شستم به آب غیرت نقش و نگار ظاهر کاندر سراچه دل نقش و نگار دارم امام صادق عليه السلام : إنَّ المَرءَ يَحتاجُ فى مَنزِلِهِ وَ عِيالِهِ إِلى ثَلاثِ خِلالٍ يَتَكَلَّفُها وَ إن لَم يَكُن فى طَبعِهِ ذلِكَ: مُعاشَرَةٌ جَميلَةٌ وَ سَعَةٌ بِتَقديرٍ وَ غَيرَةٌ بِتَحَصُّن مرد در خانه و نسبت به خانواده اش نيازمند رعايت سه صفت است هر چند در طبيعت او نباشد: خوشرفتارى، گشاده دستى به اندازه و غيرتى همراه با خويشتن دارى. (تحف العقول ص322) (شاعر: سعدی

💢سرزنش گرفتاران چرا؟ امام علی(علیه السلام) در این کلام نورانى اش مى فرماید: ⏪ «هر شخص گرفتارى را نمى توان سرزنش کرد (چه بسا بى تقصیر باشد)»; (مَا کُلُّ مَفْتُون یُعَاتَبُ). سرچشمه گرفتارى ها و مشکلات و مصائبى که دامن گیر انسان مى شود کاملاً مختلف است; گاه نتیجه مستقیم اعمال انسان است که بر اثر ندانم کارى ها، سستى ها، تنبلى ها و استفاده نکردن به موقع از فرصت ها دامان او را گرفته است. به یقین چنین شخصى درخور سرزنش است; ولى گاه مى شود که این مشکلات کفاره گناهان انسان است و خداوند مى خواهد او را به این وسیله در دنیا پاک کند. چنین کسى گرچه به سبب گناهش درخور سرزنش است ولى چون مشمول لطف الهى شده سزاوار ملامت نیست و گاه سرچشمه آن آزمایش هاى الهى است که خدا مى خواهد با آن مشکل و گرفتارى بنده خود را پرورش دهد که همچون فولاد آبدیده در کوره حوادث مقاوم سازد و یا همچون طلاى ناخالصى را که به کوره مى برند تا خالص گردد او را خالص سازد در اینجا نیز جاى سرزنش نیست، بنابراین همه گرفتاران و بلا دیدگان را نمى توان سرزنش کرد و حتى در آنجایى که انسان خود سرچشمه آن گرفتارى باشد باز گاهى جاهل قاصر است و گاه مقصر; تنها اگر مقصر باشد در خور سرزنش است. این سخن تفسیر دیگرى نیز دارد و آن این که «مفتون» از ماده «فتن» و «فتنه» در اصل به معناى آزمایش کردن است; مثلا هنگامى که مى خواهند طلا را آزمایش کنند آن را به کوره مى برند تا وضع آن روشن شود و به همین جهت هر نوع فشار و گرفتارى و مشکلات و گمراهى به عنوان فتنه از آن یاد مى شود و مفتون در عبارت بالا به معناى فریب خورده باشد; همان گونه که درباره شخص گرفتار اشاره شد این حالت گاهى بر اثر تقصیر و گاه بر اثر قصور و گاه بدون اختیار دامان انسان را مى گیرد به همین منظور امام مى فرماید: تمام کسانى که مفتون هستند سزاوار سرزنش.

✍به دنیا نیامده ایم که چوب قضاوت به دست بگیریم و سر هر راه و بیراهی مردم را قضاوت کنیم. ما مرکز دنیا نیستیم, حتی اگر این به نظرمان برسد. ما لبریز از اشتباهات و کمبود هایی هستیم که دیگران را به خاطرش تحقیر می کنیم...! از بچگی به ما ياد دادند كه به دروغ از ديگران تعريف كنيم و نظر واقعيمون رو نديم٬ همين طور كه تحمل شنيدن حقيقت رو نداريم...! ... فقط خودمان را مي بينيم٬ خواسته های خودمان. اگر روزی قدرت اين را داشته باشيم كه جای ديگری قرار بگيريم٬ همه چيز تغيير خواهد كرد...!

ما را به دعا کاش فراموش نسازند رندان سحرخیز که صاحب نفسانند آنانکه به عطر نفس و ذکر مناجات خورشید جهان تاب به شام دگرانند یارب تو به خوبان جهان رحم بما کن از ظلمت فردای قیامت تو رها کن  

قضاوت    مکن ای   برادر    خواهرم     بیدار  باش گر   قضاوت  می کنی هشیار باش هر  چه   می بینی  نمی باشد سند هر چه  می گویی  بگویش  مستند هر کسی خندان بود  بی درد نیست تو     ندانی   آدم     بی درد  کیست هر کسی   مکتب  نرفته  کور نیست او  ز  علم و معرفت پس دور نیست آنکه  بیکار   است او   بیعار   نیست گر   دهی  کارش  دگر   بیکار  نیست بد حجابی  خود   دلیل  کُفر  نیست خود  نداند  معنی  این  کار  چیست هر که  دارد سیم  و زر او دزد نیست حاصل  رنجش  بود  کنکاش  چیست هر کسی کرده  سکوت  او لال نیست زندگی   هرگز   بدین   مِنوال  نیست هر کسی  گریان شود  افسرده نیست او   بود   غمگین  ولی  دلمرده نیست هرکه میخندد مگو  او دلخوش است درد برجانش بود   او سرخوش است هر که گوید عیب ما دشمن که نیست گو   برادر   جُرم  او   آخر   ز  چیست هر که را  دیدی فقیر  او  کی  گداست بِینِ   مسکین   و   گدا   دانی جداست ساد ه     پوشی   هم     نباشد    اُملی گر    تمیزی   ای   برادر    چون    گُلی شیک   پوشی  هم   دلیل  مال  نیست جیب شاید خالی و  خوشحال  نیست هر   که    گوید   عاشقم  دلداه  نیست او  به  پایت  گویمت   اِستاده  نیست هر کسی  دستت  گرفت  او  یار نیست تو  ندانی  دشمنت  یا   دوست  کیست بر    تو   گویم   مُتهِم   محکوم   نیست گویا    ظلمی     شده     معلوم   نیست الغرض   این  قصه   باشد   بس   دراز گر   ندانی   گویمت  درد  است  و  راز زندگی  بر   ما  دو   روزی   بیش نیست این  دو  روزه حاصلش  تشویش نیست پس    بدان   کار   قضاوت   با  خداست تو ندانی   حق  و  این    قصه   جداست (بیقرارا)    چشم     خود    را   باز    کن بعد     از    آن    شعر     دگر    آغاز   کن.🙏🙏🙏

❓ آیا درست است, بعد از ظهور امام زمان عجل الله فرجه‌‌‌،عمر ها به صورت عجیب طولانی می شود؟؟ 🔰 پاسخ: 🍃 از برخی روایات استفاده می‏ شود که شکوفایی شگفت ‏انگیز علم و دانش به ویژه علم بهداشت و درمان، در عصر حکومت حضرت مهدی باعث می‏ شود تا وضعیت جسمی مردم دگرگون شود و عمر آنان طولانی گردد به گونه ای که یک شخص هزار فرزند، نوه و... خود را می ‏بیند و آنگاه چشم از جهان فرو می‏ بندد؛ چنان که در روایتی امام صادق علیه ‏السلام می ‏فرماید: «هنگامی که قائم ما قیام کند... مردم عمری دراز خواهند داشت؛ به گونه‏ای که برای هر شخص هزار فرزند متولد می ‏شود.» این مطلب را شاید از برخی آیات قرآن نیز بتوان استفاده کرد، چنان که می‏خوانیم: «وَعَدَ اللَّهُ الَّذِینَ ءَامَنُوا مِنکُمْ وَ عَمِلُوا الصَّـالِحات...؛(نور، ۵۵) خداوند به کسانی از شما که ایمان آورده و کارهای شایسته انجام داده‏اند وعده می‏دهد که قطعاً آنان را حکمران روی زمین خواهد کرد،... و دین و آیینی را که برای آنان پسندیده، پا بر جا و ریشه‏ دار خواهد ساخت؛ و ترسشان را به امنیّت و آرامش مبدل می‏کند، آن‏چنان که تنها مرا می‏ پرستند و چیزی را شریک من نخواهند ساخت.» ✅ براساس روایتی که از پیشوایان معصوم علیهم‏ السلام نقل شده، این وعده الهی به طور کامل در هنگام ظهور حضرت مهدی محقق خواهد شد. و طبیعی است وقتی در جامعه به جای ترس و ناامنی، آرامش و امنیت حاکم شد و مردم از آیین حق الهی پیروی نمودند، آن جامعه به رشد و شکوفایی خواهد رسید و مردم از جهت جسمی و روحی سالم‏تر خواهند بود، در نتیجه عمرها طولانی‏تر و نسل‏ها زیادتر خواهد شد. ---------------------- چشم‏اندازی به حکومت مهدی عج ص ۲۱۱ ـ ۲۱۳ بحار الانوار ج ۵۲، ص ۳۳۵ و ۳۳

🔹آیت الله حائری شیرازی🔹 🔸 نسبت بین «عمل» و «ولایت»/ مسافت بین ظلمت و نور، با «عمل» انسان طی نمی شود🔸 خروج از ظلمات و رسیدن به نور، بوسیلۀ #ولایت محقق می شود؛ می گوییم: «الله ولی الذین آمنوا یخرجهم من الظلمات الی النور». اول می گوییم «الله ولی الذین آمنوا»، بعد از آن: «یخرجهم من الظلمات الی النور»؛ یعنی اوّل «تحقق ولایت الله» و سپس «خروج از ظلمت به سوی نور». ولایت کشتی ای است که انسان باید سوار شود و این کشتی حرکت کند و بعد از آن، حرکت از ظلمت به نور انجام می شود. میزان خروج از ظلمت به سوی نور، به اندازۀ مقدار مسیری است که انسان به وسیلة کشتی طی می کند، نه آن مقداری که با پای خودش حرکت می‏کند. اوّلین کار، مستقر شدن در کشتی ولایت است، بعد خود کشتی انسان را از ظلمت به سوی نور می برد. مسافت بین ظلمت و نور، با «عمل» انسان طی نمی شود. بلکه با «ولایتی» که انسان در آن قرار دارد، طی می شود؛ به #کاروان ولایتش بستگی دارد. پس نقش این اعمال و رفتار و نماز و اینها چیست؟! اینها جزء دستورات حضور در کشتی است. می‎گویند تو اگر نماز نخواندی، اِخراجت می‎کنیم. پس نماز، روزه، حج، جهاد، امر به معروف و نهی از منکر، جزء مقدمات و #ادب_حضور_در_کشتی است؛ نه راهی برای طی مسیر ظلمت به نور. طی مسافت، فقط به وسیله ولایت است. یعنی این طور نیست که هر کسی بیشتر نماز خواند، مسافت بیشتری را از ظلمت به سوی نور طی می کند. اصلاً طی مسافت به وسیله عمل انسان انجام نمی‏شود. اصلاً خود انسان، خودش را خارج نمی کند از ظلمات به سوی نور. آیه می‏گوید: «الله»، خارجت می‏کند. «تو» مُخرِج نیستی؛ «خدا» مُخرِج است. خدا با «سازمان ولایت»، این مسأله اخراج را صورت می‎دهد.