یکی بود و هیچکس نبود تنها خدایی بود که خدایی می‌کرد و در برابرش ناسپاسانِ فراوانی که یک عمر نیمه خالی لیوان زندگی‌شان را دیدند و خَم، فراوان بر اَبرو آوردند و خدایی بود که صبور بود و مهربان و هرچه ناسپاسی‌ها بیشتر می‌شد ابوابِ رحمتش بازتر و آمد بلایی که نباید می‌آمد همان ویروس خوش‌قواره‌یِ خطرناک‌ او آمد و «نفس» هایمان را «تنگ» کرد و «دل‌»هایمان را «نگران» و به زحمت‌مان انداخت فراوان خیلی‌ها را خانه‌نشین کرد و کاسبی‌ها را از رونق انداخت خیابان‌ها را اگرچه خلوت کرد اما هوا هم‌چنان «آلوده» بود از بس هوای هم را نداشتیم و اتفاقاتی که در طول تاریخ نیفتاده بود، از تعطیلی طوافِ #حرم‌الله تا #نماز از جمعه‌اش تا جماعت‌اش که بفهماند برای ما خیلی چیزها را و یادمان برد ولادت ها و شهادت ها را اما آمد که یادمان بیاورد خیلی چیزها را مایی که غرق شده بودیم در انبوه اخبار سخت‌تلخ و غم‌بارِ یادمان رفته بود انسان بودن را و «بودن»ها و ‌هم‌نشینی‌های ساده اما دل‌نشین را و «خدا» را که چقدر ساده همدیگر را می‌دیدیم و می‌نشستیم و بر می‌خاستیم یادمان رفت لذت سلام و علیک ساده را و آغوش را و نفهمیدیم همین بوسیدن و لب‌خند عجب نعمتِ بزرگی است که بایستیم و از دور برای هم خم و راست شویم که این شود اوج محبت و احترام! گمان نمی‌کردیم که حالِ بدِ آن‌دیگری، فقط مختص او نیست و ما هم شاید در نوبت ِ فرداییم و باز هم #خدا را و شکرِ او را بر این همه نعمتِ ناشناخته که ما را آفریده که «انسان» باشیم و «مسوول» و پادشاهِ خدا در زمین که بسازد و جلو رود و دنیای بهتری بسازد برای هم‌نوعانش #کرونا می‌گذرد با همه‌ی تلخی‌ها و ترس‌هایش امید که برای عصرِ #پساکرونا آن گونه نباشیم که قبلش بودیم یادمان نرود که رویِ ماهِ خداوند را هم ببوسیم مباد روزی که خدا هم تنها بماند یکی بود که خدا بود و «همه» بودند... 🔰 @tanzefarhangian