افکار درهم پیچیده مغزم به دور گلویم آویخته شده اند،راه نفس کشیدن را سد کرده و دیگر توانی برای ادامه دادن برایم باقی نگذاشته اند.
فکرها پشت سرهم دیگر صف کشیده و هرکدام دردی برای زجر کشیدن همراه دارند،راه در روهایی در مغزم وجود دارد که در آخر به بن بستی بیش نمیرسد،زیباست؟زیبایی افکارم هم درد دارد،دردی که سر آخر مرا مجبور به خوردن مغز میکند در انتهای تاریکی ها.