نمی‌دانم چرا امشب که همه جا صحبت از خبرهای مقاومتی است، یاد این مطلب افتادم، مطلبی که شاید بخش‌هایی از آن بی‌ارتباط به این روزها و شب‌ها نباشد! امیدوارم به جان‌تان بنشیند ... چند سال قبل که داشتم بیانات آقا در سال ۷۶، ۷۷ را می‌خواندم، به یک حدیث و شرح آن در بیان ایشان برخوردم. حدیثی که همان موقع آن را نوشتم و چسباندم روی یخچال خانه! شما هم بخوانید؛ امام سجاد علیه‌السلام: #مومن هر جا می‌نشیند، در صدد فرا گرفتن و آموختن است. هر جا سکوت می‌کند، برای این است که در گفتن، خطر و اشکالی بر دین خود مشاهده می‌کند. آنچه را که به عنوان سخن راز و امانت به او سپرده می‌شود، حتی برای دوستانش هم آن را افشاء نمی‌کند. اگر کسی برای احقاق حقش به گواهی او احتیاج داشته باشد، گواهی و شهادت خود را کتمان نمی‌کند ولو آن شخص از او دور باشد. هیچ کار نیکویی را از روی ریا انجام نمی‌دهد. هیچ کار خیری را هم از روی خجالت و حیا ترک نمی‌کند. اگر از او ستایش و تعریف کنند، از آنچه گفته شده است به خود می‌لرزد. از کارهای بدی که آن ستایش‌کننده از آن‌ها نمی‌داند، پیش خدا طلب مغفرت می‌کند. کسانی اگر خوبی‌های او را ندانند به او ضرری نمی‌رسد؛ اهمیتی نمی‌دهد. تحف العقول، ص ۱۸۰ بعد اینجا آقا توضیح می‌دهند: (هیچ کار خیری را از روی خجالت و حیا ترک نمی‌کند. به بعضی‌ها می‌گویند آقا چرا فلان‌جا نماز نخواندی؟ یا اول وقت نخواندی؟ می‌گویند: خجالت کشیدیم. نه! خواهند گفت: متظاهر است؟ بگویند! خواهند گفت: خودشیرین است؟ بگویند! اگر حرفی حق است و اگر کاری خوب است، آن را به خاطر ملاحظه دیگران ترک نکنید. از روی حیا هیچ کار نیکی را ترک نکنید ...) @tolabeyazd