✅امام علی(ع) همواره در لحظات سرنوشت ساز، جای خالی افرادی چون حمزه و جعفر را احساس می کردند.
در یکی از جاهایی که حضرت(ع) جای خالی حمزه و جعفر را حس می کنند و از زمانه، به دلیل نبودشان شکایت می کند جایی است که حق خلافت از علی(ع) غصب شد و به خانه و اهل خانه علی(ع) جسارت ها شد، در حالی که امام(ع) یاوری نداشت و همواره می فرمود :
📋《أَمَّا حَمْزَهُ فَقُتِلَ یَوْمَ أُحُدٍ وَأَمَّا جَعْفَرٌ فَقُتِلَ یَوْمَ مُوتَهَ وَبَقِیتُ بَیْنَ جِلْفَیْنِ جَافِیَیْنِ ذَلِیلَیْنِ حَقِیرَیْنِ عَاجِزَیْنِ الْعَبَّاسِ وَعَقِیلٍ وَکَانَا قَرِیبَیِ الْعَهْدِ بِکُفْرٍ فَأَکْرَهُونِی وَقَهَرُونِی》
♦️حمزه در نبرد احد کشته شده بود و جعفر در نبرد موته، من بودم و دو عامی تندخوی بدبخت ناتوان خوار؛ عباس و عقیل که تازه از کفر به اسلام روی آورده بودند. مردم مرا ناخوش داشتند و رها کردند.
📋《فَقُلْتُ[یا رسول الله(ص)] کَمَا قَالَ هَارُونُ لِأَخِیهِ ابْنَ أُمَّ إِنَّ الْقَوْمَ اسْتَضْعَفُونِی وَکادُوا یَقْتُلُونَنِی》
♦️آن گونه که هارون به برادرش گفت، به رسول اکرم(ص) گفتم :
ای برادر! همانا که این قوم مرا ناتوان ساختند و نزدیک بود مرا بکشند.
و علی(ع) بعدها بر فراز منبر می فرمود：
📋《أَمَا وَاللهِ لَوْ أَنَّ حَمْزَةَ وَجَعْفَراً کَانَا بِحَضْرَتِهِمَا مَا وَصَلاَ إِلَى مَا وَصَلاَ إِلَیْهِ،وَ لَو كانا شَاهِدَيهِما لاتَبَقا نَفسَيهِما》
♦️آگاه باشید! سوگند به خدا! اگر حمزه و جعفر(ع) زنده وحاضر بودند، آن دو نفر (اولی و دومی) به آن مقام (خلافت) كه رسيدند، نمى رسيدند، و اگر حمزه و جعفر بودند، شاهد و ناظر بودند، که آن دو نفر، جان سالمى از ميان بيرون نمى بردند و خود را به هلاكت مى انداختند.
📚منابع：
۱)کتاب سلیم بن قیس، ج۱، ص۱۶۰
۲)بحارالأنوار مجلسی، ج۲۹، ص۴۶۸
۳)الکافی شیخ کلینی، ج۸، ص۱۹۰
۴)بیت الاحزان محدث قمی، ص۴۳۱
سوال4⃣1⃣1⃣ : چرا امام علی(ع) در برهه های حساس حیات خود، همواره از این دو شخصیت (حمزه و جعفر) یاد می کردند؟👇
پاسخ :
عظمت برخی انسان ها وابسته به زمان حیاتشان نیست.
برخی آن قدر بزرگند که در تاریخ نمی گنجند؛ در زمان جاری می شوند و گویا همیشه هستند و این «همیشه بودن» تسلای دل دوست و خار چشم دشمن است.
و حمزه، سیدالشهداء، اسدالله و جعفر طیّار از این نوع شخصیت ها بودند.
امام باقر(ع) در ضمن حدیثی، عزّت بنی هاشم را وابسته به حضور جعفر و حمزه می داند و بیان می دارد که اگر آن دو، زنده بودند، کار و سرانجام علی(ع) به گونه ای دیگر رقم می خورد.
🔷اما حمزه سیدالشهداء، اسدالله و اسد رسوله که در ابتدای رسالت پیامبر اکرم(ص) تا لحظه ی شهادت، از هیچ گونه حمایت دریغ نکرد و شکاف های ایجاد شده را، با حمایت ها و رشادت های خود از رسول خدا(ص) پُر کرده بود.
بنی هاشم پس از بعثت، در اثر فشار مشرکین، از نظر اجتماعی و اقتصادی ضعیف شدند و این حمزه بود که نگذاشت مشکلات فراوان، بنی هاشم را از پای درآورد.
و در دو جنگ ابتدایی اسلام علیه شرک، یعنی بدر و احد رشادت ها از خود نشان داد و دلاوری ها به خرج داد تا اینکه به شهادت رسید.
حمزه، «بار» نبود، «یار» بود. مانند برخی، از اسلام اعتبار نگرفت، بلکه به اسلام، عزّت و اعتبار بخشید.
او سیف الاسلام بود! شمشیر بران اسلام!
🔷و اما جعفر که او نیز علاوه بر دلیری دارای بلاغت و فصاحت کلام بوده و خطیبی بی نظیر در اسلام شناخته می شد و در جریان هجرت مسلمانان به حبشه، وقتی عمروعاص برای برگرداندن مسلمانان به مکه، به حبشه آمد، این جعفر بود که با نجاشی به نحوی با بیان بلیغ خود، نجاشی را متقاعد ساخت، که آنان را در حبشه سکنی دهد.
تا جایی که نجاشی تحت تاثیر کلام جعفر قرار گرفت و از تحویل دادن آنها خود داری نمود.
و آنان را همچون شهروندان حبشه، اکرام نمود و عمروعاص را دست خالی به مکه باز فرستاد.
جعفر زبان گویای اسلام بود.
بررسی سیره و شخصیت و خدمات حمزه و جعفر در طول تاریخ نشان می دهد که چقدر انسانهای تربیت یافته و نیروهای کارآمد و کارساز، برای اصلاح امر یک ولی و حجت الهی، مفید و موثر خواهند بود و هم برای آنها که می خواهند عهده دار امور شوند و پرچم حمایت و عزت اسلام بر دوش گیرند.
حمزه شمشیر برّان اسلام و جعفر زبان گویای اسلام بود.
دو چیزی که علی(ع) به آن نیاز داشت.
کسی که از حق بگوید و کسی که از حق دفاع کند.
📚منابع :
۱)الکافی کلینی، ج۸، ص۱۸۹، ح۲۱۶
۲)تاریخ طبری، ج۲، ص۵۸
#مقام_اصحاب_ائمه
#حمزه
#جعفرطیار
@ayatollah_haqshenas
✅امام علی(ع) همواره در لحظات سرنوشت ساز، جای خالی افرادی چون حمزه و جعفر را احساس می کردند.
در یکی از جاهایی که حضرت(ع) جای خالی حمزه و جعفر را حس می کنند و از زمانه، به دلیل نبودشان شکایت می کند جایی است که حق خلافت از علی(ع) غصب شد و به خانه و اهل خانه علی(ع) جسارت ها شد، در حالی که امام(ع) یاوری نداشت و همواره می فرمود :
📋《أَمَّا حَمْزَهُ فَقُتِلَ یَوْمَ أُحُدٍ وَأَمَّا جَعْفَرٌ فَقُتِلَ یَوْمَ مُوتَهَ وَبَقِیتُ بَیْنَ جِلْفَیْنِ جَافِیَیْنِ ذَلِیلَیْنِ حَقِیرَیْنِ عَاجِزَیْنِ الْعَبَّاسِ وَعَقِیلٍ وَکَانَا قَرِیبَیِ الْعَهْدِ بِکُفْرٍ فَأَکْرَهُونِی وَقَهَرُونِی》
♦️حمزه در نبرد احد کشته شده بود و جعفر در نبرد موته، من بودم و دو عامی تندخوی بدبخت ناتوان خوار؛ عباس و عقیل که تازه از کفر به اسلام روی آورده بودند. مردم مرا ناخوش داشتند و رها کردند.
📋《فَقُلْتُ[یا رسول الله(ص)] کَمَا قَالَ هَارُونُ لِأَخِیهِ ابْنَ أُمَّ إِنَّ الْقَوْمَ اسْتَضْعَفُونِی وَکادُوا یَقْتُلُونَنِی》
♦️آن گونه که هارون به برادرش گفت، به رسول اکرم(ص) گفتم :
ای برادر! همانا که این قوم مرا ناتوان ساختند و نزدیک بود مرا بکشند.
و علی(ع) بعدها بر فراز منبر می فرمود：
📋《أَمَا وَاللهِ لَوْ أَنَّ حَمْزَةَ وَجَعْفَراً کَانَا بِحَضْرَتِهِمَا مَا وَصَلاَ إِلَى مَا وَصَلاَ إِلَیْهِ،وَ لَو كانا شَاهِدَيهِما لاتَبَقا نَفسَيهِما》
♦️آگاه باشید! سوگند به خدا! اگر حمزه و جعفر(ع) زنده وحاضر بودند، آن دو نفر (اولی و دومی) به آن مقام (خلافت) كه رسيدند، نمى رسيدند، و اگر حمزه و جعفر بودند، شاهد و ناظر بودند، که آن دو نفر، جان سالمى از ميان بيرون نمى بردند و خود را به هلاكت مى انداختند.
📚منابع：
۱)کتاب سلیم بن قیس، ج۱، ص۱۶۰
۲)بحارالأنوار مجلسی، ج۲۹، ص۴۶۸
۳)الکافی شیخ کلینی، ج۸، ص۱۹۰
۴)بیت الاحزان محدث قمی، ص۴۳۱
سوال : چرا امام علی(ع) در برهه های حساس حیات خود، همواره از این دو شخصیت (حمزه و جعفر) یاد می کردند؟👇
پاسخ :
عظمت برخی انسان ها وابسته به زمان حیاتشان نیست.
برخی آن قدر بزرگند که در تاریخ نمی گنجند؛ در زمان جاری می شوند و گویا همیشه هستند و این «همیشه بودن» تسلای دل دوست و خار چشم دشمن است.
و حمزه، سیدالشهداء، اسدالله و جعفر طیّار از این نوع شخصیت ها بودند.
امام باقر(ع) در ضمن حدیثی، عزّت بنی هاشم را وابسته به حضور جعفر و حمزه می داند و بیان می دارد که اگر آن دو، زنده بودند، کار و سرانجام علی(ع) به گونه ای دیگر رقم می خورد.
🔷اما حمزه سیدالشهداء، اسدالله و اسد رسوله که در ابتدای رسالت پیامبر اکرم(ص) تا لحظه ی شهادت، از هیچ گونه حمایت دریغ نکرد و شکاف های ایجاد شده را، با حمایت ها و رشادت های خود از رسول خدا(ص) پُر کرده بود.
بنی هاشم پس از بعثت، در اثر فشار مشرکین، از نظر اجتماعی و اقتصادی ضعیف شدند و این حمزه بود که نگذاشت مشکلات فراوان، بنی هاشم را از پای درآورد.
و در دو جنگ ابتدایی اسلام علیه شرک، یعنی بدر و احد رشادت ها از خود نشان داد و دلاوری ها به خرج داد تا اینکه به شهادت رسید.
حمزه، «بار» نبود، «یار» بود. مانند برخی، از اسلام اعتبار نگرفت، بلکه به اسلام، عزّت و اعتبار بخشید.
او سیف الاسلام بود! شمشیر بران اسلام!
🔷و اما جعفر که او نیز علاوه بر دلیری دارای بلاغت و فصاحت کلام بوده و خطیبی بی نظیر در اسلام شناخته می شد و در جریان هجرت مسلمانان به حبشه، وقتی عمروعاص برای برگرداندن مسلمانان به مکه، به حبشه آمد، این جعفر بود که با نجاشی به نحوی با بیان بلیغ خود، نجاشی را متقاعد ساخت، که آنان را در حبشه سکنی دهد.
تا جایی که نجاشی تحت تاثیر کلام جعفر قرار گرفت و از تحویل دادن آنها خود داری نمود.
و آنان را همچون شهروندان حبشه، اکرام نمود و عمروعاص را دست خالی به مکه باز فرستاد.
جعفر زبان گویای اسلام بود.
بررسی سیره و شخصیت و خدمات حمزه و جعفر در طول تاریخ نشان می دهد که چقدر انسانهای تربیت یافته و نیروهای کارآمد و کارساز، برای اصلاح امر یک ولی و حجت الهی، مفید و موثر خواهند بود و هم برای آنها که می خواهند عهده دار امور شوند و پرچم حمایت و عزت اسلام بر دوش گیرند.
حمزه شمشیر برّان اسلام و جعفر زبان گویای اسلام بود.
دو چیزی که علی(ع) به آن نیاز داشت.
کسی که از حق بگوید و کسی که از حق دفاع کند.
📚منابع :
۱)الکافی کلینی، ج۸، ص۱۸۹، ح۲۱۶
۲)تاریخ طبری، ج۲، ص۵۸
#مقام_اصحاب_ائمه
#حمزه
#جعفرطیار
#سالروزشهادت
@ayatollah_haqshenas