- آنکه می گفت منم بهرِ تو غمخوار ترین چه دل آزار ترین شد ، چه دل آزار ترین . . . ( : -تَناسُخ!

- در درونش اُمیدی را حس می‌کرد که بی‌رحم‌تر از تمام نااُمیدی‌هایی بود که تا به حال تجربه کرده بود . . -تَناسُخ!

- این روزها به یک چیز زیاد فکر می‌کنم ، خیلی زیاد . به افسردگیِ خندان ! می‌دانی یعنی چه ؟ تا به حال دلقک غمگین دیده‌ای ؟ خب این هم مثل آن است . گریم و نقابِ خوشحالیِ ساختگی روی قلب و روح سنگینی می‌کند . قلب دیگر درخشندگی سابق را ندارد وَ روح نیز جلای سابق را ؛ انگار که شما را به زنجیر کشیده و در تاریک‌ترین نقطه ذهن‌تان در سکوتی تلخ و زننده جیغ می‌کشید . و پژواک فریاد شما ، همان سکوت است . پس طبیعی‌ست که هیچ‌کس متوجه این سکوت نخواهد شد . و در ظاهر بسیار سرخوش ، بی‌حزن ، بی هیچ دغدغه‌ای ، دیده می‌شوید . اما هیهات ، مثل تکه زغالی که در بیرونش اثری از سوختن نیست ، اما‌ در درون می‌سوزد و می‌سوزد و می‌سوزد . . . -تَناسُخ!

- داشته و نداشته‌ام رفت و مهرت اینجا ماند! -تَناسُخ!

- کجایی؟ آسمونِ امشب هیچ ستاره‌ای نداره :) -تَناسُخ!

- سلام بر کسانی که دیواره ی روحت را در آستانه ی فرو ریختن دیدند و آن را استوار ساختند و به دریافت پاداشی بابت آن فکر نکردند . -تَناسُخ!

- دلم گرفته؛ دلم عجیب گرفته است . . و هیچ چیز نه این دقایق خوشبو که روی شاخه نارنج می‌شود خاموش ، نه این صداقت حرفی که در سکوت میان دو برگ این گُلِ شب بوست نه هیچ چیز مرا از هُجومِ خالیِ اطراف نمی‌رهاند و فکر می‌کنم که این ترنمِ موزون حزن تا به ابد شنیده خواهد شد ‌. . . -تَناسُخ!

- ما پُر از هیچ ، پُر از سکوتیم ، در میانِ همهمه‌ی فریاد‌ها . . .! -تَناسُخ!

- خیال‌ِ داشتنت‌ به‌ اندازه یک کتاب‌ شد‌! وای‌ به‌ حال‌ داشتنت . . ! -تَناسُخ!