سوغات کربلا در زمانهای قدیم پول و دینار و دلار برای رفتن به زیارت امام حسین علیه السلام نبوده یا محدود بوده است. بیشتر مواقع راه حرم بسته و ممنوع بوده. مشتاقان حرم با پای پیاده از دورترین نقاط حرکت می کردند و حدود ۵ الی ۶ ماه تو سفر مسیر کربلا بوده اند. معمولا به هر شهری می رسیدند چند روز کار می کردند تا بتوانند بقیه ی راه را ادامه بدهند. زائرین با سختی و مشقّت فراوان طیِ طریق می کردند. سرما و گرما و نداشتن توشه ی راه و ...هیچ مانع آنها نشده. خود را به کربلا رسانده و در نهر فرات غسل کرده با اذن ورود و اشک چشم، خود را به حرم رسانده. خیلیها فقط در بین الحرمین یک سلام از راه نزدیک داده و دوباره برگشته اند. سوغات آنها مقداری آبِ فرات و خاک تربت قبر حسین علیه السلام بوده ..تربت را برای شفای بیماران و هر درد بی درمان با مقداری آب فرات مخلوط و اکسیری از معجزه می دانستند. زائر، زائر واقعی دل سوخته، رنج کشیده، از بند تن رها شده، دغدغه ی کلاه و نقاب، آفتاب سوختگی و تاول و تشنگی ندارد. به دنبال اسباب بازیهای بازار نیست و حقیقت زیارت را فهمیده است. هرچند سوغات خریدن نیز جزئی از سفر است، منظورم خودش را خرج بازار نمی کند و گاهی عبا بر سر می کشد تا در مسیر حرم زرق و برق بازار او را از امامش دور نکند. همین زائر، حقیقتِ سوغات که تربت است و آب فرات، را درک نموده و مقداری از آن او را شفا می دهد. اگر برای ما شفا دهنده نیست چون برای تجربه می خوریم نه از سر اعتماد!!! یعنی چنگ آویز همه چیز شده ایم از طبابت های متفاوت و خوردن هر دارویِ تلخ و شیرین، گچی و پلاستیکی، جوشاندنی و ... به جزء تربت حسین!!! اگر تربت اولین دارو باشد که به او اعتقاد و اعتماد داشته باشیم، یقینا شفا دهنده است. ✍وجگانی #تربت_حسین https://eitaa.com/talabemoshaver99