دلخور از همگان می‌نشست و به ماه خیره می‌شد؛ می‌دانست که او نگاه‌های تنها را خیلی خوب می‌شناسد... _ ماهِ ۲۹ مرداد ۱۴۰۳

آزمون واقعى شخصيت اين است: كه چگونه با كسی كه هيچ سودى براى شما ندارد رفتار می‌کنید.

امشب تو نگاهش غمو به وضوح دیدم! اگه غم یه نگاه بود٫ نگاه اون میشد! انگار داشتن از قلبش خنجر میزدن! و با هرنگاهی که میکرد٫ اون خنجرو منم حس میکردم. دردش انقدر عمیق بود که فقط داشت میخندید! میخندید٫ ولی نه از اون خنده های قشنگ همیشگیش! اون میخندید٫ ولی تلخی جمله هاش از صدتا گریه کردن هم بدتر بود... یه جا شکسته بود! شاید هم هرروز داشت زیر بار غم و غصه میشکست! ولی برای اینکه پیش ادم ها نقش ادمای قوی رو بازی کنه همیشه سرد و کم حرف بود! از اون پسر همیشه شاد تبدیل شده بود به یه مرد بدمست! تقصیر خودش هم نبود... تقصیر زندگی بود! زندگی ازش یه ادم غمگین ساخته بود! غمگین ترش٫ اون لایق این همه درد و غم نبود! هیچکس نیست...! پناه

و سرانجام از ما تکه‌هایی به نامِ دلتنگی ماند...

📼