🌹 #کلمات_قصار_نهج_البلاغه 🌴 #شماره_27 وقال عليه السلام : امْشِ بِدَائِكَ مَا مَشَى بِكَ با بيماريت راه برو مادامى كه با تو راه ميرود.(تا زمانيكه فشار شديدنياورده بگذار خود بدن بدون نياز طبيب و دارو آنرا دفع كند). این مسئله شاید در آن روز که امام این را مى فرمود روشن نبود، اما امروز روشن است که بدن خود داراى نیروى دفاعى است و هرگاه بیمارى با استفاده از قدرت دفاعى بدن از بین برود هم زیان هاى دارو و درمان را ندارد و هم بدن را تقویت کرده و براى آینده بیمه مى کند. البته هرگاه نیروى دفاعى بدن عاجز بماند باید با استفاده از طبیب و دارو به کمک او شتافت تا بیمارى را دفع کند اضافه بر این بسیارى از بیمارى ها دورانى دارد که با پایان دورانش خود به خود دفع مى شود ازاین گذشته انسان وقتى در مقابل بیمارى تسلیم مى شود و با مختصر ناراحتى در بستر مى خوابد به خودش تلقین بیمارى مى کند، تلقین خود اثر تخریبى دارد. به عکس اگر برخیزد و کار روزانه خود را ادامه دهد عملا تلقین سلامت کرده و در روح او بسیار مؤثر است. این نکته امروز بر همه روشن است که هر دارو هرچند اثر درمانى داشته باشد، زیانى نیز با خود همراه دارد. در حدیثى از امام کاظم علیه السلام نقل شده است که فرمود: هیچ دارویى نیست مگر این که دردى را تحریک مى کند و هیچ چیز در بدن سودمندتر از امساک جز نسبت به چیزى که به آن نیاز دارد نیست . در حدیث دیگرى از همان امام علیه السلام مى خوانیم: «ادْفَعُوا مُعَالَجَةَ الاَْطِبَّاءِ مَا انْدَفَعَ الْمُدَاوَاةُ عَنْکُمْ ؛ از معالجه طبیبان پرهیز کنید تا زمانى که بیمارى به شما فشار نیاورده است . این سخن به بیان دیگرى نیز از امیر مؤمنان علیه السلام نقل شده است که مى فرماید: «لاَ تَضْطَجِعْ مَا اسْتَطَعْتَ الْقِیَامَ مَعَ الْعِلَّةِ: تا زمانى که مى توانى با داشتن بیمارى سرپا باشى در بستر نخواب . تکرار مى کنیم: مفهوم این سخنان این نیست که انسان با طبیب و دارو خود را معالجه نکند بلکه مفهومش آن است که در مراجعه به طبیب و استفاده از داروها ـ که معمولاً آثار زیان بارى دارد ـ عجله ننماید