کانال رسمی نهج البلاغه: ✨مُوَافَاةً لِسَابِقِ عِلْمِهِ✨ وقتی آدم این کار را کرد عمل او موافق و همراه شد به علم پیشین الهی. یعنی خداوند از قبل می‌دانست‌که این اتفاق میفتد. اما دانستن خدا دلیل براین نمی‌شود که آدم اختیاری نداشته باشد. او می‌داند که آدم به اختیار خودش این کار را می‌کند. همچنین خدا می‌داند که شیطان به او چه می‌گوید و آدم چه محاسبه‌ای پیشِ خودش می‌کند. مثلاً فرض کنید یک معلم حاذق وقتی سوال چهارگزینه‌ای می‌دهد، می‌داند که دانش‌آموزان سوال اول و دوم را رد می‌کنند، اما سر سوال سوم نیمی‌از کلاس فریب می‌خورند. چون آنها کسانی هستند که نکته اساسی بحث را نگرفته‌اند. معلم نکته لطیفی گفته بود، که اینها متوجه آن نشدند. لذا از قبل حتی می‌تواند بگوید فلانی و فلانی و فلانی این تست را غلط می‌زنند. حالا اگر اینها غلط زدند می‌توانتد بیایند و بگویند شما می‌دانستید ما اشتباه می‌زنیم. ولی آنها خودشان زدند، کسی مجبورشان نکرده بود. معلم می‌داند چون بر دانش‌آموزانش اشراف دارد. ✨فَأَهْبَطَهُ بَعْدَ اَلتَّوْبَةِ لِيَعْمُرَ أَرْضَهُ بِنَسْلِهِ✨ بالاخره باب توبه را گشود و پس از توبه او را به زمین فرستادند تا با نسل خودش زمین را آباد کند. لطفی‌که حضرت آدم در حق همه ما کرد، این است‌که #معلم‌توبه شد. از اختصاصات حضرت این است‌که باب توبه را باز کرد. یعنی به ما یاد داد که اگر به هردلیلی از ما خطایی سرزد، فوراً باید توبه کنیم. خداوند درمقابل آن ندامت و زاری باب توبه را برای حضرت آدم باز کرد. ﴿فَتَلَقَّىٰ آدَمُ مِنْ رَبِّهِ كَلِمَاتٍ فَتَابَ عَلَيْهِ﴾ (بقره: ۳۷) ⚪️ سوال یکی از حاضرین در جلسه: آیا نقشه خدا از ابتدا این بوده که این اتفاقات بیفتد؟ بزرگی خدا به این است‌که نقشه‌های خودش را با اختیار ما اجرا می‌کند. حکومت و سلطنت خدا در این است. سلطان معمولی یک چوب بالای سر افراد می‌گیرد و مجبورشان می‌کند، اما کسی‌که اهل تدبیر است مجبور نمی‌کند، بلکه پیشنهاد می‌دهد، ولی زمینه را هم به نحوی فراهم می‌کند که او آن مسیر را برود. بله طرح کلی از خداست، ولی اختیار بشر در این میان قربانی نشده است. نکته مهم این است‌که بعضی‌ها می‌گویند اگر ما دربهشت بودیم، الآن جای خوبی داشتیم، ولی توجه نمی‌کنند که اگر آدم دربهشت مانده بود ما اصلاً نبودیم چون نسلی نداشت. بهشت که جای تناسُل نبود. بعد که فهمیدند می‌توانند تناسل داشته باشند از بهشت بیرون شدند. بنابراین اینگونه نیست‌که اگر ما در بهشت بودیم،‌حتماً موقعیت بهتری داشتیم و آدم نگذاشت ما به عیش و نوش مشغول باشیم. 👈کسانی‌که درحال رشد و کمال هستند هیچ‌گاه این حرفها را نمی‌زنند. آنهایی‌که بالا می‌روند و همّتشان عالی است این حرفها را نمی‌زنند. افراد کوهنورد که هربار یک قله یا کوه را فتح می‌کنند نمی‌گویند این خیابان سربالایی است و... او کوه را فتح کرده، این‌که برایش مهم نیست. ولی کسانی‌که قدم از قدم برنمی‌دارند، برایشان سخت است که شیب خیابان را طی کنند. آدمهای دون همت و متوقف شده دائم ایراد می‌گیرند، اما افرادی که در اوج کمال هستند یا مسیر اوج را طی می‌کنند، این حرفها را نمی‌زنند، تازه خوشحال هم هستند که به این دنیا آمده‌اند، چون می‌دانند راهِ پیمودن کمال در این دنیاست. آدمهایی‌که دنبال کمال نیستند گاهی به نقطه‌ای می‌رسند که از زندگی‌شان سیر می‌شوند‌، چون هدفی ندارند. به خودشان بد و بیراه می‌گویند، نفرین می‌دهند، قصدخودکشی می‌کنند. مشکلات برای همه هست، بسا می‌بینیم‌که برای افراد پرهمت مشکلات ده برابر یا بیشتر از بقیه است، اما دست از کار و تلاش نمی‌کشند. آنها خم به ابرو نمی‌آورند. فرد با همت این را کمال خودش می‌بیند و می‌گوید من ساخته شدم. اگر با این مشکل مواجه نشده بودم که به کمال نمی‌رسیدم. 🤼 بعضی از ورزشکاران درهر رویارویی (مسابقه) به دنبال یادگرفتن فنون جدید از رقبای خودشان هستند. شکست برای آنها معنا ندارد. آدمی‌که اهل #کمال است، هیچگاه شکست در زندگیش نیست، چون از هرشکستی درس می‌گیرد. ولی آدمهای تنبل و ناتوان با کوچکترین اتفاق، ناامید و بدخلق و رنجور می‌شوند. تازه ممکن است به فساد هم بیفتند(همه می‌دُزدند، من چرا ندُزدم) درحالیکه لطفش به این است‌که شرایط دزدی باشد و ما دزدی نکنیم. سعدی می‌گوید: اگر لذتِ تَرک لذت بدانی دِگر لذتِ نفْس، لذت ندانی خ۹۱ / بخش‌بیست‌و‌پنجم_۱ 🌴🌴🌴 کانال رسمی نهج البلاغه: اگر آدم می‌دانست که اگر از آن درخت نخورد چه لذتی می‌بَرَد، هیچگاه از آن درخت نمی‌خورد. اگر ما اکر در بهشت بودیم لذت ترکِ لذت نداشتیم. کسی‌که لذت عقلی می‌بَرَد، به لذت جسمی توجهی نمی‌کند.