🔻خرمشهر اینجاست! جهان‌آرا کجاست؟ 🖊 مهدی جمشیدی ۱. یک هفتۀ اول پس از بیست‌وششم فروردین، شاید کشف حجاب بیش از پنج درصد کاهش پیدا کرد. شال هم نه به‌عنوان حجاب، بلکه برای احتیاط به دور گردن اضافه شد. اما بعد از این یک هفته، و احساس شعاری و تبلیغی بودن هشدار سردار رادان، وضع به گذشته بازگشت؛ بلکه جسارت و بی‌حیایی، فزونی بیشتری گرفت. اکنون تا حد زیادی، وضع کشف حجاب، عادی و بهنجار شده است. مشاهدۀ روزانۀ حدود ده درصد کشف حجاب و حتی کشف بدن، در حال تثبیت‌شدن از نظر روانی و فکری است. کشف حجاب، آشکار و آسوده و در همه‌جا است. البته بعضی از اینان در درون‌شان، حس نگرانی به وجود آمده که نظام قصد برخورد دارد و در کمین ما نشسته است و چه‌بسا از راه برسد. با این حال، وضع همچنان مانند گذشته است؛ به این معنی که روند، دوباره صعودی شده است اما با شیب کم. ۲. در حال حرکت به سمت طبیعی‌شدگی و هنجارشدگی هستیم. آن‌قدر تعلل کردند که تا حدی وضع، به نفع آنها تثبیت شده است. غیرت‌ها و حساسیت‌ها، ساییده شده‌اند و این گروهک‌های فرهنگی، بخشی از جامعه شده‌اند. در واقع، خودشان را در جامعه جا کرده‌اند و در پی جایابی ساختاری نیز هستند. اینان جامعه را از آنِ خود کرده‌اند و بخش متدین نیز بیش از گذشته، ناچار است در فضاهای گلخانه‌ای بخزد و از واقعیت‌های فرهنگیِ بیرونی بگریزد، مبادا که دامن‌ش به معاصی اینان، آلوده شود. این همان کاری است که دربارۀ «مدارس» انجام شد و در اثر آن، مدارسِ خاصِ حزب‌اللهی‌ها و مؤمنان ایجاد گردید. مدارس اینان از مدارس دیگران جدا شد و اینک کار جدایی، به «جامعه» هم کشیده شده است. انقلابی‌ها، هرچه بیشتر در حال منزوی‌شدن هستند و خود را پنهان می‌کنند. مدسه و جامعه را نمی‌پسندند اما به جای «مواجهه» و «اصلاح»، می‌گریزند و برای خود، «باغچه‌های فرهنگی» ایجاد می‌کنند؛ ناکام در جامعه‌پردازی توحیدی و راضی به باغچه‌پردازی مصنوعی. از خودسازی به جامعه‌پردازی عبور نکرده‌اند، چه رسد به این‌که بخواهند تمدّن‌سازی کنند. منطق تقیّه و گریختن و پنهان‌شدن و بیرون‌کشیدن گلیم خویش را از آب آموخته‌اند و بس. ۳. نیاز نیست که قانون حجاب در مورد همه «اجرا» شود تا سخن از «امکان‌» و «قابلیت»، معنا داشته باشد. شاید دربارۀ حدود بیست درصد، اعمال «قدرت» (اجرای قانون) موضوعیت داشته باشد. بقیۀ افراد با مشاهدۀ اِعمال قدرت، تمکین و همراهی خواهند کرد. برای اینان، «اقتدار» کافی‌ست و حاجت به قدرت نیست. ازاین‌رو، بیست درصد اِعمال «قدرت» و هشتاد درصد تجلی «اقتدار»، ما را از گردنه عبور خواهد داد. کار دولت، بسته به اقتدار است؛ اقتدار که فرویخت، همه‌چیز مباح می‌شود. واقعیت اجتماعی، صفر و صدی نیست، بلکه با مواجهه‌های پیوستاری و متنوّع، گره‌هایی که به ظاهر کور هستند، گشوده می‌شوند. در جنگ ترکیبی، باید چندلایه و چندسویه عمل کند و اهرم‌های مختلف را به کار گرفت. #عادی‌شدن_گناه پ ن دشتی : کسانی که باید جهان آرا می بودند، مشغول قلع و قمع کردن خودی‌های کف میدان هستند تا مانع فعالیت آنان شوند، تا همه مثل هم بی رگ شده و خودشان متهم نشوند... ✍ روح‌الله دشتی ┅───────────┅