«خانه ی پراکندگی ها» شمعون شاخه ی عود را گذاشت توی عود سوز برنجی و طولی نکشید که دود اسطوخودوس توی فضا پیچید. _هنوز برای نظر دادن خیلی زوده،این همه ابهام رو نمی بینید؟باید صبر کنید تا این گرد و غبار فروکش کنه تا بتونید به یک تحلیل دقیق برسید !آقای مایکل شما خیلی عجله دارید!من سال هاست در مورد ایران مطالعه می کنم و صراحتا میگم هنوز ایران رو نمی شناسم!برای من شبیه یه معماست! زیر نور ضعیف ِچراغ آویز، چشم های دیوید از پشت عینک می درخشد مثل چشم های عمر شریف توی فیلم دکتر ژیواگو،درشت و مرموز و مطمئن!! _چه ابهامی دکتر دیوید؟بنظرم حوادث هیچوقت به اندازه ی امروز روشن نبوده.حس می کنم اینجا درباره ی فهمیدن حقیقت ،یک مقاومت عمدی وجود داره!اینکه ما چقدر در منطقه قدرتمندیم و ایران دچار فروپاشی و اضمحلال داخلیه! دیوید مناشری ابروی راستش را با اختلاف زیاد می اندازد بالا و صحبتم را قطع می کند: _عجله نکنید آقای مایکل روبین،شما برای نظر دادن در این باره خیلی عجول هستید. ایران چیزی نیست که شما در رسانه ها می بینید!آن فضای سیاه و سفید !!!ایران آمیزه ای از رنگ ها و اندیشه هاست ...چیزی شبیه یک معمّا... بنظر می رسه شما هم دچار خطای سایر سران شدید و درباره ی ایران یک مسئله ی اساسی رو نادیده گرفتید!اینکه اونها یک امپراطوری و فرهنگ قوی دارند با احزاب و نژادهای مختلف ،من گاهی اوقات حس می کنم هر چه درباره ی ایران بیشتر مطالعه می کنم وهرجا که بیشتر وارد جزییات می شم کمتر می فهمم! سیگاری روشن می کنم و نگاهی به اشیاء اطرافم می اندازم،موزه ی میراث فرهنگی وارداتی یهودی های مهاجر! میراثی که هیچ تعلقی به این خاک ندارد و هر صهیونیستی که آمده اینجا ،باخودش آورده ! اسم موزه با اشیاء داخلش کاملا تناسب دارد!خانه ی پراکندگی ها.....دیوید توی دود سیگارم سرفه می کند،سیگار را توی زیر سیگاری فشار می دهم . _من به شما حق میدم ، شما سال ها درباره ی ایران مطالعه کردید. اما من با اطمینان می گم ،رژیم ایران نمی تونه ارتباط ایرانیان خارج رو با داخل کاملا قطع کنه و اتحادیه ی اروپا هم در حال وضع تحریم های جدیدی علیه ایرانه.با بولد شدن حجاب اجباری و تحریک زنان و دختران ایرانی و تحقق اختلاف نظر بین سران رژیم و قیام های مردمی ،اونها دچار جنگ های داخلی میشن وحضور جوان ها توی خیابان های ایران درست مثل یه کاتالیزور برای سرعت دادن به فروپاشی عمل می کنه. دیوید دستش را زیر چانه اش زده و با حالتی خسته و خواب آلود حرف های مرا گوش می کند ،هر بار می خواهد صحبت کند ناخودآگاه ابروی راستش می رود بالا! _البته خائن ها و نفوذی های دوتابعیتی در همه جا برای سقوط دولت ها نقش کاتالیزور رو ایفا می کنند ایران هم ازین ماجرا مستثنی نیست! اما ،من معتقدم اطلاعات شما خیلی واقعی نیست آقای مایکل ، تحلیل های شما چیزی شبیه نوشته های ژورنالیستی ایندیپندنت و اینترنشنالِ!شما خوب می دونید که اونها وظیفه ای جز طرح اخبار غیر واقعی ندارند البته برای گیج کردن مخاطب ایرانی نه برای دکتر مایکل روبین!بنابرین از شما توقع دارم در محیط دانشگاه تل آویو علمی صحبت کنید!مستند از نظر ما اخبار شبکه های داخلی ایرانِ.و متاسفانه باید بگم گزارش عوامل ما در ایران خلاف یافته های شمارو نشون میده! دیوید جمله ی آخر را می گوید و ظرف نقره ی روی میز را هدایت می کند سمت من! _آقای روبین از این باقلوای ایرانی بخورید ،حتم دارم طعمش برای شما هم بی نظیره!ایرانی ها در همه ی ابعاد پیچیده اند وشک نکنید، نژادهای پیچیده مشکلات هر قدر پیچیده را به سادگی حل می کنند.ژنرال تهرانی مقدم رو بیاد میارید؟او نماد نژاد پیچیده ی ایرانیه که یاد گرفته بود چالش های مارو به فرصت تبدیل کنه! ما فکر می کنیم رژیم ایران افرادی مثل اون کم نداره! با خنده می گویم: _دکتر دیوید شما جوری صحبت می کنید که شنونده فکر می کنه یه ایرانی متعصبید! _نه برعکس !من یک صهیونیست معتقدم ،اما جامعه ی مذهبی ایران پر هزینه ترین و پیچیده ترین دشمن ما در طول تاریخ یهوده!به اشیای این موزه نگاه کنید!رژیم مذهبی ایران از زمانی که حکومت رو از آخرین سلسله ی پادشاهی گرفت تا امروز اجازه نداد شیئی از ایران خارج بشه،در حالی که آخرین ملکه ی ایران به شکل رسمی و قانونی میراث فرهنگی ایران رو خارج می کرد و به دولت ما در اسراییل می فروخت! امروز رژیم ایران می خواد مستقل باشه!نفوذ اون ها رو در خاور میانه نمی بینید؟در یمن ،در فلسطین ،در عراق و لبنان و بحرین .اونها در خیلی از کشورهای جهان فعالند!حتی در اطراف مرزهای اسراییل!!!!گرافیست های ایرانی ها روی دیوار های مرزی ما شعار می نویسند و این یعنی اونها مرزهاشون رو تا دیوارهای اسراییل گسترش دادن، می بینید آقای مایکل!!! ما هرجا تلاش کردیم جلوی اونها رو بگیریم از راه دیگه ای وارد شدند. باید اعتراف کنم که ما چوب کوته بینی خودمونرو خوردیم!ما رژیم مذهبی ایران را خیلی دستِ کم

گرفتیم!تصور ما از ایران چیزی شبیه نظام های سوسیالیستی یا کمونیستی بود اما رژیم مذهبی ایران شبیه هیچ مدل حکومتی نیست!!!اون ها مدت هاست قبل از اینکه ما نقشه هامون رو عملی کنیم نقطه ی شروع حرکت ما رو پیش بینی می کنند و همه ی برنامه های ما رو دور می زنن. ساده لوحانه ست که ما فکر کنیم ایران برای مبارزه با ما ابراز وجود کرده!!!اون ها برای جهانی شدن و تمدن سازی بوجود اومدن ،شما بارها نقشه ی ایران رو دیدید؟کشور ما یک دوم تهران هم نیست!اونها این همه تلاش نمی کنند که ما رو شکست بدن!نابودی ما برای ایران کاری نداره!! ایرانی ها به چیزی ورای نابودی ما فکر می کنن،به شکوه گذشته ی خودشون!به اینکه اسلام رو تبدیل به پیشرفته ترین ایدئولوژی دنیا کنن!! _شما دارید منو می ترسونید دکتر مناشری! _من شمارو نمی ترسونم ،ایرانی ها خیلی پیچیده و سختند شاید ترس شما بیشتر از این هم بشود اگر بفهمید ما اینجا حتی به نیروهای خودمون هم اطمینان نداریم،ایرانی ها در دل تلاویو هم عامل نفوذی دارند!!!! بین افسرهای ارتش و بین شهروندان اسراییل.... و بعد با خنده رو می کند به شمعون و می گوید: آقای روبین بعید نیست که حتی شمعون هم جاسوس ایران باشد. شمعون که تمام این مدت ساکت ایستاده با این حرف دکتر مناشری می خندد!!! _ حرف های امروز شما فقط باعث بهت من شد! _این مهمه که بدونید با کی مبارزه می کنید!اونها حتی نسبت به تحریم های اقتصادی رویکرد ایدئولوژیک دارند!دنیا به اونها اجازه ی خرید تولیدات خودش رو نداد اما اونها دست به تولید زدند!!! و مهم تر اینکه مطابق پیش بینی اونهاچیزی کمتر از دو دهه از عمر ما باقی مونده ! دیوید مناشری این را می گوید و مونیتور موزه را روشن می کند ،چهره ی رهبر ایران در صفحه ی مونیتور پدیدار می شود ،دیوید کمی فیلم را عقب و جلو می کند و از جایی فیلم را پلی می کند .صدای رهبر ایران توی خانه ی پراکندگی ها می پیچد!!!! «بعد از اتمام این مذاکراتِ هسته‌ای، شنیدم صهیونیست‌ها گفتند فعلاً با این مذاکراتی که شد، تا ۲۵ سال از دغدغه‌ی ایران آسوده‌ایم؛ بعد از ۲۵ سال فکرش را میکنیم. بنده در جواب عرض میکنم اوّلاً شما ۲۵ سال آینده را نخواهید دید. ان‌شاءالله تا ۲۵ سال دیگر، به توفیق الهی و به فضل الهی چیزی به نام رژیم صهیونیستی در منطقه وجود نخواهد داشت؛ ثانیاً در همین مدّت هم روحیّه‌ی اسلامیِ مبارز و حماسی و جهادی، یک لحظه صهیونیست‌ها را راحت نخواهد گذاشت؛ این را بدانند» دیوید فیلم را استپ می کند و برای لحظاتی سکوتی مرگبار بر موزه حاکم می‌شود! _آقای روبین اونها تصمیم دارند پرچم قدرت خودشون رو از اورشلیم بلند کنند!اینجا دیر یا زود به تصرف سربازان اونها در میاد!.... به ظرف نقره ی باقلوای ایرانی نگاه می کنم و یکی را بر می دارم و توی دهانم میگذارم! شمعون با لبخندی مرموز نگاهم می کند ! تا شیرینی و طعم پیچیده ی باقلوا می رود زیر زبانم صدای آژیر خطر سراسر تلاویو را پر می کند... باید به پناهگاه برویم ! جایی که به زودی به تصرف آنها در خواهد آمد. 🖋️طیبه فرید /آذر ۱۴۰۱ (روایتی با اقتباس از سخنرانی های دکتر دیوید مناشری مدیر مرکز مطالعات ایران در دانشگاه تلاویو و مصاحبه ی دکتر مایکل روبین پژوهشگر آمریکایی) دلنوشته های طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid https://instagram.com/baghchekman?utm_medium=copy_link

با اینکه خسته می شوم و گاه کم حواس اشکم همیشه هست.... حبیبم تو را سپاس..... دلنوشته های طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid

«اهالی قاب ها»

«اهالی قاب ها» صدای رگبار که بلند شد اهالی حیاط حرم با نگرانی آمدند بیرون و لبه ی قابهایشان نشستند،معلق و سبک.یکی گفت :چی شده ؟ آن یکی که می توانست بالاتر برود و داشت همه چیز را میدید گفت :خدای من!چه خبررررره!!!! مرضیه خانم که دو سه سال پیش به ساکنین حیاط ملحق شده بود ،با چادر سفید گلدار توی چارچوب قابش ظاهر شد ،از همانجا داشت می دید که شهدا از سمت بالاسرضریح اوج گرفتند .دالان سبز آبی بزرگی از سمت آسمان حرم باز شده بود.فرشته ها صف کشیده بودند. مرضیه خانم رفت سمت شهدا،داخلشان زن و بچه هم بود !از اندام روح تازه واردها نور می آمد بیرون !جای گلوله کلاش بود..... مرضیه اوج گرفت و رفت توی حرم ،چشمش افتاد به جایی که همیشه می نشست ،روزهایی که بعد از شیمی درمانی اش می آمد و بدون اینکه از درد گلایه ای بکند دلش را گره می زد به مشبک های ضریح.. حالا شاه چراغ آمده بود جلو مسجد بالاسر و با دست های خودش نشان نورانی می گذاشت روی پیشانی تازه وارد های شهید.بالاتر از دالان سبز آبی، میهمانی بود .مرضیه خانم با چادر گل گلی می خواست اوج بگیرد سمت دالان و با شهدا بروداما فرشته ی دربان با چوب پر جلویش را گرفت ! _اینجا مقام شهداست!برگردید... جاذبه ای غریب اما ،مرضیه را به سمت دالان می کشید! با حسرتی که توی چشم های گردش بود داشت به جمع شهدا نگاه می کرد که داشتند با شاهچراغ بالا می رفتند . به فرشته ها که داشتند آماده می شدند که درهای دالان را ببندند . فرشته ای آمد و درِ گوش فرشته ی دربان چیزی گفت و به چادر مرضیه اشاره کرد، فرشته دربان چوب پر را از جلوی مرضیه برداشت ، نیروی جاذبه مرضیه را به داخل دالان کشید . او با همان چادر گل گلی توی دالان اوج گرفت!داشت می رفت سمت مقام شهدا. اهالی حیاط حرم رفته بودند توی قاب های خودشان . فقط پنجره ی قاب خاکی مرضیه باز بود ،گل های چادرش ریخته بود آن حوالی... 🖋️طیبه فرید /آذرماه ۱۴۰۱ دلنوشته های طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid https://instagram.com/baghchekman?utm_medium=copy_link

دست عشق از دامن دل دور باد! می‌توان آیا به دل دستور داد؟ می‌توان آیا به دریا حکم کرد که دلت را یادی از ساحل مباد؟ موج را آیا توان فرمود: ایست! باد را فرمود: باید ایستاد؟ آنکه دستور زبان عشق را بی گزاره در نهاد ما نهاد خوب می‌دانست تیغ تیز را در کف مستی نمی بایست داد (عاشقانه ای از دکتر قیصر امین پور) دلنوشته های طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid https://instagram.com/baghchekman?utm_medium=copy_link

«با اقتباس از بهشت» آنروزها روی زمین زندگی می کردیم،بچه تر که بودیم! ساعت ها پشت پنجره ی رو به باغچه نشستن ،معنای شگرفی داشت ،عین نبات توی چای دارچینی.... حالا اما اهل خانه ای هستیم بین زمین و آسمان درست در طبقه ی سوم !!اینجا به آسمان نزدیک است ،به ابرها!به قطره های باران وقتی روی بال فرشته ها می آید پایین! وقتی پشت پنجره می ایستیم، موازی با کوهای بلند روبروییم....!با این همه اما محصوریم!بین آنچه که هستیم و آنچه که باید باشیم!!بین برج و ویلا!!!! زندگی روی هوا با زندگی روی زمین خیلی فرق دارد. ندارد؟ شاید خدا توی بهشت یک خانه به ما بدهد شبیه خانه های ویلایی دهه ی شصت ،از همان آجر قرمز ها!از آنها که توی حیاطش درخت خرمالو و پرتقال دارد!و می شود ساعت ها پشت پنجره ی مشرف به حیاطش نشست و بی حرکت غرق در آرامش راز آلود باغچه شد!از آن ها که تا پنجره اش را باز می کنی بوی گل‌های پیچ امین روی دیوارهای کوتاهش همه جا را پر می کند!و گربه هایش یکجور متفاوتی با آدم ها مأنوسند.... بی شک زیبایی های دهه ی شصت باید با اقتباس از فضای بهشت باشد!و برای همین ما همیشه حس می کنیم یکبار این صحنه های آشنا را درک کرده ایم و گویا ریشه در خون ما دارد!وگرنه آن همه حس غریب و آن همزیستی بی ریای صادقانه از کجا آمده بود توی خانه ها و کوچه ها و باغچه های آن دهه‌ی غریب!!!!!! دلم برای دهه ی خودمان تنگ شده... برای بوی کوچه! برای بوی دیوارهای آجری باران خورده. برای یک دل سیر زندگی کردن وسط آنروزها..... طیبه فرید ،آذرماه ۱۴۰۱ دلنوشته های طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid https://instagram.com/baghchekman?utm_medium

«همسایه» به قلم طیبه فرید

« همسایه» مرد جوان رفت پایین توی قاب. !توی گرمای تابستان ظل آفتاب! تا گره را باز کرد، شیون زن ها بلند شد. پارچه را کنار زد،کبود و بی فروغ بود ، صورتش را گذاشت روی خاک وشانه ی چپش را گرفت و شروع کرد به تکان دادن .... اِسْمَعْ اِفْهَمْ یا محمد فرزند حسین هَلْ انْتَ عَلَی الْعَهْدِ الَّذِی فَارَقْتَنا عَلَیهِ مِنْ شَهَادَةِ انْ لٰا إِلٰهَ إِلَّا الله وَحْدَهُ لَا شَریکَ لَهُ .... گریه ی زن ها بلند تر شد. با حسرت به پیشانی بلند او نگاه کرد . _زهی سعادت پیرمرد!همسایه ی شاهچراغ شدی! دور تا دور قبر را خادم ها با کت های سرمه ای بلند و چوب پر احاطه کرده بودند و چهره ی او را برای آخرین لحظات نگاه می کردند.لحد را گذاشتند. پیرمرد خادم با حسرتی عمیق ،فقط یک لحظه از دلش، صادقانه گذشته بود! _چی می شد اگه بین این قابای خاکی یه جایی برای من باز بشه! من اگه بمیرم برم می گردونن لنگرود و توی قبرستون خاکم می کنن. بعد هم چوب پر را گذاشته بود روی پهنای خیس صورتش! صدای رگبار چند دقیقه ای قطع شده بود،خادم ها جمع شده بودند توی حرم ،بدن شهدا را می بردند می گذاشتند پایین ایوان آینه ی شاه چراغ. یکی از خادم ها چوب پر را از جلو صورتش کنار زد ،چشم هایش خیس اشک بود،یکی با صدای لرزان گفت: آخیی...حاج حسنعلیه پور عیسان و زد زیر گریه. دو روز بعد با سلام و صلوات رفت خانه ی نو! پایین سقاخانه !یک جای خوب بین قاب ها! جوان رفت پایین ،زیر نور خورشید پاییز،نمِ خاک بخار می شد و از قبر می زد بیرون. تا گره کفن را باز کرد، شیون زن ها بلند شد.پارچه را کنار زد،پرِ نور بود، صورتش را گذاشت روی خاک وشانه ی چپش را گرفت و شروع کرد به تکان دادن .... اِسْمَعْ اِفْهَمْ یا حسنعلی فرزند ...... هَلْ انْتَ عَلَی الْعَهْدِ الَّذِی فَارَقْتَنا عَلَیهِ مِنْ شَهَادَةِ انْ لٰا إِلٰهَ إِلَّا الله وَحْدَهُ لَا شَریکَ لَهُ .... گریه ی زن ها بلند تر شد. آدم ها با حسرت به پیشانی بلندش نگاه می کردند.... یکی از دلش گذشت: زهی سعادت پیرمرد با شهادت رفتی و همسایه ی شاه چراغ شدی!!!! توی قبر نفس عمیقی کشید و لبخندی آمد روی لبش! با خودش گفت:الهی شکر که نمردم آقاجون! اگر مرده بودم برم می گردوندن لنگرودو توی قبرستون خاکم می کردند..... طیبه فرید ،آذرماه ۱۴۰۱ دلنوشته های طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid https://instagram.com/baghchekman?utm_medium=copy_link

ای نفس صبحدم گر نهی آنجا قدم خسته دلم را بجو، در شکن موی دوست جان بفشانم زشوق، در ره بادصبا گر برساند به ما، صبح دمی بوی دوست “امیرخسرو دهلوی” دلنوشته های طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid https://instagram.com/baghchekman?utm_medium=copy_link

«عمارت صحرایی»

«عمارت صحرایی» تلگراف می زنم و زمان می گیرم برای یک گعده ی علمی ! هرچند وی از صاحب منصبان و‌چهره های ماندگار بلاد فارس است اما خویشتن را نمی گیرد و کلاس حوالتمان نمی کند.با ساده ترین لغات می گوید: اگر خواستید بیایید،عیب و علتی ندارد! طبقه ی فوقانی عمارت ما محل استقرار حاکمیت ماست.خواستید بگویید بقیه دوستان هم بیایند. با یکی از اهالی قلم از نسوان که از قضا با استادِ قلم آشنایی قدیمی دارد می رویم .ساعت سه و نیم می رسیم به درِ عمارت صحرایی ،بنای جمع و جوریست .به پیکار آیفون می رویم و طولی نمی کشد که در عمارت باز می شود!استاد سخن شناس صاحب قلم قدم رنجه نـُموده وخویش با پای پیاده تا درِ سرا آمده اند.مرکب سفید و راهوار استاد در حیاط پارک است و ایشان با ردای چارخانه ی تکراری که پیشتر در گعده های اهل قلم خانه ی ادبیات انقلاب بر تن کرده بودو با گیوه ی صورتی مارا هدایت می کنند به سرای سلطانی در طبقه ی فوقانی.چادر های گلدار روی نرده های طبقه ی پایین عمارت، حاکی از اینست که متعلقات و مخدرات در حین خروج از اندرونی به بیرونی حجاب شرعی به سر می کنند! این نیز از برکات عمارات چند طبقه ی روبرو و مشرف به ارگ استاد است که کاربری عنصر حیاط و بیرونی را پیچیده و دلنچسب نموده است! بالاخره پس از طی مسافتی می رسیم به امارت دیوانی ،که از هر طرف درختان ادبش سر به هم آورده و کتاب بر شاخه هایش ابراز وجود می کند! استاد ساعت ها در این مقام جلوس نموده و تفکر کرده و قلم زده و متون را زیر و رو کرده و نگاشته! دور تا دور امارت دیوانی کتاب است وکتاب...آن هم کتاب هایی یکی از یکی قطورتر... در میان بوستان سر سبز عمارت نام آشنای کتیبه ی ژنرال و لوحه ی قطور متولد قصرالدشت نظرم را جلب می کند!این کمترین پیشتر نام این مکتوبات را شنیده و می شناسم.به قلم سلطان عمارت است. دور میز اعیانی استادمی نشینیم و ایشان نزول اجلال فرموده و شروع می کند به بیان مقدمات نغز ،همراهم را از مزاحمت خارج نموده و می گذارم روی حالت طیاره!و صدای استاد را ضبط و ثبت می نمایم. سلطان قلم بی ادعا و سخاوتمندانه نکات نغزی را می گوید.وی کاتبی تمام عیار است.ریزبین و دقیق....هیچ اتفاقی از پیش دیدگان همایونی اش هدر نمی رود.گاهی نقدی را که می خواهد به لهجه ی صراحت بیان کند با هیجان کمرنگی در خور سلاطین قلم می خندد و بیان می کند!توی گعده ها ی خانه ادبیات نیز چنین می نمود!و این از کشفیات این کمترینست. انگورهای یاقوت فام توی قدح میوه ی روی میز نظرم را جلب می کند!استاد چای می ریزد و تعارف می کند و خویشتن نیز حبه ی قندی را از قندانی که نقش لیلی و مجنون فرنگی بر آن نقش بسته بر می دارد و نصف می کند و چایش را می خورد!شاگرد قدیمی استاد نیز قند را نصفه می خورد!و این کمترین خویش را مخاطب قرار می دهم و بی صدا می گویم جل الخالق ،چه چیزها!!!!! در حیرت چایم را بدون قند می نوشم و اُمهات و رئوس مطالب را به رشته ی تحریر در می آورم!خصوصا دمپایی همایونی صورتی استاد قلم را... زمان عجول است!توی یک چشم بر هم زدن می گذرد!از نقد شخصیت های فرهنگی و رجالی که به ناحق پشت میز دیوانی نشسته اند تا زاویه ی دید سوم شخص محدود مقهور مفلوک...... خورشید غروب کرده و روز به پایان خویش نزدیک می شود . از استاد و عمارت خداحافظی می کنیم ،وی متواضعانه تا دم در ارگ مشایعتمان نموده و ما را به خدا می سپارد..... و این کمترین خاطره ی آن عصر پاییزی و آن عمارت دیوانی را به دست توانمند الفاظ می سپارم باشد که رستگار شوم. 🖋️ طیبه ی فرید دلنوشته های طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid https://instagram.com/baghchekman?utm_medium=copy_link

«پاییز خونی» وایسا ببینم چرا اینقدر زود!!! داری میری؟باورم نمیشه.... من اصلا نفهمیدم چجوری گذشتی ! ولی چرا !!! اونقدر توی اتفاقات غرق بودیم که حواسمون بهت نبود. خونی گذشتی... پر حادثه.... عزیزم! کاش قدمت سبک باشه و پشت سرت یه برف سنگین بزنه. کاش تو آخرین پاییزی باشی که اینجوری می گذره.... به اونی که بدون اجازه ش برگای درختا نمی ریزه و فصلا عوض نمیشه بگو ما منتظر دیدن قسمتای قشنگ قصه ایم. بگو به یادش نارنگی پوست می کَنیم و انار دون می کنیم. بهش بگو ما به این حجم از دلتنگی عادت نداریم. دنیا با همه ی داشته هاش بدون تو فقط یه تراکنش ناموفقه...نخواه اینجوری بگذره. برو عزیزم! دست خدا به همراهت. 🖋️طیبه فرید آخرین نوشته ی پاییز ۱۴۰۱ دلنوشته های طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid https://instagram.com/baghchekman?utm_medium=copy_link

السلام علیک یا نورالله الذی یهتدی به المهتدون و یفرج به عن المومنین.... یلداتون امام زمانی.☘ دلنوشته های طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid https://instagram.com/baghchekman?utm_medium=copy_link

«کریدور بهشت» به قلم طیبه فرید

«کریدور بهشت» توی ایوانِ شاه چراغ جوانک از درد چنبره زده بود توی خودش و در حالی که مچ پاهایش به هم بسته شده بود روی زمین غلت می زد . به دنده ی چپ که بر می گشت انگار دردش کم تر می شد.به خیال خودش رافضی کُشی کرده بود وحالا در صف انتظار بهشت بود. اگر در رواق بسته نشده بود ،اگر تیر نخورده بود، می توانست شیعه های بیشتری بکشد و فضیلت بیشتری کسب کند .اما با همین اوصاف هم عملیات با موفقیت انجام شده بود .باید نسل شیعه ها را از زمین خدا پاک کرد تا جایش نسل مجاهدان و فرزندان خلافت اسلامی روی زمین را پر کنند.او قهرمان بود !همه شان را کشته بود ،همه ی آدم هایی که توی مسیرش بودند ،آنها که پشت اسپلیت پناه گرفته بودند.کودک ،زن ،پیر ،جوان.... تا چند دقیقه ی دیگر همه چیز تمام می شد و شام را با قاشق وچنگالی که قبل از عملیات توی جیبش گذاشته بود ،در کنار رسول خدا توی بهشت می خورد ، کمی بعد آوازه ی عملیات موفقیت آمیز خلافت اسلامی گوش فلک را کر می کرد.سرش داشت گیج می رفت و نفسش داشت بند می آمد،چشم هایش بی اختیار روی هم می رفت . خوابش برد،جوری که انگار هیچوقت بیدار نبوده.با صدای افتادن قاشق وچنگال توی جیبش از خواب پرید!!!! خودش را توی کریدوری دید که یک سرش به نور و یک سرش به تاریکی مطلق منتهی می شد. او هر لحظه داشت به تاریکی نزدیکتر می شد!انگار کشیده می شد به پایین . آدم هایی که تیربارانشان کرده بود آمده بودند توی کریدور ،همانهایی که تا چند دقیقه قبل قلبهایشان تند تند می زد و از ترس کنج حرم خودشان را پنهان کرده بودند و او با اعتقاد تمام همه را به رگبار بسته بود .داشت دنبال وعده هایی می گشت که موقع بیعت، خلیفه به او داده بود. آدم ها داشتند به سمت نور بالا می رفتند ،و او هر لحظه توی تاریکی فرو می رفت ،هر چه پایین تر می رفت تراکم ظلمت بیشتر می شد ،تاریکی رفته بود توی جانش ،توی حلقش توی چشم هایش ،توی سرش،توی قلبش .حس می کرد دارد به مرزهای عدم و حتی قبل‌تر از آن نزدیک می شود !کثیف بود ومتعفن ،عین دستمال مچاله ی سیاهی ،که تمام لکه ها و غبارهای یک شهر را با او پاک کرده باشند. وقتی رسیده بود به ته باتلاق تاریکی ، اسم سبحان کُمرونی تیتر اول خبرهای دنیا شده بود!!! 🖋️طیبه فرید دلنوشته های طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid https://instagram.com/baghchekman?utm_medium=copy_link

دلنوشته های طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid https://instagram.com/baghchekman?utm_medium=copy_link

«درباره ی چادرش» قرار بود اولین برف خدا که بیاید همه چیز تمام شده باشد. نمی دانم چطور حساب کرده بودند که به این تحلیل رسیدند !اما حساب و کتابشان از جنس صبحانه در بغداد ،ناهار در اهواز و شام در تهران بود و تصورشان از خاک وطن ،شهر هرت! قرار بود اولین برف که بیاید بنشیند روی سلسله ی موی پریشانشان !این حرف ها وقتی به ذهن‌شان رسید که داشتند توی راهبندانی که وسط خیابان درست کرده بودند دل می دادند و قلوه می گرفتند!!!! گفتگویشان از جنس هفتاد به یک بود !با مشت و سنگ و تیزی.تجربه نشان می دهد این قماش قدرت داشته باشد از سیاهی، رویِ ادبیات چاله میدانی را سفید می کند وقتی مردها را کف خیابان لخت می کنند!فرقی ندارد که دراویش ریاکار باشند یا انجمن پادشاهی!بی ریشه ها در بی ریشگی هم سلکند ! وقتی جلو در بهشت شهدای کف خیابان صفاًصفا ایستاده بودند ، مادر عالم چادرش را تکاند، برف ها ریختند روی سر شهر!برف های روی سیاهی چادرش آمده بود کثیفی های دوماه را بشوید و ببرد. عطر فاطمیه که توی کوچه و خیابان پیچید رفته بودند توی دخمه هایشان.... همه چیز برگشته بود سر جای خودش بود. 🖋️طیبه فرید دلنوشته های طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid https://instagram.com/baghchekman?utm_medium=copy_link

داستان کوتاه «دوشنبه های بارانی»

«دوشنبه های بارانی» آخرین باری که دیدمت دوشنبه بود و باران می بارید .با خنده رفتی.. با خانم جان برایت آش پشت پا درست کردیم و ریختیم توی کاسه های کشمیری و گلسرخی، بردیم در خانه ی همسایه‌ها. کاسه ی کشمیری ! کاسه ی گلسرخی..... یادت هست چقدر به این کاسه ها حساس بود که لب پر نشوند!سال به سال فقط از توی بوفه می آوردشان بیرون و غبارشان را با دستمال یزدی می گرفت و دوباره می گذاشتشان سر جایش. روزی که تو رفتی،آش پشت پایت را ریخت توی همان کاسه ها و داد به همسایه ها. بی سابقه بود! من از این شکلی دل کندنش ترسیدم..... کاسه ی گلسرخی بی کعبش را، خاص تر تزیین کرد و خودش برد در خانه ی بهجت خانم اینها! می گفت وصله یِ تنِ ما توی خانه ی بهجت خانم است، لیلا ابرو کمانی ترین دختر بهجت خانم ! وصله ی تن ما! خانم، باکمالات.... توی چادر سیاه مثل ماه شب چارده می تابید! آخرین باری که دیدمت دوشنبه بود! داشت باران می بارید. عکس امام را زده بودی روی سینه ات. کوله پشتی ات را برداشتی و ما تا مسجد همراهت آمدیم، سوار اتوبوس که شدی، باران داشت بند می آمد، خانم جان حس دل کندن داشت، من هم! اما باران زودتر از همه از تو دل کند وقتی اتوبوس از انتهای خیابان داشت محو می شد... بند آمده بود. جزیره ی مجنون آخرین جایی بود که تو را دیده بودند. خبر نیامدنت که رسید خانم جان نه گریه کرد و نه حرفی زد! فقط اُترج ها را از سر شاخه های درخت چید و مربا درست کرد. برای تو.... تو هیچوقت برنگشتی. بهجت خانم اینها ازین محل رفتند و لیلا عروسی کرد. خانم جان فراموشی گرفت، اما تو را هیچوقت فراموش نکرد! زمستان امسال خانم جان نیست که برایت مربا درست کند. دوشنبه است! دارد باران می بارد... اترج ها سر شاخه ها سنگینی می کند،همه را می چینم و می دهم واحد انفاق مسجد. یکی اش را می گذارم روی طاقچه کنار عکست! شب خواب می بینم خانم جان دارد مربای اترج درست می کند و می ریزد توی کاسه های گلسرخی و تو می بری برای همسایه هایتان توی بهشت. دوروز بعد یک شیشه مربا از مسجد برایم می آورند. رویش نوشته شادی روح مادر شهید حسینی و فرزند شهیدش صلوات. طیبه فرید /دی ۱۴٠۱ تقدیم به روح پاک امام، مادران وشهدای مفقودالاثر دلنوشته های طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid https://instagram.com/baghchekman?utm_medium=copy_link

وخدا جای خالی او را با شهادت پر کرد...... دلنوشته های طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid https://instagram.com/baghchekman?utm_medium=copy_link

«ماهی چشم هایش»

«ماهی چشم هایت» می خواستم از« تو» بنویسم، قلمم را که برداشتم خطوطِ کرسی، شده بود کوچه های شیب دار قنات مَلِک که واژه ها رویش سُر می خوردند و می آمدند پایین! درست همانجا که تو با کفش های لاستیکی پینه شده ات ایستاده بودی! پایین کوچه ی شیب داری که پر از درخت های گردو بود! خندیدی و کودکانه دویدی و کلمات روی شیب کرسی به گرد راهت نرسیدند! وقتی برگشتی شاخه ی درخت های بالا دست بجای برگ گیلاس داده بود. جوان شده بودی، همه چیز انگار برایت کوچک شده بود! کفش های پینه شده ی کودکی ات، لباس هایت، کوچه های شیب دار و باغ های گردو وحتی قناتِ ملک!!! وقتی بر می گشتی، خطوط کرسی به موازات تو صاف می شدند و می شد روی این خطوط آرام از دکمه های پیراهن جدید تو نوشت! پیراهنی که پر بود از طرح و نقش های اسلیمی خمینی.... و آدم های دلتنگ روستا، پیرمردها و پیرزن ها آنقدر محو ماهی چشم هایت شده بودند که یادشان رفته بود بگویند چقدر این لباس بتو می آید!!!! می خواستم از «تو» بنویسم اما توی چشم بر هم زدنی دوباره رفته بودی. تمام کوچه پس کوچه های روستا را گشتم، به جز عطر زیتون حلب و دکمه های پیراهنت چیزی ندیدم! دکمه های پیراهنت!!!!!! ردشان را گرفتم ساعت از یک نیمه شب گذشته بود! شاید چند دقیقه.... رسیده بودی به خطوط کرسی منطقه ی سبز بغداد! خطوط بی قراری که جای نوشتن نبود. کلمات، رویش منبسط می شدند و متلاشی می شدند و محو می شدند و...... توی قنات داشت باران می بارید! ایستاده بودی پایین شیب کوچه! پیر مردها و پیرزن های روستا آنقدر محو ماهی چشم هایت شده بودند که یادشان رفت بگویند دیشب همه جای منطقه سبز بغداد عطر گردو و زیتون پیچیده بود! طیبه فرید https://eitaa.com/tayebefarid https://instagram.com/baghchekman?utm_medium=copy_link

انتشار یادداشت خانم طیبه فرید، عضو تحریریه مجتهد امین در روزنامه سراسری سراج