ضرورت مراقبه در سلوک . آنچه از ضروریات امر سیر و سلوک است ، عبارت است از #مراقبه ، که از قدم اول سیر تا آخرین منزل ، از لوازم قیّمه سالک است و دارای مراتبی است . وقتی مراقبه در حد خود رعایت گردید ، آثار حبّ و عشق به جمال و کمال علی الاطلاق که فطری بشر است ، در ضمیر سالک ظاهر می گردد . چنین مراقبه ای را در اصطلاح عرفا به «مِـی» تعبیر کنند . . خواجه حافظ می گوید : . به پیر میکده گفتم که چیست راه نجات!؟ بخواست جام مِی و گفت : راز پوشیدن . و نیز گوید : . راه خلوتگهِ خاصَم بنما ، تا پس از این مِی خورم با تو و دیگر غم دنیا نخورم . #حقیقت_مراقبه : مراقبه عبارت است از اینکه در جمیع احوال متوجه خود باشد تا به آنچه عازم شده و عهد کرده ، تخلّف ننماید . مراقبه ، معنای عامی است که به اعتبار احوال سالک تفاوت می کند . در ابتدا اجتناب از هر چیزی است که در مسائل مربوط به دین یا دنیا و آخرت او تاثیر مثبت ندارد و به عبارت دیگر ، لازم است از هر امر بیهوده اجتناب نماید و کم کم این مراقبه شدت پیدا می کند . . یکی از دوستان می گفت : از استاد (آقا سید علی قاضی طباطبایی) پرسیدم : چه کنیم که مراقبه را حفظ کنیم تا فرّار (زیاد فرار کننده) نباشد!؟ فرمودند : شما هم کرّار (زیاد یاد کننده) باشید . . #ثمرات_حیات ، ص ۳۳ و ۴۷ .