اهدای خون اگرچه - مانند بسیاری از موضوعات جدید – سابقه چندانی ندارد، اما مواردی از این دست، تحت عنوان کلی خیرات و اعمال نیکو؛ مانند صدقه، انفاق، احسان و... قرار می‌گیرند؛ لذا هر نوع رفتار نیک، پاداش اخروی خواهد داشت. بر این اساس نیازی نیست که برای هر کار خیری که سابقه تاریخی ندارد به دنبال یک آیه و روایت خاص بود. همین که خیر بودن کاری اثبات شود، پاداش اخروی آن نیز ثابت خواهد بود. قرآن کریم در این زمینه می‌فرماید: «وَ ما یَفْعَلُوا مِنْ خَیْرٍ فَلَنْ یُکْفَرُوهُ وَ اللَّهُ عَلیمٌ بِالْمُتَّقین»؛[1] و هر کار نیک که کنند نادیده انگاشته نشود؛ زیرا خدا به پرهیزگاران آگاه است. طبق نظر مراجع معظم تقلید استفاده از خون و فرآورده‌های آن در مواردی که غرض عقلائی مشروعی - مانند درمان - وجود داشته باشد، جایز است ، مراجع عظام تقلید می فرمایند [2] حضرت آیت الله العظمی خامنه‌ای (مد ظله العالی): تزریق خون و فرآورده‌های خونی اشکال ندارد. حضرت آیت الله العظمی شبیری زنجانی (مد ظله العالی): استفاده از آنها در مصارف حلال مانعی ندارد. حضرت آیت الله العظمی نوری همدانی(مد ظله العالی): استفاده از آن برای معالجه و امثال آن با حفظ شرائط، اشکال ندارد.  حضرت آیت الله هادوی تهرانی (دامت برکاته): استفاده از این فرآورده‌ها، در مواردی که غرض عقلائی مشروعی مانند درمان وجود داشته باشد، جایز است. بله چند قطره خون، که نه از ما چیزی کم می کند و نه ضرری به ما می رساند، اما همین چند قطره خون می تواند به تن بی رمق و رنجور بیماری دردمند جانی دوباره ببخشد. صحبت از " اهدای خون " است که خیلی از ما سعادت آن را داشته ایم که هدیه اش داده باشیم و برخی دیگر تا به حال حتی به آن فکر هم نکرده ایم، قرآن کریم اشاره زیبایی دارد برای ما، می فرماید: « ... هر كس، انسانی را از مرگ رهایی بخشد، چنان است كه گویی همة مردم را زنده كرده است»[3] آنطور که سازمان انتقال خون گزارش داده است " هر نفر با اهدای یک مرتبه خون جان 3 بیمار را نجات می دهد." حال تصور کنیم اگر ما بیایم و خدایی و الهی به این موضوع نگاه کنیم و برای نجات همنوعان خودمان تلاش کنیم چه مرتبه و جایگاهی می توانیم در نزد خداوند متعال به دست بیاوریم. " اهدای خون" یعنی اهدای زندگی، یعنی اهدای امید، اهدای عشق و محبت و برادری، یعنی بخشیدن چند قطره خون و دریافت کردن رضایت خداوند متعال . امام صادق علیه السلام فرمود: هر مسلمانى كه نیاز و حاجت مسلمانى را برطرف نماید خداى متعال به او می فرماید: اجر و ثواب تو به عهده من است و به كمتر از بهشت براى تو راضى نخواهم شد.[4] امام صادق علیه السلام فرمود: هر كس بتواند مستقیم و یا با واسطه، نیاز مۆمنى را برآورد و از انجام آن خوددارى نماید خداوند عزّوجل او را در قیامت با چشمانى كبود و دستهاى بسته بر گردن بر پا نگهدارد و اعلام شود: این همان خائنى است كه بخدا و پیغمبر خیانت كرده است. سپس فرمان رسد كه او را بسوى آتش جهنّم برند.[5] پی نوشت : [1]. آل عمران، 115. [2]. استفتا از دفاتر آیات عظام: خامنه‌ای، شبیری زنجانی، نوری همدانی (مد ظلهم العالی) [3]. مائده/32 [4]. بحارالأنوار، ج 73، ص 312 [5]. بحارالأنوار، ج 75، ص 379. مطالعه بیشتر در : https://www.ziaossalehin.ir/fa/tags/اهدای-خون

شهادت مظلومانه جوانترين شمع هدايت و نهمين بحر کرامت ، باب المراد ، جواد الائمه حضرت امام محمد تقی (علیه السلام) تسلیت و تعزیت باد.

حضرت جواد الائمه (علیه السلام) امام نهم شیعیان است. نام آن‌حضرت، محمد و کنیه‌اش؛ ابو جعفر و ابو علی است. لقب‌های ایشان عبارت است از: مختار، متوکّل، متّقى، زکىّ، تقى، مُنتَجَب، مرتضى، قانِع، جواد و عالِم.[1] پدرش امام رضا(ع) و مادرش به نام سَبیکه[2]نوبیّه (منطقه‌ای در سودان) آفریقا بود و در رمضان[3] و یا رجب[4] سال 195هـ.ق در مدینه متولد شد. امام جواد(ع) در سن کودکی بعد از شهادت پدر بزرگوارش به امامت رسید. چنان‌که در روایات به آن تصریح شده است؛ مانند احادیثی که از پیامبر اکرم(ص) درباره تصریح به نام‌های امامان(ع) نقل شده است.[5] همچنین از جمله کسانى که تصریح به امامت آن‌حضرت را از امام رضا(ع) روایت کرده‌اند، عبارتند از: على بن جعفر، صفوان بن یحیى، معمر بن خلاد، حسین بن بشار، ابن ابى نصر بزنطى، ابن قیاما واسطى، حسن بن جهم ابو یحیى صنعانى، خیرانى، یحیى بن حبیب زیات و... .[6] کرامات امام جواد(ع) امام جواد(ع) مانند سایر امامان دارای کرامات زیادی بودند که موردی از آن‌را ذکر می‌کنیم: محمّد بن اورمه گفت: معتصم گروهى از وزیران خود را خواست به آنها دستور داد به دروغ گواهى دهند که محمّد بن على بن موسى(ع) تصمیم قیام دارد بعد حضرت را خواست گفت تصمیم دارى در دولت من قیام کنى. فرمود: به خدا قسم چنین تصمیمى ندارم. معتصم گفت: فلان کس و فلانى بر کار تو شهادت می‌دهند آنها را حاضر کردند. گفتند: صحیح است ما این نامه‌ها را از بعضى غلامان تو به دست آورده‌ایم. حضرت جواد(ع) در اطاق جلو بود دست‌هاى خود را بلند کرده گفت: «خدایا! اگر دروغ می‌گویند اینها را بگیر». یک مرتبه دیدم اطاق جلو چنان به حرکت در آمد و هر کدام از ایشان که تصمیم به حرکت کردن می‌گیرد به زمین می‌افتد. معتصم صدا زد یا ابن رسول الله من از حرف خود توبه می‌کنم از خدا بخواه که اطاق از حرکت بایستد. گفت: «خدایا! اطاق را آرام فرما تو می‌دانى ایشان دشمن تو و من هستند»، اطاق آرام گرفت.[7] بارزترین نوع تبلیغ امام جواد(ع) مناظراتی است که آن‌حضرت انجام می‌داد. مناظره‌های آن‌حضرت که از نخستین روزهای امامتش آغاز شد، ایشان را در تثبیت جایگاه ولایت و امامت، هدایت حق‌جویان و آشکار ساختن سستی گفتار ستمگران یاری داد. آن‌حضرت به دو جهت در عرصه مناظره‌های علمی گام نهاد: نخست، نیاز شیعیان که با توجه به سنّ کم آن‌حضرت در پی کشف جایگاه معنوی‌اش بودند و دوم خواست مأمون و معتصم که اندیشه خوار ساختن امام و اثبات الهی نبودن آگاهی‌های وی را در سر می‌پروراندند. کیفیت شهادت امام جواد(ع) درباره این‌که امام جواد(ع) به چه نحوی به شهادت رسیدند، دیدگاه‌های مختلفی وجود دارد که در این‌جا به یک نمونه اشاره می‌شود: معتصِم خلیفه ستمگر عباسی -برادر مأمون و عموی ام فضل دختر مأمون- پیوسته نقشه‌هایی را برای به شهادت رساندن امام جواد(ع) اجرا می‌کرد و در این زمینه با ام فضل نیز همدست شده بود که امام جواد(ع) را مسموم کند؛ زیرا معتصم می‌دانست که ام فضل از آن‌حضرت منحرف شده و به شدّت علیه امام(ع) موضع گرفته است. بر این اساس، ام فضل نیز درخواست معتصم را پاسخ مثبت داد و سمّی را در انگور جاسازی کرد و در پیش روی آن‌حضرت نهاد و همین که امام جواد(ع) از آن انگور خورد، ام فضل پشیمان شد و شروع به گریه کرد، حضرت فرمود: «گریه‌ات برای چیست؟ سوگند به خدا، خداوند آن‌چنان تو را به دردی در ناحیه رحم دچار سازد که جبران‌پذیر نباشد و به بلایی گرفتارت کند که قابل کتمان نباشد». بر اثر همین نفرین ام فضل بیمار شد و از دنیا رفت.[8] به هر حال؛ آن‌حضرت در شهر بغداد در ماه ذى القعده سال 220 هـ.ق در حالی که بیست و پنج سال از عمر شریفش گذشته بود، به شهادت رسید[9] و در محله‌ای از بغداد به نام کاظمین در کنار قبر جدش امام موسى بن جعفر(ع) دفن شد.[10] پی نوشت : [1]. بحار الأنوار، ج 50، ص 16 [2]. أعیان الشیعة، ج 2، ص 32 [3]. الإرشاد ج 2، ص 273، [4]. بحار الأنوار، ج 50، ص 7. [5]. بحارالانوار، ج 36، ص 336 - 337 [6]. الإرشاد ج 2، ص 274 – 280. [7]. بحار الأنوار، ج 50، ص 45 - 46. [8]. همان، ص 16 - 17. [9]. الإرشاد ج 2، ص 273. [10]. الکافی، ج 1، ص 492 مطالعه بیشتر در : https://www.ziaossalehin.ir/fa/tags/امام-جواد

حلول ماه ذی الحجه و سالروز ازدواج ملکوتی امیرالمومنین امام علی و حضرت زهرا (عَليهِمَا السَّلام) مبارک باد. روز ازدواج گرامی باد 🌹

بنابر اختلاف نظرى که در مورد تاریخ ازدواج آنان وجود دارد، ممکن است ازدواج امام علی (علیه السلام) با حضرت فاطمه(سلام الله علیها) در سال اول یا دوم و یا سوم پس از هجرت بوده است. علماى شیعه در تعیین سن حضرت فاطمه به هنگام ازدواج از چهارده سال بیشتر نگفته اند.[1] بنابر نظر اکثر عالمان شیعه؛ سن حضرت در زمان ازدواج، 9 یا 10 یا حداکثر 11 سال بوده است.[2] به عقیده برخی، حضرت فاطمه (ع) در سن چهل و یک سالگی پیامبر (ص) به دنیا آمد و حضرت رسول(ص) بعد از جنگ احد، فاطمه را به ازدواج علی (ع) در آورد و سن حضرت زهرا هنگام ازدواج 15 سال و 5 ماه و نیم بوده است و سن امیر مؤمنان (ع) 21 سال و 5 ماه بوده است.[3] عده دیگر گفته اند: حضرت فاطمه (ع) به هنگام ازدواج هجده سال داشته است.[4] ابن حجر در الإصابة [5] و ابن سعد در طبقات الکبیر نیز همین قول را روایت کردهاند.[6] در روز و ماه ازدواج آن حضرت اختلاف وجود دارد از جمله : 1. روز اول ذى حجه عقد فاطمه (ع) و روز سه شنبه ششم همان ماه، ازدواج حضرت بوده است.[7] 2. در ماه شوال پس از بازگشت حضرت علی (ع) از جنگ بدر بوده است.[8] 3. بنابر روایت امام صادق (ع): عقد على و فاطمه (ع) در ماه رمضان، و ازدواج آنها در ذى حجّه سال دوم هجرى بوده است.[9] 4. زفاف فاطمه در شب پنج شنبه، بیست و یکم ماه محرم سال سوم هجرت بوده است...[10] 5. برخی بر این عقیده اند که: عقد حضرت فاطمه (ع) در اواخر ماه صفر و ازدواج در ماه ذی حجه بوده است.[11] 6. عده ای نیز گفته اند که عقد در ماه ربیع الأول بوده و در همان ماه ازدواج صورت پذیرفته است.[12] 7. ابن سعد روایت کرده است که ازدواج فاطمه (ع) با على (ع) پنج ماه پس از ورود پیغمبر (ص) به مدینه در ماه رجب صورت پذیرفت و پس از بازگشت از بدر او را به خانه على (ع) فرستاد.[13] گفتنی است که با توجه به تاریخ تولد حضرت فاطمه (س) که در آن نیز اختلاف است؛ برخی از اقوال ذکر شده است. پی نوشت : [1] أعیان الشیعة، ج 1، ص 313 [2] الموسوعة الکبرى عن فاطمة الزهراء،ج4،ص21 [3] الاستیعاب فى معرفة الأصحاب ، ج 4، ص 1893، [4] مقاتل الطالبیین، ص 59 [5] الإصابة فى تمییز الصحابة، ج 8، ص 264 [6] الطبقات الکبرى، ج 8، ص 18 [7] المناقب، ج 3، ص 357 [8]‌ الأمالی، ص 43 [9] کشف الغمة، ج 1، ص 364 [10] إقبال ص 584 [11] بحار الأنوار، ج 19، ص 192-193 [12] همان. [13] الطبقات الکبرى، ج 8، ص 18 مطالعه بیشتر در : https://www.ziaossalehin.ir/fa/tags/پیوند-آسمانی

اَلسَّلامُ عَلَيْكُمْ يا اَهْلَ بَيْتِ النُّبُوَّةِ، وَمَوْضِعَ الرِّسالَةِ، وَمُخْتَلَفَ الْمَلائِكَةِ سلام بر شما اى خاندان نبوت و جايگاه رسالت و مركز رفت و آمد فرشتگان

بِسْمِ اللهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِيمِ الهی یا حَمیدُ بِحَقِّ مُحَمَد یا عالیُ بِحَقِّ علی یا فاطِرُ بِحَقِّ فاطمه یا مُحْسِنُ بِحَقِّ الحسن یا قدیمَ الاِحسان بِحَقِّ الحُسَیْن عجِّلْ لِوَلیِّکَ الْفَرَجَ صاحبَ العصرِ والزَّمان اَللَّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّدٍ وَّآلِ مُحَمَّدٍ وَّعَجِّلْ فَرَجَهُمْ وَالْعَنْ أَعْدَائَهُمْ اَجْمَعِيْن امام صادق (علیه السلام): من کان معسرا فلم یتهیأ له حجة الاسلام فلیأت قبر الحسین (علیه السلام) فلیعرف عنده. کسی که تنگدست باشد و حج واجب برایش فراهم نگردد، پس به زیارت قبر امام حسین (علیه السلام) برود و عرفه را آنجا باشد. 📚 وسائل الشیعة، ج۱۰ ص۳۶۰ همراه محترم و گرامی ؛ سلام علیکم با آرزوی قبولی طاعات و عبادات شما در ماه مبارک ذی الحجه با توجه به عهد و پیمانی که با حضرات معصوم (علیهم السلام) بسته ایم، بار دیگر عازم سفر عتبات عالیات به نیت ظهور هستیم پس با عرض معذرت برای مرتبه ششم در مدت ۳۵ ماه گذشته حدود ۱۰ روز در خدمت شما نیستیم، امیدوارم در این مدت از کانال خارج نشوید و البته ما نیز مانند مراتب گذشته، حتما به نیابت از شما زیارت حضرات معصومین (علیهم السلام) را قرائت خواهیم نمود بشرط آنکه شما نیز برای ما دعا نمائید که سفر با معرفت و پر توفیقی را پیش روی داشته باشیم. ان شاء الله لطفا جهت حمایت از ما ؛ نظرات خود را در سایت ضیاء الصالحین در لینک ذیل ثبت نمائید :  http://ziaossalehin.ir/fa/my-Avatar باتشکر از همه همراهان گرامی و همکاران تبلیغی بنده در سایت های ضیاءالصالحین ، بلاغ ، اسلام کوئست ، تبیان و ...... " حلال بفرمائید ، التماس دعا"

ولادت با سعادت حضرت امام علی النقی الهادی (صلواتُ اللهِ و سلامُه عليهِ) مبارک باد.

ابوالحسن على النقى الهادى(ع) پیشواى دهم شیعیان، بنابر نظر مشهور در نیمۀ ذیحجه[1] سال 212 هـ.ق در مدینه به دنیا آمد.[2]  نام آن حضرت؛ علی، کنیه‌‏اش ابوالحسن و داراى القاب زیادى چون هادی،[3] نقى، عالم، فقیه، امین، طیّب،[4] و مؤتَمَن[5] است. مشهورترین القاب آن حضرت، هادی است.[6] آن جناب را ابوالحسن ثالث (سوم) نیز می‌گویند.[7] در منابع تاریخی برای امام هادی(ع)، تنها یک همسر ذکر شده است که برایش نام‌هایی؛ چون حدیث و یا سوسن[8]ذکر کرده‌اند.[9] درباره شمایل و صفات ظاهری امام هادی(ع) تنها به این گزارش دست یافتیم که حضرتشان چهره‌ای گندمگون‏[10]  و تیره[11] داشتند. پس از شهادت امام جواد(ع) در سال 220هـ.ق فرزندش امام هادى(ع) که هنوز بیش از هشت سال نداشت، به امامت رسید. از آنجا که شیعیان به استثناى معدودى مشکل بلوغ امام دربارۀ امام جواد(ع) را پشت سر گذاشته بودند، در زمینۀ امامت امام هادى(ع) تردید خاصى براى بزرگان آنها به وجود نیامد.[12] در امامت آن جناب، دلائل عام و خاصی وجود دارد؛ مانند: 1. احادیثی که از پیامبر اکرم(ص) نقل شده و در آن اسامی دوازده امام آمده است. 2. در احادیث متعدّدی نیز به صورت خاص به امامت آن حضرت تصریح شده است؛ مانند احادیث زیر: امام جواد(ع) فرمود: «[پس از من] امر امامت به امام على النقى(ع) واگذار خواهد شد، در صورتى که او پسر بچه‌اى است. دوباره فرمود: آرى و کمتر از هفت‏ ساله، چنان که حضرت عیسى بن مریم(ع) نیز چنین بود».[13] همچنین آن حضرت فرمود: «امام بعد از من پسرم على است. دستور او دستور من و سخنش سخن من است. فرمان‌بردارى از او فرمان‌بردارى از من است و امامت پس از او در فرزندش حسن خواهد بود...».[14] علم و دانش امام هادى(ع) همانند آباء و اجداد گرامی‌اش، علم لدنّی بود؛ یعنی مستقیماً از طریق غیب و همچنین از علوم و معارف قرآن و سنّت رسول الله(ص) و پدران بزرگوارش دریافت می‌نمود. سید محسن امین(ره) تألیفاتی برای امام هادی(ع) بر می‌شمرد: [15] 1. نامه آن حضرت در ردّ معتقدان به جبر و تفویض و اثبات عدل و امر بین الامرین که در تحف العقول آمده است.[16] 2. پاسخ‌هاى آن حضرت به سؤالات یحیى بن اکثم، که آن نیز در تحف العقول نقل شده است.[17] 3. گوشه‌اى از احکام دین، که ابن شهر آشوب در «مناقب» به آن اشاره کرده است.[18] یکی از آثار ماندگار و ارزشمند امام هادی(ع) زیارت جامعه کبیره است که متقن ترین متن در «امام شناسی» است. زیارت جامعه، دارای مضامین بسیار عالی از زبان امام هادی(ع) است که در پاسخ به خواستۀ یکی از ارادتمندان اهل بیت(ع) صادر شده است. صحت صدور و ارزش سندی این زیارت چنان است که علامه مجلسی(ره) می‌نویسد: «این که سخن دربارۀ زیارت جامعه، اندکی به درازا کشید، (اگرچه حق آن را به جهت پرهیز از طولانی شدن ادا نکردم) بدین خاطر است که این زیارت، صحیح ترین زیارت ها از جهت سند و فراگیرترین آنها نسبت به ائمه(ع) است و در مقایسه با دیگر زیارت‌ها از فصاحت، بلاغت و منزلت بیشتری برخوردار است».[19] پی نوشت : [1]. التتمة فی تواریخ الأئمة علیهم السلام‏، ص 135 [2]. الإرشاد  ج 2، ص 297 [3]. دلائل الإمامة، ص 411 [4]. إعلام الورى بأعلام الهدى‏، ج 2، ص 109. [5]. مناقب آل ابی طالب، ج 4، ص 401 [6]. التتمة فی تواریخ الأئمة علیهم السلام‏، ص 135. [7]. إعلام الورى بأعلام الهدى‏، ج 2، ص 109 [8]. الکافی، ج 1، ص 503؛ [9]. موسوعة الإمام الهادی(ع)، ج ‏1، ص 50 [10]. الفصول المهمة فی معرفة الأئمة(ع)‏ج ‏2ص 1064 [11]. دلائل الإمامة، ص 419 [12]. حیات فکرى و سیاسى ائمه‏، ص 501. [13]. اثبات الوصیّة، ص 228 [14]. کمال الدین و تمام النعمة ج 2، ص 378 [15]. أعیان الشیعة، ج‏2، ص 39 [16]. تحف العقول ص 458 – 475 [17]. همان، ص 476 – 481. [18]. مناقب آل ابی طالب، ج 4، ص 424 [19]. بحارالأنوار، ج 99، ص 144 مطالعه بیشتر در : https://www.ziaossalehin.ir/fa/tags/امام-هادی-علیه-السلام

عید الله الاکبر، یوم اکمال الدین، یوم تمام النعمة، یوم السرور، عید سعید غدیر بر تمامی مسلمانان، مومنین، مومنات و حق جویان عالم مبارک باد.

حادثه غدیر یکی از رخ دادهای بزرگ تاریخ اسلام است که در اواخر رسالت پیامبر اسلام (ص) در بازگشت از حجة الوداع در منطقه ای به نام غدیر و در حضور بزرگان، صحابه و ده ها هزار نفر از مسلمانان از نقاط مختلف جهان اتفاق افتاد. این واقعه تاریخی آن قدر مهم است که در اصل آن هیچ تردیدی میان شیعه و اهل سنت وجود ندارد. در آن روز تاریخی و بزرگ با اعلام ولایت امام علی (ع) بر مسلمانان، دین اسلام کامل و نعمت الاهی بر مردم به نهایت رسید؛ چراکه روز تعیین جانشینی امیرمؤمنان (ع) به عنوان خلیفه رسول الله (ص)، از طرف خداوند بود. بدیهی است که چنین رخ دادی در چنین روزی نقطه عطف در تاریخ به حساب می آید؛ ازاین رو، این روز (هیجدهم ذی الحجه) یکی از اعیاد بزرگ اسلامی در تاریخ اسلام، به ویژه تشیع به ثبت رسیده است. واژه "عید" از فعل عاد، یعود (عود) اشتقاق یافته است. معانى مختلفى براى آن ذکر کرده‏اند، از جمله: "خوى گرفته"، "رچه باز آید از اندوه و بیمارى و غم و اندیشه و..."، "روز فراهم آمدن قوم"، "ر روز که در آن... حادثه بزرگى باشد. [1] ابن منظور در لسان العرب گفته است: برخى بر آنند که اصل واژه عید از «عادة‏» است؛ زیرا آنان (قوم)، بر جمع آمدن در آن روز، عادت کرده‏اند.[2] واژه عید تنها یک بار در قرآن به کار رفته است: "قالَ عیسَى ابْنُ مَرْیَمَ اللَّهُمَّ رَبَّنا أَنْزِلْ عَلَیْنا مائِدَةً مِنَ السَّماءِ تَکُونُ لَنا عیداً لِأَوَّلِنا وَ آخِرِنا وَ آیَةً مِنْکَ وَ ارْزُقْنا وَ أَنْتَ خَیْرُ الرَّازِقین‏"؛ عیسى بن مریم عرض کرد: "خداوندا! پروردگارا! از آسمان مائده‏اى بر ما بفرست! تا براى اول و آخر ما، عیدى باشد، و نشانه‏اى از تو و به ما روزى ده! تو بهترین روزى دهندگانى. [3] در تفسیر نمونه ذیل این آیه آمده است: عید در لغت از ماده عود به معناى بازگشت است. لذا به روزهایى که مشکلات از قوم و جمعیتى بر طرف مى‏شود و بازگشت ‏به پیروزی ها و راحتى‏هاى نخستین مى‏ کند، عید گفته مى‏شود. در اعیاد اسلامى به مناسب این که در پرتو اطاعت‏ یک ماه مبارک رمضان و یا انجام فریضه بزرگ حج، صفا و پاکى فطرى نخستین به روح و جان باز مى‏گردد، و آلودگى‏ها که بر خلاف فطرت است، از میان مى‏ رود، عید گفته شده است. و از آن جا که روز نزول مائده، روز بازگشت‏ به پیروزى و پاکى و ایمان به خدا بوده است،‏ حضرت مسیح (ع) آن را عید نامیده است. همان طور که در روایات آمده است، نزول مائده در روز یکشنبه بود و شاید یکى از علل احترام روز یکشنبه در نظر مسیحیان نیز همین بوده باشد. در روایتى که از حضرت على (ع) نقل شده است: "و کل یوم لا یعصى الله فیه فهو یوم عید"؛ هر روز که در آن معصیت‏ خدا نشود روز عید است، نیز اشاره به همین موضوع است؛ زیرا روز ترک گناه، روز پیروزى و پاکى و بازگشت ‏به فطرت نخستین است. [4] از سوید بن غفله نقل شده است: در روز عید بر امیر المؤمنین على (ع) وارد شدم، دیدم که نزد او نان گندم و خطیفه [ خوراکى از آرد و شیر] و ملبنه [ غذا یا حلوایى که با شیر تهیه مى‏ شود.] است. پس به آن حضرت عرض کردم روز عید و خطیفه؟ آن حضرت فرمود: "انما هذا عید من غفرله"؛ این عید کسى است که آمرزیده شده است. [5] در روایات اسلامى براى اعیاد به ویژه اعیاد مذهبى؛ از جمله عید فطر، عید غدیر و... آداب و رسوم خاصى؛ نظیر پوشیدن لباس نو، اطعام، صله ارحام و... توصیه شده است که برای آگاهی بیشتر دراین باره به آدرس زیر مراجعه کنید. [6]بنابراین، روز عید غدیر از آن تاریخ تا به امروز به عنوان یکی از اعیاد بزرگ اسلامی تعیین شده و شیعیان به خصوص، این روز را گرامی می دارند و آدب آن را به جای می آورند و به همدیگر تبریک می گویند. گفتنی است که شیخین (ابوبکر و عمر) در روز غدیر در پیشاپیش صحابه جزو اولین کسانی بودند که منصب امامت را با گفتن: "بخ بخ یابن ابی طالب اصبحت و امسیت مولای و مولا کل مؤمن و مؤمنة"، [7] به امیرمؤمنان (ع) تبریک و تهنیت گفتند. در منابع روایی به برتری «عید غدیر» بر دیگر اعیاد اشاره شده که به عنوان نمونه، روایتی از امام جعفر صادق(ع) در این زمینه را ذکر می‌کنیم: 1. «روزه روز غدیر معادل روزه عمر دنیا است. اگر کسی به اندازه عمر دنیا زندگی کند و همه روزها را روزه بگیرد، نمی‌تواند به ثواب روزه روز عید غدیر دست پیدا کند. ثواب این روزه در نزد خدا معادل صد حج و صد عمره مقبول است. عید غدیر، بزرگ‌ترین عید خدا است. خدا هیچ پیامبری را مبعوث نکرده مگر این‌که این روز را عید دانسته و اهمیت آن‌را به مردم اعلام کرده است...». [8] پی نوشت : [1] لغت نامه دهخدا، واژه عید. [2] لسان العرب، ج 3، ص ۳۱۹. [3] مائده، ۱۱۴. [4] تفسیر نمونه، ج 5، ص 131 [5] بحار الانوار، ج ۴۰، ص 326 [6]  وسائل‏ الشیعة، ج 8، ص 440 [7] تاریخ بغداد، ج 8، ص 290 [8]. تهذیب الاحکام، ج 3، ص 143 مطالعه بیشتر در : https://www.ziaossalehin.ir/fa/taxonomy/term/7936/all