🖇 «اگر در تفکر #فردید هرگونه احتمال رستگاری منوط به فراگشت نهایی روح زمان تاریخ بود، در نظر #آل_احمد مسئله کمتر فلسفی و بیشتر سیاسی بود: ایرانیان به عنوان اجتماعی از مسلمانان باید کار را از آنجایی آغاز کنند که تمامیت فرهنگی و اعتماد به نفس خود را از دست داده‌اند. او عقیده داشت که بریدن روشنفکران آزادی‌خواه قرن نوزدهم از سنت‌های رایج و عمدتاً اسلامی جامعه اشتباه بزرگی بود. به نظر آل احمد عیب مهلک بزرگ مشروطه‌خواهان وابستگی ایشان به منابع غربی بود که نه تنها در متن قانون اساسی بلکه در روش و منش آنان هم دیده می‌شود. او پیشنهاد می‌کند نهضتی جدید و خالص و بومی‌تر ایجاد شود که توان مقابله با مشکلات امروزین از وابستگی سیاسی و اقتصادی گرفته تا بحران فرهنگی و از خود بیگانگی شهری را داشته باشد.» 📚 روشنفکران ایران در قرن بیستم؛ علی قیصری؛ صفحه ۱۵۳