عموما تصور ما این است که گیر کارمون در چالش های پیش رو ، نداشتن بصیرت است. انگار اگر بصیرت داشته باشیم، دیگه مشکلی پیش رویمان نیست. حالا فرض کنیم که فلانی کوه بصیرت است. آیا این علم فی ذاته مشکلی را از خودش و به ویژه جامعه ی پیرامونش برطرف می کند؟ پاسخ خوش بینانه این است که نهایتا بتواند گلیم خود را از گرداب فتنه بیرون بکشد. تکلیف اجتماعی او چه می شود؟ چگونه بایست این علم را در اختیار دیگران بگذارد تا دست ایشان را در گذر از فتنه ها گرفته و اصطلاحا به اصلاح جامعه بپردازد؟ در این جا صفتی تعیین کننده ای نقش ایفا می کند بنام #شجاعت. بله شجاعت اگر در پی بصیرت نیاید، علم و بصیرت در وجودمان قرنطینه می شود، چون از تهمت و تحقیر و تمسخر و ترور و دیگر #هزینه_های روشنگری می ترسیم. از این روست که برترین اعمال را #گفتن کلمه ی حقی نزد سلطانی ستمگر دانسته اند. ده ها آیت الله و صدها استاد دانشگاه بودند و دیدند که کاپیتولاسیون چیست و چه خفتی بر ایرانیان تحمیل می کند. اما هیچکدام #شجاعت امام راحل را نداشتند. و امام بود که تبعید و شهادت فرزند و‌ ... را به جان خرید اما از انجام مسوولیت اجتماعی خود گامی پا پیش نکشید و دیدیم که خدا بر ترکیب بصیرت و شجاعت او چه برکتی مترتب ساخت. جهاد ، تقوا، اخلاص باعث #بصیرت می شوند که بی وجود #شجاعت عقیم خواهد ماند. در مثل بصیرت بمانند نماز است و شجاعت در حکم زکات. همین آتش به اختیار اگر در دل خود شجاعت عمل کردن به دانسته ها را نداشته باشد، بی معنا خواهد بود. #شجاعت #هزینه_ها @tarhe97