خب حالا میریم سراغ جریان بعدی که در دوران قبل و بعد از انقلاب فعال بود و اون هم جریان مارکسیسم بود که از زمانهای قدیم در ایران فعال بود و در زمان رضاشاه دیگه با فعالیتهای دکتر تقی ارانی کاملا رسمی شد و حزب تشکیل دادند. اینها ملغمه ای از عقاید مختلف بودند در زمینه های فلسفی و سیاسی و اقتصادی خط مشیها و اسامی مختلفی مثل بلشوویسم و کومونیسم و مارکسیسم و سوسیالیسم داشتند که بحث اینها خیلی مفصل و پیچیده است اما به قول یکی از اساتیدمون همه اینها در یک چیز خلاصه میشه و اونم اومانیسم هست . یعنی انسان محوری و خدازدایی. انسان محور همه چیزه و توی این دنیا تمام تلاش بر سر تعالی مادی انسانه. خدا این وسط هیچکاره است. دقیقا این حرف را نظام کاپیتالیسم یا همون سرمایه داری هم میزنه و هدف هردوی اینها یکی هست. اما به دو روش مختلف. یکی میگه کارگر و کشاورز ، محور اجتماعه و سیاستها را اون باید تعیین کنه و یکی میگه نه سرمایه دار ، محور اجتماعه و فرهنگ و سیاست و اقتصاد و .... را اون باید تعیین کنه و بقیه باید بردهء سرمایه دار باشن. اما در هردوی اینها خدا ، و قوانین الهی جایگاهی ندارن. القصه توی ایران یه سریها مبلّغ تفکر مارکسیستی بودند. حزب توده و چریکهای فدایی خلق از این دسته بودند.که اولی مشی سیاسی داشت و دومی مشی مسلحانه. حالا یه چیز جالب که میخوام خدمت شما بگم اینه که ما یه جریان التقاطی هم داشتیم که مسلمان بودند اما اصول مارکسیسم را هم قبول داشتند. به اینا میگفتن مارکسیسم اسلامی. اینها هم خودشون به چند حزب تقسیم میشدند که مجاهدین خلق از مهمترین اینها بودند. یه سری گروههای کوچیک هم داشتیم که همین تفکرات را داشتند. مثل حزب خلق مسلمان آذربایجان که میرحسین موسوی عضو همین حزب بود. اونهایی که کاملا مارکسیست بودند نتونستند قبل از انقلاب نظر حضرت امام را جلب کنند اما اون دستهء مارکسیست اسلامیها بعد از انقلاب توی خیلی از سازمانهای انقلابی نفوذ کردند و مخصوصا در زمان بنی صدر سوار کار شدند . حتی بعد از بنی صدر هم اینها با فشار و چانه زنی ، خودشون را بر نظام تحمیل کردند که یه نمونه اش بهزاد نبوی و میرحسین موسوی بودند. بهزاد نبوی رسما کومونیست بود و در خاطراتش میگه من به دست شهید رجایی توی زندان مسلمون شدم حجاریان ، ظریف، میرحسین موسوی و اغلب اصلاحطلبان امروزی رسما کومونیست یا لااقل مارکسیست اسلامی بودند

اون موقع به اینها میگفتند چپی. اصلا همه جای دنیا، وابستگان به نظام کومونیستی و مارکسیستی را میگفتند چپی. اینها اول انقلاب سوار برکار شدند و سیاستهای کومونیستی را اجرا کردند. اقتصاد کاملا دولتی ، ادغام بانکها ، سیاست انقباضی ، توزیع کوپن و سهمیه بندی از جمله سیاستهای این آقایون بود. جالبه که اینها بلافاصله بعد از فروپاشی شوروی ، که مرکز و مبدا کومونیسم و بلشوویسم بود تغییر عقیده دادند و طرفدار نظام سرمایه داری شدند. تمام این مشکلات امروزی ما سر همین مسئله است که اینها هیچوقت نخواستن قوانین اسلامی را اجرا کنند بلکه یه مدت قوانین کومونیستی را نصب العین خودشون قرار داده بودند و یه مدت هم قوانین کاپیتالیستی. حالا اینکه چی شد چپی های اون روز یه مرتبه طرفدار نظام سرمایه داری و کاپیتالیستی شدند برمیگرده به خستگی جامعه ایران اون روز از نظام اقتصاد دولتی و نیاز به یک اقتصاد باز. این تفکر التقاطی همیشه باعث گردش و تغییر هویت اینها میشد و منافق به همینها میگن. آدم منافق همیشه باید وصل به یه قدرت باشه. اینها تا وقتی شوروی ، ابرقدرت بود کومونیست بودند و وقتی شوروی از هم پاشید افتادن روی کپه کاپیتالیسم. و با کلاسهایی که دکتر سروش در دفتر مجله کیان به طور هفتگی براشون میگذاشت با مبانی سرمایه داری و البته لیبرالیسم آشنا شدند. حالا لیبرالیسم یعنی چه؟ خیلی خلاصه بخوام بگم یعنی آزادی فقط و فقط در محدودهء رای اکثریت. اصلا کلمه لیبریتی یعنی آزادی. یعنی ما فقط مقید به قوانین مجلس هستیم. هرچی مجلس تصویب کنه قانونه و باید اجرا بشه. میخواد موافق شرع باشه میخواد مخالف شرع. ما کاری با شرع نداریم. شرع هرچی میخوادبگه اگه مثلا مجلس تصویب کرد که ازدواج با همجنس اشکال نداره ، پس اشکال نداره. به این میگن لیبرالیسم. تمام مبارزات شیخ فضل الله با جریان لیبرال در زمان مشروطه سر همین مسئله بود. خلاصه که آقایون اصلاحطلب فعلی یه روزی جمیعا کومونیست بودند و به این مسئله افتخار میکردند و حالا با یه چرخش ۱۸۰ درجه شدند طرفدار لیبرالیسم و نظام سرمایه داری. خدا میدونه که اگه بعدا یه نظام دیگه حاکم برجهان بشه اینها چه چرخشی خواهند کرد. اما مطمئن باشید قطعا مسلمون نمیشن. و دوروز دیگه که چین یا روسیه ، از قدرتهای جهانی بشن دوباره میرن طرف اونا. اما ایران اگر ابرقدرت بشه طرف ایران نمیان و همچنان بر طبل تحقیر و سیاهنمایی ایران و ایرانی خواهند کوبید . چون ذات منافق همینه. حالا خلاصه به این دلیله که به اینها میگن چپی. چون قبلا طرفدار بلوک شرق یا همون مارکسیسم و کومونیسم بودند و لذا هنوز هم بهشون میگن چپی. در مقابل اینها اصول گراها هستند که بهشون میگن راستی. حالا چرا میگن راستی را بعد خدمت شما میگم.

خب تااینجا تقریبا تمام جریانهای مهم و تاثیر گذار در انقلاب را خدمت شما عرض کردم تااینکه رسیدیم به جریانهای چپ و راست. بنده نمیخوام هیچ تعصبی به خرج بدم و به قولی نه چپی هستم و نه راستی. اما یک نکته که باید خدمت شما عرض کنم اینه که جریان چپ که قبل از انقلاب و چندسال بعداز انقلاب تمایلات مارکسیستی داشت با فروپاشی شوروی ،چرخش ۱۸۰ درجه پیدا کرد و رفت روی کپهء لیبرالیسم و سرمایه داری. اگر جریان ملی گرایی از همان اول ، لیبرال بود و هنوز هم لیبرال است اما جریان چپ مذبذب است و خودش هم تکلیف خودش را نمیداند و این مصداق بارز نفاق است و به قول قرآن مُذَبْذَبِينَ بَيْنَ ذَٰلِكَ لَآ إِلَىٰ هَٰٓؤُلَآءِ وَلَآ إِلَىٰ هَٰٓؤُلَآءِ ۚ وَمَنْ يُضْلِلِ اللَّهُ فَلَنْ تَجِدَ لَهُ سَبِيلًا منافقان میان كفر و ایمان متحیّر و سرگردانند، نه [با تمام وجود] با مؤمنانند و نه با كافران. و هر كه را خدا [به كیفر اعمال زشتش‌] گمراه كند، هرگز برای او راهی [به سوی هدایت‌] نخواهی یافت. نساء - 143 اما جریان راست برهمان اصول اولیه خود پابرجاست و هنوز در حال دفاع از اصول و مبانی انقلابه و به همین دلیل ، اون جریان چپ اسمش عوض شد و شد اصلاحطلب. و جریان راست ، شد اصولگرا. حالا البته ما راست سنتی و راست اعتدالی هم داریم که اگه بخواهیم واردش بشیم بحثمون خیلی طولانی میشه. به نظر میرسه اولین اختلافاتی که بین راستی ها و چپیها افتاد در مورد تصویب قوانین اقتصادی مخصوصا قانون کار بود که در سالهای ۶۰ و ۶۱ بحث اون بالا گرفته بود همانطور که گفتم چپی ها معتقد به سیاست اقتصادی بسته و کاملا دولتی و کنترل شده و سهمیه بندی و کوپن بودند اما راستیها اعتقاد به سیاست باز اقتصادی و کاهش نقش دولت داشتند و این در حقیقت نظر اسلام هم هست. در زمینه قانون کار هم چپی ها خودشون را دلسوز کارگر و کشاورز نشون میدادند که بعدها کاملا برعکس شد. ما نمیخواهیم قضاوت کنیم که حق با راستیها بود یا چپی ها اما یه نکته میتونه برای همیشه راهگشای ما باشه و اونم اینه که چپیها یا همون اصلاحطلبان همیشه حامی سقوط نظام بودند ،با ولایت فقیه مشکل داشتند ، برای مذاکره با دشمن له له میزدند، تنها چیزی که براشون اهمیت نداره منافع ملیه و تنها چیزی که بهش فکر میکنند اشغال مراکز قدرته. همیشه از لفظ نظام استفاده میکنند و به جای اینکه اشتباهات را به افراد یا سیستمها ربط بدن به کل نظام تعمیم میدن. در اغتشاشات همیشه جلودار هستند و در انجام تکلیف ساکت و گوشه گیر. در حمایت از تروریستها سنگ تموم میگذارن و در تحلیل مسائل اساسی کشور ، بسیار ناتوان هستند. در مصائب و مشکلات کشور فقط بار خاطر هستند و نه یار شاطر. اهل غر زدن و تشویق به غر زدن و سیاه نمایی و استخفاف ایران و ایرانی هستند و از شکستهای ایران لذت میبرند و در عوض از موفقیتهای کشور عصبانی میشوند . به قول اسراییل ، اینها سرمایه ها و پیاده نظام اسراییل در ایران هستند و هیچوقت هم این ادعای اسراییل را منکر نشدند و به قول قرآن أَلَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ أُوتُوا نَصِيبًا مِنَ الْكِتَابِ يُؤْمِنُونَ بِالْجِبْتِ وَالطَّاغُوتِ وَيَقُولُونَ لِلَّذِينَ كَفَرُوا هَٰٓؤُلَآءِ أَهْدَىٰ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا سَبِيلًا آیا درباره كسانی كه بهره‌ای اندك از [دانش‌] كتابِ [تورات و انجیل‌] به آنان داده شده تأمل و اندیشه نكردی كه به هر معبودی غیر خدا، و هر طغیان گری ایمان می‌آورند؟! و درباره كسانی كه كافر شده‌اند، می‌گویند: آنان از كسانی كه ایمان [به قرآن و پیامبر] آورده‌اند راه یافته‌ترند. نساء - 51 همه معاندین را زیر چتر خودشون میگیرن و اعتقادی به حجیت قرآن و اینکه دین ، حلال مشکلات است ندارند. تئورسینهای اونا مثل سروش و ملکیان و طباطبایی و حجاریان ، همگی از سران فتنه ۸۸ بودند که رهبر انقلاب فرمودند من به فتنه ۸۸ خیلی حساسم و هرچیز را فراموش کنم از این نخواهم گذشت. خب بحث جریان شناسی را که خیلی خیلی خلاصه خدمت شما گفتم در همینجا تمام میکنم و انشالله که به دردتون خورده باشه

با سلام یکی از نقاط عطف تاریخ کشور ما حملهء مغول به ایران بوده که باعث تعییرات زیادی در کشورمون شد..از اونجاییکه مدتهاست تم کانالمون سیاسی شده بود خوبه که یه کم به تم تاریخی برگردیم و راجع به مغولها و اینکه حمله اونها چه تاثیری روی اوضاع سیاسی اجتماعی کشورمون داشته بپردازیم. در ابتدای بحث یه نگاهی به نقشه آسیای مرکزی میندازیم و بعد راجع به این منطقه صحبت میکنیم

وقتی که اعراب به ایران حمله کردند پادشاه ایران یزدگرد سوم بود. و در این زمان ۱۰ سال سن داشت. اتفاقا یزدگرد سوم یکی از پادشاهان لایق ساسانی بود ولی اوضاع دولت ساسانی بقدری آشفته بود و کشتن شاهزادگان به قدری قحط الرجال ایجاد کرده بود از دست یزدگرد بالیاقت هم کاری برنمی آمد. القصه فتح ایران بیشتر از فتح شام و مصر که قسمتی از بیزانس بودند طول کشید یعنی حدود ۱۸ سال. یعنی فتح ایران سخت تر از فتح شامات و مصر بود. اما به هرحال هردو کشور ایران و بیزانس یا همون روم شرقی هم اینقدر ضعیف شده بودند که اعراب به راحتی هردو کشور رافتح کردند. بعد از اون، ایران تحت تسلط خلفای اسلامی قرار گرفت و بعد از حکومت حضرت علی ع ، ایران رسما تحت تسلط شامیان اموی واقع شد. یک نظریه ای که من در این رابطه دارم و از نکاتیه که خیلی از مورخین به اون توجه نکردند اینه که شامیها که اون موقع قسمتی از دولت روم شرقی بودند نگاهشون نسبت به ایرانیها و عراقیها نگاه بیزانس به ساسانیان بود. یعنی وقتی معاویه بهشون میگفت بریم به جنگ عراقیها ، براشون مثل این بود که حاکم رومی بهشون بگه بریم جنگ با ساسانیان. اینه که معاویه از این امتیاز هم برخوردار بود و این دقیقا کاری بود که صدام با ارتش خودش کرد و ارتش عراق را شستشوی مغزی داده بود که بریم به جنگ زرتشتی های مجوس ایرانی. و خودش را سردار قادسیه نامید. علی ای حال بعد از تشکیل خلافت اموی، ایرانیها تحت تسلط خلفای اموی قرار گرفتند. امویها خیلی تمایلات ضد ایرانی داشتند و برای استانهای ایران استانداران وحشی و سفاک میفرستادند. آخرالامر هم ایرانیها انتقام خودشون را گرفتند و با حمایت از عباسیان ، امویان را برانداختند. اصلا عباسیان با سوء استفاده از دو مسئله اومدن و ایرانیها را با خودشون همراه کردند یکی دشمنی شدید بین ایرانیها و امویها. یکی هم عشق و علاقه زیاد ایرانیها به اهلبیت ع. برای همین ، عباسیها که از بنی هاشم بودند شعارشون الرضا من آل محمد بود . یعنی ما برای جلب رضایت اهلبیت قیام میکنیم. ایرانیا هم فریب همین شعار را خوردند و به عباسیها کمک کردن. القصه بعدش در سال ۱۳۲ ه. ق. امویها برافتادن و عباسیها اومدن سرکار. در اوایل رفتار عباسیها باایرانیها بد نبود و حتی مرکز خلافت در زمان مامون به خراسان منتقل شد. و در نهایت در همان زمان مامون یه حاکم ایرانی بنام طاهر بن حسین برای خراسان انتخاب شد که مستقل ولی تحت امر خلیفه عباسی حاکم باشه. این آقا دولت طاهریان را پایه گذاری کرد ولی این دولت و دولتهای بعدی در حقیقت یک امیرنشین بودند و خطبه بنام خلیفه عباسی بغداد میخوندند و سکه بنام اون میزدند. بعد از دولت طاهریان ، چندتا دولت ایرانی دیگه هم اومدند که البته همشون ترک بودند و همونطور که قبلا خدمتتون گفتم هرچی ترک توی دنیا داریم از همین شرق ایران که بهش میگفتند ترکستان بوجود اومده. از اون ترکستان بزرگ قدیم ، الان ترکمنستان باقی مونده. علی ایحال دولتهایی مثل سامانیان و غزنویان و غوریان و سلجوقیان و خوارزمشاهیان همه ترک بودند و کشورهای آسیای میانه که اون موقع جزئی از ایران بودند هم ملغمه ای از ترکی و فارسی و بعضا چینی بودند و ایران با چین و هندوستان هم مرز بود. خود مغولها هم ترکیب نژاد ترک و چینی بودند و بهشون میگفتند تاتار. البته مورخین قدیم اینها را یکی میدونستند. یعنی تاتار و مغول را یکی میدونستند اما مورخین جدید اعتقاددارن که تاتارها ترک تر بودند و مغولها چینی تر😄😳😄

باسلام و عرض ادب مدتی بود که به علت کثرت مشغله ، فرصت بارگذاری مطلب نبود. انشالله با ادامه بحث حمله مغول و تاثیرات اون در خدمت شما هستم

القصه یکی از دولتهایی که بعد از ضعیف شدن و انقراض سلاجقه روی کار اومد، دولت خوارزمشاهیان بود. شهر خوارزم الان در ازبکستان قرار دارد و در آن دوره جزئی از کشور اسلامی و تحت نظر سلجوقیان اداره میشد و البته همونطور که قبلا گفتم خود سلاجقه هم تحت لوای خلیفه عباسی بغداد بودند و خطبه بنام اون می خوندند. حاکمان شهر خوارزم که تحت امر سلجوقیان بودند، خودشون را خوارزمشاه مینامیدند و اولین اونا قطب الدین محمد بود که در سال ۴۹۰ به امر ابن تونتاق سلجوقی ، حاکم خوارزم شد. اینها در اواخر دولت سلجوقی برعلیه سلطان سنجر سلجوقی شوریدند و اعلام استقلال کردند. اولین اونها اتسز بود که در سال۵۳۰ بر سنجر شورید و اعلام استقلال کرد . بعد از اتسز پسرش ایل ارسلان اومد و نسبت به سنجر اعلام وفاداری کرد. بعدش سنجر مرد و از حاکمان خوارزم بعضی نسبت به سلجوقیان اعلام وفاداری میکردند و بعضی یاغی میشدند تااینکه بالاخره تکش خوارزمشاه شروع به کشورگشایی کرده و شهرهای ایران را یکی پس از دیگری به زیر بیرق خودش میآورد تااینکه بعد از چند پادشاه ، بالاخره ، پادشاهی ایران به سلطان محمد خوارزمشاه رسید که تقریبا برهمه ایران تسلط داشت. سال۶۰۰ ه. ق یکی از اشتباهات سلاطین آخر خوارزمشاهی درافتادن با خلیفه عباسی بود. در زمان محمد ، خلیفه عباسی بغداد، ناصر لدین الله بود که از خوارزمشاهیان خیلی میترسید. این بود که مرتب همسایه های شرقی ایران را تحریک به حمله به قلمرو سلطان محمد خوارزمشاه میکرد . از جمله سلاطین غور و اسماعیلیان قزوین و قهستان و قراختائیان را مرتب بر ضد سلطان محمد تحریک میکرد. سلطان محمد به راحتی از عهده همه این فتنه ها براومد. اما خبر نداشت که خلیفه بغداد به تشویق مغولان هم پرداخته. همونطور که قبلا گفتم مغولها در زمان تموچین یاهمون چنگیز خودمون، خیلی قوی شده بودند و قسمتهای زیادی از چین را تسخیر کرده بودند. چنگیز در اواخر عمرش با تشویق خلیفه عباسی ، تصمیم به حمله به ایران گرفت. اما ترس از قدرت خوارزمشاهیان مانع از حمله بود.چون سلطان محمد قدرت خودش را قبلا در سرکوب غوریان و قراختائیان نشون داده بود. اما چند عامل باعث شد سلطان محمد جلوی مغولها شکست بخوره. اولش خلیفه عباسی یه شخصی را به نام محمود یلواج را فرستاد پیش چنگیز برای تحریک و تشویق چنگیز به حمله. بعدش این محمود یلواج از خودش لیاقتها نشون داد و حتی مشاور چنگیز و حاکم چین شمالی شد. بعدش از طرف چنگیز اومد و یه سری هدایا برای سلطان محمد خوارزمشاه آورد و اعلام دوستی کرد. بعدش یه سری بازرگان مغول هوس عبور از قلمرو خوارزمشاهیان کردند. مال التجاره مال خود چنگیز بود و در همین حین خلیفه عباسی مادر سلطان را تحریک به کشتن این بازرگانان کرد. مادر سلطان که ترکان خاتون نام داشت این کار زشت و هولناک را انجام داد و به واقعه اُترار معروف شد. مادر سلطان محمد ، قبچاقی بود و یه آدم خودخواه و شهوت پرست و و خونخوار. با کشته شدن بازرگانان مغول ، بهانه به دست چنگیز افتاد و به ایران حمله کرد. سال ۶۱۵. یکی از اشتباهات سلطان محمد ، حمایت از کار زشت مادرش ، ترکان خاتون در قتل اون بازرگانها بود. یکی دیگه از کارهاش براندازی دولت قراختائیان بود که اینها حائل بین ایران و مغولستان بودند. بابراندازی اینها، ایران با مغولستان همسایه شد. در حالیکه قبلش ، اگه قرار بود مغولها به ایران حمله کنند مجبور به فتح قلمرو قراختائیان میشدند و اونها هم مقاومت میکردن و اینا. خلاصه یه کار زشت دیگه سلطان هم که باعث شد مردم ازش متنفر بشن قتل بدون توجیه عارف معروف و پرمرید ، شیخ مجدالدین شرف بن موید بغدادی بود.

باسلام القصه، اشتباهات مکرر سلطان محمد خوارزمشاه بعلاوه خیانت مشاوران و درباریان و فشار دربار عباسی ، بالاخره باعث حمله چنگیز به ایران شد. تهور و جسارت بیش از حد تصور ، در سربازان و فرمانده هان مغول و سخت کوشی و قساوت این لشگر جرار باعث شد لشکر سلطان محمد خوارزمشاه از اونا شکست بخوره و سلطان باآن همه شجاعت که داشت مرتبا از جلو مغولها فرار میکرد تا اینکه مغولان به نیشابور رسیده و طی زد و خوردهایی بالاخره نیشابور را فتح کردند. سقوط نیشابور در سال ۶۱۸ هجری قمری بود و مغولان با نیشابور کاری کردند که ضرب المثل شد و اقدامات دولت روحانی در تخریب مملکت و آثار ما تاخر که از خود بجا گذاشت و هنوز مملکت گرفتار آن است را به واقعه نیشابور تشبیه میکنند. نیشابوریان در جریان حمله مغول ، خیلی رشادت به خرج دادند و چندین بار مردانه جلوی اونا ایستادند و چون اونها را کافر میدونستند ، مروت بخرج داده و باهم عهد شهادت بستند ولی چون نیرو و پایداری مغولها زیاد بود و سلطان محمد هم هیچ کمکی به نیشابوریها نکرد بالاخره مغولها وارد شهر شدند و همه را قتل عام کردند و شهر را ویران کرده و در آن جو کاشتند. سلطان محمد به معنای واقعی کلمه فرار کرد و به ری و بعد اصفهان و همدان رفت . مغولان در تعقیب وی بودند تااینکه به مناطق صعب العبور مازندران پناهنده شد. مغولان که در پایداری و تعقیب و راهپیمایی و عبور از مناطق صعب العبور مهارت داشتند به سمت مازندران رفتند و سلطان محمد به جزیره ای در وسط دریای خزر به نام آبسکون فرار کرد و ۴ ماه در آنجا بود تااینکه از فرط غم و اندوه و بیماری وفات کرد

سلطان محمد که در شجاعت ، کم نظیر بود و قدرت و شوکت اون تا جایی رسیده بود که میخواست خلیفه عباسی را عوض کند و خلافت را به علویان بسپارد ، چنین عاقبتی پیدا کرد و دست آخر تنها و بی کس در جزیره آبسکون فوت کرد. من در مطالعه تاریخ خیلی به تقدیر اعتقاد دارم و معتقدم وقتی قلم تقدیر برای کسی حرکت کرد ، تغییر اون خیلی سخته . به قول عربها میگن جفّ القلم بما هو کائن الی یوم القیامه انشالله اگر عمری بود و خواستم تاریخ اسماعیلیان ایران و مخصوصا حسنک وزیر را برای شما بگم بازم به این تقدیر در تاریخ اشاره خواهم کرد. از نظر خود بنده ، حتی روی کار آمدن یه آدم بیلیاقتی مثل روحانی در شیعه خانه امام زمان هم تقدیری بود که ختم بخیر شد. چون حمله مغول که در مقابل مصیبت روحانی خیلی خفیف و کوچیک بود قتل و غارت زیادی به جا گذاشت اما مصیبت دولت روحانی که ضربات هولناکتری نسبت به مغول داشت ، قتل زیادی در پی نداشت و فقط منجر به غارت و ویرانی شد. القصه یه کار خوبی که سلطان محمد ، این دم آخری کرد این بود که از بین چندتا پسری که داشت اون با لیاقت تره را جانشین خودش کرد و به این ترتیب جلال الدین منکبرنی را به جای اوزلاغ شاه که مورد حمایت مادرش بود به سلطنت برگزید. این سلطان جلال الدین خیلی شجاع و متهور بود و جلوی مغولها خیلی رشادت بخرج داد که انشالله دفعه بعد خدمت شما میگم.

باسلام بارها گفته ام و بازهم تکرار میکنم که مهمترین هدف از مطالعه تاریخ ، عبرت گرفتن از حوادث و وقایع و یاد گرفتن برخورد با موارد مشابه در حال و آینده میباشد. در حمله مغول ، یک سری اشتباهات سلطان محمد بعلاوه یک سری تشویقها و تحریکهای خارجی ، باعث حمله مغول شد . بعد از اون هم اشتباهات مکرر سلطان محمد در دست کم گرفتن مغولها ، و فرار از جلوی آنها به جای بسیج نیروها باعث جری شدن مغولها شد . یه اشتباه راهبردی خلیفه عباسی ، الناصر لدین الله هم این بود که فکر میکرد مغولها فقط به براندازی خوارزمشاهیان بسنده میکنند . در حالیکه مدتی بعد از مرگ چنگیز و فروکش کردن جنگ ، دوباره مغولها به فرماندهی هلاکو حمله کردند و این بار تا بغداد و شامات هم رفتند و خلیفه عباسی که در اون دوره دیگه عوض شده بود و مستعصم بالله بود را کشتند و بساط خلافت عباسی را سرنگون کردند. حالا مطلبی که میخواستم بگم در مورد همین مسئله بود که یه سری آشوب و اغتشاش در کشور ما بوجود اومده. این آشوبها را چه کسی ایجاد کرده؟ من ۴ عامل برای این آشوبها خدمت شما میگم. یکی دشمن خارجی که با هزینه کرد خیلی خیلی زیاد و پول پاشی بین اراذل و اوباش شناسنامه دار ، آتش فتنه را روشن و تجزیه ایران و قتل عام ایرانیان را اراده کرده است. دیگری عده ای مزدور که با دشمن همراهی کرده و باالهام از دستورات اسراییل و پولهای عربستان مجری اوامر آنها شده و اجرای قتل عام ایرانیان را دستور کار خودشون قرار دادند. دیگری عده ای از عوامل وضع موجود که تفاله های دولت قبل هستند و هنوز روی صندلیهای خودشون به خیانت و جنایت ادامه میدهند و قسمت زیادی از این اغتشاشات به خاطر جنگ صندلی هاست. اینها برای حفظ پست و مقام و صندلیهای خودشون میلیارد میلیارد هزینه میکنند و قسمت اعظم هزینهء این اغتشاشات از جیب همینهاست. وقتی اون آقای مختلس مجتمع فولاد مثلا هزار میلیارد سهم بهش رسیده خب مسلم هست که از هزینه کردن ده میلیارد تومن اون برای حفظ موقعیت و ادامه دزدیهاش ابایی نداره. و تا بااینها به عنوان ریشهء اغتشاشات برخورد نشه ، مشکل حل نمیشه. مورد بعدی هم حزب الله نماها و انقلابی نماهایی هستند که در خیلی سازمانها از جمله مجلس مثلا انقلابی فراوان هستند و دین لقلقه زبانشون شده. اینها عامدا یا جاهلا جاده صاف کن دشمن و جنایتکاران هستند. صحبت از مماشات با جانیان و اصرار بر رفع فیلترینگ رسانه های اسراییلی به جای حمایت از رسانه های داخلی نامش فقط و فقط نفاق است و لاغیر. اگر جایی صحبت از مماشات میکنیم ، به معنای مماشات نیروهای نظامی نیست؛ چون در صورت بالا رفتن سطح امنیتی هیچگونه مماشات و مدارایی با آشوبگران نخواهد شد. منظور ما مماشات با بدنه‌ی رسانه دشمن است! چرا باید مسئول سابق این مملکت، سلبریتی این کشور و کسب و کاری که در این کشور دارد کسب درآمد می‌کند به راحتی بنزین روی آتش بشود و هیچ برخوردی با او صورت نگیرد؟ چرا باید شبکه های اجتماعی که قلب این آشوب ها هستند با حداکثر کیفیت و سرعت در دسترس باشند؟ سرعت دانلود و آپلود ما در تلگرام و اینستاگرام بیشتر از ایتا و بقیه است. چرا بصورت سفت و سخت فیلترینگ سنگین و دائمی روی این شبکه ها و فیلترشکن ها صورت نمی‌گیرد؟ سال ۹۸ فتنه زود خوابید چون دسترسی ها به شبکه های بیگانه و دشمن کاملا گرفته شد. عزیزی گفته بود چون می‌خواهیم مردم به نیت دشمن پی ببرند اینطور عمل می‌کنیم! طبق آموزه‌های ما نجات جان یک نفر برابر با نجات جان تمام دنیاست با این تفسیر غلط شما یعنی ما جان مردم را فدای مصلحت ها می‌کنیم؟ چرا وقتی به جنبه‌های مختلف یک موضوع واقف نیستیم ادای تحلیلگر هارو در میاریم! روز به روز افتراق و دوگانگی جامعه در حال افزایش است و این بخاطر ضعف بزرگ مسئولان در کنترل فضای مجازیست. مطلع عرض می‌کنم که بسیاری از آشوبگران دستگیر شده توسط قوه‌قضاییه به راحتی آزاد می‌شوند و کینه‌آنها نسبت به نیروهای امنیتی بیشتر شده و تبعات سنگین تری را برای نیروهای امنیتی و مردم بوجود خواهند آورد. حرف های دیگر بماند کوتاه گفتم و غیر محرمانه ...

باسلام خب امشب باز گردیم به داستان مغول. اما قبل از اون یه بار دیگه خدمت شما عرض میکنم که منظور بنده از مماشات نکردن ، اتخاذ راه درست برای خواباندن اغتشاش است. الان همینجور از نیروهای خودی دارن شهید میشن اما سران فتنه آزادانه در حال لجن پراکنی هستند. منظور از کنار گذاشتن مماشات ، این نیست که تفنگ را برداریم و هرکس اومد توی خیابون به رگبار ببندیم. اصلا این کار خودش باعث ایجاد جنگ داخلی میشه. راهکارهای خواباندن اغتشاش زیاده. ما در جنگ با دشمن ، به دم شیر رسیدیم و دیگه آخرای کاره. یکی از راهها اینه که دشمن را تهدید کنیم. تهدید اسراییل خیلی موثره. اگر ما تهدید کنیم که مثلا در صورت ادامهء اغتشاشات ، فلان کارخانه اسراییلی دود میشه میره هوا، یا آرامکو با خاک یکسان میشه ، یا مثلا اعلام کنید که از مردم عادی حیفا و تلاویو درخواست داریم تا پایان هفته ، شهر را تخلیه کنند ، یا مثلا اعلام کنیم اگر اغتشاشات تموم نشه به ازای هر هفته اغتشاش یک درصد غنی سازی را افزایش میدیم ، یا به ازای هرروز اغتشاش ، این نوع سلاح را به روسیه میفروشیم یا...... خلاصه هزارتا راه هست . بدون هزینه . بدون درگیری. اگر تهدید کنیم قسم میخورم که خود اسراییل و عربستان ، پول به اغتشاش گرها میدن که برن خونه بشینن. اون روزی که ترامپ تهدید کرد اگر ایران ، تلافی شهادت سردار سلیمانی را بکنه ۵۲ نقطه از ایران را میزنه، همین اسراییل نگذاشت. واقعا آمریکا قصد داشت ۵۲ نقطه از ایران را بزنه. به اطلاع عوامل داخلی هم رسونده بود و شخص روحانی با خوشحالی وصف ناشدنی ، توییت رمزآلود ۵۲ نقطه میزد. اما اونی که نگذاشت این اتفاق بیفته ، اسراییل بود. دم نتانیاهو گرم که به موقع خودش را خیس کرد و نگذاشت جنگ بشه. البته ما در صورت بروز جنگ ، آمادگی کامل داشتیم . اما حساب همه جا را کردیم و مطمئن شدیم اگه عین الاسد را بزنیم قطعا جنگ نمیشه. خب بعدش..... بعدش میاییم سراغ عوامل داخلی فتنه که در راس اونها اصلاحطلبهای اسراییلی مخصوصا خاتمی و روحانی و .... هستند. اینها در قرآن از کفار بدتر معرفی شدند. یعنی شخص روحانی و خاتمی از یک کافر حربی پست تر و رذل تره. کجای قران گفته؟ اونجا که میفرماید ان المنافقین فی الدرک الاسفل من النار یعنی پایین ترین درجه جهنم متعلق به منافقین هست. و کفار تازه یه درجه بالاتر از اونها هستند. وقتی اغتشاشات خوابید باید بیاییم سراغ این منافقین . البته ما هم سراغ اینها نیاییم ، خیلی زود شمشیر امام زمان گردن همه اونها را قطع خواهد کرد. یعنی اصلا فرق حکومت پیامبر و ائمه علیهم السلام و نظام ما بااون حکومت اسلامی که امام زمان عج تشکیل میده همینه. یعنی چی؟ یعنی پیامبر و ائمه اگر چه باطن افراد را هم میشناختند اما مامور به باطن نبودند. همینکه کسی شهادتین میگفت مسلمون بود . ولو از نوع منافق. مگر اینکه دست به شمشیر ببرد یا فتنه ایجاد کند. اما در حکومت امام زمان عج ، منافقین هیچ جایگاهی ندارند و اینجور نیست که بایه شهادتین گفتن و نماز خوندن بیان و پست و مقام بگیرن. هرکس جلوی پیشرفت امام را گرفت قطع رءوس. میخواد کافر باشه، میخواد مسلمان. دیگه وقت هدایتگری تموم شده. وقت عدالته. اینه که علما میگن امام زمان برای قتل و خونریزی نمیاد بلکه منظور اینه که هرکس در هر پستی جلو حکومت ایستاد حذف میشه. در حکومت امام ، فقط صالحین حضور دارند و اصلا نمیتونن منافق بازی در بیارن و مماشاتی در کار نیست. حتی به قول آقای مکارم ممکنه اهل کتاب هم در اون دوره به دین خودشون باقی بمونن ولی حکومت دست صالحین هست . ممکنه دزدی هم بشه ولی در مورد اون دزد حتما عدالت اجرا میشه. فتنه هم رخ میده ولی حتما فتنه شکست میخوره . چون دیگه دشمن داخلی نداریم که آتش بیار معرکه بشه. نظام ما هم مامور به باطن افراد نیست و باید بااینها مماشات کند . اما تا وقتی دست به سلاح نبرده و یا فتنه نکرده اند. خب حالا مثلا این آقایون ، چندبار دیگه باید فتنه کنند تا کلمهء نفاق بر اونها مصداق پیدا کنه؟ چندبار باید بااسراییل همنوا و همصدا بشن؟ چندبار باید به قرآن و اسلام توهین کنند؟ از چند قرآن سوزی و مسجد سوزی باید دفاع کنند؟ منظور من از عدم مماشات ، همینها هستند. وگرنه اونی که اومده کف خیابون و جو زده شده که با دوتا سیلی قبر تمام آبا و اجداد خودش را آباد میکنه. نکته بعدی تصفیه بدنه نظام از عوامل وضع موجوده که دیگه از بس راجع بهش حرف زدم حالم بد شده و دیگه صحبتی نمیکنم. انشالله از فرداشب بقیه داستان مغول را خدمت شما میگم

با سلام حالا برگردیم به داستان مغول. بعد از سلطان محمد خوارزمشاه ، جلال الدین منکبرنی جانشین اون شد. این آقا خیلی شجاعت داشت و چندبار جلوی مغولها مقاومت جانانه به خرج داد . یه بار هم در جنگ سند که بر سر تصرف کابلستان بود ، این جلال الدین حسابی مقاومت کرد و تقریبا همه یارانش کشته شدند و خودش از وسط لشکر مغول بااسب به سمت هندوستان فرار کرد و از رود سند گذشت و رفت هندوستان پیش طرفداران و هوادارانش در همین حین ، یه کاری برای چنگیز پیش اومد و به چین برگشت. کلا چنگیز سه سال در ایران بود و البته توی این مدت هم خودش در شمال شرق ساکن بود و سرداران لشگرش را برای فتوحات میفرستاد. چنگیز به چین برگشت و چهار سال بعد هم فوت کرد. سال ۶۲۴ ه ق. و سلطان جلال الدین منکبرنی یه نفس راحت کشید. و از هند برگشت و یه سری از سرزمینها را پس گرفت بعدش حملات مغول یه مدت متوقف شد و بین جانشینانش یه اختلاف جزئی رخ داد. بعدش حمله دوم مغولها در سال ۶۲۶ به فرماندهی جرماغون نویان شروع شد که زیر نظر اوگتای قاآن بود. این اوگتای قاآن پسر سوم چنگیز بود که فتوحات چنگیز در ایران به این آقا رسیده بود. اینجا بود که جلال الدین خیلی جلو مغولها مقاومت کرد ولی این دفعه فرق میکرد و نیروی مغولها بیشتر شده بود. جلال الدین دو سال جلو مغولها مقاومت کرد و عقب نشینی میکرد تا دیگه رسید به آخر ایران😄 مغولها تقریبا تمام ایران را گرفتند و جلال الدین منکبرنی به کردستان رسید و اونجا به دست کردها به قتل رسید. با مرگ جلال الدین ، حکومت خوارزمشاهی رسما به اتمام رسید و بعدش مغولها تا شما عراق هم پیش رفتند. و قصد تصرف بغداد را هم داشتند که موفق نشدند. لذا رفتند طرف گرجستان و ارمنستان و اونجاها را تصرف کردند. بعدش جرماغون نویان فوت کرد و قسمتهای مختلف ایران حدود بیست سال کشمکش و جنگ بین اقوام مختلف با مغولها بود تا اینکه مرحله سوم حملات مغولها شروع شد. توی این مرحله ، هلاکو ، نوهء چنگیز از طرف برادر بزرگترش یعنی منگوقاآن مسئول یکپارچه سازی ایران شد. لذا راه افتاد و تمام قبائل را سرجای خودشون نشوند و حکومت ایلخانی را در ایران پایه گذاری کرد که حدود۸۰ سال طول کشید. مهمترین حکومتهای محلی که هلاکو باهاشون جنگید ، اسماعیلیان بودند که در چند قلعه از جمله قلعه الموت و قلعه قهستان و رودبار ساکن بودند و در اون دوره امام شون شخصی بود بنام رکن الدین خورشاه. در فتح قلاع اسماعیلی ، خواجه نصیرالدین طوسی هم به هلاکو خیلی کمک کرد و هم به اسماعیلیان. یعنی واسطه شد که هلاکو اونها را قتل عام نکنه و اونها هم تسلیم بشن. بعدش هلاکو راه افتاد برای فتح بغداد و خلیفه عباسی در این بین دستگیر شد. علمای سنی مذهب بغداد که حیات خودشون را در بقاء خلیفه میدیدند ، هلاکو را ترسوندند که اگر خلیفه کشته بشه آسمون به زمین میاد و در کار افلاک اختلال پیش میاد و اصلا مگه میشه خلیفه را کشت و اینا. هلاکو هم باور کرده بود. خواجه نصیرالدین که شیعه بود به خلیفه گفت والا همه خلفای راشدین به جز ابوبکر را کشتند خبری هم نشد. تازه عمر و علی ع را در محراب عبادت کشتند. اما هلاکو بازم میترسید . خواجه نصیر الدین هم یه پیشنهاد داد مبنی بر اینکه خلیفه المستعصم بالله بیلیاقت و بی کفایت را لای نمد بپیچید و بمالیدش تا یواش یواش بمیره. بعد هروقت دیدید آسمون داره به زمین میاد و هوا تیره و تار شد نمالیدش😂😂 و اینجوری بود که بساط خلافت عباسی برچیده شد. یه شخص شیعه دیگه هم در برافتادن خلافت عباسی نقش داشت و اون هم ابن علقمی وزیر خلیفه بود. در حکومت عباسیان ما چندتا خلیفه شیعه و چندتا وزیر شیعه داشتیم که اینها هروقت روی کار اومدند خیلی خدمات فرهنگی و عمرانی انجام دادند. القصه هلاکو بعد از بغداد راه افتاد و تا مصر هم رفت و اون موقع دولت مملوکان در مصر حکومت میکرد که جانانه در مقابل مغولها مقاومت کردند و برای همیشه پیشرفت مغولها بلاک شد😳 هلاکو برگشت و مراغه را پایتخت خودش قرارداد و به فرمان برادرش قوبلای خان (که حاکم بزرگ امپراطوری مغول شده بود) خان بزرگ ایران شد و دولت ایلخانی را در سال ۶۵۵ ه ق. بنیان گذاشت که حدود ۸۰ سال تداوم داشت. هلاکو خیلی به خواجه نصیرالدین علاقه داشت و کلا به علما احترام میگذاشت و به پیشنهاد خواجه هزینه احداث رصدخانه مراغه را داد و رصدخانه احداث شد و سالها مرکز علمی ایران در علوم مختلف بود. در بین ایلخانان مغول ، بعضیهاشون روی مغولها را سفید کردند و خدمات علمی و عمرانی زیاد در ایران کردند از جمله الجایتو معروف به سلطان محمد خدابنده که مسلمان شد و حتی مدتی هم شیعه شد و یکی هم غازان خان که قبلا گفتیم چقدر خدمت کرد. بسیاری از حاکمان مغول مسلمان شدند . برخی هم در عین اینکه کافر بودند ولی وزرای مسلمان داشتند. تا اینجا ۳ تا حمله از مغولها را گفتیم بعضی مورخین یه حملهء چهارم را هم حساب کردند که توسط تیمور و در سال ۷۸۰ شروع

شد و انشالله به ذکر آن خواهیم پرداخت

باسلام تیمور لنگ از مردم ترک زبان و ترکیبی از ترکی و مغولی بود که داستان این ترک بودن را قبلا خدمت شما گفتیم. این آقا ادعا میکرد که از نسل چنگیزه. در حالیکه اصلا اینجور نبود ودر حقیقت با دختری از نوادگان چنگیز ازدواج کرد و داماد اونها شد و لقب گورکان گرفت و به تیمور گورکانی معروف شد که سلسله گورکانیان یا تیموریان را پایه گذاری کرد. این آقاتیمور اهل کش بود که الان در کوههای هندو کوش هست و این کوش همون کش هست که در شاهنامه هم ازش اسم برده شده. و رزم رستم با اشکبوس کشانی معروفه. تیمورخان خیلی متهور و بی باک و البته اهل فضل و دانش بود. قبل از اینکه اسم و رسمی پیدا بکنه در یکی از جنگها که به کمک حاکم سیستان رفته بود پاش آسیب دید و تا پایان عمر میلنگید و به تیمور لنگ معروف شد. بعدها اسم میللنگ هم از اون گرفته شد😂 القصه این آقا شروع به جذب مرید کرد و با توجه به تمول پدرش ، لشگر کوچکی فراهم کرد و عزم کشور گشایی. خلاصه که شروع کرد دولتهای کوچیک که بعد از حمله مغول تشکیل شده بود را یکی پس از دیگری شکست داد و ایران را به زیر چتر خودش گرفت. این کار از سال۷۷۳ شروع شد یعنی تقریبا ۱۰۰ سال بعد از حمله چنگیز. یکی از دولتهایی که سالها بود در خراسان تشکیل شده بود و به اصطلاح به شکل خودمختار خراسان را اداره میکرد ، دولت سربداران شیعی مذهب بود که در اون دوره سلطان علی موید فرمانروای اون بود. این آقا همون کسیه که خیلی به علما احترام میگذاشت و چون بعد از حمله مغول خیلی از علما به حله مهاجرت کرده بودند مجبور به دعوت از علمای جبل عامل شد و شهید اول ، محمدبن مکی قرار شد بیاد ایران و باهاشون همکاری کنه که نشد و شهیدش کردند و فقط تونست کتاب لمعه را بنویسه و به سربداران اهدا کنه. القصه این آقای علی موید به خاطر قدرت زیادی که تیمور به هم زده بود مجبور شد به لشکر تیمور بپیوندد و دولت سربداران به این شکل تمام شد. بعدش تیمور راه افتاد تموم شهرهای ایران را از دست سلاطین محلی از جمله جلایریان و آل مظفر گرفت. در حمله به شیراز یه ملاقاتی هم با حافظ داشت. میگن تیمور که البته مسلمان هم بود کل قرآن را حفظ بود و حتی میتونست از آخر به اول بخونه. یعنی یه آیه بخونه و بعد آیه قبلیش و .... ولی خوب سنی مذهب بود و حنفی مسلک. خیلی شیعه کشی کرد و البته احترام حافظ را نگه داشت . نوشتند که به حافظ گفت تو که قرآن را به چهارده روایت حفظی بلدی از آخرش به اولش بخونی؟ حافظ شیعه مذهب، که دیگه اون موقع پیر شده بود ، کلی تعجب کرد و گفت این دیگه کیه. یه روایتی هم هست که میگه اصلا این دوتا باهم ملاقات نداشتند و این داستان جعلیه میگن یه مسجد چوبی هم داشت که قطعاتش از هم جدا میشد و اون را با خودش همه جا میبرد و به هم وصل میکرد و توش نماز جماعت برگزار میکرد. بعدش یه مدت برگشت به مسقط الراس خودش و سمرقند را پایتخت خودش قرار داد. سمرقند در دوره تیمور خیلی خیلی آباد شد و تیمورخان خیلی از علما و معمارها و شعرا و.... را به سمرقند اورد و یه شهر نمونه تشکیل داد بعدش فیلش هوای هندوستان کرد و رفت هندوستان. فتوحات زیادی کرد و ثروت زیادی بدست آورد. بعدش حمله به عراق و شامات و عثمانی را آغاز کرد. اون موقع دولت عثمانی تازه تاسیس شده بود و زیاد قوی نبود. این جنگ بین بایزید اول و تیمور در محل آنقوره یا آنکارای امروزی و در سال804 هجری رخ داد و بایزید شکست خورد اما چونکه تیمور دیگه پیر و مریض شده بود زود به سمرقند برگشت و سال ۸۰۷ هجری قمری هم مرد. و بعدش دولت عثمانی خیلی زود بازسازی شد. الان قبر تیمور در ازبکستان هست. تیمور آدم دانشمند و باهوشی بود و خیلی به پیشرفت علم و هنر و معماری و شعر و شاعری و نقاشی کمک کرد. دوره حکومت تیمور را عصر ظهور هنر و ادبیات ایرانی می‌دونند. در دوره تیمور، نهضت هنری رونق فراوون گرفت و در دوره‌های بعد زیر نظر حکومت صفویه به پیشرفت بیشتری دست یافت. تیمور پادشاهی هنردوست بود و جانشینای او هم به تقلید از تیمور، از شعرا و ادیبان حمایت می‌کردند. تیمور از نقاشان، خطاط‌ها، صحافان و جلدسازان حمایت کرد و کار اونا در این دوره رونق گرفت. تیمور در لشگرکشی به شامات ملاقاتی هم با ابن خلدون داشت و دانشمندان اون خطه را نواخت. چندتا مورخ معروف دوره تیمور که اخبار جنگهای تیمور را نوشتند عبارتند از ابن عربشاه، نظام الدین شامی نویسنده ظفرنامه شامی و کلاویخو سفیر اسپانیا در دولت تیمور و خود ابن خلدون. مهمترین خدمت تیمور به ایران که روی مغولها را سفید کرد ، به جا گذاشتن یه سری جانشین خیلی با لیاقت برای بعد خودش بود که انشالله همراه با خدمات مغولها به ایران ، فرداشب خدمت شما میگم @tarikhbekhanim

خب حالا میرسیم به مسئله ای که پایان بخش صحبتهای ماست و اون هم در مورد خدمت و خیانت مغولهاست. اونچه که مسلمه ، حمله مغولها واقعا یه مصیبت عظمی بود و اینکه یه سری چادر نشین بیابانگرد وحشی بیان و تمدن عظیم و متمدن و ابرقدرت اسلامی را مورد تاخت و تاز قرار بدن این خیلی تاسف بار بود. مغولها واقعا وحشی بودند و از هیچ جنایتی فروگذار نکردند. اینها به قدری از شهرنشینی و تمدن ، تهی بودند که بعد از حمله به یه شهر و حتی بعد از تشکیل حکومتهای ایلخانی هم حاضر به سکونت در شهر و قصر نمیشدند و میرفتند در چادر میخوابیدند. چنگیز چندتا از شهرهای ایران را بقدری با خاک یکسان کرد که حتی ناهمواریهای شهر راهم از بین برد و مثلا در نیشابور دستور داد شهر را کاملا مسطح کنند و جو بکارند. این آقا حتی به حیوانات شهر هم رحم نمیکرد. در بحث فلسفه تاریخ که یه مبحث بسیااار شیرین و کاربردی هست، میاند و این مسئله را به تحلیل میزارن که مثلا ریشه های این درنده خویی چیه؟ چطور میشه یه آدم از یه فطرت پاک و خداپرست میرسه به جایی که چندین کله مناره میسازه و میشینه نگاهشون میکنه و غذا میخوره و تا خون نبینه ناهارش را شروع نمیکنه. تاسف بارتر از جنایات مغول ، جنایات تیمور بود که مسلمان و حافظ قرآن هم بود و ادعای دینداری داشت و کارهایی کرد که چنگیز نکرد. القصه اینها خیلی از ابنیه تاریخی را تخریب کردند. خیلی از کتابهای نفیس و قدیمی توسط اینها به آتش کشیده شد. الان مثلا از ۳۰ جلد کتاب تاریخ بیهقی فقط ۵ جلدش به دست ما رسیده . خیلی از کتابها هم کامل از بین رفتند و اسم یا قسمتهایی از اونها را در کتابهای دیگه میخونیم. مساجد و قرآنهای زیادی را آتش زدند و یه سری بیماریهای جدیدی را هم با خودشون به ایران آوردن که اگر توی اینترنت سرچ کنید متوجه میشید. کاهش شدید جمعیت و به دنبال اون کاهش تولیدات کشاورزی ، تخریب بسیاری از قنوات ، گسترش تصوف به علت پناه بردن مردم به این طریقت و .... از نتایج مصیبت بار دیگر بود. حالا ذکر فجایع اینها که البته هنوز هم در دنیا به وفور صورت میگیره ، مثنوی مطولی خواهدشد. علی ایحال همیشه میگن که در دل تهدیدها یه فرصتهایی هم هست که ما از اون به خدمات مغول یاد میکنیم. در یه نگاه کلی باید گفت تزلزل خلافت بزرگ اسلامی در اون دوره بر همه عیان شده بود . اندلس همان اوائل از خلافت عباسی جدا شد و تمدن شکوهمندی برای خودش تشکیل دادکه اوائل معروف به خلافت امویان اندلس بود و بعدشم دولت فاطمیان که شیعه اسماعیلی بودند و همشون اتفاقا شروع کردند به رقابت با عباسیان. بعدش کشورهای شمال افریقا وغرب آسیا و بعدشم دولت خوارزمشاهیان که شرق کشور بزرگ اسلامی بود. خلافت عباسی که همهء کشور بزرگ اسلامی را زیر چتر خودش گرفته بود روز به روز کوچکتر میشد و مسیحیان هم از طرف غرب جنگهای صلیبی را ادامه میدادند و هم از طرف شرق مغولها را تحریک به حملات مجدد میکردند. این بود که حملات چنگیز با مطالعه بود و با اطلاعاتی که خلیفه عباسی و سلمان یلواج بهش میدادند به این نتیجه رسید که اگر حمله کند حتما موفق میشود. برافتادن خلافت اسلامی از مهمترین نتایج مثبت حمله مغولان بود که باعث شد ایران برای همیشه مستقل شود و نهایتا منجر به تشکیل دولت صفویه و استقلال کامل کشور و بلندشدن دوباره نام ایران و تشکیل سلسله شاهنشاهی بود. توی همین دوران بلبشو و افول تمدن اسلامی بود که مغولها حمله کردند. حالا یه سری از افراد دلسوز اومدند و این دورهء تهدید را به فرصت تبدیل کردند و یه مزایایی هم کسب کردند. در وهله اول شروع کردند مغولها را مسلمونشون کردند. خیلی از اونا واقعا علاقمند به اسلام شدند و خدماتی انجام دادند و مساجد و مدارس و ابنیه زیادی ساختند.اما کماکان خودشون میرفتند بیرون شهر چادر میزدند و توی چادر میخوابیدند😄 جانشین هلاکو که برادرش به اسم تکودار بود مسلمان شد و اسم خودش را احمد گذاشت و بازرگانی با کشورهای مسلمان را گسترش داد. اولجایتو که در سال ۷۰۳ به حکومت رسید اسم خودش را سلطان محمد خدابنده گذاشت. این آقا خیلی متعصب بود یه مدت هم شیعه شد و بعد میگن دوباره سنی شد. احیای امنیت حجاج و بازگشایی راه مکه از خدمات احمد تکودار و محمد خدابنده بود. اینها در احیای حج خیلی نقش داشتند و حتی خیلی تلاش کردند که مکه را هم فتح کنند و جزیی از قلمرو خودشون بکنند. ولی موفق نشدند. بعدش دانشمندان ایرانی اومدند و به دم و دستگاه مغولها نفوذ کردند و وزیر و مشاور و قاضی و دیوانی و.... شدند و برای مغولها دم و دستگاه اداری تشکیل دادند. و خلاصه سوار بر کار شدند و همون رویه های حکمرانی قبل از حمله مغول را جاری کردند. بعدش شروع به تشویق حاکمان مغول به علم و دانش و عالم پروری و ساخت مدارس کردند. @tarikhbekhanim

القصه یکی از این دانشمندان ، خواجه نصیرالدین طوسی بود که علاوه بر مشاوره دادن به هلاکو در پایان دادن به خلافت عباسی و همچنین پایان دادن به مبارزات اسماعیلی و قرمطی در ایران ، با کمک هلاکو ، رصدخانه مراغه را ساخت که نقش زیادی در گسترش علوم مختلف علی الخصوص نجوم در اون دوره داشت. بعدیش دو برادر به نامهای عطاملک جوینی و شمس الدین محمد جوینی بودند که در حمایت از دانشمندان و شعرا و احداث کتابخانه و مراکز علمی سنگ تمام گذاشتند. نویسنده تاریخ جهانگشای جوینی همین آقاعطا است.اون داداشش هم که وزیر هلاکو شد و بعدشم وزیر احمدتکودار. اینها اهل جوین بودند که الان جزء خراسان رضوی است. بعدیش رشیدالدین فضل الله همدانی بود. این اقا پزشک بود و به دربار غازان خان راه یافت و وزیر اون شد. این آقا هم خیلی خدمت کرد و به همراه خود غازان که به عمران و آبادی علاقه داشت ، خرابیهای چنگیز را ترمیم کرد و مدارس زیادی از جمله رَبع رشیدی و شنب غازانی را در تبریز ساخت و وقف کرد که مراکز علمی بزرگی بودند. کتاب جامع التواریخ رشیدی از ایشونه. آخرین ایلخان مغول ، سلطان ابوسعید هست که مخصوصا در زمینه معماری و هنر و نقاشی و مینیاتور و کاشیکاری و چینی سازی خیلی خدمت کرد و سبکهای جدیدی از هنرهای چینی را وارد ایران کرد. خب حالا اگر بخواهیم خدمات جانشینان تیمور را بگیم خیلی بحث مفصل میشه که انشالله فرداشب خدمت شما میگم @tarikhbekhanim

باسلام بحث خودمون در ارتباط با خدمات تیموریان را ادامه میدیم. 👈خدمات خود تیمور در آبادسازی سمرقند و اطراف اون را خدمت شما عرض کردم. بعدش که تیمور مرد، بین فرزندان و نوه هاش برای جانشینی اختلاف افتاد تااینکه شاهرخ بر بقیه غلبه کرد. شاهرخ تیموری فرزند خود تیمور بود و یکی از چهره های درخشان و بسیار خوشنام تاریخ ایرانه. این آقاشاهرخ خیلی در علم و عالم پروری نقش داشت. نقاشی،شعر تاریخ نویسی ،موسیقی، خطاطی ، نگارگری و....خیلی توسعه یافت هرات را پایتخت خودش کرد و بشدت آبادش کرد . تقریبا تمام ایران را زیر سلطه خودش آورد. از جنگ و خونریزی بیزار بود و ۴۰ سال سلطنت کرد. بعدش خیلی شهرهای دیگه را هم آباد کرد و مخصوصا شهر مشهد در زمان او و تحت نظارت همسرش گوهرشاد خاتون خیلی توسعه یافت . این بانوی احتمالا شیعه ، بانی مسجد گوهرشاد هم هست. بعد از شاهرخ ، پسرش الغ بیگ جانشین پدرش شد که البته فقط ۳ سال سلطنت کرد و در سال ۸۵۳ مرد. این الغ بیک از بچگی عاشق علم بود و مخصوصا در ریاضیات و نجوم صاحب‌نظر بود. و کتابی هم در تقویم داره که زیج الغ بیک نام دارد. خدمات این آقا به علم نجوم به قدری زیاده که یکی از دهانه های کرهء ماه به نام دهانهء الغ بیک نام گذاری شده. الغ بیک یه پسر هم داشت بنام بایسنقر میرزا که خدمات علمی پدرش در مقابل خدمات این آقا ، یه شوخی بود. این آقا اصلا صاحب یه مکتب ادبی به نام مکتب هرات شد. یه شاهنامه هم به نام شاهنامه بایسنقری نوشت . القصه الغ بیک یه رصدخانه هم در سمرقند ساخت و چندین مدرسه علمیه در شهرهای مختلف. الغ بیک اینقدر مشغول علم و دانش بود که به امور کشورداری نمی‌رسید و نهایتا توسط پسرش بنام عبداللطیف کشته شد و خود عبداللطیف جانشین اون شد. عبداللطیف خان هم فقط یکسال سلطنت کرد و بعدش مرد و بعدش ابوسعید تیموری اومد. اوضاع دولت تیموری آشفته شده بود ولی این ابوسعید حدود ۲۰ سال با اقتدار نسبتا خوبی سلطنت کرد و در سال ۸۷۳ مرد. بعدش یه چندتا شون ، امرای محلی شدند و کم کم بساط دولت تیموری برچیده شد. یکی از این امرای محلی که نتیجهء تیمور میشد ، سلطان حسین بایقرا بود که این آقا هم خیلی خدمت کرد و ابنیه زیادی ساخت و حاکم هرات بود. بیشتر معروفیت سلطان حسین بایقرا به واسطه وزیر باوفایش، علیشیر نوایی بود که شاعر و عالم و مورخ بود و خیلی در آبادانی هرات و اطراف اون کوشید. دولت تیموری کم کم مضمحل شد و یه سری دولت‌های محلی سرکار اومدند از جمله آق قویونلو و قراقویونلوها و بعدش دیگه در سال ۹۰۷ شاه اسماعیل صفوی دولت صفویه را تشکیل داد. و دولت تیموری در هندوستان ادامه پیدا کرد که به اونا حاکمان مغول هندوستان یا بابریان میگن و از نسل بابر هستند. @tarikhbekhanim

اینم یک نمونه از اشعار خود سلطان حسین بایقرا به زبان ترکی جغتایی

باسلام 👈خب حالا که تااینجا اومدیم خوبه که وارد مبحث شیعه شده و چگونگی شیعه شدن ایرانیها را خدمت شما عرض کنم. این مبحث هم سیاسی و هم تاریخی است و در حقیقت ادامهء حکومت تیموری و روی کار اومدن دولت صفوی است. 👈خدمت شما عرض کردم که از نتایج حمله مغولها این بود که خلیفه گری که از اول غاصبانه و تحمیلی بود برافتاد و شاید اگر این افول خلافت جعلی در زمان امامان شیعه رخ میداد، خلافت اصلی و نصبی در اختیار امامان معصوم قرار می‌گرفت.🤲 البته زمینه این مسئله در دوره آل بویه هم بوجود آمد و آل بویه که شیعه اثنی عشری بودند به قدری قدرت پیدا کردند که بغداد را زیر لوای خودشون گرفتند و خلیفه عوض می‌کردند، اما علیرغم رابطه خیلی خوبی که به علمای اسلام از جمله شیخ مفید داشتند ، هوای نفس به اونها اجازه نداد که خلافت را در اختیار علمای شیعه بگذارن و به همون خلیفه عباسی مفلوک و توسری خور که زیردست خودشون شده بود بسنده کردند. القصه شیعه در ایران در همان دوره خلفای راشدین وارد شد و ایرانیها که معارف عمیق اسلام را از زبان نمایندگان اهل‌بیت می‌شنیدند، عاشق اهل‌بیت و طرفدار خلافت اونها شدند. در زمان حضرت علی ع هم استانداران که علی ع برای شهرهای ایران میفرستاد اغلب عادل و عارف و دانشمند بودند و معارف اهل‌بیت و شیعه را بین ایرانیها رواج دادند مثل سلمان فارسی که در زمان عمر و به توصیه علی ع به ایران آمد و یا خواجه ربیع که در زمان علی ع آمد و یا.... مهاجرت طایفه اشعریون کوفه که شیعه بودند و از ظلم حجاج بن یوسف ثقفی به قم مهاجرت کردند در شیعه شدن اهل قم و ری و خراسان خیلی تاثیر داشت. بعدها خیلی از امامزاده ها به ایران اومدن و شیعه را گسترش دادند. از جمله یحیی بن زید که نوه امام سجاد ع بود و ایشون در شیعه شدن اهل خراسان خیلی نقش داشت و بعد هم نوادگان امام حسن ع که در شمال ایران و به اصطلاح در طبرستان دولت علویان را تشکیل دادند.و بعدش هم از بین همین‌ها دولت آل بویه اومد که شیعه بودند. که خیلی خیلی به آبادانی کل ایران و عراق کمک کردند و راه و سد و بیمارستان و مسجد و مدرسه ساختند 👈مسئله مهمی که اینجا باید بگم اینه که به جز دولت آل بویه که تقریبا بر همهء ایران حکومت کردند ، بقیه دولت‌های شیعی ، محلی بودند و گسترش بر کل ایران نداشتند و دولت‌های بزرگ، بیشتر در اختیار سنی‌ها بود مثل غزنویان و سامانیان و غوریان و صفاریان و ..... پس تا زمان حمله مغول ، ما در ایران هم خیلی شیعه داشتیم و مخصوصا بعد از حضور امام رضا ع در ایران ، خیلی از امامزاده ها به ایران اومدند و منشا خدمات دینی و علمی زیادی شدند. اما حمله مغول باعث شد که مااز زیر یوغ حکومت سنی‌ها بیرون بیاییم و دولت‌های شیعی ملوک الطوایفی مثل سربداران و مرعشیان و دولت کارکیا و قراقویونلوها و....تشکیل شوند. بعدش هم صفویان اومدند که دیگه شیعه را در ایران رسمیت دادند. حالا اینکه چرا این کار را کردند و اصلا آیا خودشون شیعه بودند یا نه و چرا دولت را در اختیار علمای شیعه قرار ندادند (مثل آل بویه) بحثی هست که انشالله فرداشب خدمت شما میگم @tarikhbekhanim

باسلام داستان روی کار آمدن شاه اسماعیل که یکی از نوادگان شیخ صفی الدین اردبیلی هست ، و تاسیس دولت صفوی و اعلام مذهب شیعه به عنوان مذهب رسمی کشور ایران یکی از قسمت‌های بسیار جذاب تاریخ ایران است. اگر بخواهیم بحث را اصولی آغاز کنیم باید بگویم یکی از عوارض حمله مغول به ایران رشد صوفی‌گری و استقبال مردم از جریان صوفی‌گری است. افسردگی و ناامیدی ناشی از کشتار وحشیانه مغولها یکی از عواملی بود که باعث شد خیلی از مردم تقدیرگرا شوند و این تقدیرگرایی در منش صوفیانه بروز و ظهور داشت . صفی الدین اردبیلی متولد ۶۵۰ ه.ق . یک صوفی و شاگرد و مرید شیخ زاهد گیلانی بود . به همین دلیل و دلایل دیگر برخی مورخین معتقدند که صفی الدین ، سنی بوده است. چرا که شیخ زاهد سنی بوده. دوره زندگی شیخ صفی کاملا در دوره ایلخانی طی شد. و در این دوره آزادی مذهبی وجود داشت و فشار سنی ها از روی شیعه ها برداشته شده بود و نیازی به تقیه نبود و لذا برخی مورخین اعتقاد دارند که شیخ صفی ، سنی شافعی مذهب بود . اما بنده خودم این اعتقاد را قبول ندارم چرا که گذشته از ابطال سایر دلایل ، دال بر سنی بودن شیخ صفی ، اینکه یک عالم شیعه ، استاد سنی داشته باشد مسبوق به سابقه بوده و حتی تا همین اواخر که بنده باحوزه در ارتباط بودم هم خیلی از کتب حوزوی شیعه ها ، تألیف سنی ها بود. مثلاکتاب تهذیب المنطق تفتازانی سنی مذهب تا حدود ۲۰ سال پیش یکی از رفرنسهای معتبر حوزه بود و یا تألیفات سیوطی سنی مذهب که هنوز هم تدریس می‌شود. علی ایحال حتی اگر شیخ صفی ، سنی هم بوده باشد ، اخلاف او شیعه بودند و یااینکه مصلحت را در شیعه شدن و شیعه بودن دیدند. شیخ صفی خانقاه مشهوری در اردبیل ساخت و مریدان زیادی جمع کرد و شهرت بسیاری به هم زد و حکام ولایات و ایلخانان خیلی به او احترام می‌گذاشتند. بعد از وفات شیخ صفی الدین اردبیلی در سال ۷۳۵ ، پسرش صدرالدین موسی ، رئیس طریقت صفوی شد و بعد از او هم پسر صدرالدین بنام خواجه علی به ریاست طریقت رسید. این خواجه علی خیلی محبوب بود و خانقاه صفوی را گسترش داد و خدمات زیادی برای رفاه مردم به این خانقاه افزود و حتی تیمور هم به او علاقمند شد و در بازگشت از جنگ آنقوره و شکست دادن بایزید اول عثمانی، اسرای عثمانی را به این خواجه علی بخشید و اینها به خاطر اینکه از نظر ایرانیها ، رومی نامیده می‌شدند، طایفه روملو نام گرفتند. بسیاری از طوایف قزلباش که مرید صفویان بودند از شیعیان عثمانی بودند که به ایران مهاجرت کرده و مرید صفویان شده بودند. مثل طوایف روملو و اوستاجلو و افشار و قاجار و ذوالقدر و شاملو و تکّلو و دولّو القصه بعد از خواجه علی ، شیخ جنید ، رئیس شد. این آقا که دیگه حالا خیلی مرید پیدا کرده بود به فکر فعالیت‌های سیاسی افتاد و مریدان خود را در راه فتوحات بکار گرفت. و به قفقاز لشگرکشی کرد و در این راه با آق قویونلوهای سنی مذهب هم متحد شد و با قراقویونلوهای شیعه مذهب جنگید. یعنی اتحاد شیعه و سنی برای جنگ با یک طایفه شیعی در دیار بکر.😳 حتی شیخ جنید با خواهر اوزون حسن آق قویونلو که سنی مذهب هم بود ازدواج کرد. از این خانم که زن جنید شد، حیدر زاییده شد که جانشین جنید شد و با دختر خودِ اوزون حسن یعنی با دختر داییش ازدواج کرد. حالا جالبه که پدر این دختر ، اوزون حسن بود و مادرش یعنی همسر اوزون حسن ، تئودورا بود که دختر پادشاه ترابوزان میشد. این اوزون حسن که هی اسم می‌بریم در زمان خودش پادشاه آق قویونلوها بود و آدم شجاع و تنومند و بسیار قد بلندی بود و به اون حسن دراز یا اوزون حسن می‌گفتند که در جنوب عثمانی یعنی دیار بکر حکمرانی میکرد. القصه بعد از جنید ، حیدر جانشین اون شد و چند لشگرکشی به قفقاز داشت و در یکی از همین جنگها کشته شد . این حیدر سه پسر داشت که علی و ابراهیم و اسماعیل نام داشتند که به خاطر یه داستان طولانی به زندان افتادند. اون موقع ، اسماعیل فقط ۵ سالش بود. حالا طی یه داستان خیلی پیچیده ، اینها از زندان آزاد شدند بعد دوباره تحت تعقیب قرار گرفتند بعدش علی و ابراهیم کشته شدند و در نهایت اسماعیل در ۱۳ سالگی به ریاست صوفیان صفوی رسید. حالا از اینجا به بعد دیگه فتوحات اسماعیل آغاز شد که فرداشب خدمت شما میگم. @tarikhbekhanim

باسلام قبل از اینکه به ادامه بحث در مورد تاسیس دولت صفویه بپردازیم به چند سوال که دوستان پرسیدند جواب میدم. یکی در مورد دیار بکر که پرسیدند کجاست؟ همونطور که خدمت شما گفتم شهر آمِد یا دیار بکر الان در جنوب ترکیه کمی متمایل به شرق هست. قبل از اسلام ، آمِد نام داشت و بعدها یکی از مناطقی بود که خیلی بین ایران و روم شرقی دست به دست میشد. یه منطقه بسیار خوش آب و هوا و متصل به شمال عراق و شمال سوریه. اینجا بعد از اسلام ، فتح شد و دیار بکر نامیده شد و به خاطر نزدیکی به شهر معروف و بزرگ نصیبین گاهی بعضی مورخین به کل این منطقه نصیبین میگن که این نصیبین الان در مرز سوریه و ترکیه است. اگر خواستید تشریف ببرید دیار بکر ، اواخر اردیبهشت بسیار خوبه و بسیار سرسبز و نسبتا هم ارزان😄😄😄😄 در اون دوره ای که شیخ جنید ، لشکرکشیهای خودش را شروع کرد این منطقه به شکل ملوک الطوایفی در دست آق قویونلوها بود که سنی مذهب و البته ترک ایرانی بودند. روابط جنید بااینها خیلی خوب بود و حتی بااونها بر علیه قراقویونلوهای شیعه مذهب متحد شد. این قراقویونلوها همسایه شرقی آق قویونلوها بودند. سوال بعدی که بعضی دوستان پرسیدند اینه که این حوادث چقدر بعد از دوره ائمه بوده و آیا امامان شیعه در اون دوره بودندیانه؟ البته این سوال خیلی ابتدائیه و من یه روز یه شمای کلی از تاریخ ایران و جهان خدمت شما ارائه میدم. اما حالا اگر بخوام به شکل خیلی خلاصه عرض کنم باید خدمت شما بگم که بعد از شهادت امام حسین ع ، فعالیت سیاسی امامان تقریبا متوقف شد و منحصر به مبارزه منفی ، تربیت شاگرد ، استحکام مبانی شیعه ، حمایت از شیعیان اقصی نقاط جهان ، آماده کردن آنها برای شروع امامت امام زمان عج و غیبت کبری و نهایتا راه اندازی سیستم وکالت در جهان اسلام بود. کل کشور ایران هم جزئی از کشور بزرگ اسلامی شده بود که به چند ایالت تقسیم میشد و هر ایالت ، یک استاندار داشت که از طرف خلیفه تعیین میشد و خلیفه برای هر ایالت یه حاکم یااستاندار ، یک قاضی القضات و یک مسئول امور مالی میفرستاد که این سه نفر در هر ایالت مستقل از هم کار می‌کردند. در سال ۱۳۲ هجری هم خلافت اموی برافتاد و عباسیان جای اونها را گرفتند که از اولاد عباس بن عبدالمطلب ، عموی پیامبر بودند . اولین بار پس از شهادت امام رضا ع در سال ۲۳۰ ، مأمون که در حال بازگشت از خراسان به بغداد بود ، یکی از فرماندهان لشکر خود به نام طاهر بن حسین را حاکم مستقل خراسان کرد. یعنی این حاکم ، خراسان را مستقلا اداره میکرد و قاضی و خزانه دار هم خودش تعیین میکرد و در قبال خلیفه فقط دوتا کار باید میکرد ۱.خطبه به نام خلیفه می‌خواند و خود را زیر دست خلیفه اعلام میکرد ۲.سهمی از مالیات خراسان را به دربار خلیفه در بغداد میفرستاد. بعضی از آنها سکه هم بنام خلیفه می‌زدند و بعضی به نام خودشان. پس اولین سلسله مستقل که در ایران تشکیل شد طاهریان بودند و اولین آنها طاهر بن حسین معروف به طاهر ذوالیمینین بود. اینها شاه نبودند چون کامل مستقل نبودند و زیر نظر خلیفه کار می‌کردند و به اونها امیر می‌گفتند بماند که بعضی شون به تاسی از دوران قبل اسلام خودشون را شاه می‌نامیدند مثل خوارزمشاهیان. القصه از اینجا به بعد دیگه هی امیران و سلسله های مختلف آمدند و رفتند . مثل طاهریان صفاریان سامانیان غزنویان علویانِ طبرستان آل بویه سلجوقیان و خوارزمشاهیان. بعضی از اونها محلی و منطقه ای بودند و بعضی شون مثل سلجوقیان و آل بویه کل ایران و حتی عراق فعلی و شام و بخشی از روم شرقی را هم در اختیار گرفتند. تولد حضرت صاحب الامر عج در سال ۲۵۵ در زمان معتمد ، خلیفه عباسی بود که اون زمان خراسان ، داشت از دست طاهریان خارج میشد و به دست صفاریان می‌افتاد.البته صفاریان خیلی گسترش پیدا کردند و تا غرب ایران اومدند. شروع غیبت کبرای امام زمان عج هم در سال ۳۲۹ بود. در این زمان ایران در دست چند تا سلسله بود که مهمترین اونا سامانیان بودند ولی هنوز هم آثاری از طاهریان و صفاریان بود و چندتا دولت جدید هم مثل علویان طبرستان بوجود اومده بودند. بعدش غزنویان ، غوریان ، سلجوقیان و خوارزمشاهیان سرکار اومدند که گفتیم در دوره خوارزمشاهیان بود که مغولها در سال ۶۱۵ حمله کردند و قس علیهذا. این هم در جواب دوستمون که می‌گفتند آیا امامان ما در این دوره ها بوده اند یانه؟ @tarikhbekhanim

باسلام خب حالا اگر بخواهیم راجع به چگونگی روی کار اومدن صفویه صحبت کنیم باید خدمت شما عرض کنم که لطف الهی و تلاش صوفیانی که اعتقاد چندانی هم به شیعه گری و اعتلای مذهب شیعه نداشتند در نهایت باعث تشکیل یک دولت شیعی شد. صوفی‌های اردبیلی شدیدا مرام تقدیرگرایی و صوفی‌گری داشتند و شخص شاه اسماعیل خودش را مرشد کامل می‌دانست و برای خودش یک شخصیت نیمه الهی قائل بود. پیروزی در اغلب جنگها ، واقعا این ذهنیت را برای او ایجاد کرده بود که شکست ناپذیری او یک علت الهی دارد و به مرشد بودن او بازمی‌گردد. بطوریکه شکست چالدران که بعدا خواهیم گفت ضربه روحی مهلکی برای او بود و کار او را همچون دوره گردان بی سروپا، به میخواره گی کشاند. مورخین در تعجب هستند که مرید شیخ جعفر شبستری ، چگونه میگساری میکرده و چه اعتقادی دراین رابطه داشته است. اما او سعی داشت، افسردگی ناشی از جنگ چالدران که ناشی از غرور و خامی او بود را با نوشیدن می ، از بین ببرد. نگاه شاه اسماعیل جوان به جنگ چالدران ، صوفیگرایانه و مبتنی بر تقدیر بود بطوریکه در پایان یکی از نامه های خود به سلطان سلیم عثمانی نوشت : باآل علی هرکه درافتاد ورافتاد. و دراین جنگ اینقدر به پیروزی خود مطمئن بود که پیشنهاد حملهء پیش دستانه به لشکر سراپا مجهز و مسلح به توپ عثمانی، از سوی برخی نظامیان باتجربه را نشنیده گرفت و معتقد بود تفاوتی نمیکند ، چه ما حمله کنیم چه آنها و چه ما توپ داشته باشیم و چه نداشته باشیم در هرحال پیروزیم. همان طور که عرض کردم در شیعه بودن شخص صفی الدین هم تردید هست و علاوه براین در سیادت آنها که خود را از اعقاب امام موسی کاظم ع می‌دانستند هم تردید هست. اما اینکه خدا به دل اونها انداخت و شیعه را مذهب رسمی کشور اعلام کردند به دلایل زیادی بود که خدمت شما خواهم گفت. مریدان شاه اسماعیل که درراه او جانبازی می‌کردند و او را مرشد خود میدونستند ، قزلباش نامیده می‌شدند و عرض کردم که طوایف مختلفی بودند و بسیاری از آنها از طوایف شیعه عثمانی بودند که در ادوار گذشته به ایران مهاجرت کرده یا رانده شده بودند مثل طایفه روملو و شاملو و دولّو و قاجار و .... اینها کلاه‌های قرمز هشت پر که علامت تشیع هست بر سرمیگذاشتند و اصلا قزلباش به معنی سرخ سر است. اینکه پیوند تشیع و تصوف در بین قزلباشان از چه زمانی آغاز شد من چیزی نیافتم . اما به نظر می‌رسد از زمان جنید ، قزلباشان صوفی ، شیعه را با صوفی‌گری آمیختند و تقدیرگرایی از آن دوره وارد نظام آنها شد. ارتباط شاه اسماعیل با علمای شیعه زیاد نبود و این به دوعلت بود یکی غرور شاه که خود را نیمه خدا می‌پنداشت دیگری کمبود عالم شیعی در ایران. زیرا بعد از حمله مغول بسیاری از علما ، چه شیعه و چه سنی و بسیاری از شعرا و دانشمندان ، یا کشته شدند و یا مهاجرت کرده و به حله و عتبات و بحرین و حتی شام پناه آوردند. این بود که بعدها که طهماسب برسرکار آمد مجبور به دعوت از علمای جبل عامل برای مهاجرت به ایران شد که این مسئله خیلی خیلی اوضاع ایران را عوض کرد و بالاخره در پیوند بین تشیع و تصوف ، تشیع بر تصوف غلبه کرد. شاه اسماعیل انسان عجیبی بود و شجاعت وی مخصوصا در همین جنگ چالدران واقعا ستودنی بود. برخی مورخین اتهاماتی همچون سخت گیری بر سنی ها و اقلیت‌های مذهبی و دستور قتل عام اهل تسنن را به او نسبت داده اند. اگرچه این مسئله قابل انکار نیست اما قطعا به میزانی که ذکر شده و شایسته لفظ قتل عام باشد اصلا نبوده و در حقیقت باید گفت از آنجا که اغلب جنگهای اسماعیل با سنی ها بوده و شکست خورده اند و به قتل رسیده اند این نسبت قتل عام را به او داده اند وگرنه دوستی اسماعیل جوان با بابرِ جوانِ سنی مذهب که از نسل تیمور و حاکم افغانستان و بعدها فرمانروای کل هندوستان شد زبانزد خاص و عام بوده است. بطوریکه بابر ، اسماعیل را منجی خودش می‌دانست و به او بسیار احترام می‌گذاشت. اینکه چرا اسماعیل که تقید مذهبی زیادی هم نداشته، مذهب تشیع را مذهب رسمی کشور اعلام کرد بحثی است که فرداشب خدمت شما خواهم گفت. @tarikhbekhanim

القصه درسال ۹۰۷ شاه اسماعیل صفوی که قیام خود را از لاهیجان شروع کرده بود ، تاجگذاری کرد . پس از آن به اردبیل و تبریز لشگرکشی کرد و سپس شروع به قلع و قمع رقبا در کرمان و فارس و خوزستان و کم کم در تمام ایران کرد. در این بین هم قزلباشان که مریدان پدر اسماعیل بودند و هم شیعیان لاهیجان که مرید صفویه بودند به کمک اسماعیل آمدند. اسماعیل شخصا شجاعت ذاتی داشت و در جنگها به خوبی می‌جنگید و این مسئله در تقویت روحیه صوفیان و مریدان تاثیر داشت. اسماعیل از جمله افرادی است که شمشیر و قلم را توامان صاحب بود چرا که در آن دوره که کودک بود و تازه از زندان فرار کرده و راهی لاهیجان شدند، در لاهیجان تحت تربیت شمس الدین لاهیجی ، شعر و ادبیات و اصول مذهب شیعه را به خوبی یادگرفت و خودش به فارسی و ترکی شعر میگفت و تخلص خطائی را برای خودش برگزیده بود. علاوه براین فنون رزم و جنگاوری را نزد سران قزلباش فراگرفت و بعدها فرمانده برجسته ای شد. در تبریز ، شیعه را به عنوان مذهب رسمی کشور اعلام کرد و در آن روزگار هنوز ۱۵ ساله بود. شهادت ثالثه (اشهد ان علیا ولی الله) و لفظ حی علی خیرالعمل را به اذان افزود و در این راه آنقدر سماجت به خرج داد تا تبریزی‌ها تسلیم شده و اعلام تشیع نمودند. نقل شده که شاه اسماعیل در این رابطه در تبریز قتل عام به راه انداخت اما بعید نیست که این داستان‌سرایی ها ساخته و پرداخته عثمانی ها باشد. خدمت بزرگ اسماعیل به ایران ، احیای امپراطوری ایران قبل از اسلام و لفظ شاه بود . در دوره ای که خلافت عباسی برافتاد و هرج و مرج و نظام ملوک الطوایفی بر کشور بزرگ اسلامی حاکم شده بود ، سرزمین ایران بین دو منطقه سنی نشین متعصب گیر افتاده بود . یکی ازبکستان در شرق و دیگری عثمانی در غرب. ازبکهای خونخوار داعیه خلافت نداشتند اما عثمانی‌ها با تشکیل خلافت عثمانی ، انتظار داشتند که ایران نیز مانند گذشته جزئی از کشور بزرگ اسلامی شود و تحت خلافت عثمانی قرار گیرد. براین اساس پس از عدم نتیجه گیری از نامه نگاریهای متعدد ، بالاخره ، ازبکها به تحریک بایزید دوم عثمانی به خراسان حمله کردند. شاه اسماعیل به جنگ آنها رفت و شکست سختی بر آنها تحمیل نمود و سر شیبک خان ازبک را جدا کرد و پوست آن را پر از کاه کرده و برای سلطان عثمانی فرستاد. این به معنای اعلام جنگ به دولت عثمانی بود اما عمر بایزید به جنگ وصال نداد و سلطنت به پسرش، سلطان سلیم اول رسید. سلطان سلیم ابتدا در دولت عثمانی ، شیعیان را تکفیر و چهارهزار نفر از آنها را قتل عام کرد. بعد هم بدون اعلام قبلی و خیلی محرمانه به همراه ۲۰۰ هزار لشکر جرار مجهز به تلوار و توپ به سمت مرزهای ایران به راه افتاد و جنگ چالدران را رقم زد. شاه اسماعیل که در مناطق مرکزی ایران بود ، وقتی از ورود عثمانی ها به ایران باخبرشد که آنها تا نزدیک تبریز آمده بودند لذا به تعجیل و با تلاش فراوان لشکری کوچک و اغلب عشایر، جمع آوری کرد . اما نه سلاح خوب داشتند و نه توپ. خلاصه جنگ در منطقه چالدران راه افتاد. لشکر ایران علیرغم شجاعت زیاد و تعداد بسیار کم ۵۰ هزار نفری ، به دلایلی که قبلا خدمت شما گفتم شکست خورد و تبریز اشغال شد. شاه اسماعیل متواری شد و گفتیم که افسردگی ناشی از این شکست او را مبتلا به میخوارگی کرد. اگرچه برخی مورخین طلب می و شاهد را ذاتی شاه اسماعیل می‌دانند که از نوجوانی مبتلا به آن بود. ترکان عثمانی باآن لشکر جرار ینی چری یکسال در تبریز بودند تا اینکه به دلیل مشکلات علیق و آذوقه بعلاوه حمله اروپاییان به غرب عثمانی بالاخره تصمیم به ترک تبریز گرفتند. @tarikhbekhanim

باسلام جنگ چالدران در ۳۰ سالگیِ شاه اسماعیل رخ داد و پس از آن ، اقتدار و نفوذ کلام شاه اسماعیل خیلی کم شد. سلطان سلیم اول پس از پیروزی دستور داد شهدای جنگ چالدران را دفن کردند و اکنون مزار آنها در دشت چالدران یکی از زیارتگاههای ایران است. برخی از مورخین اعتقاد به حضور زنان شیعه ایرانی در این جنگ دارند که با لباس مردانه در جنگ شرکت کرده و به شهادت رسیده و سلطان سلیم برای دفن آنها احترام زیادی قائل شد. برخی طوایف علی الخصوص کردها ، بعد از جنگ که اقتدار صفویان لگدمال شده بود به دولت عثمانی پیوستند و شاه اسماعیل پس از آن ، دیگر فرماندهی هیچ جنگی را شخصا عهده دار نشد. بعد از خروج عثمانی‌ها از تبریز ، شاه اسماعیل وارد تبریز شد و به ترمیم خرابی‌ها اهتمام کرد و مراسم عزاداری به پا نمود. شهر را سیاه‌پوش کرد و پرچمهای القصاص در نقاط مختلف شهر نصب نمود. پس از آن به تحریک اروپاییان برای حمله به عثمانی پرداخت و سفرایی از مجارستان و پروس پذیرفت و با آنها برای حمله به عثمانی برنامه ریزی کرد اما عمرش وصال نداد و در سال ۹۳۰ یعنی ده سال پس از جنگ چالدران فوت کرد. در این هنگام ۳۸ سال از عمر شاه می‌گذشت و ۲۳ سال پادشاهی کرده بود. شاه اسماعیل به رسوم و آیین‌های مذهبی و ملی بسیار علاقه داشت و به ایجاد آبادانی و بناهای یاد بود اشتیاق نشان می‌داد. مهم‌ترین آثاری که از وی به یادگار مانده، اینهاست: بازار دور میدان قدیم اصفهان، مدرسه هارونیه  و بقعه امامزاده هارون در اصفهان این دو بنا تماماً باقی مانده است؛ بناهای یاد بود در اوجان فارس و شیراز و سرانجام آبادانی‌ها و ساختمانهای متعددی که در خوی و تبریز بنیاد کرد. پایتخت وی ،ابتدا اردبیل و بعدا تبریز شد و در عمران و آبادی تبریز خیلی کوشید. خانقاه صفویان در اردبیل و بقعهء شیخ صفی را آباد کرد و خودش را نیز در همین محل دفن کردند. این محل جزو آثار ثبت شده یونسکو و شامل معماری نفیسی است. از شاه اسماعیل چهار فرزند پسر باقی ماند که بزرگترین آنها به نام طهماسب ، جانشین وی شد. دوره سلطنت طهماسب در حقیقت دورهء تثبیت دولت صفویه بود که در مورد آن صحبت خواهیم کرد. @tarikhbekhanim