🌷🌷مبحث ۱۵۲۴ شهریور ۱۴۰۳ شمسی با نام خدائی که منت اش: علم الانسان است و با عرض سلام به محضر همراهان صمیمی و گرانقدر قرآنی ام💐🤝 💖﷽💝 همه کارهایمان را با قرآن آغاز کنیم تا نتیجه اش خوشه های زرین رضایت خدا و آرامش خود و رضایتمندی و اقبال خلق خدا میشود 🍃🌹🍃 🌺 پیامبر (ص) می فرمایند: «اِنَّ هذَا القُرآنَ مَأدَبَةُ اللهِ فَتَعَلَّموا مَأدَبَتَهُ مَا استَطَعتُم» (عقل پذیرفته ) به راستی که این قرآن ادبستان خداوند است پس تا آنجا که می توانید از این ادبستان ( درس حقیقت و زندگی و انسانیت و خلافت خدا ) بیاموزید. ( تفسیر شریف مجمع البیان طبرسی ج ۱ ص ۱۶) نکته: تعلم ( خود آموزی، مقدم بر تعلیم ( دگر آموزی) است نبی رحمت( ص) حداقل از ۲۳ سالگی آموخت ( از پیمان حلف الفضول= پیمان جوانمردان برای دفاع از آنانیکه برای خرید اسباب معیشت وارد مکه میشدند، ولی توسط نامردمان مکی مورد کلاهبرداری و غارت قرار میگرفتند) و تا آخرین دقایق عمر شریفش در معیت خداوند ذوالجلال والاکرام و خلوت گزینی ممدوح در غار حرا کوه نور و تا همکلامی با فرشته وحی، جبرائیل امین سلام الله علیه و تهذیب و خودسازی عبادت و عبودیت و تقوا و حد اعلای ایمان و شدت یقین ! نیز به زیبایی هرچه تمامتر آموخت! البته که درک این معنا برای چون منی فقیر ، دشوار است: تو که نابرده ای ره در خرابات تو که ناخوانده ای علم سماوات تو که سود و زیان خود ندانی به یاران کی رسی؟هیهات و هیهات! بلی پیامبر عزیز آخرالزمان آموخت، ولی نه از معلمان بشری! که لایق تعلیم آن حضرت نبودند! ( نگار من که به مکتب نرفت و خط ننوشت به غمزه مسئله آموز صد مدرس شد) پیامبر درس ناخوانده مکاتب بشری، استاد همه پیامبران قبل از خودش در عالم ملکوت بود (هو الذی بعث فی الامیین رسولا منهم یتلوا علیهم آیاته و یزکیهم و یعلمهم الکتاب والحکمه...) جمعه ۲ 🦋بر اساس : اتقوا الله و یعلمکم الله. (بقره ۲۸۲) تقوای الهی را رعایت کنید تا خداوند به شما بیاموزد ( حقایق و علم الهی را) اشکال کار ما معلمان و مبلغان و مدرسان و آموزگاران و اساتید در این است که : قبل از تعلم به تعلیم مشغول میشویم ! لذا حرف ما اثر ندارد ! خروجی عرصه تعلیم و تربیت و تبلیغ ، اسفبار میشود! و بحق ،مورد سرزنش قرار میگیریم: لم تقولون ما لا تفعلون آنچه که در دایره کنش شما، نیست، اصرار بر گفتن آن چرا؟! خدایا بحق ۶۲۳۶ آیه قرآنت، ما را در ادبستان پرشکوه قرآنت، تادیب بفرما🤲🦋🌴 خدایا، این دلنوشته ها، باور من است! پس از من فقیر، بپذیر یا منان🤲 🌷سیروس کامران ماوردیانی🌷

🚨استقبال از مغضوب یزیدیان امروزی 🔹#صادق_بیت_سیاح قهرمان طلایی کشورمان، به دلیل احترام به پرچم عزای #امام_حسین از سوی مسئولان دیسکالفه و بازنده اعلام شد! 🚨مسئولان فرهنگی و ورزشی و مردم محب اهل بیت، برای #استقبال از پهلوانمان آماده باشید. ‼️تاریخ ورود متعاقبا اعلام می شود

‼️نتیجه امر به معروف برای خودم وقتی امر به معروف می کنیم،میگن برووو خودتو درست کن... بهشون چی بگیم؟؟🧐 آیا #امربه_معروف باعث خودسازی ماهم میشود ⁉️ 🎙دکتر علی تقوی

سکینه ، سکون و آرامش قلب اباعبدالله‌(ع) بود. امشب دخت الحسین (ع) به دیدار پدر می شتابد امشب وعده‌گاه رسیدن سکینه(س) به کاروان شهدای کربلا و دیدار روی پدر است؛ او که شاهد مقتل پدر بود و سرهای به نیزه رفته‌ی عاشورائیان.. همان دختری که داغی صحرای کربلا و محنت خار بیابان‌هایش را چشید و اسارت را با صبر فاطمی‌اش، تحمل کرد تا نمودی از صلابت زهرا(س) باشد و آزادگی حسین(ع)... گفته‌اند به سبب سکون، آرامش و وقاری که داشت، مادرش او را سکینه(س) لقب داده بود[1] و چه دردناک است روایت بجا مانده از ساحت او که می‌گویند: جوانمردی از راه می‌رسد و پرسید بانو شما کیستید؟ گفت: سکینه(س) دختر حسین(ع)! پاسخ شنید: من سهل بن سعد هستم که جدت را دیده و سخن او را شنیده‌ام. آیا از من کاری ساخته است؟ سکینه(س) جوابش داد:«ای سهل اگر برای تو ممکن است بگو تا این سرها را از اطراف ما دور کنند تا مردم به تماشای این سرها مشغول شده کمتر به حرم رسول خدا(ص) نگاه کنند»[2] و چه دردناکتر سخن پدرش که فرمود: ای سکینه(س)! بدان که بعد از من گریه زیادی در پیش خواهی داشت.تا زمانی که جان در بدن دارم مرا با اشک حسرت بار خود مسوزان.ای بهترین زنان! آنگاه که من کشته شدم، تو برای گریه سزاوارتری.[3] مگر می‌شود دختر باشی و دردانه پدر نشوی؟ آن هم پدری چون حسین(ع) و مایه سکون و آرامشی چون سکینه(س)! سالروز وفات دخت‌الحسین، حضرت سکینه خاتون(س) تسلیت باد.

♥️شهید آیت الله مدنی، امام جمعه تبریز👈 در نطقی در جمع خبرگان ملّت در سال های اول انقلاب با اشاره به ماجرای یوسف و زلیخا در قرآن حکیم به آن قسمت داستان اشاره کرد که وقتی زلیخا از عیب گیری زنان مصر با خبر شد آنان را به ضیافتی دعوت کرد و به دست آنان کارد و ترنجی داد و در میان مهمانی به یوسف دستور داد که وارد ضیافت شود... آمدن یوسف همان و بریده شدن دست زنانی که ملامت گر زلیخا بودند همان!... سپس آیت الله مدنی با گریه دردناک پشت تریبون ادامه دادند: "آقایان! نکند در محشر و قیامت، محمدرضا (پهلوی) جلوی ما را بگیرد و بگوید دیدید شما هم وقتی به دست تان ترنج دادند دست تان را بریدید و مثل من کاخ نشین و طاغوتی شدید!... 🌹تشرف آیت الله مدنی محضر حضرت صاحب الزمان (عج) 💥مرحوم آیت‌الله مجتهدی تهرانی که از علمای تهران بودند، نقل کردند: شبی در نجف بعد از اتمام نماز جماعت پشت سر آیت‌الله شهید مدنی و خلوت شدن مسجد، ناگهان دیدم آقای مدنی شروع به گریستن کرد. چون به من اظهار لطف داشتند به خودم جرأت دادم و علت گریه ناگهانی ایشان را پرسیدم. ایشان 👈 فرمودند: بعد از نماز یکی گفت: امام زمان (عجل) را دیده است که به او فرموده‌اند: "ببین این شیعیان بعد از نماز بلافاصله به سراغ کارهای خود رفتند و هیچ کدام برای فرج من دعا نکردند". من هم تا این را شنیدم متأثر شدم و گریستم. آیت‌الله مجتهدی فرمودند: بعدها متوجه شدم امام زمان (عج) این گلایه را به خود ایشان (شهید مدنی) گفته بودند... منبع: (کتاب: چهل روایت از دلدادگی شهدا به حضرت امام حسین و شهدای کربلا؛ ص ۷۵) #کتاب_زندگی_به__سبک_شهدا, #ناصرکاوه #سالگردشهادت_۲۰شهریور

🎥 فعلا همه‌چیز تقصیر رئیسی است تا بعد 🔹دولت چهاردهم درحالی در توزیع سوخت تابستانی دچار سردرگمی شده که از همین الان چالش‌های احتمالی در تامین سوخت زمستانی را نیز تقصیر دولت قبل انداخته است!

🎥 «وام‌خواری» با زیان ۱۰۰ درصد @Farsna

📷 آخرین وضعیت بازسازی ورزشگاه آزادی @Farsna

🖇 «اگر در تفکر #فردید هرگونه احتمال رستگاری منوط به فراگشت نهایی روح زمان تاریخ بود، در نظر #آل_احمد مسئله کمتر فلسفی و بیشتر سیاسی بود: ایرانیان به عنوان اجتماعی از مسلمانان باید کار را از آنجایی آغاز کنند که تمامیت فرهنگی و اعتماد به نفس خود را از دست داده‌اند. او عقیده داشت که بریدن روشنفکران آزادی‌خواه قرن نوزدهم از سنت‌های رایج و عمدتاً اسلامی جامعه اشتباه بزرگی بود. به نظر آل احمد عیب مهلک بزرگ مشروطه‌خواهان وابستگی ایشان به منابع غربی بود که نه تنها در متن قانون اساسی بلکه در روش و منش آنان هم دیده می‌شود. او پیشنهاد می‌کند نهضتی جدید و خالص و بومی‌تر ایجاد شود که توان مقابله با مشکلات امروزین از وابستگی سیاسی و اقتصادی گرفته تا بحران فرهنگی و از خود بیگانگی شهری را داشته باشد.» 📚 روشنفکران ایران در قرن بیستم؛ علی قیصری؛ صفحه ۱۵۳