دوران گذار از منبر و منبری و خطر نابودی زیست بوم مذهبی توسط عمده‌ی مذهبی‌ها! از دیرباز تاکنون رسم است اگر بخواهند جامعه‌‌ی پایدار و پالوده‌ای را ارزیابی کنند به سراغ شاخص رفتار مذهبی میروند که نشانه رشد مدنیّت؛ تمدّن زنده است. از طرفی اگر بخواهند همان جامعه را به انحلال و نابودی ببرند، نمادهای مذهب را تحریف می‌کنند که نمونه آن را در اسپانیا (آندلس) مشاهده کردیم و جامعه مذهبی ایران ما نیز از این قاعده مستثنا نیست. یکی از زیرشاخص‌هایی که بسیار مورد توجه پاکان و نیکان روزگار قرار میگرفته و میگیرد توجه مردم به نمادهای مذهب است. اما این روزها به ویژه دهه اخیر با مسئله گذار از منبر و منبری در مراسمات مذهبی و فوت و ختم، مواجه هستیم که در جای خود، یعنی نمره منفی اساسی در ارزیابی؛ این در حالیست که عملا مداحیِ صِرف و دکلمه‌خوانی برای مرحوم یا مرحومه جای آن را گرفته است! قصد متهم کردنِ کسی در این آسیب بزرگ که دامن جامعه مذهبی ما را گرفته ندارم (گرچه عملکرد بد برخی مسئولان؛ منبرهای ضعیف، ماهواره، شبکه‌های اجتماعی و تنبلی در احیای دین توسط مردم، اثر جدی داشته)؛ اما در این نوشتار میخواهم از سررشته اصلی تقویت این آسیب بنویسم و آن عاملی نیست جز افراد مذهبی جامعه که با وجود کثرت و قدرت، خود را در اقلیت و ضعف میدانند! البته بدتر از احساس کمبود و ضعف، فاصله گرفتنِ خانواده‌های مذهبی از دعوت منبری در این مراسمات است که در جای خود عامل جهش این ویروس و نهادینه شدنِ آن آسیبِ اجتماعی است. بر همین اساس از خانواده‌های مذهبی و اصیل، تمنا دارم تا در مواجهه و تضعیف این آسیب، خودی نشان دهند تا خود و نسل‌شان از ننگ تیره‌کردن مساجد و زیست مذهبی نجات یابند و در بدداشتنِ این عمل و ناهنجاری بزرگ تلاش جدی نموده باشند. که در غیر این صورت نتایج منفی آن صرفا دامن غیرمذهبی‌های جامعه را نمیگیرد و از قربانیان این حادثه خواهند بود. #زیست_بوم_مذهبی #تیرگی_مدعیان_مذهب ✅ کانال مهدی عنایت زاده |عضویت ⬇️ https://eitaa.com/tmahdienayatzadeh