌هاش می‌گه: یه‌بار حضرت تشریف اُوُردند توی مسجد و كنار عمر نشستند. چند نفر ديگه‌ای هم اونجا بودند. یه‌خُرده که گذشت برای امام کاری پیش‌اومد. به‌ناچار حضرت بلند شدند که بروند. یکهویی یه آدم نادون و کلّه‌طاس که روپوش تابستانیِ گشادی به تنش بود و قاطی جمع نشسته بود انگار که داره با خودش حرف می‌زنه، با نگاهی ناملایم، نام امام رو برد و به ایشون نسبت خودْبزرگ‏‌بينى و خودپسندى داد. عمر که متوجه حرف مرد نادون شده بود با لحن خاصی که پیدا بود از روی دلسوزی نیست به مرد اشاره کرد و گفت: مانند اويى، حق داره كه بزرگى كنه. به خدا سوگند اگه شمشير علی نبود، ستون خيمۀ اسلام، راست نمی‌شد. او داناترين قاضى امّت و سابقه‏‌دارترين و شرافتمندترين آدمِ اين امّته. مرد نادون که احساس می‌کرد با حرف‌های عمر توی جمع خیط شده اینجا عقل‌به‌خرج داد و بلافاصله حرفی حسابی زد و گفت: پس چرا خودتون خلافت رو ازش دريغ کردید؟! عمر به آدم‌های داخل مسجد که بهش ذل زده‌بودند نگاهی انداخت و با لحنی تحکم‌آمیز گفت: این به‌خاطر سنّ‌وسال علی‌بن‌ابی‌طالب و البته مقداری هم به‌دلیل گرايش علی به خاندان پدربزرگش، عبد‌المطّلب بود. ابوعُبيدة‌بن‌جَرّاح داخل صحن مسجد چند قدمی به طرف امیرالمومنین برداشت و جلو اومد. با قیافه‌ای حق‌به‌جانب شاید برای دلجویی به امام گفت: شما فعلا جَوونى، ايشونم که به‌هرحال غریبه نیست و یکی از ريش‏‌‌سفیدهای قوم خودتونه! همگی از یه ریشه و تبارید. هر چی باشه جنابتون توی کارها تجربهٔ ریش‌سفیدها رو ندارى. من فکر می‌کنم من‌حیث‌المجموع ابوبكر براى اين كار، از شما مناسب‌تره! شما به‌قول جناب عُمر هنوز سن‌و‌سالی ندارید و جَوونید، اگه خدا بخواد در آینده خودتون خلیفه می‌شید. اصلا کی از شما بهتره؟ عجیب بود که این بهانۀ جوان‌بودنِ علی‌بن‌ابی‌طالب دائما توی جاهای مختلف از دهان عمر خارج می‌شد. خیلی جاها منِ ابن‌عباس که پسرعموی امام بودم جواب‌های درخوری به عمر می‌دادم. فی‌المثل روزی از روزها در محضر امام‌علی با عده‌ای نشسته بودم. عمر سوار بر چهارپا از كنار ما می‌گذشت. حضرت متوجه عمر شد و بعد از مختصری احوالپرسی فرمود: کجا می‌ری؟ عمر گفت: می‌خوام برم به باغم سر بزنم. امام فرمود: دوست داری برای اینکه تنها نباشی ابن‏‌عبّاس رو باهات راهی كنم؟ عمر نگاهی به من انداخت و با کمی مکث گفت: اون‌وقت خودت، تنها می‌شى! امام فرمود: اشکالی نداره! من، تو رو بر خودم مقدّم می‌دارم. سپس امام به من اشاره فرمود که بلند شو همراهش برو و باهاش هم‌صحبت شو. من هم به‌فرمودهٔ حضرت، بلند شدم و باهاش راه افتادم. عمر باهام گرم گرفت. دستم توی دستش بود. دوتایی حرف می‌زدیم و به طرف باغ می‌رفتيم. عمر شروع به حرف‌زدن کرد و گفت: اين علی‌بن‌ابی‌طالب، چه با كمالاته! فقط اگه...! عمر حرفش رو خورد و ساکت شد. گفتم: اگه چی؟! چی می‌خواستی بگی؟! عمر گفت: ولش کن! من هم که دیدم تمایلی به گفتن حرفش نداره اصرار نکردم و ساکت شدم. اما پیش خودم حدس‌هایی می‌زدم. شرح نهج‌البلاغة: ج ۶ ص ۱۲ و ۴۵ ج ۱۲ ص ۸۲ و ۴۶، نهج‌الحقّ: ص ۲۵۱، الإمامة و السياسة: ج ۱ ص ۲۹، تاريخ دمشق: ج ۴۲ ص ۳۴۹، محاضرات‌الادباء: ج ۴ ص ۴۶۴؛ اليقين: ص ۵۲۳، أخبار الدولة العبّاسيّة: ص ۱۲۹. ادامه دارد...

آقای خسروشاهی مدتی می‌شد که در مدرسۀ علمیۀ سپهسالار قدیم، مشغول به تحصیل در علوم‌دینی شده بودم. سیدی باوقار با عمامه‌ای کوچک به‌سر هر روز راس ساعت هفت صبح به آنجا می‌آمد و مدتی در حیاط مدرسه قدم می‌زد تا شاگردانش بیایند. این مدرس جلیل‌القدر آیت‌الله آقا سید ابراهیم خسروشاهی بودند. کتاب منظومۀ حاج ملاهادی‌سبزواری را به طلبه‌های سطوح بالاتر تدریس می‌کردند. بنده به‌همراه دیگر طلبه‌های مبتدی در وقت‌های آزاد به‌خدمت ایشان می‌رسیدیم و به پندهای دلنشین ایشان گوش فرا می‌دادیم. بین طلبه‌ها شایع بود که ایشان از شاگردان قدیمی علامۀ طباطبایی و سال‌ها با این بزرگوار مأنوس و محشور بوده‌اند. شب گذشته حکایتی را در کتاب الهی نامۀ عطار نیشابوری خواندم که ناگهان مرا به سال‌های دور بُرد و به یاد یکی از سخنان آیت‌الله خسروشاهی انداخت. سخنی مُشفقانه که سال ۷۵ از زبان ایشان در جلسهٔ اخلاق شنیدم و تا به امروز فراموش نکرده‌ام. ایشان می‌فرمود: اگر شبی دیدی بابت رنج‌ها و گرفتاری‌های فکری و اخلاقیِ خودت و اجتماع، غصه می‌خوری و خوابت نمی‌برد و دراین‌حال با خود فکر می‌کنی که چه باید بکنم و چه نباید بکنم و دائماً تلاش می کنی راه‌حلی پیدا کنی، بدان که امید است دراین‌حالت از جملۀ افرادی باشی که مورد توجه امام‌زمان علیه السلام قرار می‌گیرند. و اما حکایتی که با خواندنش به یاد سخن آیت‌الله خسروشاهی افتادم. در یک شب سرد زمستانی برف سنگینی باریده بود. سلطان ملک شاه سلجوقی که بیرون از قصر حکومتی بود داخل خیمه‌ای بزرگ استراحت می‌کرد. نگهبانان نیز در اطراف خیمۀ شاهی مشغول نگهبانی بودند. نیمه‌های شب سلطان از خواب برخواست و پیش خود گفت: در این شب سرد آیا کسی به فکر من می‌باشد؟ نکند دشمنان از غفلت سربازان استفاده کنند و شبانه به خیمۀ شاهی حمله‌ور شوند؟ شاه با نگرانی از بستر خواب بلند شد و پردۀ خیمه را کنار زد تا ببیند چه خبر است. باد سردی به داخل خیمه وزید. شاه نگاهی به اطراف انداخت، اما کسی از پاسبانان را ندید. با نگرانی به اطراف نگاه می‌کرد. متوجه شد فقط یک پاسبان که قبایی نمدی بر سر کشیده، در آن سوز و سرما در حال پاسبانی است. سلطان رو به پاسبان کرد و گفت: تو کیستی که در این شب برفی، سلطان را پاسداری می‌کنی؟ پاسبان در جواب گفت: ای شاه! من مردی غریب و بی‌وطن هستم. تنها وطن من درگاه سلطان است. شاه که از داشتن چنین سرباز وفاداری خوشحال به‌نظر می‌رسید به او گفت: به‌پاس این وفاداری تو را حاکم، سرور و مهتر خراسان می‌کنم. عطار نیشابوری پس از نقل این داستان می‌گوید: ندانم تا شبی از درد دین تو بدین درگاه بودستی چنین تو آری با خودم در این اندیشه بودم که من چه می‌کنم؟! آیا تا به حال شده برای حمایت از دین خدا یا به تعبیر امروزی‌اش برای جهاد تبیین، شبی تا به صبح بیدار باشم؟ مطالعه‌ای کنم، فکری و اندیشه‌ای کنم، قدمی بزنم و چاره‌ای ساز کنم؟ قم/ ۲۰ اردیبهشت ۱۴۰۱ بازنویسی

داستان فاطمه سلام‌ الله علیها قسمت صد و بیست و ششم دستاويز ۳ ابن‌عباس در ادامهٔ حرف‌هاش می‌گه: من و عمر، دوتایی قدم‌زنان به نزدیکی‌های باغ عمر رسیدیم. برام آیه‌ای در فضیلت امیرالمؤمنین خوند و به‌مناسبتِ آیه، از حضرت ذِکرخیری کرد. عمر ناخواسته لابه‌لای حرف‌هاش نکتهٔ عجیبی رو به زبون اُوُرد که باورش ممکنه سخت باشه. تعجب من به‌این‌خاطر بود که این حقایق از دهن عمر داره به گوشم می‌رسه. او می‌گفت: من على رو آدم مظلومی می‌دونم. عمر این رو گفت و بعد از کمی سکوت، ادامه داد: واقعیت اینه که على از من و ابوبكر برای خلافت، شایسته‌تر بود اما حیف که سن‌وسالش به‌درد خلیفه‌شدن نمی‌خورد. دوزاریم افتاد که منظور عمر از حرف نگفتۀ قبلیش همین بود که مثلا اگه علی‌بن‌ابی‌طالب کم سن‌و‌سال نبود خلافت رو بهش می‌دادیم. با خودم گفتم تا تنور داغه باید نون رو بچسبونم. بلافاصله گفتم: حالا داری این رو می‌گی؟! مگه تو و اون يارِ گرمابه و گلستانت، ابوبکر نبودید که هنوز پیکر پیغمبر دفن نشده، پريديد و حكومت رو از دستمون در اُوُرديد؟! حالا که اینجوریه اگه راست می‌گی حقِّ به‌ستم‌بُردۀ علی رو بهش برگردون! با این حرفم، انگاری که برق صاعقه به عمر زده باشه دست از دستم بيرون كشيد؛ زير لب، غُرغُر آهسته‌ای کرد شبیه اینکه یادت نره فعلا تحت امر عمر‌بن‌خطّاب هستی؛ بعد هم از من دور شد. یه خرده ترس ورم داشته بود. مقداری عقب کشیدم و قدم‌هام رو آروم‌تر برداشتم تا ازم دور بشه و عصبانیتش فروکش کنه! یه‌کم که گذشت همونجایی که بود سر جاش وایساد تا من بهش برسم. وقتی رسیدم گفت: حرفت رو دوباره برام بگو! گفتم: ولش کن! یه چیزی گفتی منم جوابی دادم و تموم شد و رفت. اگه چیزی نمی‌گفتی منم ساکت بودم. اصلا ولش کن! اما عمر وِل‌کن نبود؛ دوباره گفت: تقصیر مردم بود. به‌خدا سوگند، اونچه كرديم از سر دشمنى نبود؛ بلكه سنّ‌وسال علی برای خلافت کم بود و به‌اصطلاح... چی‌میگن؟! آهان، شیخوخیّت نداشت. از طرفی ترسيديم كه عرب و قريش بر سر خلافت علی اتّفاق‌نظر نكنند، به‌هرحال توی جنگ‌های زمان پیغمبر خیلی از بزرگان قریش به دست علی کشته شده بودند و انتخاب ایشون وجهۀ خوبی نداشت!! خب، خیلی از زخم‌خورده‌های قریش، مسلمون شده بودند. به‌حرف‌های عمر گوش می‌دادم اما توی دلم غوغایی بود که نگو. من هم که از موضع خودم کوتاه نمیومدم طاقتم تموم شد و در جوابش گفتم: این چه حرفیه که می‌زنی؟! اولا گفتی: دشمنى قريش با علی! قریش از کی داره انتقام می‌گيره؟ از خدا؟ به خاطر پيامبرى که در ميونشون مبعوث کرد؟! يا از پيامبرش؟ چون كه پيام خدا رو بهشون رسوند؟ يا از على كه در راه خدا با مشرکین و کفّار جنگيد؟ مگه علی، مشرکین و کفار رو از روی تسویه‌‌حساب شخصی کشت؟! مگه خدا و پیغمبر ناظر و تاییدکنندۀ کارهای علی نبودند؟! در ثانی، چطور وقتی پيامبر خدا، علی‌بن‌ابی‌طالب رو روانه كرد و بهش فرمان داد كه آيات‏ برائت رو از دست ابوبكر بگير و خودت برای مردم بخون، رسول‌الله ایشون رو كم سن‌و‌سال به حساب اوُرد؟! چطور خلق‌الله که جنابتون هم جزوشون بودید توی جنگ بدر و خیبر و احزاب، على رو که از همه كم سن‌و‌سال‌تر بود، جلو می‌انداختید و خودتون از سر ترس، گوشه‌ای کِز می‌کردید و قایم می‌شدید؟! اما حالا توی مسألهٔ امامت و خلافت، می‌گید علی سن‌و‌سالی نداره و عقبش می‌زنید؟! یه بام و دو هوا که نمی‌شه!! حالا که حرف رو به اینجا کشوندی اجازه بده اینم بگم. جایی شنیدم که گفتی: یکی از دلایلی که علی رو کنار زدیم این بود که علی، گرايش به خاندان پدربزرگش، عبد‌المطّلب داشته! درسته؟! عمر آهسته گفت: بله من گفتم. گفتم: آخه علی چقدر مظلومه؟!! شما هنوز علی رو نشناختید یا نخواستید که بشناسید؟ من به عنوان یکی از بنی‌هاشم دربارۀ دل‏بستگی علی به خاندانش بهت بگم: علی‌بن‌ابی‌طالب توی خانواده، سرپرست كارى نشد كه در انجام اون کار، خاندانش رو بر رضايت خداوندْ مقدّم بداره! با این حرف‌ها که چاشنی توپ و تشر به همراه داشت، لبخند محوی روی لب‌های عمر نشست که موذیانه بود؛ ولی حرفی نزد. کاملا مشخص بود به‌این‌علت سکوت کرده که به شخصیتش لطمه نخوره. کمی که گذشت از روی ناچاری گفت: گذشته‌ها گذشته!! حالا كه می‌بينى ما بدون شور و مشورت با علی دست به سیاه و سفید نمی‌زنیم!! شرح نهج‌البلاغة: ج ۶ ص ۱۲ و ۴۵ ج ۱۲ ص ۸۲ و ۴۶، نهج‌الحقّ: ص ۲۵۱، الإمامة و السياسة: ج ۱ ص ۲۹، تاريخ دمشق: ج ۴۲ ص ۳۴۹، محاضرات‌الادباء: ج ۴ ص ۴۶۴؛ اليقين: ص ۵۲۳، أخبار الدولة العبّاسيّة: ص ۱۲۹. ادامه دارد...

تردید در حال مطالعۀ کتاب "روضةالمتقین" نوشتۀ مرحوم ملّا محمدتقی‌مجلسی، پدر علامهٔ مجلسی بودم. نویسندۀ محترم در صفحۀ ۴۵۱ از جلد پنجم، ماجرای تشرّف خودش به خدمت حضرت حجةبن‌الحسن ارواحنافداه را نقل می‌کند. ابتدا کمی مردد بودم که این حکایت را ترجمه و نقل کنم یا نه؟! فکر می‌کنید چرا تردید داشتم؟ قرآن یکی از نشانه‌های پرهیزکاران را ایمانْ‌داشتن به‌عالَم غیب معرفی می‌کند. بنابراین پذیرش برخی از حقایق دینی نیازمند برخورداری از ایمان به‌غیب می‌باشد. برخی‌ها به جای اینکه "نقص ایمان" و "ناتوانی عقل خود" را در عدم درک آن حقایق مقصّر ببینند، اصل آن حقیقت را انکار می‌کنند. این بود که برای انتشار آن ابتدا کمی تردید کردم. اتفاقاً از جناب کلینی روایتی را در کتاب کافی دیدم که امام باقر علیه‌السلام می‌فرماید: بعضی از حقایقی که شما شيعيان برای عموم مردم حکایت می‌کنید، برای برخی دل‌ها ناخوشايد است. لذا ابتدا مقداری از احادیث و معارف را برای این افراد بیان کنيد. اگر پذيرا بودند، سخن خود را ادامه دهید و اگر دیدید انکار می‌کنند، اصراری بر ادامه نداشته باشید و سخن خود را رها کنيد. زيرا که يقينا فتنه‌ای به سراغ شما خواهد آمد. با وجود این نگرانی‌ام، اما وقتی دیدم امام باقر علیه‌السلام می فرمایند مقداری از این دست حقایق را نقل کنید و از سویی دیگر وقتی عالم بزرگی مانند ملا محمدتقی‌مجلسی این واقعۀ شنیدنی را خودش حکایت کرده است، نتیجه گرفتم که من نباید کاسۀ داغ‌تر از آش بود. لذا داستان را به صورتی ساده و گویا برایتان ترجمه کنم. محمدتقی‌مجلسی می‌نویسد: مدتی در جوار حرم امیرالمومنین، به ریاضت و مجاهدت نفسانی مشغول بودم. تا اینکه خداوند، درهاى کشف و شهود را كه البته عُقول ضعیفه توانایى هضم آن را ندارند بر من گُشود. روزی در حرم امیرالمومنین نشسته بودم. ناگهان در عالم مكاشفه - تو اگر خواستى بگو میان خواب و بیدارى - دیدم كه در سامرّا هستم و به زیارت حرم حضرت هادى و حضرت عسكرى علیهماالسّلام مشرف شده‌ام. در آنجا بود که مولاى خودم حضرت صاحب‌الزمان علیه‌السّلام را زیارت کردم. چون چشم من به آن حضرت افتاد با صداى بلند مانند مدّاحان، مشغول خواندن زیارت جامعۀ کبیره شدم. وقتی زیارت خوانی را تمام كردم، آن حضرت فرمود: "نِعمَت الزیارةُ" یعنی چه خوب زیارتى است. سپس به قبر امام هادی علیه‌السلام اشاره کرده و عرض كردم: مولاى من! آیا این زیارتنامه از حضرت هادى علیه‌السلام صادر شده است؟ حضرت فرمود: آرى. سپس فرمود: داخل شو. وقتی داخل شدم نزدیك در ایستادم. حضرت فرمود: جلو بیا. عرض كردم: مولای من! مى‌ترسم كه به سبب ترك ادب، كافر شوم. حضرت فرمود: وقتى كه به اذن خود ما باشد اشكالى ندارد. من با ترس و لرز، كمى جلوتر رفتم. دوباره حضرت فرمود: جلوتر بیا. جلوتر رفتم و نزدیك حضرت با اجازه ایشان دو زانو نشستم. آن حضرت فرمود: راحت باش و چهار زانو بنشین، زیرا به زحمت افتادى و پیاده با پاى برهنه راه آمدى. آن بزرگوار الطاف بسیاری به من داشتند كه قابل بیان نمى‌باشد. مدت کوتاهی پس از این تشرّف، با آنكه راه سامرّا بسته بود، وسائل زیارت فراهم گردید و همانگونه كه حضرت صاحب علیه‌السّلام فرموده بودند پیاده و با پاى برهنه به زیارت سامرّا مشرّف شدم. قم/ ۸ شهریور ۹۵

داستان فاطمه سلام‌ الله علیها قسمت صد و بیست و هفت فدک ۱ هنگامی که خلافت ابوبکر سر و سامان پیدا کرد عدّه‌ای رو به سرزمین فدک فرستاد تا نمایندهٔ حضرت فاطمه رو از اونجا اخراج کنند. این دستور توسط مامورین خلیفه، اجرایی شد. قبلا گفتم که یهودی‌ها در پذیرش اسلام به نرمی مسیحی‌ها نبودند. سرسختی و سماجت به‌خرج می‌دادند. حتی راضی به جنگ با مسلمون‌ها می‌شدند اما از عقیدۀ باطلشون دست بر نمی‌داشتند. مهمترین دژ مستحکم یهودی‌ها قلعه‌های هفتگانهٔ خیبر بود که تسخیرش برای مسلمون‌ها عینهو عبور از هفت‌خوان‌رستم شده بود. نهایتا با رشادت‌های مثال‌زدنی علی‌بن‌ابی‌طالب این دژهای نفوذناپذیر یکی پس از دیگری به تصرف سپاه اسلام در اومد. بعد از تسخیر دژهای افسانه‌ای، رعب و وحشت عجیبی به دل ساکنین سایر مناطق یهودی‌نشین، مانند فدک افتاد. فدک توی پونزده فرسخی مدینه قرار داشت. سرزمینی حاصلخیز با آب‌های جاری و انبوه نخلستان‌های خرما. درآمد سالانهٔ فدک رو از بیست و چهار تا هفتاد هزار سکهٔ طلا برآورد کرده‌اند. یهودی‌های فدک، عقل‌کرده و قبل از اینکه به سرنوشت خفّت‌بار یهودیان خیبر دچار شوند به‌فکر چاره افتادند. در این اثنا فرستادهٔ پیغمبر به منطقهٔ فدک رسید و اهالی اونجا رو به اسلام دعوت کرد. یهودی‌ها فرقه‌ای نبودند که به این راحتی دست از آئین خودشون بردارند. اما حاضر شدند با رسول خدا قرارداد صلح امضا کنند. پیامبر قبول کرد نصف اراضی و باغستان‌های فدک متعلّق به شخص رسول‌الله باشه و نصف دیگه برای خود یهودی‌ها. البته به‌شرط اینکه محصول رو خود یهودی‌ها جمع‌آوری کرده و سهم پیامبر رو تمام و کمال پرداخت کنند. یه شرط دیگه هم اینکه هروقت مصلحت‌اسلام اقتضاء کرد رسول خدا حق داشته‌باشه فدک رو به کلی از یهودی‌ها بگیره و اون‌ها ناچارند جُل و پلاسشون رو از اونجا جمع کنند. پیامبر هم مطابق نصف فدک که سهم یهودی‌ها بود هر جا که صلاح بدونه خونه و زمین در اختیار یهودی‌های فدک قرار بده! قرارداد به این نحو نوشته و تنظیم شد. چندسالی کار به همین منوال ‌می‌گذشت و رسول خدا نصف درآمد فدک رو سر وقت از یهودی‌ها می‌گرفت. منتهی ممکن بود بعضی از مسلمون‌ها با خودشون فکر کنند که ما هم توی درآمد فدک با پیغمبر شریکیم. به‌همین خاطر خداوند دست‌به‌کار شد و با ارسال آیهٔ شش و هفت سورهٔ حشر آب‌پاکی روی دست مسلمون‌ها ریخت که آقایون و خانوم‌های مسلمون، حواستون باشه اونچه که خدا به پیغمبرش داده و شما مسلمون‌ها توی به‌دست اُوُردنش زحمتی نکشیده و شمشیری نزده و نیزه‌ای ننداخته‌ و تاخت و تازی نکردید همگی مال خودِ خود پیغمبره و خلاصه اینکه براش دندون تیز نکنید. به‌استناد همین آیه، پیغمبر درآمد فدک رو شخصا می‌گرفت و بدون اینکه قاطی بیت‌المال کنه هر طوری که دلش می‌خواست خرجش می‌کرد. تا اینکه آیهٔ سی و هشتم سورۀ روم نازل شد و به پیغمبر دستور داد تا از این مالی که به دست اُوُرده حق ذی‌القُربی رو بده! تعدادی از یاران کلّه‌گندهٔ پیغمبر مثل ابوسعید خُدْری، ابن‌عباس و خیلی‌های دیگه نقل می‌کنند که پیغمبر به استناد همین آیه، فدک رو به شخصِ فاطمهٔ زهرا تقدیم کرد و فرمود: این فدک چیزیه که با شمشیر و اسب و لشگرکشی به‌دست نیومده و مالِ شخصی خودم حساب می‌شه. مسلمون‌ها حقی در اون ندارند. به‌فرمان خداوند فدک رو بهت می‌دم. این رو بگیر که از این به بعد برای خودت و بچه‌هاته! یاقوت حموی: ج ۴ ص ۲۳۸، کشف‌المهجة: ص ۹۹، السیرة النبویة: ج ۲ ص ۱۰۶ ج ۳ ص ۳۵۲، تاریخ‌الطبری: ج ۳ ص ۱۴، الدرالمنثور: ج ۵ ص ۲۷۳، بحارالانوار: ج ۸ ص ۹۱. ادامه دارد...