#نکات_اختلاقی 🚨 از کجا بدانیم متکّبر یا حسود یا طمع‌کار هستیم؟ اگر کسی اشتباه کرد و از ما عذرخواهی کرد و ما نتوانستیم او را ببخشیم، یا اگر از معذرت‌خواهی کسی خوشحال شدیم و در خود احساس ناراحتی از خرد شدن کسی در برابر خود نکردیم، دچار بیماری خانمان‌سوز تکّبر هستیم. اگر نتوانستیم به دیگران سلام دهیم و منتظر ماندیم به ما سلام دهند، دچار تکّبر هستیم. اگر مجلسی رفتیم و دوست داشتیم دیگران به پای ما برخیزند، و در صدر مجلس دنبال مکان نشستن گشتیم، دچار تکّبر هستیم. اگر نتوانستیم با کودکان بازی کنیم و حس کردیم بازی با کودکان در شأن ما نیست، دچار تکّبر هستیم. یاد دارم در کودکی در کوچه بازی والیبال می‌کردیم، کوچه تنگی داشتیم، می‌ترسیدیم که توپ به خانه یکی از همسایه‌ها برود، چون پاره می‌کرد و ناسزا می‌گفت. اکنون آن مرد، پیرمردی شده است. وقتی مرا می‌بیند تواضع می‌کند و می‌خندد و گرم می‌گیرد. ای کاش تواضع الانش را در جوانی داشت. گاهی پیری و بیماری و فقر، انسان را به سمت تواضع می‌کشاند. وقتی عیادت انسان بیماری می‌رویم می‌خندند، چون تکّبر برایش معنی ندارد. پس بدانیم با کودکانی که هم بازی می‌شویم، روزی بزرگ شده و نوجوان و جوان خواهند شد و هرگز تکّبر ما را فراموش نخواهند کرد. و بدانیم که نبیّ مکرم اسلام با آن همه عظمت، روزی هم بازی کودکان شد، تا وقت نماز تنگ‌تر شد و فرمود برای من تنگ شدن وقت نماز قابل تحمل‌تر از شکستن دل این کودکان است. انسان حسود در برابر پیشرفت و موفقیت دیگران واکنش نشان می‌دهد و ضمن بی‌اعتمادی، فال بد می‌زند. مثال: دختر همسایه که فقیر است، با مرد ثروتمندی ازدواج کرده است. حسود می‌گوید: در این ازدواج خطری هست و مشکوک است، یقین دارم بعدا کارشان به طلاق می‌کشد، چون این دو جفت هم نیستند... انسان طمع‌کار، از داشته‌های خود ناراضی است و همیشه در خود، حس عقب‌ماندگی می‌کند. کسی که از زندگی خود بی‌دلیل ناله می‌کند و ناراضی است، طمع‌کار است. بدانیم تکّبر، شیطان را از مقام خدا به جهنم راند و از مرحومی به ملعونی رساند. طمع آدم را از بهشت دور کرد و حسادت، اولین قتل تاریخ را ( هابیل و قابیل ) رقم زد. از این سه صفت گناه، صدها گناه چون سلول سرطان، تکثیر می‌شود. 🍃🌸🍃🌸🍃