#شعر فنجانِ آبِ فِنج هایم را عوض کردم و ریختم در چینه جای خُردشان ارزن و آن سوی تر ماندم محو تماشاشان دیدم که مثل هر همیشه، باز، سو یا سوی هی می پرند از میله تا میله با رَفرَفَه یْ آرام پرهاشان گفتم چه سود از پر زدن، در تنگنایی این چنین بسته که بال هاتان می شود خسته؟ گفتند و با فریادِ شاداشاد: 👈«زان می پریم، اینجا، که می ترسیم پروازمان روزی رَوَد از یاد» محمدرضا شفیعی کدکنی ┈••✾•💠🌿💠•✾••┈ ترنم آ ف ت ا ب 🔻@taranomeaftab 🔻 ble.ir/taranome_aftab