دل داشته باشی، می‌گیره دیگه... یا رفیقَ مَن لا رفیقَ له... #یک_تکه_نان...

مبنای غرب برای درمان غم، دست زدن به اقداماتی‌ست که این غم، مدتی به فراموشی سپرده شود... به عبارتی، هنوز چاره‌ای پیدا نکرده‌اند و از افیون ها استفاده می‌کنند... پیشنهادشان هم دیدن فیلم‌های جلف و خنده‌دارِ بی‌محتوا و تهی از معناست و اگر هنوز گوشه‌ی چشمی هم به دین داشته باشند، از آن به عنوان وسیله‌ای برای سبک شدن روح استفاده می‌کنند؛ با اعتراف به گناه و سپس دوباره همان آش و همان کاسه... این درحالی‌ست که این کارها در دراز مدت، روح انسان را لاابالی و خسته و افسرده می‌کنند و دیگر معنایی برای زندگی کردن پیدا نمی‌شود... در مقابل، مبنای اسلام، راهی‌ست به اسم "ذکر"... شما نه تنها این غم را سرکوب نمی‌کنید، بلکه با یاد خدا، این غم را به عنوان پله‌ای برای رسیدن به او می پندارید و این غم شما را اذیت نمی کند و با خونسردی و اعتماد به او، در راه حق تلاش می کنید تا او شما را بر این مصایب، فایق آوَرَد... در واقع، به خودتان یادآور می‌شوید که خدا بزرگتر از مشکلات شماست و شما هر چقدر به سمت او حرکت کنید، او شما را در حل این مشکلات یاری خواهد کرد و شما از داشتن این غم ها، ضربه‌ای نخواهید خورد و چه بسا بیشتر خواهان این مشکلات خواهید بود تا بیشتر به یاد الله اکبر باشید... که او خداییست که بزرگتر از هر مشکل و موجود دیگریست... غم، در مرام و مسلک خدا، معنا دارد و غرب، معنایی برای آن متصور نیست و آنرا یا حاصلِ متولد شدن انسان می‌داند که می گوید به دنیا نیا تا غمگین نباشی و یا می گوید حالا که آمدی، باید کاری کنی که دیگر غمی نداشته باشی... این در حالیست که هر چه در این مسیر قدم می زند، بیشتر در گِل و لایِ جهل و غفلت فرو می رود و منظور از غرب، انسانِ غرق در نفسانیت و خودخواه است که خود را محور و مبنای هر کاری می‌داند... خدا ما را از غربی بودنمان نجات دهد... #خدا #غم #فکر پ.ن: به گمانم یکبار دیدن این فیلم را به شما پیشنهاد داده‌ام... #یک_تکه_نان... نگاه کنید تا از دستتان نرود... فیلم معنا‌داریست...