بزرگ دیدن خدا اگه مساوی با هیچ دونستن خود آدم نشه، نشونه اینه که آدم خدا رو بزرگ ندیده. اگه کسی خیال کرد که خدا رو بزرگ دیده، ولی چیزی از خوبیا رو به خودش نسبت داد، بازم معلومه خدا رو بزرگ ندیده. کاش باور می کردیم که هیچیم، هیچ هیچ هیچ! چه قدر ما محتاج این یقین به هیچ بودنیم! #طعم_شیرین_خدا #کتاب_اول #درس_دهم

حس قشنگ آدم بعد از عبادت، برا دریافتیه که از بزرگی خدا داره. آدم به همون اندازه که احساس میکنه خدا بزرگه، احساس آرامش میکنه. عبادتی که آدم باهاش احساس بزرگی میکنه، به هیچ وجه قدرت آروم کردن آدم رو نداره. برا همینم هست که متکبر، اگه با عبادتش، نسبت به آدمای دیگه احساس بزرگی بکنه و از عبادتش لذت ببره، این لذت، لذت معنوی نیست، لذت نفسانیه. اون به خاطر بزرگ دیدن خودش داره کیف میکنه، نه به خاطر بزرگ دیدن خدا. #طعم_شیرین_خدا #کتاب_اول #درس_دهم

من اگه به حقیقت عبادت توجه داشته باشم، هر چی بیشتر عبادت کنم، باید بیشتر احساس کوچیکی کنم. آخه عبادت، راه رسیدن عبد به معبوده. مگه غیر از اینه؟ وقتی من به معبود نزدیک می شم، عظمتش رو بیشتر از قبل حس می کنم. پس خود به خود باید احساس کوچیکیم بیشتر بشه. اگه احساس کوچیکی و هیچ بودنم زیاد نشد، معلومه که عبادتم عبادت واقعی نبوده و وای به حال من اگه با این عبادتم احساس کنم کسی شدم برا خودم! #طعم_شیرین_خدا #کتاب_اول #درس_دهم

جمع افسردگی با احساس با خدا بودن، یه تناقضه. مثل این میمونه که بگیم یه چیزدرعین حالی که سفیده، سفید نیست. همین قدر واضح و روشن. آدمی که خدای بزرگ رو با همه وجودش دریافت میکنه، در اصل داره آرامش رو دریافت میکنه. احساس با این خدا بودن، اصلا نسبتی با افسردگی نداره. هر چی دریافت آدم از این خدا ضعیف تر میشه، آرامششم کمتر میشه. #طعم_شیرین_خدا #کتاب_اول #درس_دهم