کودک خجالتی کودک مضطربی است که باور دارد من بد هستم و همه بد هستند و این افراد بد اگر از بدی من آگاه شوند به من آسیب می زنند. 😟 خجالت به معنی عدم حرمت نفس همراه با اضطراب می باشد. پس 👇👇 ✅ ۱. احساس کودک را تایید کنید. ولی هدایت نیز بکنید . ✅ ۲. وقتی ترسید، نگید این که ترس نداره یا نترس، باید گفت می دونم می ترسی. ✅ ۳. در صورت نفی و رد احساس کودک، او به این نتیجه می رسد که من هیچی نمی فهمم، هر چه احساس می کنم اشتباه است و شروع به نفی احساس خود و #شخصیت خود می کند. از کانال مشاوره

منتظر مطالب بعدی باشید

🎞 دعوت حوادث 🎙 عین‌صاد #⃣ #ویدیو #کلیپ #امامت ▫️@einsad | 📥: download

خاطر شریفتان هست که عرض کردیم، تعاریف مختلفی برای تربیت وجود دارد که علی رغم تفاوت در تلقی، اغلب در محورهای مختلف با هم همسو و بلکه یکسان است. همه مکاتب تربیتی تربیت، را فرایندی برای شکوفا سازی استعدادهای فرد (متربی) بوسیله مربی می‌شمارند که بر اثر آن فرد توانمند شده تا خود را به بهترین نحو با محیط اطراف خویش سازگار کرده (مدیریت وضع و موقعیت) و نیز بتواند مستقل رشد کند. اصلاً بسیاری از تعاریف، تربیت را در واژه "رشد" خلاصه می‌کنند. بنابراین و در یک کلام قرار است مثلاً پدر و مادر، کمک کنند تا کودکشان توانمند و رشید (رشد یافته) گردد. ابعاد رشد نیز در همه زمینه ها مطرح است، از رشد بدنی و توجه مربی به آن، تا رشد توانایی های سازگاری و استقلال، تفکر کردن مستقلانه، رشد علمی، رشد شناختی، درک و توانایی تشخیص ارزش های پیرامونی، توانایی سرعت واکنش و سرعت عمل، رشد عاطفی، حل مسئله، رشد اخلاقی، رشد معنوی و ... پس در یک کلامِ خلاصه، تربیت یعنی رشد دادن فرد در ابعاد مختلف.

حال من از شما می‌پرسم؛ ما برای رشد دادن فرزندان خود در ابعاد مختلف چقدر مجهز به دانش، تجربه علمی، تجربه عملی و مشورت هستیم. اصلا ما خود ، ابعاد مختلف شخصیت کودک خود را می‌شناسیم تا در مرحله بعد، آن ابعاد را رشد یافته و کمال بدهیم؟

پرسیده ای که آیا تربیت فقط شامل تربیت کودک می‌شود؟ پاسخ این سوال را نمیدانی؟ معلوم است که تربیت از خود ما شروع می‌شود. همین الان ما در حال کمک به یکدیگریم که خودمان را تربیت کنیم. نوعی انتقال دانش و تجربه به هم‌دیگر برای کمک به کودکان و فرزندانمان. اما چون محور گفتگوها و تلاش‌های ما در جلسات حضوری و این کانال، تربیت کودکان است، بیشتر بر این محورِ بحث تاکید می‌کنیم. و حتماً برای ما بدیهی و روشن است که تا خودمان کم و بیش تربیت نشده باشیم، سر سفره پدر و مادر، یا مربی شایسته ننشسته باشیم، تا از عقده ها و خشم ها و فشارهای روانی شدید و بی‌تربیتی‌ها آزاد نشده باشیم، نمی‌توانیم مربی خوبی برای فرزندانمان باشیم. حتی کسانی که از نظر اخلاقی و معنوی هم رشد یافته باشند، باز هم برای تربیت محتاج چیزی بیشتر هستند. مثلا دانش تربیت، مشورت‌های موردی، تلاش مستمر، انگیزه کافی و ...

منتظر مطالب بعدی درباره تربیت کودکانمان باشید. سوالات خود را در همین موضوع از طریق پیام خصوصی برایم ارسال بفرمایید. توفیق یارتان.

جادوی تشویق یعنی جادویی که کودک را سراپا به انگیزه تبدیل می‌کند، اما برای تشویق باید قاعده آنرا بدانیم والا سر از رشوه‌ دادن به کودک و وا دادن به او، در می‌آوریم. ساده است، تشویق باید انگیزه ساز کودکان باشد، نه اهرم فشار بر والدین. خوب! حالا قاعده تشویق چیست؟ با ما باشید تا در جای خود بگویم.

🟡 فَإِنْ كَرِهْتُمُوهُنَّ فَعَسَىٰ أَنْ تَكْرَهُوا شَيْئًا وَيَجْعَلَ اللَّهُ فِيهِ خَيْرًا كَثِيرًا چه بسا چیزی خوشایند شما نباشد، و خداوند خیر فراوانی در آن قرار می‌دهد! https://eitaa.com/Basir_MN