- احتمالا‌اگر‌بعد‌ها‌بخوام‌از‌‌چهارصد‌و‌سه‌ یاد‌کنم، میگم‌سال‌ِ‌بی‌رحمِ‌پر‌تجربه.‌ سالی‌که‌کلی‌آدم‌از‌دست‌دادم، سالی‌که‌ دایره‌یِ‌امنِ‌آدم‌هایِ‌اطرافم‌متلاشی‌شد، سال‌سرتاسر‌‌غم‌، رنج‌‌های‌مکرر، بغض‌ فشار‌ها، و‌از‌همه‌مهمتر‌سالی‌که‌‌داغ‌ها‌‌ی عظیمی‌رو‌بر‌دلمون‌گذاشت‌و‌چه‌کسانی‌رو‌ که‌از‌ما‌نگرفت، سالی‌که‌‌ ‌عزیزانم‌رو‌ازم‌گرفت‌و‌داغدارم‌کرد. سالی‌که‌غم‌هاش‌بیشتر‌از‌شادی‌هاش‌بود. سالِ‌بی‌رحمی‌که‌تا‌میشد، زخم‌زد دلتنگم‌کرد، و‌حالا‌من‌رو‌با‌کوهی‌از‌ خاطرات‌تنها‌میزاره. سالی‌که‌نه‌تنها‌‌یک‌‌تنه‌ به‌روح‌و‌روانم‌آسیب‌زد، بلکه‌از‌لحاظ‌جسمی‌هم‌‌‌‌‌تا‌جایی‌که‌توان ‌داشت‌‌‌‌آزارم‌داد. و‌حتی‌‌این‌چند‌روز‌آخرهم‌بیخیال‌نشد.‌ سالِ‌چهار‌صد‌و‌سه‌یِ‌‌لامروتِ‌پر‌خاطره.‌ میدونم‌حالا‌که‌داری‌ترکم‌میکنی، احتمالا‌خیلی‌قراره‌دلتنگت‌بشم.‌ دلتنگ‌ِ‌‌خودت‌نه، دلتنگ‌خاطرات‌و‌آدمهایی‌که‌ازم‌گرفتی‌ دلتنگِ‌غم‌هات، چرا‌که‌غمی‌که‌از‌دوست‌رسد‌خوش‌است. اما‌برو، برو‌به‌جایی‌دور. به‌جایی‌که‌هیچوقت‌دیگه‌برنگردی.‌ برو‌‌، و‌بزار‌با‌زخم‌هایی‌که‌زدی‌‌به‌مسیر‌ادامه‌بدم. من‌فراموشت‌نمیکنم، توهم‌فراموش‌نکن.‌ خدانگهدارِ‌سالِ‌پر‌خاطره‌یِ‌‌‌بی‌رحمِ‌غم‌انگیز.

خب‌حالا‌دیگه‌بدون‌عذاب‌وجدان‌ به‌بهونه‌ی‌تبریک‌‌عید‌بهش‌پیام‌میدم‌✨🎀.

این‌دمِ‌عیدی، میشه‌برایِ‌اونایی‌که‌‌ سال‌پیش‌بودن‌و‌امسال‌اولین‌عیدیه‌ که‌دیگه‌نیستن، یکی‌یه‌دونه‌فاتحه‌بخونید؟ بابا‌قربون‌چش‌و‌چالتون‌✨.

و‌نهایتا‌این‌‌حاج‌رضا‌بود‌که‌‌هروقت‌به‌مو‌‌ رسید‌و، پاره‌شد، منو‌برد‌حرمش‌و‌ بغلم‌کرد‌و‌‌یه‌لیوان‌چایی‌داد‌دستمُ‌گفت اشکال‌نداره‌ها، من‌هستم‌.‌ بابا‌شما‌ته‌مرام‌معرفتید‌که‌قربونتون🤍.