حالا که فکر میکنم من حتی با خودمم لجبازم!

چقدر سوال دارم تا از خودم بپرسم اصلا من خودم رو شناختم؟ من خودم بودن رو دوست داشتم؟

هیچ غمی ارزش شکستن رو داشت؟

همه ما برای شروع آماده میشیم شروعِ یه سقوط شروعی که آخرش رو با چشم باز دیدیم شروعی که انتها داشت

بیستمِ مهر ماه رو یادتون باشه!

یه دردی بالاتر از خونریزی معده انفجار مغز پاره شدن رگ ها بدتر از هر بیماری و بالاتر از حسِ هر گناه ... من از پرتگاه پرت شدم بدون احیا باقی موندم اما هنوز هم تنهام و درک نشده

زمانی از تنهایی میترسیدم و بعدش قوی شدن رو توی تنهایی دیدم و حالا شکست خورده نفس می کشم از فرط دلایلی که منتهی به هیچ کدوم از تفکراتم نمیشن

به دلتنگی شبیهم به جایی که نگاهم رو بهش تکیه دادم و از بی اعتمادی حالا تنها ساکن اونجاست به حسی که تجربش طعم شیرینیه و حالا چرا هر چی که شیرینه ز گناهه؟

جوری بهم روز جهانی بتمن رو تبریک گفتن که این تعداد حتی برای تولدمم نبود!! #fact

امسال از تابستون تا پاییز من فرقی وجود نداره حداقل میتونم هودی زرد بپوشم✅

من و اون دوستم در حال برنامه ریختن که فردا رو یه کاری انجام بدیم ... همچنان ما که فردا امتحان فیزیک داریم:

درود عزیزانِ عمو حال قشنگ همگی؟