🌑سوم شوال سال ۲۴۷هجری قمری متوكل عباسی ملعون بدرک واصل شد. مدت خلافت غاصبانه او ۱۴سال و ۱۰ماه و عمر نحسش ۴۱سال بود. #متوکل درايام حکومت غاصبانه اش بساط لهو ولعب وطرب را برپا کرد واموال زیادی رابه سی هزار راوی ملعون دادکه مطابق میلش حدیث جعل کرده و نشردهند. اميرالمؤمنين عليه السلام درمورد بنی العباس خبیث فرمودند: #كافرترين آل عباس "متوکل" خواهدبود. او به والى مدينه ومكه دستورداد كسى به #آل_ابیطالب احسان نكند و داد وستد باآنان ممنوع است، واگر كسى كوچكترين رحمى كند سخت عقوبت خواهد شد. زندگی چنان بر #علويون سخت شد که زنان #علويه جز لباس كهنه نداشتند. وپيراهن سالمی رابراى نمازخواندن به نوبت میپوشيدند، و تامرگ متوکل #نخ_ريسى میكردند. #متوکل_خبیث هميشه از اميرالمؤمنين وحضرت زهرا و حسنین عليهم السلام به بدى ياد کرده و العیاذبالله لعن و سب وجسارت میكرد. آن ملعون #هفده_بار قبرمطهر #سيدالشهداء عليه السلام راخراب كرد. #دیزج_یهودی رامأمور اینکار کرد. اونیز قبرامام حسین علیه السلام وسایر قبور و تمام خانه های اطراف راتا حدود دویست جریب ویران کرد. زمینها راشخم زده و زراعت میکردند وهرکس برای زیارت میرفت، دستگیر میکردند. به قبرمطهر حضرت آب بستند، اما آب بافاصله دورتادور قبرحضرت چرخید و روی قبرمطهر نرفت وآن قسمت به #حائرحسینی معروف گشت. ولى دوباره شیعیان همت کرده وبارگاه رابنا میکردند. متوکل دستور به منع زیارت داد و راه کربلا را بست و دست زوار را قطع میكرد و آنان را میكشت. #متوکل_لعین به اجبار، امام هادی علیه السلام ازمدینه به سامرا آورد وبسیار به ایشان بی حرمتی کرده وناسزا میگفت. اوفرمان داد که هرکجا #شیعیان رایافتید آنان را به بدترین نحو بکشید. وی سادات را تحت تعقیب قرارداده و آنها را به #حبس_ابد یا قتل محکوم مینمود. حتی وقتی شیعه بودنِ #ابن_سکیت معلم فرزندانش رافهمید، زبانش را ازقفا بیرون کشید و اورا شهیدکرد. #متوکل_عباسی بسیارفحاش بود وبه پسرش فحشهای رکیک میداد وبعد به آوازه خوانها دستورمیداد که همان فحشها رابا غنا بخوانند و برقصند. وی از #شرب_خمر و زنا وقتل وغارت ابایی نداشت. بالاخره پسرش #منتصر_عباسی در #سوم_شوال چندنفر ازغلامهاى خاص پدرش رامأمور به كشتن وى كرد وآنها درحالى كه متوكل مشغول شرب خمر بود، خونش را ريختند. درهمان روزمردم با #منتصر درقصر بيعت كردند و اونیز شش ماه بیشتر زنده نبود. 📚تتمةالمنتهى ص۳۳۰ 📚تاريخ الخلفاء ص۳۵۷ 📚بحارالانوار ج۵۰ص۲۱۰