با سلام این کانال برای ارائه مطالب تفسیر المیزان ایجاد شده است از همراهی شما سروران ارجمند سپاسگزاریم 🍃https://eitaa.com/talmizan🍃

سوره حمد: 1- بسم اللّه الرّحمن الرّحيم بنام خدائى كه هم رحمتى عام دارد و هم رحمتى خاص به نيكان سبب ابتداء به «بسم الله» بسيار مى شود كه مردم عملى را كه انجام می دهند و يا مى خواهند آغاز آن كنند، عمل خود را با نام عزيزى و يا بزرگى آغاز مى كنند، تا باين وسيله مبارك و پر اثر شود و نيز آبروئى و احترامى به خود بگيرد، و يا حداقل باعث شود كه هر وقت نام آن عمل و يا ياد آن به ميان مى آيد، به ياد آن عزيز نيز بيفتند. عين اين منظور را در نامگذاريها رعايت مى كنند، مثلا مى شود كه مولودى كه برايشان متولد مى شود و يا خانه و يا مؤسسه اى كه بنا مى كنند، بنام محبوبى و يا عظيمى نام مى گذارند تا آن نام با بقاء آن مولود و آن بناى جديد باقى بماند و مسماى اولى به نوعى بقاء يابد و تا مسماى دومى باقى است باقى بماند مثل كسى كه فرزندش را به نام پدرش نام مى گذارد تا همواره نامش بر سر زبانها بماند و فراموش نشود. 🍃https://eitaa.com/talmizan🍃

فواید آغاز با نام خدا: خدايتعالى كلام خود را به نام خود كه عزيزترين نام است آغاز كرده تا: 1- آنچه كه در كلامش هست مارك او را داشته باشد و مرتبط با نام او باشد 2- ادبى باشد تا بندگان خود را به آن ادب مودب كند و بياموزد تا در اعمال و افعال و گفتارهايش اين ادب را رعايت نموده آن را با نام وى آغاز نموده مارك وى را به آن بزند آغاز عمل با نام خدا باعث می شود: 1- عمل خدائى شده صفات اعمال خدا را داشته باشد 2- مقصود اصلى از آن اعمال خدا و رضاى او باشد و در نتيجه باطل و هالك و ناقص و ناتمام نماند، چون به نام خدائى آغاز شده كه هلاك و بطلان در او راه ندارد. دليل قرآنى: خدايتعالى در چند جا از كلام خود بيان فرموده: آنچه براى رضاى او و به خاطر او و به احترام او انجام نشود باطل و بى اثر خواهد بود خدايتعالى فرموده : بزودى بيك يك اعمالى كه بندگانش انجام داده مى پردازد، و آنچه به احترام او و به خاطر او انجام نداده اند نابود و هباء منثورا مى كند و آنچه به غير اين منظور انجام داده اند حبط و بى اثر و باطل مى كند خدايتعالى فرموده: هيچ چيزى جز وجه كريم او بقاء ندارد، در نتيجه هر چه به احترام او و وجه كريمش و به خاطر رضاى او انجام شود، و به نام او درست شود باقى مى ماند، چون خود او باقى و فنا ناپذير است و هر امرى از امور از بقاء، آن مقدار نصيب دارد، كه خدا از آن امر نصيب داشته باشد. و نيز اين معنا همانست كه حديث مورد اتفاق شيعه و سنى آن را افاده مى كند، و آن اين است كه رسول خدا صلى الله عليه و آله و سلم فرمود: هر امرى از امور كه اهميتى داشته باشد، اگر به نام خدا آغاز نشود ناقص و ابتر مى ماند و به نتيجه نمى رسد و كلمه «ابتر» بمعناى چيزيست كه آخرش بريده باشد. 🍃https://eitaa.com/talmizan🍃

يَوْمَ يَرَوْنَ الْمَلَائِكَةَ لَا بُشْرَى يَوْمَئِذٍ لِلْمُجْرِمِينَ وَيَقُولُونَ حِجْرًا مَحْجُورًا ﴿۲۲﴾ وَ قَدِمْنَا إِلَى مَا عَمِلُوا مِنْ عَمَلٍ فَجَعَلْنَاهُ هَبَاءً مَنْثُورًا ﴿۲۳﴾ روزى كه فرشتگان را ببينند آن روز براى گناهكاران بشارتى نيست و مى‏ گويند دور و ممنوع [آيد از رحمت‏ خدا] (۲۲) و به هر گونه كارى كه كرده‏ اند مى ‏پردازيم و آن را [چون] گردى پراكنده مى‏ سازيم (۲۳)-سوره فرقان نتیجه: اعمال خوب مؤمنانی که نیتشان خالص نباشد بی اثر خواهد بود چه برسد به کسانی که به خدا اعتقادی ندارند که قطعا اعمالشان باطل است. فردی که انفاق می کند اما به خدا اعتقادی ندارد قطعا انفاقش در اخرت سودی ندارد زیرا مالی که انفاق کرده از جانب خدا بوده و نفسی که آن مال را انفاق کرده نیز از آن خداوند است. پس اینکه گفته می شود فلانی خداوند او را مورد رحمت قرار می دهد چون انفاق می کند اما خیلی اعتقادی به خدا ندارد جمله ای کاملا اشتباه و مضحک است. 🍃https://eitaa.com/talmizan🍃

کانال تفسیر المیزان ارائه مطالب تفسیر المیزان 🍃https://eitaa.com/talmizan🍃

علت ابتداء هر سوره با بسم الله خداى سبحان كلمه «سوره» را در قرآن چند جا آورده مانند: «فاتوا بسورة مثله» یا : «فاتوا بعشر سور مثله مفتريات» یا : «اذا انزلت سورة» و یا: «سورة انزلناها و فرضناها». از اين آيات مى فهميم كه: 1- هر يك از اين سوره ها مجموعه ای از كلام خدا است كه براى خود و جداگانه وحدتى دارند، نوعى از وحدت كه نه در ميان اجزای يك سوره هست و نه ميان سوره اى و سوره اى ديگر. 2- اغراض و مقاصدى كه از هر سوره بدست مى آيد مختلف است و هر سوره اى غرضى خاص و معناى مخصوصى را ايفاء مى كند، غرضى را كه تا سوره تمام نشود آن غرض نيز تمام نمى شود پس بسم الله در سوره حمد راجع به غرضى است كه در خصوص اين سوره هست و آن حمد خدا است اما نه تنها بزبان بلكه باظهار عبوديت و نشان دادن عبادت و كمك خواهى و در خواست هدايت است پس كلامى است كه خدا به نيابت از طرف بندگان خود گفته تا ادب در مقام اظهار عبوديت را به بندگان خود بياموزد. و اظهار عبوديت از بنده خدا همان عملى است كه مى كند و قبل از انجامش بسم الله مى گويد، و امر ذى بال و مهم همين كارى است كه اقدام بر آن كرده پس ابتدا به نام خداى سبحان هم راجع به او است ، و معنايش اين است : خدايا من به نام تو عبوديت را براى تو آغاز مى كنم. ۱- متعلق «باء» در بسم الله سوره حمد ابتداء است در حقيقت مى خواهيم اخلاص در مقام عبوديت و گفتگوى با خدا را به حد كمال برسانيم و بگوئيم پروردگارا حمد تو را با نام تو آغاز مى كنم، تا اين عملم نشانه و مارك تو را داشته باشد، و خالص براى تو باشد، ۲- ممكن هم هست متعلق آن فعل ابتداء باشد و معنايش اين باشد كه خدايا من خواندن سوره و يا قرآن را با نام تو آغاز مى كنم ۳- بعضى هم گفته اند: «باء» استعانت است و لكن معنى ابتداء مناسب تر است براى اينكه در خود سوره مسئله استعانت صريحا آمده و فرمود «اياك نستعين» ديگر حاجت به آن نبود كه در بسم الله نيز آن را بياورد. 🍃https://eitaa.com/talmizan🍃

السلام عليك يا مولانا يا صاحب الزمان (ع) اللهم بارک لمولانا صاحب الزمان (ع) آدینه شما به ذکر و نور مهدی (ع) 🍃https://eitaa.com/talmizan🍃

معنا و موارد کاربرد لفظ «اسم» 1- اسم در لغت به معنای لفظی است که بر مسمی (چیزی که نامگذاری شده) دلالت می کند و از ماده «سمه» مشتق شده است. سمه به معنای د اغ و علامتی است که بر گوسفندان می زدند تا مشخص شود کدامیک از کدام شخص است و ممکن هم است از «سمو» به معنای بلندی اشتقاق یافته باشد. 2- مراد از اسم آن ذاتی است که وصفی از اوضافش مورد نظر ماست که در اینجا اسم از مقوله الفاظ نیست. مثلا کلمه عالم که یکی از اسماء خداوند تعالی است اسمی است که بر آن ذاتی دلالت می کند که به این اسم مسمی شده. در اینجا اسم دیگر لفظ نیست بلکه ذاتی است از ذوات که دارای وصفی است از صفات 🍃https://eitaa.com/talmizan🍃

لفظ جلاله «الله» اصل این کلمه «الـ اله» بوده که همزه دومی در اثر کثرت استعمال حذف شده و به صورت الـ له «الله» در آمده است. 1- کلمه «اله» از ماده «اله» به معنای پرستش است مثلا «اَلَهَ الرجل ویاله » یعنی آن مرد عبادت و پرستش کرد. 2- کلمه «اله» ممکن است از ماده «و لـ ه» به معنای تحیر و سرگردانی باشد و این کلمه بر وزن فعال به کسره فاء و به معنای مفعول (ماءلوه) است همچنان که کتاب به معنای مکتوب (نوشته شده) است اگر خدا را اله گفته اند: 1- چون ماءلوه و معبود و مورد پرستش است 2- یا بخاطر آن است که عقول بشر در شناسایی او حیران و سرگردان است 🍃https://eitaa.com/talmizan🍃

«الله» اسم خاص (عَلَم) خدا ظاهرا كلمه «الله» در اثر غلبه استعمال اسم خاص خدا شده و گرنه قبل از نزول قرآن اين كلمه بر سر زبانها دائر بود، و عرب جاهليت نيز آن را مى شناختند، همچنان كه دو آیه زیر اين شناسائى را تصديق مى كند: «و لئن سئلتهم من خلقهم ليقولن الله» «و اگر از ايشان بپرسى چه كسى ايشان را خلق كرده ، هر آينه خواهند گفت : الله» و آيه : «فقالوا هذا لله بزعمهم و هذا لشركائنا» «پس درباره قربانيان خود گفتند: اين مال الله و اين مال شركائى كه ما براى خدا داريم» 🍃https://eitaa.com/talmizan🍃

از جمله ادله اي كه دلالت مى كند بر اينكه كلمه «الله»عَلَم و اسم خاص خدا است اين است كه خدايتعالى به تمامى اسماء حسنايش و همه افعالى كه از اين اسماء انتزاع و گرفته شده توصيف مى شود ولى با كلمه «الله» توصيف نمى شود. مثلا ميگوئيم الله رحمان است، رحيم است، ولى بعكس آن نمي گوئي، يعنى هرگز گفته نمي شود: كه رحمان اين صفت را دارد كه الله است و نيز مي گوئيم «رحم الله و علم الله و رزق الله» «خدا رحم كرد، و خدا دانست، و خدا روزى داد» ولى هرگز نميگوئيم «الله الرحمن، رحمان الله شد» و خلاصه اسم جلاله نه صفت هيچ يك از اسماء حسناى خدا قرار مى گيرد و نه از آن چيزى به عنوان صفت براى آن اسماء گرفته ميشود. 🍃https://eitaa.com/talmizan🍃

كلمه «الله» لزوما دلالت بر همه صفات كمالى او دارد و صحيح است بگوئيم لفظ جلاله «الله» اسم است براى ذات واجب الوجودى كه دارنده تمامى صفات كمال است و گرنه اگر از اين تحليل بگذريم خود كلمه «الله» پيش از اينكه نام خدايتعالى است بر هيچ چيز ديگرى دلالت ندارد و غير از عنايتى كه در ماده (ا ل ه ) است هيچ عنايت ديگرى در آن بكار نرفته است . 🍃https://eitaa.com/talmizan🍃